Οι διαστάσεις της κρίσης που προκάλεσε ο κορονοϊός μεγαλώνουν διαρκώς καθώς καθημερινά αποκαλύπτονται και νέοι τομείς που επηρεάζονται δραματικά.

Ένας από αυτούς και μάλιστα εξαιρετικά σημαντικός καθώς αφορά τα παιδιά μας, που είναι το μέλλον και η ελπίδα του κόσμου, είναι ο τομέας της εκπαίδευσης.

Στο πλαίσιο των κανόνων της κοινωνικής απόστασης για την αναχαίτιση της διασποράς του ιού, τα σχολεία θα ανοίξουν την ερχόμενη εβδομάδα αλλά χωρίς μαθητές καθώς όλα τα μαθήματα θα γίνονται πλέον διαδικτυακά.

Αυτή είναι η μόνη διαθέσιμη λύση για να κρατηθεί η επαφή με το σχολείο, όμως, πόσο έτοιμοι είμαστε να την αποδεχτούμε και να την ακολουθήσουμε αποτελεσματικά ως κοινωνία, ως εκπαιδευτικό σύστημα, ως εκπαιδευτικοί, ως γονείς, ως μαθητές – με όποια σειρά θέλετε.

ΠΟΣΟ ΕΤΟΙΜΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ;

Το πέρασμα από το άκρως διαπροσωπικό σύστημα εκπαίδευσης στα «τηλεμαθήματα» έγινε κυριολεκτικά «εν μία νυκτί». Το ερώτημα περί ετοιμότητας του εκπαιδευτικού μας συστήματος στο σύνολό του, λοιπόν, είναι καίριο.

«Είναι δοκιμασία για τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους μαθητές, καθώς ξεκινάμε κάτι εντελώς καινούργιο σε αυτό το μέγεθος, και καθώς προσαρμοζόμαστε σε καινούργιες συνθήκες», λέει στον «Νέο Κόσμο» η πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Νέων Ελληνικών Βικτώριας, κ. Ανίτα Λαδά.

«Παρά τις δοκιμασίες, τα σχολεία τώρα εδώ και καιρό έχουν αναλάβει δράση για την εξ αποστάσεως διδασκαλία, και ετοιμάζουν το προσωπικό τους για πιθανόν δοκιμασίες που μπορούν να προκύψουν. Νομίζω είναι σημαντικό να κάνουμε υπομονή αυτές τις στιγμές και να επιτρέψουμε στους εκπαιδευτικούς και στα σχολεία μας να έχουν τον χρόνο που χρειάζονται ώστε να διευθετήσουν τυχόν αρχικά προβλήματα», συστήνει η κ. Λαδά.

«Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι έτοιμο», διαπιστώνει ο ιδρυτής των εκπαιδευτηρίων «Ζήνων» και πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Σχολείων Γλώσσας και Πολιτισμού Βικτώριας, κ. Ιάκωβος Γαριβάλδης ΟΑΜ. «Κατά τη γνώμη μου τώρα κάνουμε τα πρώτα βήματα στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, όχι στην εξ αποστάσεως επικοινωνία, που είναι τελείως διαφορετικά. Συνεπώς είναι απαραίτητη η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στη χρήση της νέας τεχνολογίας, η δημιουργία υλικού κατάλληλου για την εκμάθηση της γλώσσας με τηλεδιάσκεψη, να εκπονηθούν προγράμματα αξιολόγησης της διδασκαλίας μέσω διαδικτύου και να δημιουργηθούν δομές και μεθοδολογίες υλικού που περιλαμβάνουν τις ευκαιρίες της τεχνολογίας», καταλήγει ο κ. Γαριβάλδης.

ΤΑ ΣΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Όπως μας λέει ο κ. Γαριβάλδης, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τα προβλήματα που θα ανακύψουν καθώς «Ως εκπαιδευτικοί και ως εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν έχουμε τώρα την εμπειρία πολλών ετών διδασκαλίας εξ αποστάσεως. Χρειαζόμαστε χρόνο για να μυηθούμε στη νέα πραγματικότητα».

Ένα πολύ θετικό για τον ίδιο είναι η πιθανή μείωση έως και εξάλειψη του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού καθώς, όπως μας λέει «τα παιδιά μέσω των τηλεμαθημάτων δεν εκτίθενται εύκολα σε κακόβουλους συμμαθητές τους». Από την άλλη, όμως, «υπάρχει και το σοβαρό πρόβλημα της επιτήρησης των μαθητών από γονείς που έχουν ανάγκη να δουλέψουν και αυτό δεν είναι εύκολο να επιλυθεί εκτός αν οι γονείς βρουν τρόπους να δουλεύουν από το σπίτι».

