Ο κορονοϊός δεν αστειεύεται, καλοί μου φίλοι. Οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Οι συνθήκες που ζούμε πλέον το επιβεβαιώνουν. Τα μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο το επιβεβαιώνουν.
ΑΠΟ την περασμένη Δευτέρα έχουμε περάσει στα μέτρα της τρίτης φάσης και με τον ρυθμό που εξακολουθεί να εξαπλώνεται ο ιός, από ό,τι φαίνεται, σύντομα θα έρθουν και τα μέτρα της τέταρτης φάσης.
«ΜΕΙΝΕΤΕ στο σπίτι, μην μετακινείστε άσκοπα, μην συνωστίζεστε» μας λένε οι ειδικοί και με απειλή προστίμων πλέον. Είναι, όμως, ο φόβος της ποινής που θα πρέπει να μας κάνει να υπακούσουμε στις οδηγίες ή ο τεράστιος φόρος που έχει ήδη καταβάλει η ανθρωπότητα σε ζωές;
ΕΙΝΑΙ, στα αλήθεια, δυνατόν κάποιοι να μην εννοούν ακόμα να καταλάβουν ότι οι επιλογές τους μπορεί να κοστίσουν τη ζωή κάποιου;
ΔΙΑΒΑΖΑ για το ζευγάρι που έκανε τη βόλτα του στο Άσπεν, επέστρεψε στην Αυστραλία και αντί να παραμείνει σε καραντίνα όπως ήταν υποχρεωμένο, γύριζε από δω κι από κει, μολύνοντας όποιον ερχόταν σε επαφή μαζί τους αφού και οι δύο ήταν φορείς του κορονοϊού.
ΚΑΙ να ήταν μόνο αυτοί;
ΤΙΣ προάλλες κάποιος στούκαρε με το αυτοκίνητό του μεθυσμένος σε μια κολόνα. Όπως αποδείχτηκε, το άτομο αυτό υποτίθεται πως έπρεπε επίσης να βρίσκεται σε καραντίνα καθώς είχε επιστρέψει από χώρα του εξωτερικού.
ΕΚΕΙΝΟΣ, αντίθετα, παραβίασε τους περιορισμούς, βγήκε από την καραντίνα, πήγε σε κάποιο μπαρ που επίσης λειτουργούσε παράνομα, ήπιε, μέθυσε και βγήκε… παγανιά. Ποιος ξέρει με πόσους ήρθε σε επαφή, ποιος ξέρει πόσους θα μπορούσε να τραυματίσει ή ακόμα και να σκοτώσει οδηγώντας μεθυσμένος…
ΧΘΕΣ, πάλι, περπατούσα στην παραλία στην Αλτόνα, όπου σημειωτέον υπάρχουν ανά ένα μέτρο πινακίδες που ενημερώνουν το κοινό ότι απαγορεύεται η πρόσβαση στην αμμουδιά, όπως και το κολύμπι. Σε κάποια στιγμή εμφανίστηκαν τρεις νεαροί με τις μπύρες στο χέρι, σκαρφάλωσαν το πεζούλι που χωρίζει το δρόμο από την παραλία και πέρασαν στην απαγορευμένη περιοχή φωνάζοντας και τρομοκρατώντας τους περιπατητές, οι οποίοι ήταν στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι και οικογένειες.
ΚΑΙ αυτό είναι μαγκιά. Νομίζουν…
ΓΙΑΤΙ αυτό είναι απλώς ανευθυνότητα, ανωριμότητα, αναισθησία, για να μην πω ηλιθιότητα. Δεν είναι
ότι βάζουν σε κίνδυνο τη δική τους ζωή μόνο, αλλά διακινδυνεύουν τις ζωές των άλλων γύρω τους.
