Συμπληρώνονται φέτος –αρχές Φεβρουαρίου 2013– 68 χρόνια από την ιστορική και σημαντική Διάσκεψη της Γιάλτας και από την προδομένη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Η Διάσκεψη της Γιάλτας πραγματοποιήθηκε στο μέγαρο Λιβάντια, κοντά στην πόλη της Γιάλτας στην Κριμαία που σήμερα ανήκει στην Ουκρανία. Η Διάσκεψη αυτή θεωρείται μεγάλης σπουδαιότητας, κυρίως λόγω των θεμάτων που διαπραγματεύτηκαν οι «Τρεις Μεγάλοι». Έτσι κατά το χρονικό διάστημα από 4 έως 11 Φεβρουαρίου του 1945, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ, ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν, και ο Βρετανός πρωθυπουργός Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ –και οι τρεις νικητές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου– συναντήθηκαν στη Γιάλτα για την πραγματοποίηση της δεύτερης συνόδου κορυφής. Είχε προηγηθεί ανάλογη στην Τεχεράνη –πρωτεύουσα της τότε Περσίας και σήμερα Ιράν– από τις 28 Νοεμβρίου έως την 1η Δεκεμβρίου του 1943.
Οι κυριότερες αποφάσεις της Διάσκεψης ήταν οι ακόλουθες:
Για τη Γερμανία επιβεβαιώθηκε η απόφαση να επιμείνουν στην παράδοση χωρίς όρους και να επιβάλουν στη χώρα τετραμερή κατοχή: ΗΠΑ, Αγγλία, Ρωσία και Γαλλία.
Να συγκληθεί στον Άγιο Φραγκίσκο των ΗΠΑ η Ιδρυτική Διάσκεψη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και να επιβληθεί η αρχή του «Βέτο» ( αρνησικυρία, από το λατινικό veto που σημαίνει απαγορεύω) στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Η Σοβιετική ΄Ενωση (ΕΣΣΔ, Ρωσία) υποσχέθηκε να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, τρεις μήνες μετά το τέλος του πολέμου με τη Γερμανία.
Επιβεβαιώθηκε η συμφωνία μεταξύ Στάλιν και Τσώρτσιλ πως η Ελλάδα ανήκε πλέον στην αγγλική ζώνη επιρροής και οι άλλες βαλκανικές χώρες στη σοβιετική (ρωσική).
Για τον καθέναν από τους τρεις ηγέτες η Διάσκεψη είχε εξαιρετική σημασία. Ο πόλεμος όδευε προς το τέλος του καθώς ο Κόκκινος Στρατός απείχε μόλις 100 χλμ. από το Βερολίνο της Γερμανίας και η κατάρρευση της γερμανικής κυριαρχίας ήταν ζήτημα χρόνου. Οι Άγγλοι ήθελαν να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν και τις ΗΠΑ απασχολούσε κυρίως ο παράγοντας Ιαπωνία και ο Ειρηνικός Ωκεανός, και η είσοδος της ΕΣΣΔ στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, κάτι που επιθυμούσαν διακαώς.
Η Διάσκεψη της Γιάλτας ανήκει πλέον στην Ιστορία και ο καθένας μας μπορεί να εκφέρει γνώμη από τη θέση που βρίσκεται σήμερα. Το κακό όμως είναι πως ο καθένας ερμηνεύει τα γεγονότα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δικαιολογεί το παρελθόν του και να προσπαθεί να ελέγχει έτσι και το παρών του. Και όπως έλεγε ο Πλούταρχος (47–127 μ.Χ.) «Τα σύννεφα πολλές φορές σκοτίζουν τον ήλιο και τα πάθη την λογική ». Και επειδή η ιστορική αλήθεια είναι συνήθως δυσεύρετη, ο μεγάλος μας ιστορικός Θουκυδίδης έλεγε πως «Πρώτον καθήκον του ιστορικού είναι να αναζητεί την αλήθεια με πείσμονα επιμονή». Τέλος, είναι αλήθεια πως ο κόσμος όντως μοιράστηκε στη Διάσκεψη της Γιάλτας.
