Με το που γνωρίζει κανείς από κοντά τον 17χρονο Δημήτρη Νουτσάτο, τον μοναχογιό του Νικόλαου και της Υβόννης –οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους από την Ιθάκη, την Εύβοια και την Ακράτα Πελοποννήσου- αντιλαμβάνεται αμέσως γιατί ο νεαρός Ελληνοαυστραλός θεωρείται από πολλούς το «καλύτερο παιδί» της παροικίας της Νότιας Αυστραλίας.
Από μικρό παιδί, ο Δημήτρης -μαθητής της Β’ Λυκείου στο Temple Christian College- ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά για την ωριμότητά του, την ευγένεια της ψυχής και του λόγου του, την προθυμία του πάντα να βοηθά τους συνανθρώπους του και, φυσικά, την αγάπη του για την Ελλάδα, τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας των προγόνων του και την ελληνορθόδοξη πίστη.
«Μεγάλωσα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου γιατί και οι δυο γονείς μου εργάζονταν και τολμώ να πω ότι εκείνοι πρώτοι με έκαναν περήφανο Ελληνόπουλο, που τιμά την πατρίδα των προγόνων του και δεν κάνει ένα βήμα πίσω από την πίστη και την κουλτούρα του. Εκείνοι με έμαθαν Ελληνικά, με έπαιρναν από το χέρι και με πήγαιναν στην εκκλησία, μαζί τους έμαθα και εγώ να αγαπώ ο,τιδήποτε ελληνικό και με τη βοήθειά τους κατάλαβα ότι αυτή είναι η ταυτότητά μου και η παροικία μας είναι η οικογένεια μου» λέει στον «Νέο Κόσμο» ο νεαρός Ελληνοαυστραλός. Ο Δημήτρης από τα 15 του είναι πρόεδρος της Νεολαίας της Ενορίας-Κοινότητας Port Adelaide που έχει μέλη 35 περίπου παιδιά ηλικίας 12-21 ετών.
Ο Δημήτρης αποκαλύπτει ότι ήταν μόλις 11 ετών, όταν μέσα από συνεχή προσωπική αναζήτηση και έναν τόνο βιβλία, που τόσο αγαπά, συνειδητοποίησε μια μεγάλη αλήθεια, την οποία οι περισσότεροι συνομήλικοί του, αλλά και πολύ μεγαλύτεροι συνάνθρωποί μας δεν έχουν καταφέρει να κατανοήσουν παρά την πάροδο των χρόνων: ότι στη ζωή το μόνο που έχει τελικά σημασία είναι να είναι κανείς πραγματικά καλός και ενάρετος άνθρωπος.
«Κατά την ταπεινή μου άποψη, το νόημα της ζωής βρίσκεται στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Για μένα το να καταφέρω να βοηθήσω κάποιον σε μια δύσκολη στιγμή, να σκορπίσω λίγη χαρά, ανακούφιση ή να δώσω ένα χέρι βοηθείας σε έναν άλλον άνθρωπο που έχει ανάγκη, είναι η μεγαλύτερη ευλογία και η μεγαλύτερη ανταμοιβή» λέει ο Δημήτρης. Σχεδόν καθημερινά μετά το σχολείο του κατευθύνεται στα γραφεία της κοινότητας του Port Adelaide και στην εκκλησία Γεννήσεως του Χριστού για να συναντηθεί με τους πνευματικούς ηγέτες της παροικίας και τα μέλη της ομάδας του είτε για να μελετήσουν μαζί και να δώσουν απαντήσεις σε μεγάλα φιλοσοφικά και πνευματικά ερωτήματα ή για να οργανώσουν την επόμενη εκδήλωση και φεστιβάλ που στόχο έχει να ενώσει όχι μόνο τους συμπαροίκους αλλά και τους ομογενείς με τους Αυστραλούς που επίσης αγαπούν την ελληνική κουλτούρα και παράδοση.
Όσοι γνωρίζουν τον Δημήτρη, κάνουν λόγο για ένα παιδί απίστευτα εργατικό, δυναμικό, πρόθυμο και συνάμα προσηλωμένο στους στόχους του.
Εκείνος με ειλικρίνεια και ταπεινότητα παραδέχεται πως παρά το δρόμο που έχει διανύσει προς την πνευματικότητα, την ίδια στιγμή παραμένει ένας έφηβος που διαμορφώνει ακόμα την ταυτότητα και την προσωπικότητά του και πως υπάρχουν φορές που αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στην πνευματικότητα που έχει κατορθώσει να κατακτήσει και στην ευάλωτη ηλικία των 17 χρόνων με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Με τον επίσκοπο Νότιας Αυστραλίας κ. Σιλουανό. Φώτο: Supplied
«Φυσικά και υπάρχουν φορές που και λάθη κάνω, και την ψυχραιμία μου χάνω και τις επιλογές μου αμφισβητώ, αλλά προσπαθώ πολύ όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο σε μένα, να σταματώ για μια στιγμή, να επικεντρώνομαι στην λύση ενός προβλήματος, να βλέπω μέσα στην ψυχή του άλλου και με ψυχραιμία και ειλικρινή αγάπη να βρίσκω μια λύση που θα είναι ωφέλιμη για τον συνάνθρωπο. Σκέφτομαι πάντα πως ο μοναδικός τρόπος για να είναι κανείς ευτυχισμένος είναι να λέει πάντα την αλήθεια, να βλέπει πέρα και πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό και να μπαίνει στην θέση του συνανθρώπου του. Κανείς δεν ξεχνά ποτέ τα σκληρά λόγια που ενδεχομένως να ειπωθούν σε μια στιγμή θυμού γι’ αυτό επιλέγω την δύσκολη ώρα να μην πληγώνω τους άλλους, να σωπαίνω και έπειτα να εκφράζω την άποψη μου με σεβασμό και με καλή πρόθεση. Ο θυμός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος».
ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ
Όσοι έχουν την τύχη να γνωρίσουν και να περάσουν λίγο χρόνο με τον Δημήτρη συμφωνούν πως δεν είναι ένας συνηθισμένος έφηβος.
«Ό,τι και να πει κανείς για το παιδί αυτό είναι λίγο. Ο Δημητράκης μας είναι ένα σπάνιο παιδί, ένας εξαιρετικός νέος, με μια ποιότητα και ένα ήθος που δεν το βρίσκει κανείς εύκολα τη σήμερον ημέρα. Είναι πραγματικά ένας μικρός σοφός που έχει την ικανότητα να μεταδίδει σε όλους θετική ενέργεια, μια αξιοθαύμαστη ηρεμία και μια τεράστια δύναμη ψυχής. Οι αρετές του αυτές τον κάνουν ιδιαίτερα αγαπητό και δημοφιλή όχι μόνο μεταξύ των συνομηλίκων του αλλά και με όλους εμάς τους μεγαλύτερους που τον έχουμε σαν παιδί και εγγόνι μας» λέει η κ. Αλεξάνδρα Βακιτσίδου η οποία είναι ένα από τα παλαιότερα μέλη της κοινότητας/ενορίας της Γεννήσεως του Χριστού του Port Adelaide και πρόσφατα ταξίδεψε στην Ελλάδα μαζί τον Δημήτρη και τους υπόλοιπους μαθητές του ελληνικού σχολείου για να γιορτάσουν το ελληνορθόδοξο Πάσχα.
«Ακόμα και εκεί όλοι τον λάτρεψαν. Τους έκανε εντύπωση το ήθος του, ο σεβασμός του προς τα θεία. Είναι ένα παιδί που παίρνει πρωτοβουλία, υπάκουο, σεμνό που τρέχει να βοηθήσει τους πάντες. Δεν έχει μέσα του εγωϊσμό και κακία. Είμαστε ιδιαιτέρως τυχεροί που τον έχουμε κοντά μας» συνεχίζει η Αλεξάνδρα με την οποία φαίνεται να συμφωνεί και ο Πρόεδρος της κοινότητας του Port Adelaide κ. Ιωάννης Δουβαρτζίδης.
«Ο Δημήτρης μας είναι γεννημένος για να προσφέρει και είμαι σίγουρος πως ό,τι δρόμο και αν ακολουθήσει στην ζωή του θα μας κάνει όλους περήφανους. Πολλές φορές ακόμα και εμείς οι μεγαλύτεροι ξεχνάμε το νεαρό της ηλικίας του. Είναι ένα ξεχωριστό παιδί που με το πάθος και την ηγετική προσωπικότητα που τον διακρίνει σίγουρα θα διαπρέψει. Του αξίζει κάθε επιτυχία και κάθε ευτυχία» συμπληρώνει ο κ. Δουβαρτζίδης.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Πολλοί είναι εκείνοι που είναι σχεδόν βέβαιοι πως ο Δημήτρης ενδεχομένως να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού και να γίνει μια ημέρα ιερέας.
Εκείνος, με την απάντηση του αποδεικνύει για μια ακόμα φορά την ωριμότητα που τον διακρίνει.
«Έχω την τύχη να βρίσκομαι κοντά στην εκκλησία και να έχω βιώσει την ομορφιά της θρησκείας μας όμως θεωρώ πως είμαι ακόμα πολύ μικρός για να αποφασίσω αν αυτό είναι ένα μονοπάτι που θέλω να ακολουθήσω και που μου αρμόζει. Κατά την ταπεινή μου άποψη, για εμένα το έργο του ιερέα είναι λειτούργημα, και αν πάρω μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να γίνει μετά από πολύ ώριμη σκέψη και αφού συνειδητοποιήσω πως η καρδιά μου είναι ανοικτή να δεχθεί τον Ιησού και δυνατή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που συνεπάγεται μια τέτοια απόφαση. Δεν είναι όλοι οι ιερείς έτσι οπότε αντιλαμβάνομαι πως η ιεροσύνη είναι ένα δύσκολο μονοπάτι το οποίο θα μπω στην διαδικασία να εξερευνήσω αν και εφόσον νιώσω πως μπορώ να το υπηρετήσω και πως είναι θέλημα Θεού να γίνει», λέει ο 17χρονος ο οποίος προς το παρόν έχει ως στόχο ζωής να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους του.
«Κάθε άνθρωπος που έρχεται στην ζωή μας είναι εκεί για να μας διδάξει κάτι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι γονείς μου με έμαθαν να κάνω πάντα το σωστό, να είμαι γενναιόδωρος, να αγαπώ και να βοηθώ όλον τον κόσμο.
«Δεν θέλω να χαραμίσω την ζωή που μου έδωσε ο Θεός. Θέλω να είμαι ένας καλός άνθρωπος και να κάνω το πέρασμα μου από την ζωή αξέχαστο» καταλήγει ο νεαρός Ελληνοαυστραλός