H κάθε μέρα πρέπει να είναι γιορτή και πόσο μάλλον για τις μητέρες που δεν παύουν στιγμή να ζουν και να δρουν έτσι. Οι προσωπικές ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν για να εμπνεύσουν, να ενθαρρύνουν, αλλά και να χαροποιήσουν, είναι πολλές. Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας η ομογενής Τόνια Παφλή καταθέτει τη δική της πορεία προς τη μητρότητα, όντας θετή μητέρα δύο κοριτσιών, της Ελένης και της Ευστρατίας.
Η υιοθεσία αποτελεί μεγάλη υπέρβαση, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δύο παιδιά εντελώς άλλης φυλής και καταγωγής. Τα ονόματά τους και η ανατροφή τους δεν προδίδουν την καταγωγή τους και, τελικά, σε κάνει να αναρωτιέσαι κατά πόσο ο άνθρωπος γεννιέται ή φτιάχνεται. Η κουβέντα μας με τη Τόνια ήταν μια φιλική συζήτηση όπου θίχτηκαν πολλά ζητήματα αλλά κυρίως ήταν μια αναγνώριση και «γιορτή» μιας μητέρας που δηλώνει ξεκάθαρα «Ζω ένα θαύμα!»
Έπειτα από μια δεκαετία πολλαπλών προσπαθειών υποβοηθούμενης γονιμότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και την ψυχολογία της, η Τόνια αποφάσισε ότι τελικά δεν ήταν να γίνει για κείνη. «Όταν είδα τη βαλίτσα με τα φάρμακα είπα ‘αυτό το πράγμα θα δημιουργήσει πλάσμα’; Δεν το πίστεψα ποτέ και αυτό παίζει μεγάλο ρόλο» εξομολογείται.
Η απόφαση να προχωρήσει σε υιοθεσία ήταν άμεση και τότε θυμήθηκε ένα βιβλίο που είχε διαβάσει στην εφηβεία της για ένα ορφανοτροφείο στην Ινδία που της είχε κάνει εντύπωση. Τυχαίο; Τελικά, υιοθέτησε δύο υπέροχα κορίτσια από ένα ορφανοτροφείο της Ινδίας. «Πάντα έλεγα ότι ήθελα κοριτσάκι και, μάλιστα, σκούρου δέρματος γιατί είχα διαβάσει ότι οι πιθανότητες να υιοθετηθούν αυτά παιδιά είναι ελάχιστες» σχολιάζει. «Υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά σε τριτοκοσμικές χώρες που η γραφειοκρατία τα αποτρέπει από το να υιοθετηθούν. Πολλά παιδιά λόγω του χρώματος δεν τα θέλει κανείς επειδή είναι μαύρα και η ειρωνεία είναι εμείς στις δυτικές χώρες προσπαθούμε με χίλια μέσα να μαυρίσουμε» αναφέρει.
Η όλη διαδικασία έγινε μέσω της διακρατικής συμφωνίας της Αυστραλίας και των χωρών που υποστηρίζουν νομικά τη διαδικασία της υιοθεσίας. Αν και ο σύζυγός της, Βασίλης, στην αρχή ήταν διστακτικός, τελικά συμφώνησε και ήταν πολύ υποστηρικτικός. Στα υποχρεωτικά για την υιοθεσία σεμινάρια, η Τόνια νιώθει ότι για πρώτη φορά «επικοινωνεί», κάποιος την καταλαβαίνει καθώς και τα άλλα ζευγάρια που συμμετείχαν είχαν κοινή πορεία. Αυτό την γεμίζει με δύναμη καθώς η διαδικασία της πρώτης υιοθεσίας τους πήρε έξι ολόκληρα χρόνια ενώ για τη δεύτερη διαδικασία τρία χρόνια. «Οι έλεγχοι είναι αυστηροί και καλά κάνουν» σχολιάζει και συνεχίζει: «Η διαδικασία είναι χρονοβόρα. Επιλέγεις τη χώρα, το ορφανοτροφείο καθώς και το αν θέλεις παιδί με αναπηρία ή όχι. Όμως η επιλογή του φύλου και του παιδιού του ίδιου είναι των αρμοδίων».
Ωστόσο, η τύχη ήταν μαζί της και έτσι απέκτησε το κοριτσάκι που πάντα ήθελε. Η πρώτη της κόρη, η Ευστρατία, ήταν 2 μηνών όταν την υιοθέτησε, αλλά την πήρε όταν έγινε 15 μηνών. Τέσσερα χρόνια μετά υιοθέτησε και το δεύτερο κοριτσάκι της, την Ελένη στην ηλικία των 6 ετών. «Δεν το πίστευα ότι θα υιοθετούσα και δεύτερο κοριτσάκι και, μάλιστα, από το ίδιο ορφανοτροφείο. Είναι σαν να πέτυχα τζακ-ποτ στο λόττο» λέει συγκινημένη.
