ΜΕ το που άνοιξα τον υπολογιστή μου την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα και διάβασα το μήνυμα του αυστραλιανού Υπουργείου Μετανάστευσης, απογειώθηκα…
ΚΑΙ ο λόγος που βρέθηκα στα ουράνια, πριν επιβιβαστώ στο αεροσκάφος της Emirates, ήταν γιατί η αυστραλιανές Αρχές με ειδοποίησαν ότι μπορώ να φύγω για την Ελλάδα.
ΤΟ περασμένο Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα, την πέρασα μέσα στην τρελή χαρά, ονειρευόμενος γαλάζια ακρογιάλια και βόλτες με τη μηχανή στην πρωινή δροσιά των ελάτων του Μαινάλου, στις 3 Ιουλίου. Μέχρι και αυτό είχα προγραμματίσει…
ΣΤΗ σκληρή πραγματικότητα, που καμιά σχέση με όνειρα δεν είχε, επέστρεψα την Τρίτη το πρωί, όταν πληροφορήθηκα, ότι η Emirates, για άλλη μια φορά, διέκοψε ξαφνικά τις πτήσεις της για την Ελλάδα.
ΜΟΝΟ εγκεφαλικό δεν έπαθα, μαθαίνοντας από την Κοινοπολιτεία των κακόμοιρων των Εμίρηδων, που έχουν μπαζώσει τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου με τα δισεκατομμύριά τους, ότι η εταιρία τους δεν πετά σε παρακατιανούς προορισμούς.
ΑΠΟ την Αυστραλία βέβαια και προς στην Ευρώπη και άλλες εταιρίες πετούν, εκτός της Emirates, αλλά στην Αθήνα, την πρωτεύουσα του Μητσοτακικού επιτελικού κράτους, δεν πάνε…
ΤΟΥΣ ακριβείς λόγους δεν τους ξέρω. Υποψιάζομαι, όμως, ότι ενδεχομένως να φοβούνται, ότι μετά την πρώτη απαγόρευση στην Qatar, όταν εντοπίστηκαν τα 19 άτομα που ήταν φορείς του κορονοϊού, τρομοκρατήθηκε η ελληνική κυβέρνηση και δεν ήθελε να της χαλάσουν την καλή εικόνα οι 12 Πακιστανοί εργάτες και οι δυο-τρεις Ελληνοαυστραλοί… επιχειρηματίες.
ΟΛΑ δείχνουν -και συγνώμη αν κάνω λάθος- ότι η γαλάζια κυβέρνηση των αρίστων, δεν νοιάζεται αν ορισμένοι από εμάς στην Αυστραλία, δεν μπορούν να πάνε στην Ελλάδα να ζήσουν τον μύθο τους… Από κύκλους της εταιρίας φέρεται να υποστηρίχθηκε ότι, μάλλον, η Ελλάδα δεν άφησε την εταιρία να πετάξει προς τα εκεί…
ΟΛΑ αυτά για μένα, που περιμένω ένα τρίμηνο να φύγω, σημαίνουν ότι θα πρέπει να ταξιδέψω 11 επιπλέον ώρες, για να πάω στην Αθήνα, μέσω Φρανκφούρτης, πληρώνοντας επιπλέον $900.
ΚΑΙ όλα αυτά, ελπίζοντας ότι μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη βράδυ, που φεύγω, δεν θα αλλάξει τα σχέδιά της η Emirates ή το ελληνικό… επιτελικό κράτος των αρίστων, το οποίο και θα μου επιτρέψει να λάβω μέρος στον μεγάλο μαραθώνιο της επιστροφής στην κανονικότητα…
ΓΙΑΤΙ σε αυτούς τους ρευστούς καιρούς που ζούμε, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τι μέρα θα ξημερώσει.
ΠΟΙΟΣ το περίμενε ότι ο κορονοϊός, θα έφερνε το πάνω κάτω στον κόσμο και το γόνατο ενός ρατσιστή μπάτσου, δεν θα έκοβε μόνο την ανάσα του Φλόιντ, αλλά και την ανάσα της Αμερικής.