ΤΗ δική μου, τη δική σου, των γονιών μας, που αν νοσήσουμε δεν ξέρουμε καν πώς θα εξελιχθεί η κατάστασή μας. Μπορεί να χρειαστεί να νοσηλευθούμε σε νοσοκομείο ή ακόμη και στην εντατική. Μπορεί να τη σκαπουλάρουμε μπορεί και όχι. Κι όλα αυτά επειδή κάποιος θέλει να το παίξει δήθεν αντιδραστικός και μάγκας.
ΚΑΙ καλά οι κυβερνήσεις ρίχνουν λεφτά και λαμβάνουν μέτρα και προετοιμάζονται για το χειρότερο σενάριο, αλλά είναι στα αλήθεια ανάγκη να το ζήσουμε αυτό το «χειρότερο σενάριο»; Είναι στα αλήθεια ανάγκη να δοκιμάσουμε τις ήδη στρεσαρισμένες αντοχές του συστήματος;
ΤΩΡΑ είναι η ώρα για τον καθένα από μας να δείξουμε τη μαγκιά μας, κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι μας για να φρενάρουμε αυτόν το διάολο που μπήκε στη ζωή μας.
ΑΣ αφήσουμε τις θεωρίες και ας περάσουμε στις πράξεις γιατί αυτές έχουν σημασία ετούτη την ώρα.
ΑΝ τον έστειλαν οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι ή οι Ρώσοι, αν προήλθε από πειράματα εργαστηρίου ή από
νυχτερίδες, αν είναι τεστ για να δουν αυτοί που μας ελέγχουν πώς θα ανταποκριθούμε σε τέτοιες συνθήκες, αν τον έστειλαν οι εξωγήινοι για να μας εξοντώσουν αν …., αν…., αν….
ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά δεν έχει σημασία τώρα παρά μόνο πώς θα βγούμε από αυτή την κρίση ζωντανοί και με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες και πληγές.
ΚΑΙ αυτό είναι στο χέρι μας και μόνο, φίλοι μου καλοί. Ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να κάνουμε. Ας το κάνουμε, λοιπόν, με σύνεση, υπευθυνότητα και, πάνω από όλα, αγάπη…
Μ.Κ.
ΑΝ υπάρχει κάποιος που θεωρεί γρουσούζηδες όσους προσπαθούν να επισείσουν την προσοχή μας για το ζοφερό μέλλον που διαγράφεται μπροστά στην ανθρωπότητα εδώ και τώρα, θα πρέπει είτε να ζει σε άλλον πλανήτη είτε να μην ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…
ΠΟΣΟ μάλλον όταν νομίζει ότι αυτός τα ξέρει όλα και ότι αυτός ο ίδιος βρίσκεται στο απυρόβλητο και έχει το… ελεύθερο να λοιδωρεί τον καθένα με τις απόψεις και τα γραφόμενα του οποίου δεν συμφωνεί. Αιδώς Αργείοι…
Η ανθρωπότητα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο πιο κρίσιμο σημείο καμπής της ιστορίας της και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί. Το δείχνουν τα πάντα, όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες βδομάδες παντού, σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη και σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής.
ΤΟ πλέον βασικό στοιχείο όλης αυτής της κατάστασης δεν είναι μόνο η ιατρική πλευρά της, η υγειονομική της πτυχή. Αν και εδώ, σε μερικές χώρες, όπως η Ελλάδα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πλήρη σχεδόν κατάρρευση του συστήματος υγείας και την επιλεκτική και ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη…
ΤΙ γίνεται, όμως, με τους άλλους ιούς που τρομοκρατούν, εκφοβίζουν, φυλακίζουν, εκμεταλλεύονται, αισχροκερδούν και όλα αυτά μαζί με άλλα, πατώντας στην κυριολεξία επί πτωμάτων; Κι αν δεν πείθεστε, ρίξτε μια ματιά σε διάφορα ΜΜΕ για να δείτε ποιοι και πώς επιλέγουν ποιος θα ζήσει και ποιος όχι στην Ιταλία, στην Ελλάδα και αλλού…
ΤΙ γίνεται με την πολιτική θανάτου που εφαρμόζεται στην Ιταλία, την Ελλάδα, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και άλλες χώρες; Εδώ έχουμε το «φαινόμενο» σε καθεστώς… δημοκρατίας να σερβίρεται άπλετα τρομοκρατία μέσα από τα ΜΜΕ και να σπέρνεται ο πανικός μεθοδευμένα, έτσι ώστε οι έτοιμοι για διαρκή εγκλεισμό να εμπεδώσουν ότι οι ζωές τους εξαρτώνται από αυτό και να μην αντιδρούν σε οποιαδήποτε πολιτική εφαρμόζεται.