«Πάντοτε ένιωθα ένα τεράστιο κενό μέσα μου» αναφέρει. «Αλλά όταν πήρα τη δικαστική απόφαση της υιοθεσίας της Ευστρατίας τότε ηρέμησα και ένιωσα χαρά, ότι είναι πλέον δική μου και κανείς δεν πρόκειται να μου την πάρει. Ωστόσο, εκείνο το κενό αν και δεν πονάει πια, έχει μείνει κάτι σαν θρήνος της βιολογικής γέννας που δεν έκανα ποτέ» λέει.
Ωστόσο, όλοι γύρω τους υπήρξαν υποστηρικτικοί και καλοδέχτηκαν τα παιδιά της ως νέα μέλη της οικογένειας. Οι γιαγιάδες περήφανες για τις εγγονές τους και που άκουσαν τα ονόματά τους, συστήνουν τις εγγονές και τις καμαρώνουν. «Το παιδί αυτό είναι η εγγονή μου και τη λένε Ελένη, τη λένε Ευστρατία!» Και το νιώθουν σχολιάζει η Τόνια και συνεχίζει: «Δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα με τις οικογένειές μας. Ακόμη και στην Ελλάδα που πήγαμε πέρυσι και γνώρισαν τη μικρή μας κόρη για πρώτη φορά, την αγκάλιασαν σαν να την ήξεραν από χρόνια. Αισθανόμουν περήφανη που τις πήρα στην Ελλάδα, τις άφηνα να πάνε να παίξουν, πήγαν με τον παππού να τους δείξει το σπίτι που μεγάλωσε, το σχολείο που πήγε και αυτά όλα παίζουν σημαντικό ρόλο. Η μεγάλη έχει πάει ήδη 3-4 φορές, μιλάει καλά Ελληνικά και νιώθει δυνατό δέσιμο με τη χώρα και τους ανθρώπους της. Αυτό, βέβαια, που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη μεγάλη μου κόρη ήταν η δική μου γιαγιά, η οποία της έμαθε τις πρώτες ελληνικές λέξεις, τα πρώτα τραγούδια και συνέβαλε σε αυτό δέσιμο».
Όμως, παράλληλα, αναφέρει η Τόνια ότι μιλούν ανοιχτά με τα κορίτσια της για την υιοθεσία τους και την Ινδία και ό,τι θέλουν τη ρωτάνε «και στην Ινδία και όταν μεγαλώσουν και θελήσουν να πάνε θα πάω μαζί τους» λέει.
Σήμερα οι κόρες της, Ελένη και Ευστρατία είναι 10 και 14 χρόνων αντίστοιχα, «έχουν δεθεί σαν αδελφές, αν και είναι πολύ διαφορετικές αλλά ως αδελφές μοιράζονται τα πάντα» αναφέρει περήφανα η Τόνια.
«Τώρα που τις βλέπεις να μεγαλώνουν μαζί σου τόσα χρόνια, τι λες; Οι άνθρωποι γεννιούνται ή φτιάχνονται στην πορεία;» της θέτω ένα ερώτημα, στο οποίο υπάρχουν πολλές επιστημονικές προσεγγίσεις. «Προσωπικά πιστεύω ότι ο άνθρωπος φτιάχνεται, στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι πλάθονται, το ποιος είσαι και τι είσαι είναι αποτέλεσμα της ανατροφής σου» μου λέει ξεκάθαρα.
Όσον αφορά το ρατσισμό, αυτόν που υποβόσκει και στις πιο πολυπολιτισμικές και ανεπτυγμένες κοινωνίες, η Τόνια έχει να θυμηθεί, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού ευτυχώς, περιστατικά. «Μόνο μία φορά εδώ στην Αυστραλία σε σουπερμάρκετ μίλησαν επανειλημμένα ειρωνικά στη μεγάλη μου κόρη, αλλά ευτυχώς χωρίς η ίδια να το καταλάβει. Δεν αναμείχθηκα, απλά έκατσα πίσω και παρατηρούσα και έπειτα το ανέφερα στον υπεύθυνο».
