Η αθηναϊκή εφημερίδα Η Καθημερινή, στην έκδοση της 22ας Φεβρουαρίου 2020, σε δημοσίευμά της με τίτλο «Έφυγε από τη ζωή η Κική Δημουλά», μεταξύ άλλων ανέφερε και τα ακόλουθα:

Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν, η ακαδημαϊκός και ποιήτρια Κική Δημουλά προσήλθε στο Θεραπευτήριο ΥΓΕΙΑ στις 2/2/20 λόγω χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας. Σήμερα, στις 22/2/20 και ώρα 17:56 απεβίωσε λόγω καρδιακής ανακοπής σε έδαφος χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας και καρδιακής ανεπάρκειας».

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Προκόπης Παυλόπουλος, σε δήλωσή του μεταξύ άλλων ανέφερε τα ακόλουθα: «Η ελληνική ποίηση έχασε την εμβληματική της μούσα».
Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, εξέφρασε την ακόλουθη άποψη: «Η Ελλάδα χάνει μία από τις πιο σημαντικές ποιητικές φωνές της».
Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, κ. Λίνα Μενδώνη, κοινοποίησε το ακόλουθο συλλυπητήριο μήνυμα για την απώλεια της Κικής Δημουλά:
«Είναι οδυνηρή για όλους μας η απώλεια της Κικής Δημουλά, ενός ανθρώπου τόσο οικείου και αγαπητού, μιας γυναίκας που μετέτρεψε την καθημερινότητα σε ποίηση και που αφηγήθηκε το προσωπικό με τόσο άμεσο τρόπο, ώστε να αγγίζει το συναίσθημα όλων, ακόμη και εκείνων που δεν αφήνονται συχνά στην Ποίηση.

Γίνεται πιο οδυνηρή η απώλειά της, επειδή η Κική Δημουλά κατόρθωσε να δαμάσει το λόγο και να μιλά με λέξεις κοινές, καθημερινές, για τη μνήμη, την απώλεια, την αγωνία, τη φθορά, τον χρόνο, για όσα χάνονται ηθελημένα. Και μέσα από αυτήν, την «εσωτερικού χώρου» ποίησή της, άνοιξε ένα μεγάλο παράθυρο στην ψυχή της, αφήνοντας να εισέλθουν χιλιάδες αναγνώστες που ταυτίστηκαν με τους στίχους της.

Πέρα από τα ποιήματά της, η ανεκτίμητη προσφορά της ήταν ότι έστρεψε ξανά ένα μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού προς την ποίηση. Το οδήγησε να ανακαλύψει έναν διαφορετικό τρόπο γραφής, μιαν άλλη γλώσσα. Χάιδευε με βελούδινη ματιά τα μικρά κι ασήμαντα δίνοντας τα πνοή. Μια ηρεμία ψυχής μάς χάρισε η Κική Δημουλά κι ακόμη μια χαρμολύπη ευεργετική.

Η Κική Δημουλά, ποιήτρια, ακαδημαϊκός, δεν έβαλε μόνο την ποίηση ξανά στη ζωή μας. Μας χάρισε την απόλαυση μιας ποιητικής έκφρασης ευαίσθητης, μοναδικής, λεπτής και ανεπανάληπτης. Έλεγε πως το μόνο που δεν καταλάβαινε από τη ζωή είναι γιατί πεθαίνουμε. Γι’ αυτό, «στον χωρισμό μήτε αντίο μήτε φιλί».
Εκφράζω την αγάπη μου στην οικογένεια της. Τα θερμά συλλυπητήριά μου στους πολυάριθμους φίλους της. Η Κική θα μας λείψει πολύ».
Σε σχετική δήλωσή του, ο Πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Καθηγητής Νίκος Παπαϊωάννου, ανέφερε τα ακόλουθα:
«Η σπουδαιότερη ποιήτρια της σύγχρονης Ελλάδας, Κική Δημουλά, αναχώρησε σήμερα για την αιωνιότητα, αφήνοντας ως πολύτιμη παρακαταθήκη το πολυβραβευμένο έργο της. Η θλίψη μας για την απώλειά της είναι βαθύτατη. Η φωνή της θα ακούγεται πάντα μέσα από τον εμπνευσμένο ποιητικό της λόγο».
Η Κική Δημουλά γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα, ενώ η καταγωγή της ήταν από την Καλαμάτα. Το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά, και απέκτησε μαζί του δύο παιδιά.

Εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος επί είκοσι πέντε χρόνια, και στα γράμματα εμφανίστηκε το 1952 με την ποιητική συλλογή «Ποιήματα».
Έγραψε για τις μικρές καθημερινές στιγμές, για την απώλεια και τον έρωτα, για την ανάγκη που έχει κάθε γυναίκα να φανταστεί μια άλλη ζωή και έναν άλλο τρόπο έκφρασης.

