«Πού θα ήθελες να φάμε απόψε;» ερώτημα. Απάντηση: «Kαλά είναι ώρα για τέτοια αστεία τώρα;»

Όχι, μόνο που δεν είναι/ήταν αστείο. Όταν κλειστείς υποχρεωτικά στους τέσσερις τοίχους και, μάλιστα, επ’ αόριστον, υποχρεούσαι να γίνεις ευρηματικός.

Να αξιοποιήσεις ό,τι σου προσφέρει η περίσταση που –μεταξύ μας– δεν είναι και η πλέον γενναιόδωρη και να κάνεις –όπως συνήθιζε να λέει η λατρεμένη μου γιαγιά- «τα πικρά , γλυκά».

Το χιούμορ, τό ‘χεις δεν το ‘χεις, βγάλτο, έστω και διά της βίας έξω και απελευθερώσου.

Πίσω στο αρχικό ερώτημα, η παρούσα περίσταση καλεί για αξιοποίηση εκείνων που η καραντίνα δεν έχει βάλει χέρι ακόμη πάνω τους. Πολλές ανάμεσά μας το έχουν αντιληφθεί και το αξιοποιούν δεόντως. Η ατμόσφαιρα μπορεί σ’ ένα δείπνο, για παράδειγμα, ν’ αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη με λίγη φαντασία και ακόμη λιγότερη προσπάθεια. Φτάνει να μην αφήσουμε να σβήσει μέσα μας αυτή η μαγική λέξη που λέγεται «μεράκι».

Οι εκπλήξεις μπορεί ακόμη να γίνουν ανάμεσά μας και να μας κάνουν να δούμε θετικά ή, έστω, λιγότερο αρνητικά αυτά που μας δεσμεύουν. Προσωπικά, έχω συλλάβει τον εαυτό μου να κάνει καινούργια πράγματα, αναφορικά με την επαφή μου με τους ανθρώπους. Ν’ ανοίγω, έστω και λίγο το παράθυρο στην καθημερινότητά μου. Αυτό γίνεται ίσως σε αντιπερισπασμό στα νέα δεδομένα. Με κλείνετε μέσα; Eγώ ανοίγω την πόρτα και μοιράζομαι μαζί σας, έστω και μια φρουτιέρα με ρόδια ή ένα βάζο λευκά τριαντάφυλλα. Ή βάζω στη διαπασών την «Ιτιά λουλουδιασμένη» και χορεύω τσάμικο! Αυτά, όταν δεν μαγειρεύω, δεν ζυμώνω, δεν διακοσμώ ή δεν γράφω.

Ποτέ δεν ήταν τόσο γεμάτος ο χρόνος μου, όσο τώρα. Από δική μου και μόνο επιλογή. Ή μήπως κάνω λάθος;

ΟΧΙ ΟΛΑ ΡΟΔΙΝΑ

«Δεν είναι όλα ρόδινα. Η καραντίνα αναμφίβολα βάζει σε δοκιμασία τις ανθρώπινες σχέσεις» ξεκινά δίνοντας τις απαντήσεις στα ερωτήματα που της βάζω, το ένα μετά το άλλο, η γνωστή ψυχολόγος και εκπαιδευτικός, Ελένη Καλαμπούκα.

«Ξεκινώντας από τα θετικά σημεία, όπως οφείλουμε να κάνουμε, ο κοινωνικός αποκλεισμός έχει, σε πολλές περιπτώσεις, ενισχύσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Μας έχει κάνει, κατά κάποιο τρόπο, να συνειδητοποιήσουμε, μ’ έναν τρόπο άμεσο και δυνατό ποια είναι τα σημαντικά πρόσωπα και οι πραγματικές αξίες στη ζωή μας. Να εκτιμήσουμε περισσότερο πόσο πολύτιμα είναι τα απλά και τα καθημερινά. Κι’ αυτό όχι γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή» υπογραμμίζει η κ. Καλαμπούκα
Μια άμεση ερώτηση στην ίδια που, εισαγωγικά, με πληροφορεί ότι εργάζεται από το σπίτι και ο αριθμός των ατόμων που καλείται να εξυπηρετήσει ως ψυχολόγος έχει διπλασιασθεί.

«Πολλοί είναι εκείνοι, άντρες και γυναίκες, που υποφέρουν από κρίσεις πανικού. Η απομόνωση, από την μία πλευρά, και ο φόβος του ιού που απειλεί ιδιαίτερα τις ευπαθείς ομάδες, από την άλλη, αποτελούν δύο νέους παράγοντες στη ζωή των ανθρώπων αυτών που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν.

Μια άλλη κατηγορία που οπωσδήποτε βρίσκει πιο ευάλωτη η παρούσα κατάσταση, είναι εκείνη των ζευγαριών που ήδη αντιμετώπιζαν προβλήματα στη σχέση τους και τώρα με τον αναγκαστικό περιορισμό στον ίδιο χώρο, επιδεινώνονται.

Εκεί χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για επικοινωνία τηλεφωνικά ή διαδικτυακά με συγγενείς, φίλους και γνωστούς, καθώς επίσης και δημιουργία νέων ενδιαφερόντων».

ΝΕΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ

Η καραντίνα δεν θα πρέπει να μας δένει τα χέρια, τονίζει η κ. Καλαμπούκα.

