Ενώ οι εορτασμοί για τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας συνεχίζονται παντοιοτρόπως, η ουσία παραμένει λίγο–πολύ η ίδια. Η επίτευξη της ισότητας των δύο φύλων παραμένει εν πολλοίς ευσεβής πόθος. Ο κύριος λόγος που φαίνεται να μην αλλάζει -στην ουσία τουλάχιστον– ότι τα δύο φύλα δεν «παίζουν επί ίσοις όροις».

Αν πάρουμε, για παράδειγμα, το χώρο της εργασίας, η γυναίκα προκειμένου να διεκδικήσει την ίδια θέση με τον άνδρα, θα πρέπει να διανύσει πολύ μεγαλύτερη απόσταση και μάλιστα μετ’ εμποδίων. Οι υψηλόβαθμες θέσεις εκτός από προσόντα, προϋποθέτουν προσήλωση στο στόχο, ευελιξία χρόνου, με προτεραιότητα πάντα τις προβλεπόμενες ή και απρόβλεπτες απαιτήσεις του επαγγελματικού χώρου.

Έχει αποδειχθεί ότι για την καριερίστα γυναίκα το τίμημα συχνά είναι ακριβό.

Για τις απαιτήσεις του θέματος, μιλώ με τη διευθύντρια κτηματομεσιτικών γραφείων, Σοφία Βάτου, γέννημα-θρέμμα της Μελβούρνης με ρίζες στο Πλωμάρι Λέσβου, όπου έζησε ένα διάστημα κατά τα εφηβικά της χρόνια και τώρα επισκέπτεται συχνά. Έγινε μητέρα στην αρχή της τέταρτης δεκαετίας της ζωής της και σήμερα προσπαθεί να ισορροπήσει οικογενειακή ζωή, καριέρα και κοινωνική ζωή.

Είναι μια σύγχρονη, ευφυής, υπέρκομψη και «προσγειωμένη», όπως θα χαρακτηρίσει η ίδια τον εαυτό της, γυναίκα, που δεν της αρέσει να ζει με ψευδαισθήσεις. Βλέπει τη ζωή κατάματα και ομολογεί ότι «τα θέλει όλα».

Δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλουμε. Την πρώτη γνωριμία μαζί της κάναμε πριν μερικά χρόνια όταν εν μέσω κρίσης στην Ελλάδα, όταν είχε δραστηριοποιηθεί σε μια κίνηση που στόχο είχε την ανάκαμψη του χώρου που λάτρεψε από παιδί. Από τον αντίποδα της Γης βοηθούσε το έργο μιας ομάδας εθελοντών « Plomari Forum» που από τη σύστασή του, το Δεκέμβρη του 2012, είχε αλλάξει την όψη του τόπου και είχε αναπτερώσει το ηθικό των κατοίκων του. Πολλοί θυμούνται τις εκδηλώσεις που είχε διοργανώσει στη Μελβούρνη η Σοφία Βάτου για τη στήριξη του έργου αυτού, όπως το «My Big Fat Greek Contribution», το Μάη του 2012, όπου συνδυάστηκε το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Χαρακτηριστικά, είχε πει τότε ότι «αυτό ήταν μια αρχή, δε σταματάμε όμως εδώ. Όσο ο τόπος έχει ανάγκη, δεν γίνεται εμείς εδώ να εφησυχάζουμε».

Σίγουρα δεν είναι στη φύση της και το απέδειξε για μία ακόμη φορά, όταν, εν μέσω κρίσης –της Παλλεσβιακής Αδελφότητας αυτή τη φορά– ανέλαβε τα ηνία και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση των συνεργατών της έκανε τη διαφορά, μένοντας στην ιστορία του οργανισμού ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος.
Στην επαγγελματική της ζωή διαπρέπει.

ΑΝΙΣΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

«Από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι για να επιτύχει η γυναίκα όσα και ο άντρας, θα πρέπει να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια. Κι αυτό γιατί, πέρα από τις προκαταλήψεις που δεν εξαλείφονται εύκολα, υπάρχουν τα φυσικά εμπόδια, όπως είναι οι απαιτήσεις στο χρόνο της γυναίκας. Φοβάμαι ότι είναι μια κατάσταση που ξεκίνησε από πολύ παλιά και διαιωνίζεται. Στα χωριά, για παράδειγμα, η αγρότισσα γυναίκα δούλευε όλη τη μέρα στα χωράφια, δίπλα στον άντρα, μερικές φορές σκληρότερα από κείνον, και στο τέλος της μέρας εκείνος πήγαινε στο καφενείο, ενώ για την ίδια ξεκινούσε μια άλλη βάρδια με το νοικοκυριό, την περιποίηση των παιδιών, συχνά των ηλικιωμένων γονιών , καθήκοντα με τα οποία παραδοσιακά ήταν επιφορτισμένη».

