ΠΑΡΑΞΕΝΟ πράγμα η ζωή και τα μονοπάτια που ακολουθεί…
ΧΩΡΙΣ να το καταλάβεις, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις, νέες εμπειρίες και άλλα ενδιαφέροντα.
ΟΤΑΝ άρχισε ο εγκλεισμός και οι απαγορεύσεις, τα έβλεπα όλα μαύρα, ενώ όσο περνούσαν οι μέρες και γνωριζόμουν καλύτερα με τον… καναπέ μου, τα βιβλία μου και τα έπιπλα του σπιτιού, η διάθεσή μου καλυτέρευε…
ΑΣΕ, που όλο αυτό το διάστημα και το τρίωρο καθημερινό περπάτημα, μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα, όχι μόνο τη γειτονιά μου και τα γύρω προάστια, αλλά και τη φύση.
ΕΙΔΑ με εντελώς άλλο μάτι και διάθεση, τα δέντρα, τους θάμνους, τα λουλούδια και τα χρώματα των φύλλων που εγκαταλείπουν το δέντρο που τα φιλοξενούσαν τους τελευταίους μήνες και ακολουθούν στα τυφλά τους φθινοπωρινούς ανέμους…
ΚΑΙ επειδή είμαι από τη γέννα μου αντικοινωνικός, δέχθηκα ως μάννα εξ ουρανού την κοινωνική αποστασιοποίηση, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχυσα κανένα δάκρυ για τη χαμένη μου ελευθερία.
ΑΣΕ που απ´ τον περασμένο Ιανουάριο, που άρχισαν οι συζητήσεις για τον κορονοϊό και την πιθανότητα να εξελιχθεί (όπως εξελίχθηκε) σε πανδημία, πίστεψα ότι θα πραγματοποιηθεί επιτέλους ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου:
ΝΑ ζήσω, πριν πεθάνω, ένα καλοκαίρι στην πατρίδα, σαν αυτά που έζησα από το 1955 μέχρι το 1960. Τότε που ακόμα ήμουν παιδί…
ΠΡΙΝ, δηλαδή, οι τότε ελάχιστοι σχετικά τουρίστες, γίνουν αγέλες, οι αγέλες στρατιές και οι στρατιές δεκάδες εκατομμύρια, που κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι τη χώρα, με αποτέλεσμα να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη χώρα που γεννήθηκε.
ΗΘΕΛΑ να ζήσω σε μια εποχή, πριν ο τουρισμός αλλοιώσει στην κυριολεξία τη χώρα και τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Πριν οι Έλληνες γίνουν γκαρσόνια και οι νερόβλαχοι της Μυκόνου πολυεκατομμυριούχοι…
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΟΥΝ να κάνω βόλτες ένα καλοκαίρι στη Ζάκυνθο και τη Λευκάδα και να μη συναντώ, στις 8 το πρωί μεθυσμένους Εγγλέζους και Ιρλανδούς τουρίστες, που να μην ξέρουν σε ποια χώρα βρίσκονται…
ΜΕΧΡΙ και τα μέσα Μαρτίου, όταν το 99% συγγενών, γνωστών και φίλων ακύρωναν το ταξίδι τους στην Ελλάδα, πίστευα ότι φέτος θα έβλεπα επιτέλους την πατρίδα χωρίς τουρίστες…
ΠΕΤΟΥΣΑ από τη χαρά μου. Έλα, όμως, που ενώ εγώ συνέχισα να πετάω, σταμάτησε να πετάει η Emirates και οι υπόλοιπες αεροπορικές εταιρίες.
ΣΤΙΣ 21 Μαρτίου και ενώ μου απέμεναν στη Μελβούρνη λίγες μέρες, έλαβα το μοιραίο τηλεφώνημα από την Emirates ότι διακόπηκαν οι πτήσεις από Αυστραλία, μέχρι νεωτέρας ειδοποίησης.