Το σίγουρο για τον κ. Γαριβάλδη είναι ότι «δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε την κατάσταση από τη μια μέρα στην άλλη και είναι πλέον καιρός να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, αναζητώντας τις ευκαιρίες που δημιουργούνται και αποφεύγοντας ή περιορίζοντας τις αρνητικές επιπτώσεις».

Από την πλευρά της η κ. Λαδά βλέπει τις νέες συνθήκες ως μια ευκαιρία για εκπαιδευτικούς και μαθητές να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους.

«Οι εκπαιδευτικοί μας δείχνουν καθημερινά πώς μπορούν να προσαρμόζουν τη διδασκαλία τους για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των μαθητών τους, και η διδασκαλία εξ αποστάσεως είναι απλώς ένα βήμα παραπάνω, επεκτείνοντας αυτό που ήδη κάνουν. Πιστεύω ότι τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί θα δημιουργήσουν ένα ελκυστικό περιβάλλον για εκμάθηση εξ αποστάσεως για να μη στερηθούν οι μαθητές κάτι από την εκπαίδευσή τους», λέει και παράλληλα υπενθυμίζει τη σημασία της συνεργασίας αυτές τις δύσκολες ώρες.

«Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι εκπαιδευτικοί και τα σχολεία τους δεν είναι μόνοι τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Η συνεργασία πάντα ήταν σημαντική, αλλά τώρα ακόμα πιο πολύ. Αν όλοι συνδυάσουμε τις γνώσεις μας και τις ειδικότητές μας, τα παιδιά μας θα έχουν καλύτερες ευκαιρίες για επιτυχία. Όπως λέει το παλιό ρητό, «κάθε εμπόδιο για καλό». Θα βγούμε ακόμα πιο δυνατοί απ’ αυτή την εμπειρία» καταλήγει η κ. Λαδά.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Η ραχοκοκαλιά του εκπαιδευτικού συστήματος είναι αδιαμφισβήτητα οι εκπαιδευτικοί γι’ αυτό κι επιδιώξαμε να μιλήσουμε με κάποιους από αυτούς για να μάθουμε τι πιστεύουν για τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στα σχολεία γενικά αλλά και ειδικότερα στα ελληνικά σχολεία.

Η αίσθηση που μας δημιουργήθηκε είναι ότι οι εκπαιδευτικοί μας είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν και σε αυτήν την πρόκληση αντιμετωπίζοντας τα νέα δεδομένα με δημιουργικό άγχος, αισιοδοξία και ετοιμότητα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ

Σχολιάζοντας την εκπαιδευτική πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται στις μέρες μας, η νηπιαγωγός και υπεύθυνη του προγράμματος προσχολικής αγωγής των ελληνικών σχολείων της Κοινότητας, Χριστίνα Σουμή, λέει με χιούμορ «Λοιπόν, ήμουν κι εγώ εκπαιδευτικός τα χρόνια του κορονοϊού και πέρασα ΥΠΕΡΟΧΑ».

Αυτό ευελπιστεί να μείνει από την όλη εμπειρία όταν όλα θα έχουν πια περάσει.

Η ίδια περιγράφει πώς αντιμετωπίζει ως εκπαιδευτικός τις νέες συνθήκες:

«Η κατάσταση μας δημιούργησε μια απόλυτη αβεβαιότητα και μας έφερε αντιμέτωπους με την πλήρη άγνοιά μας!

Είχαμε μόνο ερωτήματα, πώς θα γίνει, τι θα κάνουμε; για πόσο θα το κάνουμε; ποιοι οι στόχοι μας; τι επιπτώσεις θα έχει στα παιδάκια όλο αυτό; πώς μπορώ να το κάνω να είναι ευχάριστο σε όλους;

Όμως πριν ξεκινήσω κι αρχίσω να πανικοβάλλομαι αποφάσισα να σκεφτώ καθαρά ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο η εξ αποστάσεως διδασκαλία προς το παρόν.