ΑΥΤΟΙ που είναι οι πρώτοι… υποψήφιοι για την επ΄ αόριστον υπαγωγή τους σε καθεστώς εξαίρεσης είναι το σύνολο σχεδόν των αστέγων, των έγκλειστων σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστριών/ών, των τοξικοεξαρτημένων, των ιθαγενών λαών και άλλων επιμέρους «χαμηλών» κοινωνικών στρωμάτων.
ΥΠΑΡΧΕΙ κάποιος που πιστεύει ότι ο εγκλεισμός και η αυτοφυλάκιση αποτελούν προσωρινά μέτρα; Ο στόχος είναι πλέον να διαρκέσουν αυτά για όσο οι ιθύνοντες επιθυμούν, για όσο τέτοια μέτρα βρίσκουν εύφορο έδαφος και αποδοχή.
ΑΠΟ την άλλη, η πανδημία λύνει πλέον τα χέρια των κάθε είδους εργοδοτών να απολύσουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Στην Ελλάδα ούτε να διαμαρτυρηθεί κανείς μπορεί με την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Πρόκειται ξεκάθαρα για έναν ταξικό πόλεμο. Σε αυτό τον πόλεμο περισσεύουν οι ζωές των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Οι ζωές εκείνων που δεν είναι «ωφέλιμες» για εργοδότες και μεγιστάνες του πλούτου.
ΠΡΕΠΕΙ να σπάσουμε την τρομοϋστερία και τον ατομικισμό με αλληλεγγύη. Πρέπει να αναδειχθεί η φωνή εκείνων που βρίσκονται σε καθεστώς εξαίρεσης. Δεν περιμένουμε από καμία κυβέρνηση να προστατεύσει τις ζωές μας. Η ελευθερία και η ζωή με αξιοπρέπεια δεν κερδίζονται με απλωμένες παλάμες και τα χειροκροτήματα που προτείνει η κάθε Μαρέβα. Εμείς πρέπει να υπερασπιστούμε τη ζωή μας με οργάνωση και αλληλεγγύη.
Δ.Τ.
ΤΙ να πούμε πλέον για την κατάσταση με τον κορονοϊό το οποίο να μην έχει ήδη ειπωθεί; Τα πράγματα μιλούν από μόνα τους: Επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, υπάλληλοι χάνουν τις δουλειές τους, αυξάνονται οι αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων, άλλοι υποχρεώνονται να μείνουν μόνοι τους στο σπίτι για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα και άλλοι ακόμη παραμένουν αποκλεισμένοι σε ξένες χώρες, χωρίς χρήματα, στέγη και χωρίς να γνωρίζουν πότε θα μπορέσουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να δουν από κοντά τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
ΚΙ αυτό που κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα είναι ο καθημερινός βομβαρδισμός από αρνητικές ειδήσεις. Ψάχνεις να βρεις ένα αποκούμπι, μια χαραμάδα αισιοδοξίας ώστε να πεις ότι σύντομα όλος αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει και θα επιστρέψουμε πίσω στις κανονικές μας ζωές (τις οποίες σε αυτές τις στιγμές πραγματικά εκτιμάς), αλλά… τζίφος! Κάθε μέρα, τόσοι νεκροί, τόσα κρούσματα, νέα μέτρα και κανένα παράθυρο που να δείχνει ότι όλο αυτό πλησιάζει στο τέλος του. Το εξάμηνο εγκλεισμού φαντάζει όλο και πιο πιθανό σενάριο.
