«Τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο τα περιμέναμε με μεγάλη αγωνία και χαρά, ιδιαίτερα τα παιδιά του χωριού», θυμάται ο κ. Δημήτριος Παπαδόπουλος.
Γεννημένος το 1933, στο χωριό Ψαράδες των Πρεσπών, είχε να αφηγηθεί πολλά για τα έθιμα των γιορτών στην ιδιαίτερη πατρίδα του, κυρίως πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, που άλλαξαν δια παντός τη μοίρα πολλών εκ των κατοίκων και εν τέλει της ευρύτερης περιοχής.
Τα τελευταία του Χριστούγεννα για τον ίδιο ήταν… εν μέσω μαχών. Στην ηλικία των 16 ετών περίπου, αναγκάστηκε να καταφύγει αρχικά στην Αλβανία και στη συνέχεια στην Πολωνία. Μετά από πολλά χρόνια με τη δική του οικογένεια έφτασε στη Μελβούρνη.
Σε κάθε περίπτωση, οι μνήμες από τις γιορτές των Χριστουγέννων στους Ψαράδες παραμένουν ζωντανές ακόμη και σήμερα. Όπως η εικόνα από τα χιονισμένα βουνά που περικλείουν τις Πρέσπες.
Η περιοχή έβαζε τη «λευκή της φορεσιά», όπως λέει ο κ. Παπαδόπουλος και προσθέτει πως «όταν άλλαζε όψη ο τόπος, οι κάτοικοι του χωριού έπαιρναν το μήνυμα ότι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα».
Χρόνια δύσκολα, αλλά ο κόσμος ήταν πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Θυμάται τη μεγάλη φωτιά ενός ομοιώματος χριστουγεννιάτικου δέντρου. Από εκεί ξεκινούσε η νεολαία να λέει τα κάλαντα, από σπίτι σε σπίτι. Κάθε νοικοκυριό προσέφερε «αυτό που μπορούσε. Αυγά, ξερά αλατισμένα ψάρια, τυριά και αρκετά σπιτικά γλυκίσματα…Υπήρχε φτώχεια στα μέρη μας, νομίζω όμως ότι ο κόσμος ήταν πιο χαρούμενος και υπήρχε σεβασμός».
Ήρθαν ωστόσο οι πόλεμοι που «ήταν καταστροφικοί για τον τόπο μας. Σα να μην έφταναν οι απώλειες ανθρωπίνων ζωών στις μάχες, ξεκίνησε η ανεργία, η φτώχεια και ο ξεριζωμός…», λέει ο κ. Παπαδόπουλος.
Ήταν Νοέμβριος του 1964 όταν με τη σύζυγό του Βασιλική και τα δύο παιδιά τους έφτασαν στη Μελβούρνη. «Εδώ μας περίμεναν τα τρία αδέρφια μου. Ξενιτεμένοι επίσης για μία καλύτερη ζωή…».
Δεν ήταν εύκολα τα πρώτα Χριστούγεννα, ένα μήνα μετά την άφιξή τους. Ωστόσο, οι προσπάθειες και οι θυσίες όλων των μέλλων της οικογένειας Παπαδοπούλου έπειτα από τόσα χρόνιά χωρισμένοι, τα έκανε πολύ χαρούμενα.
Και όσον αφορά στις καιρικές συνθήκες, από Χριστούγεννα στα χιόνια, έβλεπαν τον κόσμο να πηγαίνει στις παραλίες. Η Μελβούρνη ήταν στολισμένη και εντυπωσιακή, αλλά, σημειώνει ο κ. Παπαδόπουλος, «η αλήθεια είναι μία: αισθανόμασταν μέσα μας ξένοι, μακριά από την πατρίδα. Επειδή είμαστε μαζί τα αδέρφια, δεν το δείχναμε. Βγάζαμε χαρά προς τα έξω, αλλά είχαμε λύπη μέσα μας…».
Ωστόσο, μετά από τόσες δεκαετίες, η Αυστραλία αποτελεί την «Ιθάκη» του κ. Παπαδόπουλου. Με τη σύζυγό του, Βασιλική, μετά από 65 χρόνια γάμου, απολαμβάνουν την πρόοδο της οικογένειάς τους, των δύο παιδιών τους, των πέντε εγγονιών τους και των τριών δισέγγονων τους, με τους οποίους θα περάσουν και τις γιορτές.