Άλμα στο χρόνο με τη διαπίστωση ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, άλλα όμως έχουν μείνει τα ίδια.

«Πριν μερικές δεκαετίες επικρατούσε η αντίληψη ότι η γυναίκα δεν χρειάζεται πανεπιστημιακή μόρφωση γιατί προορισμός της είναι να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια. Ευτυχώς, σημειώθηκαν άλματα στον τομέα αυτό και σήμερα βλέπουμε ότι η γυναίκα μπορεί απερίσπαστα να αποκτήσει τα ίδια εφόδια με τον άντρα. Η ειρωνεία, όμως, παραμένει ότι δεν της δίνεται η δυνατότητα πάντοτε να τα εκμεταλλευτεί. Εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται συχνά να επιλέξει μεταξύ γάμου, δημιουργίας οικογένειας και καριέρας».

Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κονωνικο–οικονομικές αλλαγές ανάγκασαν τη σύγχρονη γυναίκα να επιδιώξει να βρει τη χρυσή τομή. Να επιδιώξει να εκπληρώσει τους στόχους της σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, πριν γίνει μητέρα. Στην προσπάθειά της να μορφωθεί, να εξελιχθεί στον επαγγελματικό χώρο και να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία, αναγκάζεται να μεταθέσει την ημερομηνία της μητρότητας, αλλά και του γάμου. Οι αλλαγές όμως αυτές, όπως δείχνουν τα ψυχρά στοιχεία τα οποία δεν ψεύδονται, δεν είναι χωρίς συνέπειες. Από τις σοβαρότερες, οι γυναίκες που γίνονται μητέρες σε μεγαλύτερη ηλικία αναγκάζονται να καταφύγουν στη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης, ενώ δεν είναι λίγες εκείνες οι οποίες στο κυνήγι των προτεραιοτήτων τους … χάνουν το τραίνο.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Πού βρίσκεται λοιπόν το κλειδί; Πώς θα μπορούσε η σύγχρονη γυναίκα να διεκδικήσει υψηλόβαθμες θέσεις, χωρίς αυτό να είναι σε βάρος της οικογενειακής και κοινωνικής της ζωής; Nα επιτύχει την περίφημη ισορροπία για την οποία μιλάμε εδώ και δεκαετίες.

Ακολουθεί μια μικρή παύση που φέρνει στην επιφάνεια μια πικρή αλήθεια. Ότι οι γυναίκες, με λίγες εξαιρέσεις, δεν βοηθούν η μια την άλλη. Αντίθετα, βγάζει συχνά στην επιφάνεια το άσχημο κεφάλι της η αντιπαλότητα.

Είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες θα πρέπει να φροντίσουν να υποστηρίζονται πρακτικά μεταξύ τους πριν ζητήσουν να κατακτήσουν άλλα οχηρά.
Η ίδια, πιστεύοντας ότι το μελανό αυτό σημείο μπορεί να εξαλειφθεί βρίσκεται στα σκαριά μιας ιδέας η οποία σύντομα θα πάρει σάρκα και οστά. Στη δημιουργία μιας ομάδας γυναικών σε υψηλόβαθμες απαιτητικές θέσεις που πρέπει να ισορροπήσουν καριέρα, οικογενειακή και κοινωνική ζωή.

«Μπορεί να ακούγεται κάπως περίεργο, αν όχι ελιτίστικο, οι απαιτήσεις όμως στη ζωή και στο χρόνο αυτών των γυναικών είναι διαφορετικές για να μην πω πιο δύσκολες. Στόχος μου είναι να ανταλλάξουμε ιδέες, εμπειρίες, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε τη χρυσή τομή.

Πιστεύω ότι το πρώτο βήμα είναι να μην διεκδικεί η καριερίστα γυναίκα τον τίτλο της superwoman. Να προσπαθεί να αποδείξει στον εαυτό της και στους άλλους ότι μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς βοήθεια. Αυτό μου θυμίζει το κερί που καίγεται και από τις δυο μεριές. Πόσο θα αντέξει; Προσωπικά, δεν θέλω να είμαι superwoman.

Αυτό δεν βγάζει πουθενά. Από ό,τι βλέπω γύρω μου, αργά ή γρήγορα φθείρει. Φθείρει τις σχέσεις με το σύντροφό σου, με τους γύρω σου, αλλά κυρίως με τον ίδιο τον εαυτό σου. Κι αυτό γιατί, όσο και να προσπαθείς να αποδείξεις το αντίθετο, κατά βάθος αισθάνεσαι πικρία για το φορτίο που κουβαλάς».

Αυτό σίγουρα είναι ένα βήμα μπροστά!