«Μας δίνεται μια ευκαιρία να στραφούμε προς νέες κατευθύνσεις, να μάθουμε καινούρια πράγματα που θα μας δοθεί η ευκαιρία να αξιοποιήσουμε ακόμη περισσότερο όταν θα λήξει αυτή η περίοδος του κοινωνικού αποκλεισμού.

Αν έχουμε κάποιο χόμπυ ας αφιερώσουμε τώρα περισσότερο χρόνο σ’ αυτό που αργότερα μπορεί να μας αποφέρει και οικονομικά οφέλη».

Αναφέρω τη δουλειά από το σπίτι που για πολλούς είναι μια μεγάλη πρόκληση, αν και για ορισμένους ανοίγει καινούριους δρόμους.

«Αναμφίβολα. Φτάνει να υπάρχει ένα σύστημα που δεν βάζει φραγμούς και στηρίζεται πρακτικά με ενθουσιασμό. Ομάδες για τις οποίες, για παράδειγμα, είναι πολύ δύσκολο, είναι οι μητέρες με μικρά παιδιά που σήμερα καλούνται να γίνουν, κατά ένα τρόπο και δασκάλες. Δεν είναι εύκολο, ιδιαίτερα όταν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι απαιτητικές».

Μια και βρισκόμαστε στο σημείο αυτό, της διαδικτυακής διδασκαλίας, ποια είναι η δική της εμπειρία ως εκπαιδευτικού και διευθύντριας ελληνικού εκπαιδευτηρίου;

«Σίγουρα δεν μιλάμε για μια εύκολη κατάσταση. Είναι κάτι καινούριο στο οποίο καλούμαστε να εκπαιδευτούμε εμείς οι ίδιοι και να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε με επιτυχία σ’ αυτήν τη νέα πρόκληση. Για τα παιδιά, ιδιαίτερα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ακόμη δυσκολότερο βέβαια. Το ευχάριστο είναι ότι με την πάροδο των ημερών η κατάσταση φαίνεται να ομαλοποιείται και μάλιστα να γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για μια μεγάλη πρόκληση με τρεις άξονες, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και την οικογένεια».

Κατά τη γνώμη της ίδιας επιστροφή στα θρανία, υπό τις παρούσες συνθήκες, την απειλή δηλαδή του κορονοιού, δεν θα πρέπει να επισπευστεί.

«Δεν υπάρχουν ούτε καν ενδείξεις ότι η επιστροφή στα θρανία, είναι σ’ αυτό το στάδιο ασφαλής. Αντίθετα εγκυμονεί υπαρκτός κίνδυνος εξάπλωσης του ιού. Τα παιδιά θα πρέπει, πάνω απ’ όλα, να είναι βέβαιο ότι δεν κινδυνεύουν τα ίδια από τον ιό, αλλά ούτε και να γίνουν φορείς. Γι’ αυτό το παρόν σύστημα, αυτή τη χρονική στιγμή τουλάχιστον, είναι το πιο ασφαλές» καταλήγει η κ. Καλαμπούκα.

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Αναμφίβολα, το καλύτερο αντίδοτο του κοινωνικού αποκλεισμού σήμερα είναι αισιοδοξία και ευρηματικότητα.

Το να πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάτι που θα περάσει και θα μας κάνει ίσως από πολλές πλευρές, λίγο σοφότερους και πιο δυνατούς στην αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής, είναι απαραίτητο. Αν μεμψιμοιρούμε και φοβόμαστε, απλά κάνουμε τους εαυτούς μας πιο ευάλωτους σε μια πραγματική απειλή. Μοιάζει κάπως με μια παράδοση άνευ όρων.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί και να λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όχι μόνο για μας τους ίδιους, αλλά για κείνους του άμεσου περιβάλλοντος με τους οποίους ζούμε και του ευρύτερου. Ομολογουμένως δεν είναι εύκολο, είναι όμως κατορθωτό.

Είναι πάρα πολλά εκείνα, μικρά και καθημερινά, που μπορούν να δώσουν χαρά στον άλλον και κατά αντανάκλαση στον ίδιο τον εαυτό μας.

Ας ετοιμαζόμαστε κάθε πρωί σαν να πρόκειται να συμβεί κάτι πρωτόγνωρο και σημαντικό. Ένα μήνυμα, νωρίς το πρωί, είναι αρκετό πολλές φορές να γεμίσει τη ψυχή μας με χαρά και αισιοδοξία. Να μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποιον καλύτερα. Και μ’ αυτό να δούμε και μια άλλη ίσως πλευρά του εαυτού μας που δεν ξέραμε ότι υπήρχε μέχρι τώρα.

Ναι, ας δούμε το όλο θέμα σα μια μεγάλη πρόκληση για να γίνουμε ίσως πιο καθαροί στην ψυχή και στη σκέψη, πιο ανοιχτοί και ειλικρινείς στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, ακόμη και εκείνους που δε γνωρίζουμε προσωπικά και κυρίως ας μη φοβόμαστε να πούμε «σ’ αγαπώ». Είναι η πιο όμορφη αναμφίβολα έκφραση που μπορεί να μας φέρει κοντά στον άνθρωπο.