Το να κάνεις μάθημα μέσω υπολογιστή σημαίνει ότι μπορείς για αρχή να χειριστείς αρκετά καλά την τεχνολογία και όσο καλά κι αν την χειρίζεσαι και πάλι θα πρέπει να αρχίσεις να μαθαίνεις διάφορες εφαρμογές που θα σε βοηθήσουν σε αυτό το ρόλο. Βέβαια δεν χρειάστηκε μόνο να μάθω καινούριες εφαρμογές, αλλά χρειάστηκε και να επιστρέψω και σε παλιά παραδοσιακά λεκτικά/ προφορικά παιχνίδια που θα με βοηθήσουν να δημιουργήσω ένα πιο ευχάριστο κλίμα», λέει η κ. Σουμή.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για την ίδια είναι «πώς θα κάνω τα παιδιά να ξεχαστούν και να ταξιδέψουν σε πιο όμορφες εποχές και πώς θα βγάλουμε ό,τι πιο θετικό μπορούμε από αυτή την εποχή. Είναι μια εποχή που γράφεται ιστορία και στην εκπαίδευση και όσο και ευχάριστο και να προσπαθούμε να το κάνουμε η κοντινή επαφή με τα παιδιά είναι αναντικατάσταστη».

Ωστόσο, όπως μας λέει συγκινημένη εκείνη εξακολουθεί να αισθάνεται την αγάπη των μαθητών της έστω και από μακριά γιατί «η απόσταση μπορεί να εμποδίζει την επαφή, αλλά όχι τα συναισθήματα».

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ

Περισσότερο αγχωμένη μπροστά στη νέα άγνωστη κατάσταση εμφανίζεται η νηπιαγωγός κ. Δήμητρα Γκότση, η οποία διδάσκει ελληνικά σε μεγαλύτερους μαθητές στα εκπαιδευτήρια «ΛΕΞΗ» και στο «Πανελλήνιο Κολλέγιο».

Αιτία του προβληματισμού της είναι η αίσθηση «ότι δεν έχουμε λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση για αυτό που καλούμαστε να κάνουμε. Οι φόβοι μου κυρίως επικεντρώνονται στο ότι τα παιδιά θα περνούν αρκετές ώρες στον υπολογιστή λόγω των αναγκών στο αγγλικό σχολείο οπότε το έργο το δικό μας (σ.σ. των εκπαιδευτικών του ελληνικού σχολείου)γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Επίσης είναι κάτι το οποίο δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένη οπότε δεν ξέρω τι θα λειτουργήσει και τι όχι. Προσπαθώ όλες αυτές τις μέρες να βρω τις εφαρμογές που θα δουλέψουν αλλά νιώθω ότι βαδίζω στα τυφλά χωρίς ανατροφοδότηση από τα παιδιά. Είμαι αρκετά προβληματισμένη, όπως όλοι μας νομίζω για το πώς να κάνω το μάθημα το οποίο πρέπει σίγουρα να τροποποιηθεί αρκετά», καταλήγει η κ. Γκότση.

ΕΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

«Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση αποδεικνύεται πολύ χρήσιμο εργαλείο στην δεδομένη περίσταση. Λόγω της ιδιαίτερα κρίσιμης κατάστασης που βιώνουμε, η τεχνολογία μάς προσφέρει την δυνατότητα να συνεχίζουμε τα μαθήματά μας διαδικτυακά», λέει η φιλόλογος κ. Ξένια Ντολοπούλου, η οποία διδάσκει Νέα Ελληνικά επιπέδου VCE, Αρχαία και Λατινικά στα σχολεία της Κοινότητας.

Η μέχρι τώρα εμπειρία της από την εφαρμογή του νέου συστήματος υπήρξε θετική και δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.

«Για τους μαθητές, που είναι οι «αυτόχθονες» της τεχνολογίας, η προσαρμογή στα τηλεμαθήματα ήταν μία απλή διαδικασία. Για εμάς τους καθηγητές, που είμαστε οι «μετανάστες» της τεχνολογίας, καθώς δεν γεννηθήκαμε με το διαδίκτυο, ήταν επίσης αρκετά εύκολο να εξοικειωθούμε με τα ηλεκτρονικά μέσα και τα τηλε-μαθήματα με ανάλογη ταχύρρυθμη επιμόρφωση. Επίσης, αυτό που με χαροποίησε ήταν ότι οι μαθητές, που ούτως ή άλλως αγαπούν την τεχνολογία, άρχισαν να την εκτιμούν ακόμη περισσότερο και να χαίρονται που και εμείς οι καθηγητές την επικροτούμε και γίναμε, έστω και «εξ ανάγκης», ένθερμοι υποστηρικτές της» λέει η κ. Ντολοπούλου.

ΤΟ ΤΗΛΕΜΑΘΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ

Ο μεγαλύτερος προβληματισμός γονέων και μαθητών σχετίζεται με την ύλη.