ΕΤΣΙ έμεινα και, μάλιστα, αιχμάλωτος, στην… ωραιότερη και ασφαλέστερη πόλη του κόσμου. Κάτι είναι και αυτό…
ΕΛΠΙΖΩ η ομηρία μου να λήξει, κάποια στιγμή μέχρι τον επόμενο μήνα και να προλάβω να ζήσω το όνειρό μου, έστω με πολύ λιγότερους τουρίστες.
ΕΚΤΟΣ, λοιπόν, από τη μαγεία του καναπέ, των… επίπλων, της φύσης και της φυλλοροής του Φθινοπώρου, ανακάλυψα εκ νέου και τη μαγεία του παλαιού αμερικανικού κινηματογράφου.
ΟΠΩΣ ξανάγραψα και πριν δυο εβδομάδες, τον αμερικανικό κινηματογράφο τον ανακάλυψα και τον ερωτεύτηκα, πριν οι τουριστικές ορδές ανακαλύψουν την Ελλάδα.
ΜΕΣΑ από τις ταινίες έμαθα τον κόσμο και αγάπησα τα ταξίδια, την Νέα Υόρκη, την Αριζόνα, τη Γιούτα, το Σικάγο, το Σαν Φραντσίσκο και την Νέα Ορλεάνη…
ΤΗΝ ίδια εποχή πρωτογνώρισα την Λορίν Μπακόλ, την Άβα Γκάρνερ, την Λορέτα Γιανγκ και την Χίντι Λαμάρ…
ΤΟΤΕ είδα για πρώτη φορά μπαρ, με εκατοντάδες διαφορετικά μπουκάλια ποτών πίσω από την μπάρα, που μέσα στον καπνό από πούρα και τσιγάρα και τις περίεργες φωτοσκιάσεις, έμοιαζε με καράβι που αρμένιζε μέσα στην νυχτερινή ομίχλη…
ΣΕ αμερικανική ταινία (μαυρόασπρη βέβαια) είδα για πρώτη φορά πιάνο και σαξόφωνο και άκουσα μια μουσική που μου άρεσε, γιατί, προφανώς, ταίριαζε με την εικόνα που έβλεπα…
ΠΟΛΛΑ χρόνια αργότερα έμαθα, ότι η μουσική που άκουγα και μου άρεσε πολύ λεγόταν τζαζ. Ίσως γι’ αυτό μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει.
ΑΠΟ τις ταινίες ξεκίνησε και η αγάπη για τη συγκεκριμένη μουσική και για πολλά ακόμα πράγματα. Οι ταινίες ως ένα βαθμό διαμόρφωσαν και τα γούστα μου…
ΤΟ τελευταίο δίμηνο που λέτε θα έχω δει τουλάχιστον 100 αμερικανικές ταινίες από τις δεκαετίες του 1930, 1940 και 1950. Και κάθε φορά που βλέπω μία, νομίζω ότι επισκέπτομαι ξανά την Αμερική…
ΑΠΟ αυτές που είχα δει παλιά και μου άρεσαν, δεν είδα πολλές, είτε γιατί ακόμα τα μεγάλα στούντιο που έχουν τα πνευματικά δικαιώματα είτε γιατί τις έχουν αφήσει ελεύθερες, ή δεν κατάφερα ακόμα να τις εντοπίσω.
ΕΔΩ μιλάμε κυριολεκτικά για δεκάδες χιλιάδες ταινίες, που μου παίρνει χρόνο στο ψάξιμο να βρω κάποια που αξίζει και αν δεν είσαι «διαβασμένος» και δεν ξέρεις λίγο από σκηνοθέτες, στούντιο, ηθοποιούς και παραγωγούς, δεν βρίσκεις άκρη…
ΕΠΙΛΕΓΩ ταινίες, είτε σκηνοθετών που ξέρω είτε επειδή κάτι έχω ακούσει γι’ αυτούς, ή γνωστών Ευρωπαίων σκηνοθετών με κάποιο όνομα και ο Θεός βοηθός…
ΑΠO τους Ευρωπαίους, οι Γερμανοί είναι οι καλύτεροι και μεταξύ αυτών οι κορυφαίοι είναι ο Ερνστ Λούμπιτς και ο Φριτς Λανγκ και ο Ρόμπερτ Βίνε που έκαναν όνομα την εποχή της Βαϊμάρης.