Το 2013 η αμερικανική εφημερίδα New York Times είχε αφιερώσει ένα μακροσκελές κείμενο στην Κική Δημουλά, στο οποίο εξέφρασε την άποψη πως στην Κ. Δημουλά το επόμενο έτος έπρεπε να δοθεί το Βραβείο Νόμπελ για την Λογοτεχνία, γιατί τα ποιήματά της είχαν ήδη εκδοθεί στα αγγλικά, και όλοι οι ξένοι μιλούσαν για την Ελληνίδα διάδοχο του Γιώργου Σεφέρη ή του Οδυσσέα Ελύτη.

Τ0 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ

Ποιητικές συλλογές
*Ποιήματα, 1952.
*Έρεβος, 1956, εκδόσεις «Στιγμή», Αθήνα, 1990.
*Ερήμην, έκδοση Δίφρος, Αθήνα 1958, έκδοση «Στιγμή», 1990.
*Επί τα ίχνη, έκδοση «Φέξης», Αθήνα 1963, έκδοση «Στιγμή», 1989.
*Το λίγο του κόσμου, έκδοση «Νεφέλη», Αθήνα 1971, 1983, έκδοση «Στιγμή», 1990.
*Το τελευταίο σώμα μου, έκδοση «Κείμενα», Αθήνα 1981, έκδοση «Στιγμή» 1989.
*Χαίρε ποτέ, έκδοση «Στιγμή», 1988.
*Η εφηβεία της λήθης, έκδοση «Στιγμή», 1994.
*Ποιήματα, εκδόσεις «Ίκαρος», 1998. Συγκεντρωτική έκδοση στην οποία περιλαμβάνονται όλες οι προηγούμενες συλλογές, εκτός από τα Ποιήματα.
*Ενός λεπτού μαζί, «Ίκαρος», 1998.
*Ήχος απομακρύνσεων, «Ίκαρος», 2001.
*Χλόη θερμοκηπίου, «Ίκαρος», 2005.
*Συνάντηση, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κική Δημουλά, «Ίκαρος», 2007. Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη.
*Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, «Ίκαρος», 2007.
*Τα εύρετρα, «Ίκαρος», 2010.
*Δημόσιος καιρός, «Ίκαρος», 2014.
*Άνω τελεία, «Ίκαρος», 2016.
Πεζά
*Ο φιλοπαίγμων μύθος, έκδοση «Ίκαρος», Αθήνα, 2004.
*Εκτός σχεδίου, «Ίκαρος», 2005 (επιλογή πεζών κειμένων).
*Έρανος σκέψεων, «Ίκαρος», 2009.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ

1964. Eύφημη μνεία από την Ομάδα των Δώδεκα, για την ποιητική συλλογή «Eπί τα ίχνη».
1972. Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή «Το λίγο του κόσμου».
1989. Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή «Χαίρε ποτέ».
1995. Το Βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη για την ποιητική συλλογή «Η εφηβεία της λήθης».
2001.Τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
2001. Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της.
2003. Μακεδονικό Βραβείο για το σύνολο του έργου της.
2009. Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της.
2010. Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, για το σύνολο του έργου της.
2015 Η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης την ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Θεολογίας.
Ποιήματα της Κ. Δημουλά έχουν μεταφραστεί στις ακόλουθες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Πολωνικά, Βουλγαρικά, Γερμανικά και Σουηδικά.
Σημειώνω ότι η κηδεία της Κ. Δημουλά έγινε δημόσια δαπάνη.
Θα κλείσω την αναφορά μου στην Κική Δημουλά με τα ακόλουθα δύο ποιήματά της.

ΕΡΕΒΟΣ

Σκύβοντας πάνω
απ’ της ψυχής μου τη συσκότιση
στίχους ισχνούς θα επιδείξω
αποκλεισμένους από απρόσμενη κακοκαιρία
που πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.
Πολλά θα λεν οι στίχοι αυτοί,
θα δείτε, θα διαβάσετε.
Ο τελευταίος μόνο στίχος
τίποτε δεν θα λέει.
Κοιτώντας θλιβερά τους προηγούμενους
θα κλαίει.
(Από την ποιητική συλλογή «Έρεβος»)

Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ

«Πίστεψέ με θα σ’ αγαπώ αιώνια»
επαναλαμβάνει κάθε λεπτό ο θάνατος
στην αιωνιότητα,
και κείνη βογκώντας
από δυστυχισμένη βεβαιότητα
αχ γιατί να μην είσαι ψεύτης
τον καταριέται.
(Από την ποιητική συλλογή «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»)