Ο Σύνδεσμος Χελλένικ, που έδρασε στην παροικία μας για κάποιες δεκαετίες, δεν ήταν γνωστός μόνο για τις ετήσιες διοργανώσεις των Διακρίσεων σε συμπάροικους που διέπρεπαν με τα επιτεύγματά τους στους τομείς της δραστηριότητας τους, αλλά είχε στο ενεργητικό του και κάμποσες άλλες παροικιακές πρωτιές και πρωτότυπες επιτυχίες.

Είχε, για παράδειγμα, διοργανώσει και καθιερώσει με μεγάλη επιτυχία, μαθήματα ελληνικής κουλτούρας στις μαθητευόμενες νοσοκόμες του νοσοκομείου της περιοχής, για να είναι σε θέση να βοηθούν πιο έμπρακτα ηλικιωμένους ομογενείς μας τροφίμους του νοσοκομείου.

Σε μια άλλη κίνηση του Συνδέσμου είχε ζητηθεί από το Δήμο της περιοχής μας να συζητηθεί από κοινού με το Διοικητικό μας Συμβούλιο η άρνηση του να υπήρχαν και στις δύο Δημοτικές Βιβλιοθήκες τμήματα με ελληνικά βιβλία.

Στη κοινή εκείνη συγκέντρωση, ήταν παρόνα αρκετά μέλη τιυ Δημοτικού Συμβουλίου, ο δε Σύνδεσμός μας εκπροσωπείτο από πέντε μέλη του Διοικητικού μας Συμβουλίου, που είχαμε προποφασίσει τη γραμμή που θα τηρούσαμε, αφού ήταν γνωστή η προηγούμενη απόφαση του Δήμου σύμφωνα με την οποία απέρριπτε όποιες δικές μας εισηγήσεις ξέφευγαν από τις στερεότυπες δικαιολογίες μας ότι τα ελληνικά βιβλία τα χρειαζόμαστε για τις δικές μας ιδιαίτερες ανάγκες κλπ.

Με αυτό το σκεπτικό εξηγήσαμε ότι τα Ελληνικά ήταν από τα ελάχιστα μαθήματα γλωσσών που είχαν συμπεριληφθεί στο αρχικό διδακταίο πρόγραμμα του πρωτοϊδρυθέντος το 1853, Πανεπιστημίου Μελβούρνης.

Τα Αρχαία Ελληνικά διδάσκονται έκτοτε στο Πανεπιστήμιο και στα νεώτερα χρόνια συμπληρώθηκαν με την Έδρα Νέων Ελληνικών. Όλα αυτά τα χρόνια -όπως άλλωστε γίνεται και με όλα τα πανεπιστημιακά μαθήματ- δημοσιεύονται τα ονόματα των αποφοίτων που αριστεύουν και που, στη συντριπτική τους πλειοφηφία, δεν είναι άτομα με ελληνικά ονόματα αλλά με χαρακτηριστικά αγγλοσαξωνικά επίθετα.
Και αν υπολογιστεί, συνεχίσαμε, ότι για τον καθένα αριστούχο στα Ελληνικά απόφοιτο Πανεπιστημίου, θα πρέπει να προστεθούν και κάμποσα μέλη των οικογενειών τους, που σίγουρα, συμμερίζονται το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό τους για τη γλώσσα μας, τότε προκαλείται το εύλογο ερώτημα: «Με ποια βάση παίρνουμε το δικαίωμα να απαγορεύουμε σε όλους αυτούς τους μη ελληνικής καταγωγής, να μην έχουν πρόσβαση στις πηγές πληροφόρησης όσον αφορά τους τομείς των ιδιαίτερων πανεπιστημιακών τους προτιμήσεων;»

Το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο από ό,τι κι εμείς περιμέναμε. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε στην επόμενη συνεδρίασή του να αναιρέσει την προηγούμενή του απόφαση, ενέκρινε την ίδρυση Ελληνικών Τμημάτων στις δύο Βιβλιοθήκες το Δήμου, ψήφισε δε και ένα ποσό που δόθηκε σε εμάς να αγοράσουμε και να οργανώσουμε τα Τμήματα.

Την ευθύνη για μια τέτοια επιλογή ανέλαβαν τρία μέλη τιυ ΔΣ του Συνδέσμου μας, που τη διεκπεραίωσαν με απόλυτη επιτυχία, υπό την καθοδήγηση και κατεύθυνση του τότε γραμματέα μας κ. Αγγελή Καλοδούκα.

Ίσως αξίζει να περιγράψω και τα πολύ εντυπωσιακά και πρωτότυπα εγκαίνια ενός από τα Τμήματα εκείνα, σε μία από τις δύο αυτές Δημοτικές Βιβλιοθήκες. Είχαμε καλέσει τον τότε βουλευτή της περιοχής να τελέσει τα εγκαίνια του Τμήματος κόβοντας την καθιερωμένη κι εθυμοτυπική κορδέλα.

Ο άνθρωπος, όμως, είχε ανησυχίσει, επειδή στο μέρος του δημοτικού κτιρίου, που είχαμε επιλέξει για να γίνονταν τα εγκαίνια, δεν υπήρχαν καθόλου ράφια με βιβλία αλλά και δεν έβλεπε στημένη κορδέλα για κόψιμο.

Στην ορισμένη όμως στιγμή, που έπρεπε να άρχιζε η τελετή, έσβυσαν τα φώτα και σε όλους τους τριγυρινούς τοίχους προβλήθηκαν φωτεινές εικόνες που παρουσίασαν εσωτερικό βιβλιοθήκης, ταυτόχρονα δε τοποθετήθηκε μπροστά στον βουλευτή η κορδέλα ενώ του προσφερόιταν το ιεροτελεστικό ψαλίδι για το κόψιμο.

Μια ακόμη μάχη για τη διατήρηση της γλώσσας μας είχε πανηγυρικά κερδηθεί!