ΝΑ με συγχωρείτε, αλλά δεν συμμερίζομαι καθόλου (μα καθόλου) όλους αυτούς που διαλαλούσαν και συνεχίζουν να διαλαλούν, ότι η κρίση λόγω κορονοϊού, θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε προς ένα καλύτερο και πιο αλληλέγγυο κόσμο.
ΤΑ ίδια και, μάλιστα, με μεγαλύτερη ένταση και περισσότερα δάκρυα, γράφτηκαν στα Μέσα Ενημέρωσης και στα περιβόητα social media για το θανατηφόρο γόνατο του μπάτσου.
ΩΚΕΑΝΟΙ τα δάκρυα στο Facebook που και γοερές εκκλήσεις να ανοίξουμε όλοι τις αγκαλιές μας να αγκαλιαστούμε και βάλουμε τέρμα στον ρατσισμό, στις κοινωνικές ανισότητες και τις φυλετικές διακρίσεις.
ΜΕΧΡΙ και αγάλματα, γνωστών ρατσιστών και δουλεμπόρων, κατέβασαν από τα βάθρα τους, πιστεύοντας ότι έτσι θα αλλάξουν την ιστορία και θα περάσει στα αζήτητα ο ρατσισμός.
ΤΟΣΟ, όμως, η ιστορία, όσο και ο ρατσισμός, ακολουθώντας το χιλιοπερπατημένο μονοπάτι, παρέτειναν ασυγκίνητοι.
ΟΙ μόνοι που συγκινήθηκαν είναι οι τέσσερις πέντε τρισεκατομμυριούχοι που κατευθύνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη.
ΟΙ γνωστές πλατφόρμες, όπως το Facebook, twitter, instagram, Google, μετά τις συγκλονιστικές διαμαρτυρίες στην Αμερική, κάνοντας επ’ ευκαιρία σέρφινγκ στα άγρια κύματα της κοινωνικής υποκρισίας, τάχθηκαν ανοιχτά (και όχι για πρώτη φορά) κατά των κοινωνικών αδικιών χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ κύματα υποκρισίας είχαν συγκλονίσει την Αμερική τη δεκαετία από το 1958 μέχρι το 1968 και τον θάνατο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ηγέτη των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ.
ΣΕ έναν από τους λόγους του, αν θυμάμαι καλά, είχε πει μεταξύ άλλων, στους συμπολίτες του ότι, για τους φόνους, τον ρατσισμό και την ανισότητες κατά των μαύρων, δεν φταίει ούτε η Κου Κλουξ Καν, ούτε οι ρατσιστές που την ακολουθούν, ούτε οι μπάτσοι.
ΦΤΑΙΝΕ οι καλόπιστοι και φιλήσυχοι νοικοκυραίοι, η μεγάλη και πλαδαρή πλειοψηφία, που πηγαίνει τις Κυριακές στην εκκλησία και ανέχεται, τελικά, σιωπώντας ό,τι συμβαίνει.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στις πρόσφατες εξελίξεις, τον σημερινό αμερικανικό ρατσισμό και τη γενικευμένη υποκρισία των πολιτών και των μεγάλων εταιριών, που δίνουν τον βηματισμό στην πιο ακραία καπιταλιστική κοινωνία του κόσμου, ένας απογοητευμένος πολίτης, έκανε το εξής σχόλιο, που τα λέει όλα και αξίζει περισσότερο από εκατό βιβλία και κοινωνιολογικές έρευνες.
“ΖΟΥΜΕ την εποχή του άγρυπνου καπιταλισμού, όπου οι εταιρίες προσποιούνται ότι λατρεύουν την κοινωνική δικαιοσύνη, για να πουλήσουν τα προϊόντα τους, σε ανθρώπους που προσποιούνται ότι μισούν τον καπιταλισμό…”!
