ΠΟΙΟΣ να περίμενε ότι μια φωτογραφία με πέντε-έξι ελιές και τρεις αράδες λεζάντα, θα άλλαζε την ιστορία ενός δρόμου…
ΚΑΙ όμως, συνέβη σε τούτη ακριβώς την γωνιά της εφημερίδας που διαβάζετε αυτήν τη στιγμή.
ΕΔΩ δημοσίευσα την περασμένη Πέμπτη, μια φωτογραφία ενός μίνι ελαιώνα, από το πλατύδρομο Albert Park, καλώντας όσους ήθελαν να θυμηθούν τους παλιούς καλούς καιρούς, να κατέβουν και να μαζέψουν ελιές.
ΠΟΥ να φανταστώ, ότι ορισμένοι από αυτούς που είδαν τη φωτογραφία και διάβασαν την χιουμορίστικη λεζάντα θα έπαιρναν τα γραφόμενα τοις μετρητοίς και θα κατέβαιναν να μαζέψουν ελιές…
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, όπως έγραφα -για πλάκα βέβαια- «να βγάλουν το λάδι της χρονιάς τους και να… πουλήσουν και δυο-τρεις τόνους να τα οικονομήσουν…»!
ΚΑΙ αφού έτσι είχε η κατάσταση και η σοδειά πολύ μεγάλη, έκαναν οι άνθρωποι και το κουμάντο τους: πήραν σκάλες, κλούβες και ό,τι άλλο νόμιζαν ότι θα χρειαστούν και κατέβηκαν…
ΕΤΣΙ, ξαφνικά και από το πουθενά, η γειτονιά γέμισε συμπατριώτες μας, από διάφορα προάστια της Μελβούρνης.
ΚΟΣΜΟΣ και κοσμάκης πήγε στο Albert Park να μαζέψει ελιές, αγνοώντας μάλιστα και τη γνωστή παροιμία που λέει «όταν ακούς πολλά κεράσια (ή ελιές…) κράτα και μικρό καλάθι».
Η πιο πάνω ιστορία, ανάγκασε και την κόρη του ιδιοκτήτη του… ελαιώνα, Γιάννη Φατέκα, να τηλεφωνήσει στον «Νέο Κόσμο» και να διαμαρτυρηθεί για την αναστάτωση και την όλη φασαρία που προκάλεσε το γραπτό μου στον πατέρα της.
ΑΝΑΣΤΑΤΩΜΕΝΟΣ, μου τηλεφώνησε την περασμένη Κυριακή και ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, για να μου πει, ότι μιας και μένω στη γειτονιά, να περάσω και να δω τον κύριο Φατέκα και να του εξηγήσω τι έγινε.
ΕΠΕΙΔΗ περπατάω στη γειτονιά, πέρασα και μου είπε τι τράβηξε ο άνθρωπος επί ένα τριήμερο, που πήγαιναν άνθρωποι για να μαζέψουν ελιές από τον… ελαιώνα του.
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, μου είπε για έναν συμπάροικο από το Lalor, ο οποίος μαζεύει επαγγελματικά ελιές και πήγε να δει αν θα έπρεπε να φέρει και ένα μηχάνημα για να τις μαζέψει…
ΝΑ σας πω, επίσης, ότι φέτος οι ελιές στο Middle Park και στο Albert Park δεν τα πήγαν καλά. Δεν ήταν η χρονιά τους.
ΟΠΟΤΕ και καταλαβαίνετε την απογοήτευση όλων των… προσκεκλημένων μου, που τους κουβάλησα τζάμπα και βερεσέ στο Albert Park.
ΩΣ εκ τούτου, αισθάνομαι την υποχρέωση να ζητήσω συγγνώμη από τους φίλους αναγνώστες που ταλαιπώρησα. Δεν θα το ξανακάνω…
ΓΙΑ ελιές δεν πρόκειται να σας καλέσω στη γειτονιά μου. Ίσως σας στείλω σε κανένα άλλο κτήμα για κεράσια…
ΝΑ ζητήσω, επίσης, συγνώμη και από τη διεύθυνση της εφημερίδας, που την έβαλα σε μπελάδες (χωρίς λόγο) για άλλη μια φορά…
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, να έχει δίκιο τελικά ο Χατζημανώλης, που κάθε τόσο μου λέει: «δεν χρωστάς να κάνεις καλό. Κάθε τόσο μας βάζουν σε μπελάδες τα γραφόμενά σου».
ΚΑΙ σκεφτείτε, ότι ακόμα δεν έχουν δει τίποτα, αφού σχεδιάζω να συνεχίσω να ακολουθώ το ίδιο μονοπάτι…
ΜΕ την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα συνεχίσω να γράφω τη στήλη, γιατί δεν σας κρύβω, ότι ακόμα δεν έχω πεισθεί, αν πραγματικά βοηθά η παρουσία και τα γραφόμενά μου την εφημερίδα.
ΝΑ πω επίσης και δημόσια, στους λίγους φίλους που μου λένε ότι θα σταματήσουν να διαβάζουν την εφημερίδα όταν πάψω να γράφω, ότι κάνουν μεγάλο λάθος.
ΓΙΑΤΙ αν αυτή τη στιγμή και μετά από δύο σχεδόν χρόνια απουσίας, συνεχίζουν να με διαβάζουν, είναι γιατί υπάρχει ο «Νέος Κόσμος».
