ΠΟΛΥ λυπάμαι που με το σχόλιό μου περί των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, στεναχώρησα την αγαπημένη συνάδελφο Κ.Γ. για την οποία τρέφω απεριόριστο σεβασμό. Ωστόσο, χαίρομαι γιατί μου δίνει την ευκαιρία να διευκρινίσω κάποια πράγματα σχετικά.

ΠΡΩΤΑ απ’ όλα, το σχόλιο δεν απευθυνόταν σε καμιά περίπτωση στην παροικία μας εδώ. Η ομογένεια, παντού στον κόσμο, μας κάνει μόνο περήφανους ως έθνος και ευτυχώς που υπάρχει γιατί αλλιώς θα ήμαστε ολοκληρωτικά χαμένο στοίχημα.

ΚΑΤΑ δεύτερον, με κανένα τρόπο δεν ήταν απόπειρα στηλίτευσης της επετείου της Επανάστασης αυτής καθαυτής, ούτε μείωσης της σημασίας της για την ελληνική ιστορία.

ΤΟ σχόλιό μου, λοιπόν, ενισχυμένο και από το λόγο του ποιητή στο τέλος, ήταν απόλυτα στοχευμένο κατά της υποκρισίας που μας χαρακτηρίζει ως λαό που αρεσκόμαστε στην επίφαση και όχι στην ουσία των πραγμάτων, στο «φαίνεσθαι» και όχι στο «είναι».

ΚΑΙ είναι αυτό το ζακόνι μας που μας έφερε ως εδώ.

ΝΑ συμμετάσχω στους εορτασμούς κι εγώ για να είμαι μέσα στην ψυχολογία και να μην γράφω άλλα «αψυχολόγητα» σχόλια που χαλούν την όμορφη σούπα που παρεμπιπτόντως, εν αγνοία μας, μας δηλητηριάζει χρόνια τώρα.

ΑΛΛΑ, στους μαθητές μου που με ρωτούν «γιατί, ενώ οι πρόγονοί μας ήταν ήρωες, η Ελλάδα έφτασε έως εδώ; (στα σύνορα του Εξ’ από δω, που λέει άλλο τραγούδι)» , εγώ θα εξακολουθήσω να απαντώ «γιατί τα σκατώσαμε, παιδί μου, και ο Κολοκοτρώνης δεν φέρει καμία ευθύνη».

ΚΑΠΩΣ έτσι είναι τα πράγματα και στην Αμερική, «τη χώρα των ελεύθερων και το σπίτι των γενναίων».

Ο,ΤΙ και να πούμε, ο Τζορτζ Φλόιντ, όπως αποδείχτηκε τελικά, κάθε άλλο παρά ελεύθερος ήταν στη χώρα του ενώ για τον αστυνομικό που του στέρησε τη ζωή, ούτε κουβέντα περί γενναιότητας.

ΕΦΤΑΣΑΝ 9 λεπτά για να μας αποδείξουν ότι ζούμε σε μια τεράστια φούσκα υποκρισίας.

ΕΦΤΑΣΑΝ 9 λεπτά απανθρωπιάς, ωμής βίας και προκλητικής αλαζονείας για να μας αποδείξουν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή της Κου Κλουξ Κλαν, του απαρτχάιντ και των αγώνων του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

ΕΦΤΑΣΑΝ 9 λεπτά αισχρότητας για να μας αποδείξουν ότι όποια εξέλιξη στο χώρο της επιστήμης και της τεχνολογίας κι αν έχουμε επιτύχει, δυστυχώς παραμένουμε σε προϊστορικά επίπεδα όσον αφορά την ανθρωπιά μας.

ΕΦΤΑΣΑΝ 9 λεπτά ντροπής για να μας αποδείξουν ότι έχουμε πιάσει πάτο.

ΗΤΑΝ άραγε αρκετά για να μας ξυπνήσουν;

ΗΤΑΝ άραγε αρκετά για να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς είναι ένας εν δυνάμει Ντέρεκ Σόβιν και ταυτόχρονα ένας Τζορτζ Φλόιντ;

ΗΤΑΝ άραγε αρκετά για να μας αλλάξουν;

«ΔΕΝ μπορώ να αναπνεύσω, πνίγομαι»…

M.K.