ΠΟΣΟ δίκιο έχει ο άνθρωπος. Την ανάσα σου κόβει. Αχ!…
ΑΘΑΝΑΤΕ καπιταλισμέ, κατάφερες τελικά να μας κανείς όλους σαν τα μούτρα σου, να πίνουμε πολύ νερό στο όνομά σου και ποτέ να μην ξεδιψάμε…
ΑΚΟΜΑ πιο ακόρεστη, είναι η καταναλωτική μας δίψα, που απειλεί να μας θάψει κάτω από τα σκουπίδια μας…
ΔΕΝ υπάρχει, σας λέω, σωτηρία. Και πώς να υπάρξει σε μια χώρα με 400 δισεκατομμυριούχους και 45 εκατομμύρια πάμφτωχους!…
ΩΣ εκ τούτου και λαμβάνοντας κανείς υπόψη του και την ανθρώπινη ιστορία ανά τους αιώνες, είναι δυνατόν να πιστέψει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει; Εγώ όχι…
ΑΚΟΜΑ και αν συμβεί κάτι και έλθουν τα πάνω κάτω, όπως, για παράδειγμα, έγινε στη Γαλλική Επανάσταση του 1789 ή των Μπολσεβίκων στην Ρωσία το 1917, θέμα χρόνου θα είναι μέχρι τα πράγματα επανέλθουν σχεδόν στην προεπαναστατική τους κατάσταση.
ΚΑΛΟ είναι, επίσης, να μην ξεχνάμε ότι τόσο ο αστικός νεοφιλελευθερισμός όσο και ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και τα παρακλάδια τους, έχουν από καιρό παρακμάσει.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, ο καπιταλισμός έχει επικρατήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη και το μόνο που έχει απομείνει να περιμένουμε είναι όχι ποιοι δισεκατομμυριούχοι θα αυξήσουν τα κέρδη τους, αλλά ποιος θα κερδίσει τον μεγάλο τελικό για να πάρει τον τίτλο του νικητή.
ΑΠΟ την μια πλευρά, έχει παραταχθεί η αμερικανική ομάδα του παλιού κλασικού καπιταλισμού -που όλοι ξέρουμε- και από την άλλη η “νέα” κινέζικη ομάδα του κρατικού καπιταλισμού.
Η “παλιά” ομάδα, αν και είναι χορτάτη από τίτλους και τρόπαια, για λόγους γοήτρου θέλει να κερδίσει και αυτό, το μεγαλύτερο οικονομικό ντέρμπι της παγκόσμιας ιστορίας και να πάρει, όχι μόνο όλα τα λεφτά, αλλά και τα… σώβρακα των αντιπάλων.
ΔΕΝ ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά για τα λεφτά γίνονται (και παίζονται) όλα…
ΑΝ τα καπιταλιστικά χρηματιστήρια δέχονταν στοιχήματα γι’ αυτό το ντέρμπι, τη… μητέρα όλων των μαχών, θα ποντάρισμα υπέρ της Κίνας.
ΟΧΙ μόνο γιατί είναι νέα ομάδα και διψασμένη για τίτλους -όπως ήταν πριν καμιά δεκαριά χρόνια η Μπαρτσελόνα- αλλά γιατί είναι και πιο ομαδική.
ΤΗΝ ερχόμενη βδομάδα, αν προλάβω, θα γράψω δυο κουβέντες για ένα θέμα που είχα ξαναγράψει πριν πολλά-πολλά χρόνια…
ΘΑ ξαναγράψω για την μαύρη ιστορία της λευκής Αμερικής. Γιατί πουθενά αλλού το δουλεμπόριο δεν άκμασε τόσο πολύ όσο στην Αμερική.
ΚΑΙ έφτασε στην ακμή του στις Πολιτείες του Νότου γιατί ζευγάρωσε με τον νεαρότατο τότε ακόμα καπιταλισμό…
ΕΝΑ έκτρωμα εκείνου του ζευγαρώματος, ήταν ο αρρωστημένος αμερικανικός ρατσισμός, που ταλαιπωρεί ακόμα τη χώρα…
ΟΛΑ αυτά, στο τελευταίο κομμάτι που θα γράψω, την επόμενη βδομάδα…
Μπ Στ.