Η «Metropolis» και «Ο Δράκος του Ντίζελντοφ» του Λανγκ γυρίστηκαν το 1928 και 1929 αντίστοιχα, στην Γερμανία, ενώ «Το Εργαστήριο Δρ. Καλιγκάρι» του Βίνε -που θεωρείται ορόσημο του παγκόσμιου κινηματογράφου και το αποκορύφωμα του «σκοτεινού» γοτθικού εξπρεσιονισμού- γυρίστηκε το 1920.
ΟΙ Γερμανοί αυτοί σκηνοθέτες που σημάδεψαν τον κινηματογράφο, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, εγκατέλειψαν την Γερμανία και άφησαν εποχή στο Χόλιγουντ.
Ο Ερνστ Λούμπιτς, που γύρισε μεταξύ άλλων και τις ταινίες «Φασαρία στον Παράδεισο», «Να ζει κανείς ή να μην ζει» και πολλές άλλες, κέρδισε τρία Όσκαρ και έκανε μεγάλο όνομα στην Αμερική.
ΤΟ «Metropolis» του Λανγκ ήταν η πρώτη και μια από τις κορυφαίες ταινίες επιστημονικής φαντασίας μέχρι σήμερα. Αλλά και άλλες ταινίες Γερμανών σκηνοθετών σημάδεψαν τον αμερικανικό κινηματογράφο των δεκαετιών ’30, ’40 και ’50.
ΜΕΤΑ την άνοδο του Ναζισμού, την Ευρώπη εγκατέλειψαν αρκετοί μεγάλοι ηθοποιοί από τη γηραιά ήπειρο, όπως η θρυλική Μαρλέν Ντίτριχ καθώς και η Χίντι Λαμάρ, η μεγάλη μου συμπάθεια.
Η Χίντι, που είχε γεννηθεί από Εβραίους γονείς στην Αυστρία το 1914 και είχε παίξει σε αρκετές ταινίες στην Ευρώπη στις αρχές του 1930 είχε πρωταγωνιστήσει σε ηλικία 19 ετών στην ταινία «Έκσταση» το 1933.
ΣΤΗΝ ταινία αυτή, η Χίντι υποκρίθηκε, για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, οργασμό, γεγονός που προκάλεσε την οργή των ναζιστών και ώθησε τον Χίτλερ να απαγορεύσει την ταινία.
Η Χίντι, δεν ήταν μόνο εκρηκτικά όμορφη γυναίκα και πολύ καλή ηθοποιός, αλλά ήταν και μουσικός, πιανίστα, σεναριογράφος, παραγωγός, φωτογράφος και, πάνω απ´ όλα, μια λαμπρή επιστήμονας στην οποία ο σημερινός κόσμος χρωστά πολλά.
ΤΟ Wi Fi, που έχουμε και συνδεόμαστε ασύρματα με το διαδίκτυο, είναι δική της εφεύρεση, όπως και άλλες πρωτοπόρες τεχνολογικά εφευρέσεις πριν 80 χρόνια.
ΤΟ ότι πολλά από αυτά παραμένουν ακόμα άγνωστα στον πολύ κόσμο, οφείλεται στο γεγονός ότι η Λαμάρ ήταν γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο ιδιαίτερα στην εποχή της.
ΣΤΗΝ Αμερική πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες (τις καλύτερες όμως τις γύρισε με μια δική της εταιρία παραγωγής) και όταν ρωτήθηκε τι χρειάζεται να κάνει ένα κορίτσι για να κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ είπε ότι αρχικά θα πρέπει μα αρέσει και πρόσθεσε:
«ΚΑΘΕ κορίτσι, όμως, μπορεί να γίνει ελκυστικό. Το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι να στέκεται ακίνητη και να δείχνει ηλίθια»…
Μπ. Στ.