ΓΝΩΡΙΖΩ πολύ καλά –και από την μακρόχρονη συμμετοχή μου σε κοινωνικά πολιτικά σχήματα και εγχειρήματα- ότι όταν πρόκειται για ευρείες κινητοποιήσεις οι οποίες θέτουν επιτακτικά άμεσα ζητήματα της καθημερινής ζωής και την επίλυσή τους, η πλειοψηφία των ΜΜΕ στέκεται στο θεαματικό μέρος της εκάστοτε υπόθεσης.

ΕΤΣΙ και τώρα, αρκετά ΜΜΕ… excited από την όλη τροπή των γεγονότων και αναλογιζόμενα την αύξηση της ακροαματικότητας/αναγνωσιμότητας, άρα και κέρδους, που τέτοια γεγονότα με τεράστια έκταση θα επιφέρουν, αναλίσκονται στο θέαμα με τις φλόγες, τις λεηλασίες και διάφορα άλλα… εξωτικά.

ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΜΜΕ και ελάχιστοι δημοσιογράφοι και αναλυτές είναι αυτοί που δίνουν σημασία στις συνθήκες και τις αιτίες υπό τις οποίες συνέβη η δολοφονία του George Floyd. Πιο ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να επαναφέρουν στην επικαιρότητα παρόμοια συμβάντα και κινητοποιήσεις διαμέσου της σύγχρονης ιστορίας των ΗΠΑ, που συνδέονται άμεσα και κατά κρίσιμο τρόπο με την παρούσα κατάσταση.

Ο ΣΤΟΧΟΣ είναι προφανής, κατά τη γνώμη μου. Το τι θα μεταδώσουν και πώς αυτά τα ΜΜΕ συνιστά ένα κρίσιμο ζήτημα μιας και από αυτό διαμορφώνεται η λεγόμενη κοινή γνώμη. Έτσι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται οι διαδηλώσεις μας λέει ότι είναι καθ’ όλα «απειλητικές» και «βίαιες».

ΟΠΟΤΕ μπορούν εύκολα και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να απονομιμοποιηθούν οι μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας όπως αυτές που συγκλονίζουν επί τους παρόντος τις ΗΠΑ και τον κόσμο. Ταυτόχρονα, δε, να δημιουργήσουν «πατέντα» περαιτέρω απονομιμοποίησης για τα κοινωνικά κινήματα που νομοτελειακά θα ακολουθήσουν.

ΘΕΤΟΝΤΑΣ, στην περίπτωση των ΗΠΑ, στο επίκεντρο την όποια αναστάτωση που προκαλούν τέτοιες εκδηλώσεις, αλλά σε συνδυασμό «με τον άδικο φόνο του George Floyd», μεταθέτουν, στην ουσία, την έμφαση στις υλικές καταστροφές και μόνο και όχι στην ατιμώρητη αστυνομική βία, τις επιπτώσεις του ρατσισμού κάθε μορφής, τη φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων, την εν εξελίξει φασιστικοποίηση και τον επιχειρούμενο διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας.

ΤΟ ΙΔΙΟ ισχύει σε κάθε κοινωνία, σε κάθε τόπο και χρόνο, ειδικά τον τελευταίο καιρό με την πανδημία, τα κλεισίματα και τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα, που έχουν ήδη τα οδυνηρά τους αποτελέσματα, τόσο στον τομέα των κοινωνικών δικαιωμάτων όσο και στην καθημερινή ζωή της εργατικής τάξης και των πλατύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

ΕΑΝ είναι να δοθεί ένας «δραματικός» τόνος σε όλο το αφήγημα, αυτός επιβάλλεται να δοθεί σε αυτά τα ζητήματα, δηλαδή στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων έκφρασης από κυβερνήσεις και άλλες εξουσίες και, βέβαια, στην απεμπόληση των δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων λαών, δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες.

ΓΙΑ μένα, όχι μόνο Black Live Matter, αλλά… the Whole Working Class Live Matter.

Δ.Τ.