«Η ύλη που έχουμε να καλύψουμε είναι γνωστή και καθορισμένη. Από άποψη ποιότητας της γνώσης, δεν θεωρώ ότι το τηλεμάθημα αποτελεί «υποβιβασμό» ή υποκατάστατο του μαθήματος ως προς το περιεχόμενο. Μάλιστα, δίνονται και νέες δυνατότητες να παρακολουθείς πιο εξατομικευμένα την απόδοση του κάθε μαθητή ή να χρησιμοποιείς μεγαλύτερη ποικιλία μέσων και πηγών σε ένα μάθημα. Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος μετάδοσης της γνώσης», λέει η κ. Ντολοπούλου.

«Έτσι, ως καθηγήτρια Νέων Ελληνικών, Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών, είμαι ικανοποιημένη που συνεχίζω να βλέπω και να ακούω τους μαθητές μου και να τους διδάσκω, έστω και από μακριά, όλα όσα θα είχα να τους πω και μέσα στην τάξη».

ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Ωστόσο, και η κ. Ντολοπούλου όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων της πιστεύει ότι η επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ εκπαιδευτικού κι μαθητών είναι αναντικατάστατη. «Η χαρά δεν είναι η ίδια», μας λέει χαρακτηριστικά.

«Σίγουρα, ανυπομονούμε να συναντηθούμε από κοντά και αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι ο ρόλος του καθηγητή και η ζωντανή παρουσία των μαθητών είναι μία σχέση μοναδική και ανεπανάληπτη», καταλήγει η κ. Ντολοπούλου.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ

Πολλά τα ερωτηματικά, τα άγχη και οι αγωνίες και για τους γονείς. Κάποιοι δεν θα μπορούν να έχουν την εποπτεία των παιδιών τους κατά την ώρα του διαδικτυακού μαθήματος ενώ άλλοι ανησυχούν για τα οφέλη του περιβάλλοντος του σχολείου που θα στερηθούν τα παιδιά τους στις πολύ ευαίσθητες ηλικίες που βρίσκονται.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΣΤΕΡΗΘΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ

Η Ελένη Παπαβασιλείου, εργάζεται για ένα Μουσείο στη Μελβούρνη και τον τελευταίο καιρό δουλεύει από το σπίτι. Ο σύντροφός της Ντάρρεν, συνεχίζει να πηγαίνει καθημερινά στη δουλειά του που είναι στα όμορφα πάρκα της Μελβούρνης. Ο μικρός γιος τους παρακολουθεί την πρώτη δημοτικού στο προάστιο του Richmond. «Η αλήθεια είναι ότι είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας. Για τους δασκάλους, τα παιδιά και για εμάς τους γονείς. Δεν υπάρχει προηγούμενο. Και θα πρέπει να είμαστε όλοι υπομονετικοί, ευέλικτοι, και ευγενικοί ο ένας με τον άλλον καθώς θα ξεκινήσει να λειτουργεί αυτό το καινούργιο σύστημα. Στη δουλειά μου, ο εργοδότης μου έχει κατανόηση. Οι ώρες μου έχουν μοιραστεί σε όλη την εβδομάδα, και εργάζομαι σε βάρδιες την ημέρα για να μπορώ να κάνω και πράγματα με τον γιο μου. Θα εξαρτηθούν όλα βέβαια τώρα που θα αρχίσουν τα σχολεία, από το φορτίο που θα έχουν τα παιδιά από τα μαθήματα και πόσο θα χρειαστεί να συμμετέχω κι εγώ σε όλο αυτό για να τον βοηθάω.

Εύχομαι το σχολείο να επικεντρωθεί περισσότερο στο να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον των μαθητών για το σχολείο και τη μάθηση. Να κρατήσουν ζωντανή αυτή τη ξεχωριστή επαφή που έχουν, τις σχέσεις που έχουν δημιουργήσει με τους δασκάλους τους και τους συμμαθητές τους και να συνεχίσουν να αισθάνονται ότι ανήκουν σε αυτή τη δική τους, ανεξάρτητη από εμάς κοινότητα. Και να μην συγκεντρωθούν τόσο στην κάλυψη της ύλης. Γιατί αυτό που θα λείψει στα παιδιά είναι η συμμετοχή τους στη σχολική ομάδα.

Οφείλουμε κι εμείς ως γονείς να υποστηρίξουμε αυτό που γίνεται. Εάν είχα την επιλογή να τον στείλω στο σχολείο, πιστεύω ότι δεν θα το έκανα. Όχι τόσο γιατί φοβάμαι μην αρρωστήσουμε, αλλά για να προστατεύσουμε εκείνους που πρέπει να βρίσκονται στις δουλειές τους και έχουν αυξημένο κίνδυνο εάν νοσήσουν από τον κορονοϊό. Πιστεύω ότι δεν έχουμε δει το χειρότερο ακόμα και θα έλεγα ότι πρέπει να είμαστε όλοι επιφυλακτικοί.

