ΜΕΧΡΙ σήμερα είχαμε ακούσει για τη λαϊκή κυριαρχία, τη λαϊκή περιουσία και τη Λαϊκή Δημοκρατία, αλλά για την λαϊκή τραγωδία πρώτη φορά ακούμε. Ένας ολόκληρος λαός να έχει βυθιστεί στη λύπη και την απόγνωση, τον θρήνο και τον κοπετό.
Ο Αργεντίνικος λαός βρίσκεται στα ερεβώδη σκότη της λύπης και της δυστυχίας. Ο Messi αρνείται να ξαναφορέσει τη φανέλα της εθνικής του ομάδας. Τρομερό και ασύλληπτο για τον πάντα σοφό λαό και συνειδητό ψηφοφόρο του Μπουένος Άιρες, του Ροζάριο και της Μεντόσα.
Κινδυνεύει άμεσα η παραγωγή κρασιού και κρέατος με αυτή την απόφαση του τρισμέγιστου ανδρός και φακίρη της μπάλας Messi, του πρώτου, του κοντότερου.
Πόλεις ολόκληρες βγήκαν στους δρόμους να ζητήσουν από τον πατέρα του Lionel Messi να ξαναβαρέσει το πρησμένο δι’ αέρος πετσί με φάλτσο και προς την αντίθετη κατεύθυνση που κινείται ο αίλουρος τερματοφύλακας της αντίπαλης εχθρικής ομάδος.
Κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει τι θα αποφασίσει ο θεϊκός αυτός κολοσσός των γηπέδων του κομμένου χόρτου και αριστούχου των πανεπιστημίων των απ ευθείας κόρνερ και πλαγίων φάουλ.
Κανείς, μόνον ο Θεός που προσπαθεί και αυτός μαζί με τα παρακαλετά εκατομμυρίων εχεφρόνων φιλάθλων να πείσει τον συνάδελφό του Messi να αποδεχθεί την φανέλα της πατρίδας του για ακόμη μία φορά μαζί με μερικά εκατομμύρια δολάρια.
Όχι πολλά, πεντακόσια έως χίλια το πολύ. Μετά το δράμα που περάσαμε κι εμείς, όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης είχε συμπεριφερθεί ανάλογα και γονάτισε μπροστά του ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ικετεύοντάς τον να ανακαλέσει, αναγνωρίζουμε την λαϊκή τραγωδία της Αργεντινής.
Εμείς οι ευαίσθητοι Έλληνες δεν θα μείνουμε ασυγκίνητοι μπροστά σ αυτό το δράμα των βουκόλων και εκδοροσφαγέων των απέραντων pampas της Αργεντινής των περιοχών Rio Negro, Tucuman και Corrientes. Θα συνδράμουμε με όλες τις οικονομικές και θρησκευτικές δυνάμεις μας τον δοκιμαζόμενο αδελφό της Αργεντινής, επιστρατεύοντας ακόμη και τους αρίστους των Αγίων μας προστατών των Ιονίων νήσων, Κερκύρας και Κεφαλληνίας.
Όχι πως και οι ίδιοι δεν έχουν επιτυχημένους Αγίους προστάτες των πόλεών τους αλλά, όπως και να το κάνεις, άλλη αίγλη έχουν οι δικοί μας.
Δεν μπορεί, ο Lionel έχει καλή ψυχή, και αν ανεβάσουμε λίγο ακόμη το ποσόν να δεχθεί τελικά να εκτελέσει μερικά φαλτσαριστά φάουλ και να μας πάρει τις ψυχές και ό,τι έχει απομείνει από χαρτονομίσματα πάνω μας από πενήντα ευρώ και πάνω. Δεν είναι και κανένας ψιλικατζής ο άνθρωπος, λίγος σεβασμός δεν βλάπτει.
Σκεφθείτε, αυτό το ανθρωπάκι το προσκυνούν λαοί ολόκληροι, ο ίδιος δεν φταίει σε τίποτα, οι λαοί είναι παντελώς άνευ νοτιαίου και βορείου μυελού και είναι υπεύθυνοι της ανευθυνότητάς τους. Τα νοσοκομεία της Αργεντινής υπολειτουργούν σε βαθμό κακουργήματος, το οδικό της δίκτυο είναι πρωτόγονο και το ελάχιστο σιδηροδρομικό της συναγωνίζεται το δικό μας της εποχής Τρικούπη.
Οι ληστείες και οι εκβιασμοί από αστυνομικούς στο κέντρο του Buenos Aires είναι μια καθημερινή συνηθισμένη ρουτίνα. Η ανεργία μαστίζει τη χώρα δεκαετίες ολόκληρες, μια χώρα με απέραντους σιτοβολώνες, μεταλλεύματα και εκατομμύρια τόνους κρέατος ετησίως που βουλιάζει στην ανέχεια μέρα με την ημέρα. Ο λαός της Αργεντινής είναι υπεύθυνος για την κατάντια του το ίδιο όπως είναι και ο Ελληνικός για την δική του.
Λύση υπάρχει: η υπευθυνότητα του λαού, γιατί αλλιώς θα επικαλεστώ τη φράση του δολοφονημένου Μένη Κουμανταρέα: “Είμαι κλονισμένος για την μοίρα των ανθρώπων, χωρίς να ξέρω αν θα πρέπει να τους κατατάξω σε τραγικά πρόσωπα ή σε απλούς κλόουν”. Ο Ντοστογιέφσκι συμπληρώνει: “Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η σκέψη είναι υπόθεση άλλων”.