Έφτασε και το 2021, όχι τρέχοντας, αλλά σέρνοντας από το βάρος των προσδοκιών ολόκληρης της Υφηλίου, ύστερα από το χουνέρι που μας έκανε ο προκάτοχός του, η χρονιά-καθρεφτάκι (και στα μούτρα μας), το 2020, ντε.
Δίσεκτο και τρισκατάρατο το στείλαμε στα τσακίδια, αλλά από ό,τι φαίνεται αυτό έκατσε στη γωνιά του χρόνου και μας περιγελά. Με το που πάτησε το ποδάρι του το Νέον Έτος, πάρε έξαρση των κρουσμάτων και στη Νέα Νότια Ουαλία και τη Μελβούρνη.
«Μη φάτε, θα έχουμε γλαρόσουπα» χλευάζει το μαυρόψυχο 2020 κι εμείς γυαλίζουμε τα κουταλοπίρουνα…
Φοβηθήκανε και στο Όκλι (το γράφω ελληνιστί για να μην τα πάρει πάλι ο Μπαμπινιώτης κι έχουμε ιστορίες) και σταμάτησαν λέει να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται σα να μην υπάρχει αύριο. Ο καφές, πάντως, εξακολουθεί να ρέει άφθονος, αν και οι αξιόπιστες πηγές μου με ενημερώνουν ότι η κίνηση στον πεζόδρομο έχει αραιώσει κατά πολύ. Τους τρόμαξαν φαίνεται οι σκηνές της απολύμανσης. Είδες τι κάνει η τηλεόραση;
Δεν ξέρω πάντως τι σχέδια έχει το νεοαφιχθέν 2021, αλλά καλό είναι να θυμάται ότι σε δυο μήνες έχουμε και τη μεγάλη επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Επανάστασης.
Η Γιάννα, με τα πολλά επίθετα, έχει δώσει και πάλι τα ρέστα της (τα ρέστα μας, δηλαδή, για να ακριβολογούμε) για γλέντια και γιορτές με φούντες στην κυριολεξία και δε νομίζω να ανεχτεί παρεμβάσεις κι ας είναι και κορονάτες.
Γι’ αυτό, καλό μου και άξιο 2021, λυπήσου μας και άσε «να κρατήσουν οι χοροί» για φέτος μόνο, γιατί το ομολογώ φοβάμαι την οργή της πολυοργανωτικής (τρέμε Μπαμπινιώτη), πολυμήχανης, πολυπλόκαμης και γενικά… πολύ – Γιάννας.
Μην πάμε πάλι για βεγγαλικά και κάψουμε τα οπίσθιά μας…
Αυτά για όσους από εμάς δεν διαθέτουν μνήμη χρυσόψαρου.
Τέτοια, λοιπόν, ονειρεύομαι και ποθώ για το 2021. Όλα τα σπουδαία και μεγάλα, συν εκείνα που μας έκλεψε το κομπλεξικό 2020. Και να δείτε που θα έρθουν.
Όχι, δεν είμαι οπαδός της συμπαντικής θεωρίας του Κοέλιο, καμία σχέση. Απλά διαθέτω το κληρονομικό χάρισμα. Ασημώστε, λοιπόν, και θα σας πω.
Πρώτα–πρώτα ο κορονοϊός δεν θα φύγει, αλλά κάπου στα μισά του χρόνου (ίσως και νωρίτερα) θα μας την πέσει μια παραλλαγή του που θα ονομαστεί αφραγκοϊός μιας και θα κυκλοφορούμε με τις τσέπες γυρισμένες ανάποδα και όχι γιατί θα μας το επιβάλλει η κυβέρνηση αλλά γιατί έτσι θα μας βγαίνει βρε αδερφέ!
Α, βελόνα μεγάλη βλέπω τώρα. Για σταθείτε γιατί δεν μπορώ να διακρίνω για πού πάει. Θου, Κύριε…
Λοιπόν, φίλοι μου, δεν ξέρω τελικά αν θα είναι το εμβόλιο για τον κορονοϊό ή τίποτα άλλο, πάντως, θα πέσει πολύ κλάμα.
Μια φωνή μου λέει τώρα ότι για να πάμε στην Ελλάδα θα πρέπει πρώτα να κάνουμε την ένεση. Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, πάντως βλέπω αυτούς που την κάνουν να πηγαίνουν πετώντας –στην κυριολεξία– στην πατρίδα. Καλέ, πού πάτε; Προσέχετε μη σας κάψει τα φτερά ο ήλιος και την πάθετε όπως ο Ίκαρος. Μπα σε καλό σας…
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Μόρισον θα ανακηρύξει τα Ελληνικά ως επίσημη γλώσσα της χώρας. Η απόφαση αυτή θα φέρει στην Αυστραλία όλους τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας βαθμίδας, λύνοντας το πρόβλημα της ανεργίας του κλάδου. Στα Πανεπιστήμια La Trobe και Macquarie θα λειτουργούν μόνο οι σχολές Ελληνικών. Ο χρυσός αιώνας της ελληνομάθειας είναι πια γεγονός.
