«Νομίζω ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πούμε τις ιστορίες μας και να μοιραστούμε τα γεγονότα, τα όσα μάθαμε και τις προσδοκίες μας. Έτσι μπορούμε να μειώσουμε το φόβο και να τον αντικαταστήσουμε με κατανόηση, συμπόνια και αγάπη. Και ελπίζω ότι μπορώ να το κάνω αυτό» λέει η Bridget Wilkins
Όταν η Bridget Wilkins επέστρεφε στην Αυστραλία αεροπορικώς από το Λονδίνο για να παραβρεθεί ως τελετάρχης στο γάμο της καλύτερής της φίλης, με τίποτα δεν φανταζόταν ότι δεν θα κατάφερνε να πάει καν στην τελετή.

Μόλις προσγειώθηκε στα πάτρια εδάφη, επισκέφθηκε τον γιατρό της για ένα γενικό τσεκ απ για να πληροφορηθεί έκπληκτη ότι είχε κορονοϊό.

«Μου είπαν ότι ήταν καλύτερα να κάνω το τεστ για τον ιό κι εγώ τους απάντησα ‘θα αστειεύεστε, δεν έχω κορονοϊό» περιέγραψε η ίδια στην τηλεοπτική εκπομπή «7.30». «Τελικά, όπως αποδείχτηκε αυτοί είχαν δίκιο κι εγώ άδικο» παραδέχτηκε η Bridget.

Τώρα το πού η νεαρή γυναίκα κόλλησε τον ιό παραμένει άγνωστο. Οι γιατροί, πάντως, πιθανολογούν ότι αυτό συνέβη σε κάποιο από τα αεροδρόμια, χωρίς να μπορούν να πουν με βεβαιότητα αν πρόκειται για το Χίθροου ή της Σιγκαπούρης.

Καθώς ήταν ένα από τα πρώτα περιστατικά κορονοϊού στη χώρα, κρίθηκε απαραίτητο να εισαχθεί στο νοσοκομείο για να αποφευχθεί η διασπορά του ιού. Τελικά, χρειάστηκε να περάσει 13 ημέρες σε καραντίνα σε νοσοκομείο του Μπρίσμπαν.

Να πώς περιγράφει η ίδια την εμπειρία της αυτή:

«Ήταν αρκετά τρομακτικό, όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα με τα δυσάρεστα νέα. Για να είμαι ειλικρινής, το πρώτο που ρώτησα το γιατρό ήταν: ‘ θα πεθάνω;’ Αυτό ακούγεται κάπως δραματικό αλλά σε εκείνη τη φάση, πριν από δεκαπέντε ημέρες, δεν ήξερα καν τι ήταν ο κορονοϊός».

Η Bridget τελικά εισήχθη στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους και, όπως λέει η ίδια, «της φαινόταν γελοίο να μπαίνει στο νοσοκομείο ενώ αισθανόταν απολύτως καλά και όλοι γύρω της να φορούν προστατευτικές στολές».

Τα αρχικά συμπτώματα δεν ήταν σοβαρά. Όπως λέει η Bridget, ήταν όπως αυτά του απλού κρυολογήματος ή της εποχικής γρίπης, δηλαδή, χαμηλός πυρετός, πονόλαιμος, πονοκέφαλος, βήχας, ελαφριά κόπωση.

Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ. Τις επόμενες ημέρες η κατάστασή της άρχισε να χειροτερεύει δραματικά.

«Αισθανόμουν πολύ κουρασμένη, είχα έντονους πονοκεφάλους και πόνους στο στήθος» λέει η ίδια.

Η πιο άσχημη περίοδος ήταν μεταξύ της 8ης και 10ης ημέρας, όταν η 29χρονη αισθανόταν πλέον σαν να ήταν 80 ετών, όπως περιγράφει χαρακτηριστικά.

«Δυσκολευόμουν να παραμείνω καθιστή ή να σηκωθώ από το κρεβάτι και γενικά να κάνω όλα όσα θεωρούμε δεδομένα» λέει.

Ο ειδικός των λοιμωδών νοσημάτων Dr Sanjaya Senanayake, λέει ότι κάθε επιτυχής θεραπεία συνεισφέρει περισσότερες γνώσεις σχετικά με τον ιό.

«Η περίπτωση της κ.Wilkins και όλες οι άλλες περιπτώσεις, είναι πραγματικά χρήσιμες για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την επιδημιολογία, τα κλινικά χαρακτηριστικά, την ανοσολογική απόκριση στον ιό COVID-19» ανέφερε στην εκπομπή «7.30».

Ωστόσο, επέμεινε ότι παραμένει σημαντικό να επιβραδυνθεί η εξάπλωση του κορονοϊού.

«Τις τελευταίες μέρες στην Αυστραλία, έχουμε δει τον αριθμό των κρουσμάτων να αυξάνεται. Δεδομένου ότι η καμπύλη ανεβαίνει, είναι πραγματικά σημαντικό να επιβληθούν τα μέτρα κοινωνικής απομάκρυνσης που συζητούνται σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο, σε μια προσπάθεια μείωσης των κρουσμάτων και ελέγχου του ξεσπάσματος του ιού», δήλωσε ο Δρ Senanayake.

Με το πέρασμα των ημερών, η Bridget ανακοίνωσε στους γιατρούς ότι αισθανόταν πολύ καλύτερα και ότι θα συνέχιζε να παραμένει σε απομόνωση στο σπίτι της ελευθερώνοντας το κρεβάτι του νοσοκομείου για κάποιο άλλον που θα το είχε ανάγκη.

Οι γιατροί, όμως, της απάντησαν ότι για να πάρει εξιτήριο θα πρέπει πρώτα να υποβληθεί σε δύο συνεχόμενα τεστ για τον κορονοϊό τα οποία να είναι αρνητικά.
Τη 13η μέρα πήρε το δεύτερο αρνητικό αποτέλεσμα και μαζί και το εξιτήριο για το σπίτι.

«Τώρα δεν έχω κορονοϊό στο σύστημά μου. Δεν είμαι φορέας και δεν είμαι επικίνδυνη για κανέναν, σύμφωνα με τα όσα μου είπαν οι γιατροί, κάτι που είναι ωραίο. Αλλά αυτό που έχω είναι χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα» δήλωσε η Bridget στο τέλος της περιπέτειάς της.

Έχοντας αφήσει πίσω της τη μεγάλη αυτή δοκιμασία, τώρα παραδέχεται ότι φοβάται λίγο για το τι θα συμβεί στη συνέχεια καθώς, όπως λέει χαρακτηριστικά:

«Κανένας δεν μιλάει για το τέλος – όχι για τον κορονοϊό. Όλοι λένε ότι αυτή είναι μόνο η αρχή».

Ελπίζει ότι μοιραζόμενη την εμπειρία της με τον ιό θα συμβάλλει στην ενημέρωση του κόσμου.

«Νομίζω ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πούμε τις ιστορίες μας και να μοιραστούμε τα γεγονότα, τα όσα μάθαμε και τις προσδοκίες μας. Έτσι μπορούμε να μειώσουμε το φόβο και να τον αντικαταστήσουμε με κατανόηση, συμπόνια και αγάπη. Και ελπίζω ότι μπορώ να το κάνω αυτό» είπε.