Ο γιος μου Άρτεμ είναι καλά. Ανακαλύπτουμε καινούργια πράγματα να κάνουμε, και όλη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από εμάς. Ακόμα και αν έχουμε αυτό το σύννεφο από πάνω μας και την ανασφάλεια, υπάρχει και μία θαλπωρή, καθώς ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλο και δενόμαστε σαν οικογένεια. Και γενικότερα διαπιστώνω γύρω μου, ότι αρχίζουμε και μιλάμε για πιο σημαντικά πράγματα μεταξύ μας, ερχόμαστε πιο κοντά με τους άλλους, επικοινωνούμε πιο πολύ με τους φίλους μας, μιλάμε με ανθρώπους που δεν είχαμε επαφή για χρόνια και αυτό είναι ωραίο. Επίσης μου αρέσει ότι με αυτό που έγινε, άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος προς τις τέχνες. Μπορούμε να απολαύσουμε κλασικό μπαλέτο, θέατρο, συναυλίες, να δούμε μουσεία, πινακοθήκες, ακόμα και να κάνουμε μαθήματα ζωγραφικής μέσα από την οθόνη μας. Νομίζω ότι όλο αυτό έχει ανοίξει μια πόρτα για ένα άλλο κοινό, που δεν θα είχε την ευκαιρία να ανακαλύψει ποτέ όλα αυτά τα ωραία, και φαντάζομαι ότι θα μείνει αυτή η δυνατότητα και μετά τη λήξη της πανδημίας».

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ

Η Δήμητρα Θανοπούλου έχει τρία παιδιά που θα ξεκινήσουν μαθήματα από το σπίτι σε μία εβδομάδα. Ο Παναγιώτης είναι στην προτελευταία τάξη του Λυκείου, η Ελένη στην 8η και η μικρότερη η Τιάνα στην 4η Δημοτικού. «Ένα μέρος μου χαίρεται που δεν θα ανοίξουν τα σχολεία. Γιατί όλο αυτό που συμβαίνει είναι τρομακτικό, και δεν θέλω τα παιδιά μου να κυκλοφορούν έξω στην κοινωνία. Και αυτή τη στιγμή έτσι όπως θα λειτουργεί το σχολείο δεν θα έχει και ιδιαίτερο νόημα να πηγαίνουν.

Πιστεύω ότι οι καθηγητές θα κάνουν ό,τι χρειαστεί. Δεν ανησυχώ. Ανησυχώ μόνο για το πόσο θα κρατήσει όλη αυτή η κατάσταση. Επίσης σκέφτομαι και το γεγονός ότι πρέπει να λείπω από το σπίτι για δουλειά. Ο σύζυγός μου ο Κωνσταντίνος, εργάζεται από το σπίτι αλλά πρέπει να δουλεύει καθημερινά από τις 8πμ-6μμ και είναι δύσκολο να κάνει διαλείμματα για να βοηθήσει τα παιδιά. Κι έτσι τα παιδιά μας θα πρέπει να δουλέψουν μόνα τους, να επικοινωνήσουν με τους καθηγητές τους όταν χρειάζεται. Μπορεί και να τους κάνει καλό. Το να στηριχθούν δηλαδή στις δικές τους δυνάμεις. Και μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά προσαρμόζονται πιο γρήγορα από εμάς τους ενήλικες.

Δεν ανησυχώ τόσο για την κόρη μου την Τιάνα που πάει Δημοτικό. Χρειάζεται να μάθει τα βασικά, την προπαίδεια, ορθογραφία, ανάγνωση. Ανησυχώ περισσότερο για τα άλλα δύο που είναι στο γυμνάσιο και δεν θα μπορώ να τα βοηθήσω με μαθήματα όπως τη Χημεία και τα Μαθηματικά. Ο γιος μου ο Παναγιώτης είναι στην προτελευταία τάξη του σχολείου και δεν είναι χαρούμενος που θα πρέπει να μείνει στο σπίτι. Του αρέσει η κοινωνική επαφή και λατρεύει το σχολείο του. Αισθάνεται ότι θα χάσει εμπειρίες που δεν θα έχει την ευκαιρία να ξαναζήσει, με τους φίλους του και τις κοινωνικές δραστηριότητες.