«Στη Μυτιλήνη, άλλη μια φορά περπατούσαμε με τη μεγάλη κόρη μου στην προκυμαία και μια γύφτισσα γυρίζει και μου λέει «πόσα»; Δηλαδή πόσο αγόρασα το παιδί…
Εντάξει καταλαβαίνω τη νοοτροπία τους» λέει η Τόνια γελώντας και θυμάται ακόμη ένα αστείο περιστατικό από τις κούνιες στη Μυτιλήνη. «Ήταν μόλις αρχές καλοκαιριού και εκεί που έκανε κούνια η Ευστρατία ήρθε ένα μικρό και έκατσε δίπλα της και την κοιτούσε επίμονα δυο-τρία λεπτά και μετά γυρίζει και μας λέει “καλέ, δεν μου λέτε, πόσα μπάνια έχετε κάνει και το παιδί έχει μαυρίσει τόσο;”
Εύλογη η ερώτηση από ένα μικρό και η Τόνια σκάει στα γέλια κάθε φορά που το θυμάται. «Θέλει χιούμορ! Έτσι μας συμβούλεψαν άλλωστε να αντιμετωπίζουμε τα περιστατικά ρατσισμού» αναφέρει.
«Ο πατέρας μου μού έδωσε μια συμβουλή» αναφέρει η Τόνια και την ακολουθεί πιστά. «Να πηγαίνεις τα παιδιά στην εκκλησία, να τους μιλάς για τη θρησκεία μας, την κουλτούρα μας, γιατί αυτό θα παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητάς τους και θα τις βοηθήσει πολύ στο μέλλον τους όταν θα ψάχνονται, να έχουν γερές βάσεις και αξίες να στηριχθούν». «Η μικρή όταν πάει στη μητέρα μου προσπαθεί να της μιλήσει Ελληνικά χωρίς να της πω κάτι εγώ» σχολιάζει για τη μικρή της κόρη, η οποία έμαθε τα Αγγλικά και Ελληνικά όταν ήρθε στην Αυστραλία. «Ωστόσο, το ελληνικό σχολείο και το χορευτικό συγκρότημα είναι αδιαπραγμάτευτα και τους αρέσει και το κάνουν με χαρά» αναφέρει περήφανη η Τόνια, η οποία είναι και η ίδια εκπαιδευτικός και θεωρεί ότι θα πρέπει να αναγνωρίζουμε και να επιβραβεύουμε περισσότερο όλα τα παιδιά για την προσπάθειά τους να μάθουν Ελληνικά!
Εκείνο που θα συμβούλευε άλλα ζευγάρια που σκέφτονται την υιοθεσία, είναι κυρίως και πρωταρχικά να επενδύσουν στη μεταξύ τους επικοινωνία. «Η επικοινωνία και ο σεβασμός είναι το σημαντικό στο ζευγάρι που σκέφτεται την υιοθεσία, η αγάπη δεν είναι αρκετή. Είναι ρίσκο η υιοθεσία, αλλιώς μπορεί να το φαντάζεσαι και αλλιώς να σου βγει… εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε να είναι σωστοί άνθρωποι πάνω από όλα και να βγούνε στον κόσμο έτοιμες να ζήσουν» σχολιάζει και συνεχίζει: «Εγώ ζω σε παραμύθι, στα περισσότερα ζευγάρια το πρόβλημα είναι ο σύζυγος, ο δικός μου όταν πρωτοείδε τη μικρή ως βρέφος έλιωσε, παρά τις αρχικές αντιστάσεις του και φοβίες για το πώς θα αντεπεξέλθει σε περιπτώσεις που το παιδί του βιώσει ρατσισμό, τα ξεπέρασε όλα… και για τη μικρή πάλι δεν ήθελε να ρισκάρει μια δεύτερη υιοθεσία αλλά όταν η μεγάλη του ζήτησε μια αδερφή και του είπε «εσύ θα φύγεις μια μέρα, εγώ θα μείνω μόνη;» τον έπεισε και τελικά έχει αναπτύξει πολύ ισχυρό δέσιμο με τη μικρή και αυτό μας έδεσε ακόμη πιο πολύ ως ζευγάρι και ως οικογένεια. Ο χωρισμός δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη ανάμεσά μας. Όλοι κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να νιώθουν έτσι άσχετα αν πρόκειται για τα βιολογικά τους ή όχι παιδιά» καταλήγει.
Ένα μήνυμα για τη Γιορτή της Μητέρας από την Τόνια Παφλή: «Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες. Η μάνα που αναρωτιέται και ανησυχεί για το αν είναι καλή μητέρα να είναι σίγουρη ότι είναι η καλύτερη. Χωρίς μητρότητα δεν υπάρχει κόσμος!» σχολιάζει και συνεχίζει: «Για μένα η μητρότητα δεν είναι να έχεις απαραίτητα δικό σου παιδί, είναι όλα τα παιδιά. Δεν λέω οι μαθητές μου, λέω τα παιδιά μου. Η αγάπη έρχεται από μέσα, είναι ένστικτο»!