Οι παρελάσεις των εθνικών επετείων θα γίνονται στο κέντρο των πρωτευουσών των Πολιτειών και οι παρευρισκόμενοι θα γιουχάρουν τους πολιτικούς χωρίς συνέπειες.
Ο Βασίλης Παπαστεργιάδης και τα μέλη του Δ.Σ της Ελληνικής Κοινότητας θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Πολιτείας της Βικτώριας αφού έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο από το να τρέχουν από υπουργείο σε υπουργείο για να μαζέψουν τις «πατάτες» της κυβέρνησης και να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται για την παροικία.
Δεν μπορώ να διακρίνω όλες τις θέσεις ακριβώς, γιατί τα αυτιά του Άντριους μου κρύβουν τη θέα, αλλά το σίγουρο είναι ότι ο Παπαστεργιάδης θα βγει πρωθυπουργός και ο Θοδωρής Μάρκος υπουργός Παιδείας, προς τέρψιν (;) του διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου του West Coburg.
Μεγάλη λάμψη με τυφλώνει τώρα. Περιμένετε να καταλαγιάσει το φως και θα σας πω. Βλέπω τον Χριστόφορο Γκόγκο, εκδότη του «Νέου Κόσμου» να ανακηρύσσεται ως ο νέος βασιλιάς των ΜΜΕ καθώς, τώρα που όλη η Αυστραλία μιλάει Ελληνικά, διαβάζουν μόνο την εφημερίδα μας.
Ο διευθυντής σύνταξης, Σωτήρης Χατζημανώλης, ήσυχος πια για το μέλλον του «Νέου Κόσμου», θα επιστρέψει στην Ελλάδα με σοβαρή αποστολή. Τη μετατροπή της ΕΡΤ σε BBC κι ας μην έχουν γίνει οι Έλληνες λόρδοι ακόμη (κατά το αγαπημένο μας εσωτερικό αστείο). Δυστυχώς και στην Ελλάδα κάποιοι θα εξακολουθήσουν να μπερδεύουν το όνομά του και να τον αποκαλούν Μανώλη… Ευτυχώς, εκείνος ακούει σε όλα.
Εγώ θα τον ακολουθήσω, αλλά λίγο πριν φτάσουμε στη Μεσογείων, θα την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια για Πειραιά. Θα πάρω το πλοίο και «άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη…».
Ξάπλα τώρα στην παραλία, με χτυπά η θαλασσινή αύρα, ακούω σμυρναίικα τραγούδια και βλέπω καράβια χιώτικα. Να και ο Σαββόπουλος. «Ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε αλλιώτικα, στέκια επαρχιώτικα, βρε. Ώσπου η σύναξις αυτή σα χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί».
Να και η Γιάννα με τα πολλά ονόματα να σέρνει πρώτη το χορό κι από πίσω οι ήρωες του ’21. Όποιου ’21 – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ…
Επανέρχομαι στις προφητείες. Μετά το χορό, η Ελλάδα θα βγει οριστικά από την οικονομική κρίση, η δραχμή θα επανέλθει κατατροπώνοντας το γερμανικό μάρκο, η ανεργία θα πέσει στο μηδέν και όλοι οι νεομετανάστες θα επιστρέψουν πίσω στην πατρίδα.
Αλλά τότε, τι να τα κάνουμε τα Ελληνικά στην Αυστραλία και για ποιον θα τρέχει η Κοινότητα… Κι όλοι εμείς που θα γυρίσουμε συμπούμπουλοι πίσω θα ξαναβυθίσουμε την Ελλαδίτσα μας στον πάτο ωσάν μία άλλη Ατλαντίδα.
Κι έτσι, μέχρι το τέλος της χρονιάς, όλα θα έχουν ξαναγίνει όπως τα άφησε το γρουσούζικο 2020.
Ωχ, τι σκοτούρα είναι αυτή που με χτύπησε ξαφνικά! Τι ζαλάδα που μου έφερε το κληρονομικό μου χάρισμα! Κι αυτή η μουσική που συνεχίζει να παίζει μέσα στο μυαλό μου…
«…Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε! Με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς. Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα να πυκνώνει ο δεσμός μας και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός μας».
Άντε, λοιπόν, καλή χρονιά σε όλους και μη φοβάστε. Γιατί, όπως λέει η μανούλα μου –καλή της ώρα- «πας μετά Χριστόν προφήτης, γάιδαρος εστί».