Επίσης, ένα θέμα που θα προκύψει τώρα που θα βασίζονται στον εαυτό τους, είναι να καταφέρουν να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον τους, να έχουν τα κίνητρα και τη διάθεση να διαβάσουν. Σε κάποια μαθήματα, όπως είναι η Λογοτεχνία, οι Τέχνες, η Ιστορία, οι δημιουργικές ιδέες γεννιούνται μέσα από τις συζητήσεις στην τάξη. Εύχομαι να υπάρχει τρόπος να γίνονται αυτά τα μαθήματα χωρίς να χαθεί αυτή η σημαντική δημιουργική επικοινωνία μεταξύ τους. Κι εμείς σαν γονείς θα πρέπει να τους βοηθήσουμε όταν δυσκολευτούν. Είναι ένα πρόβλημα που δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ.

Θα είναι η πρώτη φορά που θα δω και πως γίνονται τα μαθήματα και θα εκτιμήσω σίγουρα όλη τη σκληρή δουλειά των εκπαιδευτικών καθώς και την υπομονή τους!
Υπάρχουν χειρότερα προβλήματα. Είμαστε τυχεροί που έχουμε όλη αυτή την τεχνολογία. Μπορείς να φανταστείς εάν γινόταν κάτι τέτοιο στις δικές μας μέρες; Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο. Τώρα τα παιδιά έχουν όλα τα εργαλεία και την καθημερινή επαφή. Θα είναι σίγουρα διαφορετικά τα πράγματα αλλά τουλάχιστον υπάρχει και αυτό. Από την άλλη, διαπιστώνω ότι τα παιδιά μου γίνονται πιο δημιουργικά στο σπίτι και κάνουν πράγματα που είχαν να κάνουν χρόνια. Η καθημερινότητά μας ήταν πάντα γεμάτη με δραστηριότητες και δεν σταματάγαμε ποτέ. Αυτή η αναγκαστική παύση από όλα τους δίνει τώρα το χρόνο να ασχοληθούν με πολλά άλλα πράγματα».

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Ο τρόπος εφαρμογής του συστήματος της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης θα πρέπει να προσαρμοστεί ανάλογα στις διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μαθητών κάθε ηλικίας και επιπέδου.

Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα δύο άκρα, δηλαδή, σε νήπια, προνήπια και Α’ τάξη δημοτικού και στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου (Y12).

ΟΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Η πρόκληση για τις μικρές τάξεις είναι μεγάλη καθώς όλη η δομή του μαθήματος στηρίζεται στη βιωματική μάθηση με έντονα τα στοιχεία της καθοδήγησης από τον εκπαιδευτικό. Επιπλέον, πώς να κρατήσει ο εκπαιδευτικός ζωντανό το ενδιαφέρον τόσο μικρών παιδιών χωρίς να δημιουργηθεί διαδικτυακό χάος;

«Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα με τις μικρότερες ηλικίες», λέει ο κ. Γαριβάλδης ο οποίος θεωρεί ότι το κλειδί βρίσκεται στην εφαρμογή «κατάλληλων προγραμμάτων για την κάθε τάξη ξεχωριστά με τέτοιο τρόπο που οι μαθητές και μαθήτριες να μπορούν από μόνοι τους να τα ξεκινήσουν».

«Εμένα η τρίχρονη εγγονή μου γνωρίζει περισσότερα από πολλούς ενηλίκους στην κινητή τηλεφωνία. Γνωρίζει κάλλιστα πώς να ξεκινήσει το κινητό, να ξεκινήσει το πρόγραμμα που επιθυμεί να παίξει και κάθεται εκεί με τις ώρες. Απλά οι γονείς τώρα καλούνται να παίξουν νέο ρόλο με το να είναι κοντά στα παιδιά τους και έχουν νέες υπευθυνότητες», καταλήγει ο κ. Γαριβάλδης.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