ΕΔΩ είναι που όλοι μας οφείλουμε να φανούμε δυνατοί. Όχι για εμάς. Να δείξουμε δυνατοί για όλους εκείνους γύρω μας, οι οποίοι δεν θα αντέξουν από τον εγκλεισμό και θα λυγίσουν ψυχολογικά. Να είμαστε εμείς εκείνοι στους οποίους θα μπορέσουν να καλέσουν σε μια στιγμή αδυναμίας να πουν δυο κουβέντες να περάσει η ώρα. Όποιος κι αν είναι. Ένας ξεχασμένος θείος, ένας φίλος στο facebook που έχουμε καιρό να του μιλήσουμε, οποιοσδήποτε. Πρέπει αυτήν την περίοδο να δείξουμε τη δύναμή μας μέσω της ανθρωπιάς μας.
ΚΑΙ να κατανοήσουμε ότι τα βιώματα του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικά. Άλλες αντοχές έχει ένας άνθρωπος από τον άλλον. Μπορεί φερ’ ειπείν κάποιος ακόμη και μέσα σε μια βδομάδα εγκλεισμού να φτάσει σε σημείο τρέλας, ενώ άλλος να μείνει σπίτι ένα εξάμηνο, να τελειώσει η καραντίνα και να θέλει να κάτσει σπίτι κι άλλο! Καλό θα είναι να μην κρίνουμε τους ανθρώπους, ειδικά σε αυτήν τη χρονική στιγμή.
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, αλληλοβοήθεια και κουράγιο. Κι όλο αυτό θα μείνει πίσω μας κάποια στιγμή σαν ένα ακόμη σημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τόσα έχουμε περάσει, θα φύγει κι αυτό…
Α.Α.
ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΣ τις σελίδες της εφημερίδας, βούλιαξα κυριολεκτικά στις σκέψεις. Πλήρως ενημερωμένη και από τα τηλεοπτικά δελτία και τις ειδήσεις on line, πήρα μια βαθιά ανάσα, ανασκουμπώθηκα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να με αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία ότι έναν ψιλο-φόβο για αυτοπροστασία, τον έχουμε όλοι. Πρωτόγνωρος ο κορονοϊός, μας καθηλώνει με τους συνεχώς αυξανόμενους αριθμούς θανάτων, διασωληνωμένων, νοσούντων και τους πιθανούς φορείς. Έπειτα είναι και η αβεβαιότητα. Οι πιστοποιήσεις των γιατρών ότι γνωρίζουν ελάχιστα για την αντιμετώπισή του, είναι άκρως ανησυχητική.
ΟΙ ΙΔΙΟΙ μας λένε ότι πολλοί φορείς δεν το γνωρίζουν και ότι όταν εκδηλωθεί σε μερικές περιπτώσεις τα συμπτώματα είναι ήπια έως καθόλου, με γρήγορη ανάρρωση και σε άλλες, απαιτείται επείγουσα παρακολούθηση και… Οπότε ας φυλαχτούμε. Εκτός από επικίνδυνος μας προκύπτει και ύπουλος.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ, ας κρατήσουμε το χαριτωμένο μήνυμα της 9χρονης Μαρίας από το Λονδίνο προς τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκο Αναστασιάδη. Η μικρή συμπατριώτισσά μου στο βίντεο που ανάρτησαν οι δικοί της στο διαδίκτυο, παρακαλεί τον πρόεδρο να διώξει τον κορονοϊό, γιατί δεν αντέχει άλλο την… «καραμπίνα». Και ο «Νίκαρος», ως παππούς που τυγχάνει να είναι και πρόεδρος, της υποσχέθηκε να το προσπαθήσει με πολλή αγάπη.
Κ.Γ.