ΜΑΜΑ, ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Ήταν οι τελευταίες λέξεις του άοπλου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο από την μήνη ενός λευκού αστυνομικού στην Μινεάπολη, που τον πατούσε με το γόνατο στο λαιμό έχοντας το χέρι στην τσέπη. Δεν φαντάζομαι να έμεινε μάνα ασυγκίνητη, μπροστά σε μια τέτοια απάνθρωπη αντιμετώπιση.

ΤΑ ΑΠΑΝΩΤΑ ρεπορτάζ που ακολούθησαν, έδιναν την εικόνα του χάους που επικρατεί στις 30 Πολιτείες και σε άλλες μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ και όχι μόνο, ενώ ο «μεγάλος» Τραμπ, προειδοποιεί και φοβερίζει εκ του ασφαλούς, ρίχνοντας στον στίβο την Ομοσπονδιακή Αστυνομία και τον στρατό.

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, η οργή έγινε θυμός και ο θυμός τσουνάμι. Οι πολίτες ένωσαν τις δυνάμεις τους ξεχύθηκαν στους δρόμους με διαμαρτυρίες άλλοτε ειρηνικές και άλλοτε με εκδηλώσεις βίας κατά του χρόνιου μίσους και των φυλετικών ανισοτήτων στη χώρα τους. Μέχρι που είδαμε και τούτο: Το θέατρο του παραλόγου σε όλο το μεγαλείο.

ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ από το καβούκι του ο κ. πρόεδρος, φυλασσόμενος ένθεν και ένθεν, από ξηράς και αέρος, να περπατά και να φωτογραφίζεται μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη με την Βίβλο στο χέρι και με ύφος, ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε, να κάνει δηλώσεις του θα… θα…

ΣΤΕΚΟΜΑΙ σε ένα από τα συνθήματα: Too little, too late, και συγκρατώ το σχόλιο της Όπρα σε ελεύθερη μετάφραση: Ο λαός είναι σαν να μην υπάρχει. (They haven’t been seen, they haven’t been heard). Με τη διαφορά, ότι ο λαός τώρα, είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τη δικαίωση!

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ρεπορτάζ Δελτίου Ειδήσεων που κάλυπτε το περασμένο Σάββατο την έξοδο των Μελβουρνιωτών σε πάρκα, έδειξε ομάδα αστυνομικών που ρύθμιζαν την κίνηση στους δρόμους. Σε δεδομένη στιγμή που δημιουργήθηκε συνωστισμός, ενημέρωσαν τους οδηγούς κι άλλαξαν πορεία. Μέχρι εδώ καλά και καλώς έπραξαν.

ΕΛΑ ΟΜΩΣ που στο ίδιο Δελτίο, σε γνωστό σούπερ μάρκετ (το είδαμε και σε εικόνα), γινόταν ο χαμός. Ούτε μάσκες, ούτε αποστασιοποίηση. Νωπά τρόφιμα και είδη μπακαλικής σε πάγκους και όποιος προλάβαινε… Οπότε εύλογο το σχόλιο της παρουσιάστριας. Ποια η διαφορά μεταξύ των δυο; Γιατί να απαγορεύεται η εκδρομή στη φύση και να επιτρέπεται ο συνωστισμός στις υπέρ αγορές;

Η ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ εβδομάδα 24 με 30 Μαΐου, ήταν αφιερωμένη στην Παρηγορητική Φροντίδα. (Palliative Care). Ο αείμνηστος σύζυγός μου, έτυχε να νοσηλευτεί για περισσότερο από 2 εβδομάδες σε τέτοιο Τμήμα νοσοκομείου. Με το άκουσμα, δάκρυσα. Κι όμως. Τα καταφέραμε. Έμεινα κι εγώ ένα βράδυ (και δεν είμαι η μόνη) γιατί η επικεφαλής, ήθελε να δοκιμάσει τις αντοχές μου, πριν τον φέρω στο σπίτι.

ΜΕ ΔΥΟ λόγια, το Palliative Care δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Πρόκειται για Τμήμα με εξειδικευμένο προσωπικό, που βοηθά τόσο τον ασθενή όσο και τους οικείους, στην αντιμετώπιση των όντως δύσκολων στιγμών του πόνου και της θλίψης.

