Η σημαντική πτώση των κρουσμάτων του κορονοϊού, ιδιαίτερα στην Πολιτεία μας, Βικτώρια, αλλά όχι, δυστυχώς, σε όλο τον κόσμο, αποδεικνύει την ορθότητα της κυβέρνησης Andrews να θέτει τη ζωή και την υγεία του λαού υπεράνω όλων των άλλων υποχρεώσεων, παρ΄όλες τις πιέσεις που δέχεται από την κυβέρνηση της Καμπέρας, μεγάλη μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου και τα μονοπωλιακά ΜΜΕ του Μέρντοχ, που λένε να ανοίξουν οι πόρτες και όπου βγει.
Ο ιός, όμως, δεν ηττήθηκε. Το φάρμακο δεν βρέθηκε ακόμα. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των κερδοσκοπικών φαρμακευτικών εταιριών για το ποιος θα πάρει την πρωτιά για να θησαυρίσει, επιβραδύνει την έρευνα και υποθάλπει τα γιατροσόφια.
Κοιτάξτε τι γίνεται στην Ελλάδα και άλλες χώρες, που επικράτησε η προτεραιότητα της αγοράς και το νταηλίκι του Τραμπ. Ο Daniel Andrews, πολύ σωστά, συσχετίζει τη σταδιακή άρση των περιορισμών με τη μόνιμη πτώση των κρουσμάτων και των θανάτων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία εστιάζονται στα ιδιωτικά γηροκομεία.
Η ζωή είναι το πιο πολύτιμο αγαθό της φύσης στον άνθρωπο και σε όλα τα γεννητούρια της.
Τι θα γίνει, τι θα κάνουμε τώρα για να προστατεύσουμε τις γεννιές των ηλικιωμένων που καταλήγουν στα γηροκομεία, τη στιγμή που μια υπηρεσία βρέθηκε ένοχη για την εγκατάλειψη των γερόντων στα χέρια ιδιωτικών επιχειρήσεων, όπως διαλάλησε σε πρόσφατα στον Τύπο η Κλαίρη Λούτα, η μητέρα της οποίας Φίλια Ξυνιδάκη, πέθανε από εγκατάλειψη.
Με το να αντικατασταθεί, π.χ., ο “λαϊκός” πρόεδρος της “Βασιλειάδας” με τον αρχιμανδρίτη του Northcote, χωρίς καμία διαδικασία ανοιχτής επιλογής του κατάλληλου προσώπου που απαιτείται για ένα κρατικά επιχορηγούμενο ίδρυμα, που έδωσε το χειρότερο παράδειγμα απωλειών, δεν καλυτερεύει η κατάσταση.
Ούτε μπορεί να έχει κανείς εμπιστοσύνη στον υπουργό Φροντίδας Ηλικιωμένων, που δεν γνώριζε τι γινόταν και οι ελεγκτές του οποίου έδιναν με κλειστά μάτια πιστοποιητικά καλής λειτουργίας σε γηροκομεία, που λίγο αργότερα βρέθηκαν παραβάτες και των λίγων κανονισμών λειτουργίας τους.
Είναι πλέον φως φανάρι: το ιδιωτικό σύστημα υγείας και φροντίδας ηλικιωμένων έχει αποτύχει. Χρειάζεται να τεθεί υπό την ιδιοκτησία και διαχείριση του Δημοσίου, τους κράτους. Ας μην ξεχνάμε ότι στα λίγα κρατικά γηροκομεία της Βικτώριας δεν σημειώθηκε κανένας θάνατος ούτε κρούσμα γιατί εκεί επικράτησαν οι κανονισμοί και η επέμβαση των συνδικάτων. Και, βέβαια, απαιτείται μεγαλύτερη χρηματοδότηση, πιο καλά εκπαιδευμένο, μόνιμο και πολυγλωσσικό προσωπικό, με αυστηρούς κανόνες λειτουργίας και επίβλεψης.
Οι επενδύσεις στη δημόσια υγεία, αν είναι να έχει προτεραιότητα η ζωή και τα καλά πράγματα, πρέπει πάντα να είναι το μέγιστο ζητούμενο. Θα δούμε σε λίγες μέρες με τις καταθέσεις των προϋπολογισμών Morrison και Andrews, ποια θα είναι η ανακούφιση. Μπαλώματα ή ριζικές αλλαγές;
Οι οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης είναι, βέβαια, βαρύτατες, πλήττουν εκατομμύρια εργάτες/τριες και χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες, που κρατιούνται με νύχια και δόντια στη δουλειά είτε ψάχνουν να τη βρουν.
Η λεγόμενη πτώση της ανεργίας τον Ιούλιο κάθε άλλο παρά πραγματική είναι, μιας και συμπεριλαμβάνονται ως εργάσιμοι όσοι εργάστηκαν και μια ώρα τη βδομάδα και έτσι κρύβεται η μεγάλη αλήθεια ότι για κάθε κενή θέση εργασίας υπάρχουν 13 άνεργοι.
Δεν υπάρχει λαϊκή οικογένεια, ελληνική ή μη, που να μην έχει έναν είτε δύο μέλη, συνήθως, νέους, που να μην αγωνιούν και να μην ψάχνουν για δουλειά.
Αυτό που προέχει άμεσα είναι να συνεχισθεί χωρίς περικοπές η οικονομική στήριξη με το Jobkeeper και Jobseeker, να αυξηθεί γενικά το λαϊκό εισόδημα, μισθοί και συντάξεις, να γίνουν επενδύσεις σε μεγάλα παραγωγικά και χρήσιμα έργα και να επικρατήσει η πράσινη ενέργεια για να σώσουμε τον πλανήτη μας.
Η Αυστραλία δεν είναι φτωχή χώρα. Αν προσέξετε τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων, θα κατανοήσετε ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες εξακολουθούν να κάνουν σημειώνουν μεγάλα κέρδη. Η δε κυβέρνησή τους στην Καμπέρα σκοπεύει να τους δώσει $150 δισ. σε φοροαπαλλαγές. τη στιγμή που κλαίγεται ότι για να τα βγάλει πέρα θα πρέπει να πληρώνονται λιγότερο οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, να οργιάζει η εκμετάλλευση και ο νόμος της ζούγκλας στις εργασιακές σχέσεις.
Η υγεία των ανθρώπων και της οικονομίας απαιτεί έναν προϋπολογισμό, ένα πρόγραμμα ριζικής αναβάθμισης του συστήματος υγείας, της φροντίδας των ηλικιωμένων που υπέστησαν το μεγαλύτερο κόστος του θανατηφόρου ιού, και εξίσου ριζοσπαστικές αλλαγές στην οικονομία που να προσφέρουν σιγουριά εργασίας και αισιοδοξίας, για ένα καλύτερο μέλλον. Όχι επιστροφή στην παλαιά πραγματικότητα ούτε σάλτο στην κόλαση της νέας, όπως λένε, πραγματικότητας. Η λαϊκή αντίσταση και πάλη για το αύριο είναι αυτή που μετράει.