Ο Παναγιώτης Ανδρικόπουλος είναι στην προτελευταία τάξη του Λυκείου και αισθάνεται προβληματισμένος με την κατ’ οίκον μάθηση. «Θα προτιμούσα να πηγαίνω στο σχολείο. Θα μου λείψει η επαφή με τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου. Και σίγουρα η δουλειά που θα πρέπει να κάνουμε από το σπίτι θα είναι περισσότερη γιατί δεν θα έχουμε τους καθηγητές να μας καθοδηγούν. Θα πρέπει μόνοι μας να λύνουμε τα θέματα όπως προκύπτουν. Φαντάζομαι ότι θα εργάζομαι για τα μαθήματα του σχολείου 9 ώρες την ημέρα. Μου άρεσε που τα μαθήματα και το διάβασμα μοιραζόταν μεταξύ σχολείου και σπιτιού. Το να κρατήσουμε μία ρουτίνα και μία οργάνωση στο σπίτι δεν θα είναι εύκολο να διατηρηθεί. Θα πρέπει να κατευθύνουμε εμείς οι μαθητές την πρόοδό μας και να διατηρήσουμε μία πειθαρχία, κάτι που θα είναι δύσκολο για πολλούς μαθητές. Και το κίνητρο και την όρεξη να προοδεύσουμε και να τα καταφέρουμε θα πρέπει να το βρούμε μόνοι μας. Θα είναι δική μας η ευθύνη να πετύχουμε. Μου λείπουν οι φίλοι μου, η ομάδα μου στο soccer που δεν βλέπω τώρα. Κάνουμε ασκήσεις μόνοι μας στα πάρκα με ένα ποδόσφαιρο και φυσικά δεν είναι το ίδιο. Το ποδόσφαιρο για μένα ήταν μία διέξοδος, μία εκτόνωση που δεν έχω πια. Μιλάω στους φίλους μου καθημερινά, και αυτό κάτι είναι. Λυπάμαι που θα χάσουμε όλους τους χορούς που διοργανώνουν για εμάς αυτή τη χρονιά. Αυτό που σκέφτομαι για να αντέξω, είναι όλα τα πάρτι που θα κάνουμε όταν τελειώσει όλο αυτό και ότι θα ξεκινήσει ξανά το σχολείο και θα είναι όλα τέλεια! Αυτά σκέφτομαι για να μην με παίρνει από κάτω».

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΙΟΦΟΙΤΩΝ

Το μεγαλύτερο μερίδιο της αγωνίας ανήκει δικαιωματικά στους τελειόφοιτους μαθητές που πρόκειται να δώσουν εξετάσεις VCE.

Πολλά τα σενάρια και η θολερότητα του τοπίου επιτείνει το άγχος των μαθητών και των γονιών τους.

Η Ίρις Μιχαηλίδη είναι μαθήτρια της τελευταίας τάξης του Γυμνασίου (Y12) και φοιτά στο RMIT. Ήρθε στην Αυστραλία πριν από τρία χρόνια. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά για να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα, συνεπώς δικαίως αισθάνεται ότι κάποιος της τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια. Η ίδια λέει στον «Νέο Κόσμο»: «Αρχικά, νιώθω ότι όλοι εμείς οι μαθητές χάνουμε την επαφή μας με το σχολείο και το τι αντιπροσωπεύει ως χώρος εκμάθησης και κοινωνικοποίησης. Επίσης αλλάζει η εκπαιδευτική διδασκαλία και ως μαθήτρια της Γ’ Λυκείου καλούμαι να μάθω έναν καινούριο τρόπο εκμάθησης, τη στιγμή που θα έπρεπε να συγκεντρωθώ στα μαθήματα μου. Η κατάσταση αυτή μου προκαλεί άγχος, αβεβαιότητα και απογοήτευση καθώς δεν γνωρίζω ακόμα τον τελικό τρόπο εξέτασης μου. Επιπρόσθετα εμείς οι μαθητές νιώθουμε ότι αποξενωνόμαστε από τον πραγματικό κόσμο. Αρκετοί από εμάς επίσης, είχαμε ξεκινήσει την προετοιμασία μας για τα μαθήματα του VCE τα τελευταία τρία χρόνια, προσωπικά έχω ήδη ολοκληρώσει δύο από τα έξι, και τώρα που είμαστε στην τελική ευθεία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κατάσταση. Μέσω των διαδικτυακών μαθημάτων δεν είναι εφικτό να συγκεντρωθούμε στα μαθήματα μας με επιτυχία, με αποτέλεσμα να μην νιώθω απόλυτα έτοιμη για τις εξετάσεις που θα κρίνουν την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο και κατά συνέπεια το μέλλον μου».

Ανήσυχη και η μητέρα της Ίριδας, κ. Κατερίνα Μιχαηλίδη λέει στον «Νέο Κόσμο»: «Οι μαθητές του VCE δε νομίζω ότι μπορούν να προετοιμαστούν σωστά με αυτό το σύστημα. Με ανησυχούν όλα αυτά που ακούω για εξετάσεις στην αρχή της επόμενης χρονιάς, για επανάληψη κάποιων μαθημάτων και γενικά όλη αυτή η αβεβαιότητα που επικρατεί. Είναι ό,τι χειρότερο για την ψυχολογία των παιδιών μας που κάνουν τον αγώνα τους αλλά και για τη δική μας που πρέπει να τα στηρίξουμε».

Ο Λουκάς Χρήστου, επίσης μαθητής της τελευταίας τάξης στο Κολλέγιο St Monica’s, σε αντίθεση με την Ίριδα είναι γεννημένος εδώ ωστόσο μοιράζεται τις ίδιες αγωνίες.