ΠΡΩΤΙΑ της ιδιαίτερης πατρίδας μου στα ποντίκια! Επιστημονική έρευνα μας λέει ότι έφτασαν στην Κύπρο με πρωτόγονες βάρκες και πλοιάρια από την γειτονική Μεσοποταμία πριν 10.000 χρόνια. Και αφού εγκαταστάθηκαν στο νησί της Αφροδίτης και καλόφαγαν δημιούργησαν οικογένειες. Στη συνέχεια έκαναν και κάποια ταξίδια αναψυχής προς Ευρώπη μεριά. Σε μερικές οικογένειες, φαίνεται ότι άρεσαν τα Ευρωπαϊκά αξιοθέατα και παρέμειναν. Τόσο απλό! Καλό Σαββατοκύριακο!

Κ.Γ.

ΚΑΙ ξαφνικά, από εκεί που μοναδικό μας μέλημα ήταν το να μετράμε το πόσα κρούσματα κορονοϊού είχαμε καθημερινά στις δικές μας… πολιτείες αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο (λες και κάναμε συγκρίσεις για να δούμε ποιος συμπεριφερόταν καλύτερα ένα πράμα), σκάει από το… πουθενά η υπόθεση Φλόιντ κι όλα αυτά μοιάζουν μακρινό παρελθόν!

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, ούτε αποστάσεις μεταξύ ανθρώπων υπάρχουν, ούτε περιορισμοί, ούτε τίποτα τέτοιο. Όλοι χύμα στους δρόμους, και αστυνομικοί, και διαδηλωτές και… μπαχαλάκηδες, να δουν ποιος θα επιβληθεί του άλλου!

ΤΙ ειρωνεία όμως κι αυτή ε; Από εκεί που όλοι είχαν βρεθεί στην κοινωνική απομόνωση, φτάνει μια πράξη βίας για να τους φέρει όλους πιο κοντά!

ΣΤΟ δια ταύτα όμως της συγκεκριμένης υπόθεσης. Η δολοφονία Φλόιντ είναι ένα ακόμη κρούσμα από τα πολλά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ για τις οποίες ακούμε σχεδόν σε καθημερινή βάση πλέον και κουνάμε το κεφάλι επικριτικά, σαν να λέμε «σα δε ντρέπονται μωρέ…» και συνεχίζουμε την ημέρα μας.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ όμως πως ήταν και η σταγόνα που τελικά ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για αυτούς τους ανθρώπους, που τόσα χρόνια τα ‘χουν λουστεί και περιμένουν να δουν μια αλλαγή, χωρίς όμως να γίνεται τίποτα.

ΤΕΛΙΚΑ πήραν οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια τους και πολύ καλά έκαναν. Αν θες τα πράγματα να αλλάξουν, θα πρέπει να δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος τις συνθήκες, όχι να ρίχνεις μια ψήφο και να περιμένεις από τους άλλους. Καλό μάθημα και για εμάς τους Έλληνες αυτό…

ΕΚΕΙΝΟ που δεν καταλαβαίνω είναι οι ομαδικές διαδηλώσεις «υποστήριξης» που γίνονται την ίδια στιγμή σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Τι μας νοιάζει εμάς για το τι γίνεται στην Αμερική; Στην τελική, εκείνοι ψήφισαν τον Τραμπ, ήξεραν πολύ καλά ποιος ήταν πριν τον ψηφίσουν και τον ξέρουν και τώρα που θα τον ξαναψηφίσουν (έχετε αμφιβολία;) Γιατί να πρέπει να τα τραβάμε εμείς για αυτούς;

ΚΑΙ κάτι καλό για το τέλος: Τα μαγαζιά ανοίγουν, αλλά ο κορονοϊός παραμένει σε χαμηλά επίπεδα. Άκρως ενθαρρυντικό σημάδι αυτό! Αξίζει και λίγο να πούμε στους εαυτούς μας ένα μικρό «μπράβο» για τα όσα περάσαμε όλες αυτές τις μέρες. Δεν ήταν και λίγα! Και φαίνεται πως βγαίνουμε νικητές από τη μάχη. Άντε και εις ανώτερα!

Α.Α.