ΚΑΙ Η ΒΑΡΚΙΖΑ
Μόλις τελείωσε η Διάσκεψη της Γιάλτας τότε –συγκεκριμένα την επόμενη μέρα– υπογράφτηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας –27 χλμ. από την Αθήνα στο δρόμο προς το Σούνιο– στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα και αντιπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) μετά την ανακωχή στις 11 Ιανουαρίου 1945 ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ.
Τη Συμφωνία αποτελούσαν εννέα άρθρα:
– Δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας με πλήρεις πολιτικές ελευθερίες.
– Άρση του στρατιωτικού νόμου.
– Αμνηστία των πολιτικών αδικημάτων (αλλά με την εξαίρεση των κοινών αδικημάτων), που πραγματοποιήθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944.
– Πλήρης απελευθέρωση των συλληφθέντων από τον ΕΛΑΣ.
– Δημιουργία ενός νέου Εθνικού Στρατού.
– Αποστράτευση του ΕΛΑΣ και τον πλήρη αφοπλισμό του.
– Εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών.
– Αντίστοιχη εκκαθάριση σωμάτων ασφαλείας, και
– Διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογών με συμμετοχή διεθνών παρατηρητών.
Ας αναφέρουμε εδώ και τα αποτελέσματα της Συμφωνίας της Βάρκιζας: Στις 28 Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Μερικές μονάδες του ΕΛΑΣ, όμως, όπως και ο ηγέτης του, Άρης Βελουχιώτης, αρνήθηκαν να δεχτούν τη Συμφωνία και κατέφυγαν και πάλι στα βουνά. Εντούτοις, όμως, οι παραβιάσεις των όρων και από τις δύο πλευρές οδήγησαν σε νέα πολιτική πόλωση και στα δραματικά γεγονότα του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949. Στις 31 Μαρτίου 1946 έγιναν οι ελληνικές βουλευτικές εκλογές με την παρακολούθηση διεθνούς επιτροπής αλλά δεν έλειψαν οι παρατυπίες. Tην εποχή εκείνη επικρατούσε καθεστώς διώξεων για τους φιλικά προσκείμενους στο ΕΑΜ Έλληνες. Το καθεστώς αυτό ονομάστηκε Λευκή Τρομοκρατία και τα θύματα του ήταν χιλιάδες. Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κατήγγειλαν το πλαίσιο αυτό και υποστήριξαν την αποχή από τις εκλογές. Τι κατόρθωσαν με αυτό; Δεν έβλεπαν πως ο κόσμος μας είχε ήδη μοιραστεί και οι Ρώσοι δεν θα έρχονταν πια; Αλλά ο άφθονος φθόνος μας, μάς έφερε στα μοιραία και ολέθρια αποτελέσματα!
Και καταλήγω στο συμπέρασμά μου πως η αποχή από τις εκλογές αυτές του 1946, ήταν το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ –για την ακρίβεια ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΣΦΑΛΜΑ– το οποίο το ακριβοπλήρωσε όλη η Ελλάδα, ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ. Κανείς τους δεν διάβασε ούτε μία γραμμή από την Ιστορία του Θουκυδίδη ο οποίος περιγράφει πολύ παραστατικά τι φέρνει σε ένα έθνος ένας Εμφύλιος Πόλεμος. ΄Εχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι βιβλία για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Φαίνονται όλα εκ του πονηρού. Και η Αθηναϊκή Δημοκρατία περίμενε δίπλα τους να της πούνε : Περάστε Κυρία! Μόνο με αυτήν –δεν υπάρχουν άλλες– λύνονται ΟΛΕΣ οι διαφορές και όχι με αιματοκύλισμα. Παράδειγμα όλες οι σωστές Δημοκρατίες που έχουν δίκαιους νόμους και φέρνουν μόνο την ειρήνη. Και όπου υπάρχουν αυτά εκεί υπάρχει και η σύντομή μας ανθρώπινη ε υ τ υ χ ί α για όποιον την προλάβει.