Ανησυχεί για τις φήμες περί επανάληψης της χρονιάς και μας λέει πως αν γίνει κάτι τέτοιο πολλοί από τους συμμαθητές του θα εγκαταλείψουν το σχολείο. Για την εξ αποστάσεως διδασκαλία, ο Λουκάς θεωρεί πως θα δημιουργήσει αρκετά προβλήματα καθώς οι μαθητές δεν θα έχουν τη δυνατότητα να λάβουν την ιδιαίτερη υποστήριξη που ενδεχομένως χρειάζονται από τους καθηγητές τους.

Ο ίδιος αισθάνεται πολύ μεγάλη απογοήτευση που γι’ αυτόν και τους συμμαθητές του, η τελευταία χρονιά στο Γυμνάσιο δεν θα είναι όπως την είχαν σχεδιάσει.

«Υπάρχουν τόσες πολλές δραστηριότητες που οι τελειόφοιτοι παίρνουν μέρος και τώρα όλες ακυρώνονται ή αναβάλλονται λόγω του ιού. Από αθλητικές εκδηλώσεις όπου μπορείς να μεταμφιεστείς με τους φίλους σου έως το δείπνο του διευθυντή», λέει ο Λουκάς.

Η μεγαλύτερη αγωνία του, όπως και χιλιάδων άλλων συμμαθητών του σε αυτή τη φάση είναι το μέλλον του. «Ανησυχώ ότι οι μελλοντικές μου προσδοκίες δεν θα εκπληρωθούν καθώς οι βαθμοί μου θα επηρεαστούν. Ανησυχώ επίσης για το ATAR μου και πώς θα υπολογιστεί. Συνήθως οι εξετάσεις και τα SAC συμβάλλουν στην τελική βαθμολογία αλλά τι θα γίνει φέτος. Όσο ταχύτερα η κυβέρνηση καταλήξει σε ένα σχέδιο δράσης και ενημερώσει τους μαθητές, τόσο πιο εύκολο θα είναι για εμάς», καταλήγει ο Λουκάς.

Οι γονείς του, Γιάννης και Άντζελα Χρήστου είναι στο πλευρό του Λουκά και της αδερφής του Ραφαέλας που και αυτή παίρνει το βάπτισμα του πυρός δίνοντας εξετάσεις VCE στα Νέα Ελληνικά.

«Ως γονέας δύο μαθητών που δίνουν VCE, ανησυχώ πολύ για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν οι περιορισμοί COVID-19 στη μελλοντική σταδιοδρομία τους», λέει στον «Νέο Κόσμο» ο κ. Γιάννης Χρήστου.

Τα ερωτηματικά πολλά γύρω από το ΑΤΑR, τον τρόπο αξιολόγησης, τον τρόπο διαμόρφωσης της τελικής βαθμολογίας, την κάλυψη της ύλης, την υποστήριξη που θα έχουν τα παιδιά από τους καθηγητές τους και κυρίως πώς όλοι αυτοί οι περιορισμοί θα επηρεάσουν την προσωπική ανάπτυξη των παιδιών.

«Επιπλέον, είναι επίσης σημαντικό να ξέρουμε πώς τα πανεπιστήμια θα αντιμετωπίσουν αυτούς τους μαθητές και αν θα χαλαρώσουν τις απαιτήσεις τους για να τους υποστηρίξουν στην προώθηση της καριέρα τους», λέει ο κ. Χρήστου.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Το θέμα είναι τεράστιο και οι πτυχές του αμέτρητες. Όπως ανέφερε η κ. Σουμή, στις μέρες μας γράφεται ιστορία, όχι μόνο στο χώρο της εκπαίδευσης αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της δράσης μας επάνω σε τούτο τον πλανήτη.

«Οπότε ας μην βαρυγκωμούμε, ας κοιτάξουμε κατάματα τις ευκαιρίες που εμφανίζονται μπρος μας κι ας μεταβάλλουμε τις πρακτικές μας στη νέα πραγματικότητα όσο πιο σύντομα μπορούμε. Ο άνθρωπος από φύσης του προσαρμόζεται εύκολα στο περιβάλλον», όπως λέει ο κ. Γαριβάλδης.

Εμείς επιλέγουμε την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτήν της κ. Ντολοπούλου που εύχεται καλή επιτυχία σε μαθητές και καθηγητές με την πεποίθηση ότι «όλα θα πάνε καλά».

Δικός της και ο επίλογος:

«Όπως έλεγε και ο φυσικός φιλόσοφος Ηράκλειτος, «τά πάντα ῥεῖ καί οὐδέν μένει». Άλλωστε η ικανότητα ενός ανθρώπου να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες, είναι δείγμα πραγματικής εξυπνάδας».