ΚΑΙ ο λόγος που αποφάσισα να ξαναρχίσω να γράφω, είναι γιατί συνεχίζω να πιστεύω ότι η ελληνική παροικία της Μελβούρνης τον χρειάζεται.
ΧΙΛΙΑΔΕΣ συμπάροικοι, συνεχίζουν να ενημερώνονται για τα όσα συμβαίνουν, αποκλειστικά από τον «Νέο Κόσμο».
ΑΚΟΜΑ πιο χρήσιμη (και για πολλούς, μάλιστα, απαραίτητη) είναι η εφημερίδα αυτή, σε όσους έχουν ζήσει πάνω από έξι δεκαετίες διαβάζοντας τον «Νέο Κόσμο». Και δεν είναι λίγοι αυτοί…
ΓΙΑ πολλούς συμπάροικους, ο «ΝΚ» ήταν και παραμένει είτε ένα μέλος της οικογένειάς τους είτε ως ένας γνώριμος ή φίλος, που πάντα ήταν δίπλα τους και έτοιμος να ακούσει τα παράπονά τους ή τον πόνο τους.
ΓΙΑ όλους αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους, θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει η φωνή του. Γιατί είναι η δική μας φωνή…
ΣΤΟ μεταξύ, όταν πού και πού πηγαίνω στην εφημερίδα να τους πω μια καλημέρα και να θυμηθώ και εγώ τα παλιά μου λημέρια, ο αρχισυντάκτης (θέλω δεν θέλω) με… ενημερώνει και ότι σχολιάζουν τα γραφόμενά μου και οι… φίλοι μου από τα βοσκοτόπια του Facebook.
ΑΡΚΕΤΟΥΣ… επαίνους απέσπασα από τους λάτρες του φουμπού, για τα όσα έγραψα και την περασμένη εβδομάδα «για τους φύλακες της απόστασης και την επιστροφή στην Μητσοτακική στρούγκα της κανονικότητας…».
ΤΟΥΣ πληροφορώ, λοιπόν, ότι ξύδι δεν χρειάζομαι, γιατί δεν υπήρξα ποτέ ΣΥΡΙΖΑίος. Και να ήθελα, λόγω του ιστορικού μου παρελθόντος, δεν θα μπορούσα να συνυπάρξω στο ίδιο κόμμα με τον… Παπαδημούλη.
ΘΑ προτιμούσα -και, μάλιστα, με κλειστά τα μάτια- να ψηφίσω την γαλάζια παράταξη του Κυριάκου, με στρατιές αυθεντικών και γνήσιων Παπαδημούληδων, παρά τον κίβδηλο καραγκιόζη του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγη αξιοπρέπεια…
ΠΑΜΕ πιο κάτω, χθες το πρωί έκανα ό,τι συνήθως κάνω τα περισσότερα πρωινά, όταν τα σύννεφα εγκαταλείπουν μαζικά τον ουρανό και ο ήλιος τον μονοπωλεί από άκρη σε άκρη.
ΕΤΣΙ, πήρα το δρόμο της ήσυχης θαλάσσης και προς το Port Melbourne τράβηξα για να χαρώ τη μαγεία της φύσης.
ΑΠΟ το σπίτι μου στην St Kilda, μέχρι το λιμάνι που φορτώνουν και ξεφορτώνουν καράβια οι γερανοί, είναι επτάμισι χιλιόμετρα.
ΤΙΣ τελευταίες μέρες, ακολουθούσα τη συγκεκριμένη διαδρομή, επειδή η θάλασσα, λόγω άπνοιας, ήταν πολύ ήρεμη και είχε σχεδόν ελληνικότατο χρώμα. Ήταν γαλάζια… Κάτι σπάνιο για τούτο τον τόπο.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ χθες το πρωί, η θάλασσα ήταν στην κυριολεξία λάδι. Εντελώς, μα εντελώς ακίνητη. Τόσο ήρεμη και ακίνητη δεν την έχω ξαναδεί εδώ.
ΛΙΓΟ το χρώμα της λίγο η ακινησία της σιωπής της, γοήτευσε ακόμα και τα δελφίνια που ήλθαν και άρχισαν να κάνουν ακροβατικά μόλις 30 με 40 μέτρα από την ακτή.
ΑΥΤΗ, ήταν επίσης η πρώτη φορά, που έβλεπα δελφίνια, τόσο κοντά στην παραλία, στον κόλπο του Port Phillip Bay.
ΗΤΑΝ τέσσερα όλα και όλα και οι ακροβατικές ασκήσεις ακριβείας, κράτησαν πάνω από ένα δεκάλεπτο.
ΚΑΤΙ παρόμοιο, τόσο κοντά στην ακτή, είχα δει πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, σε μια ερημική παραλία στη βορειοδυτική Αυστραλία.
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ τα σκεφτόμουν ποσά αποθέματα ενέργειας, χαράς και ευτυχίας έχουν μέσα τους, που τα ξοδεύουν για να παίζουν και να χαίρονται.
ΠΡΕΠΕΙ να ήταν μεγάλη η μιζέρια της φύσης που μας έκανε ανθρώπους και όχι δελφίνια…
Μπ. Στ.