«Πήγαινε η μάνα μου και οι αδερφές μου στη βρύση του χωριού – μία βρύση η οποία έσταζε. Και είπα, ως υπουργός Εσωτερικών: «Το κάθε σπίτι, στην κάθε κουζίνα θα μπει βρύση και θα βρείτε νερό, θα μπαίνει νερό. Θα βάλετε τηλέφωνο, θα βάλετε φως, θα βάλετε δρόμους, θα δώσετε λεφτά». Και φροντίσαμε την πατρίδα, βάλαμε τον νόμο, κάναμε νέο σύνταγμα και πήγαινε το πράγμα ρολόι.

»Είμαι από την Κρήτη και ήξερα ότι οι πατριώτες μου έχουν το κουσούρι της ζωοκλοπής. Κάλεσα λοιπόν τους νομάρχας και είπα: «Κάθε πρωί, ο νομάρχης Λασιθίου, εξήμισυ το πρωί, θα μου τηλεφωνεί στο γραφείο και θα μου λέει αν έγινε κλοπή. Και αν έγινε, πιάστηκε ο κλέφτης. Εάν δεν πιαστεί μέχρι το βράδυ, απολύεται ο νομάρχης». Δεν ξανάκλεψαν»!

Ερώτηση: Αξίζει να θυσιάζει κανείς την ελευθερία για 300 αιγοπρόβατα; Απάντηση του ως άνω υπουργού Εσωτερικών: «Δεν απηγορεύθη η ελευθερία και δεν απαγορεύεται η ελευθερία. Απαγορεύεται η κλεψιά. Απαγορεύεται η απάτη, η ψευτιά . . .».

Ώστε λοιπόν πέρασε από την Ελλάδα υπουργός Εσωτερικών που τσάκισε τα πλευρά των απατεώνων κι έκαμε τις δημόσιες υπηρεσίες να δουλεύουν σαν ρολόι; Ναι, πέρασε. Ονομάζεται Στυλιανός Παττακός. Ήταν ο αυστηρός πυκνοφρύδης γάτος που κατατρόμαζε τα ποντίκια της διαφθοράς! Σήμερα είναι γέρος, χωρίς δικό του καλύβι, χωρίς σύνταξη, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Άραγε πόσο διαφορετική θα ήταν η σημερινή Ελλάδα, αν στο κάθε υπουργείο δέσποζε ένας τέτοιος αγαθός αγριόγατος, κυνηγός της διαφθοράς;

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ;

Δεν αντιλέγω, η δημοκρατία είναι καλή. Αλλά είναι καλή για ήμερους και χρηστούς πολίτες, που ξέρουν πού σταματά η ελευθερία και πού αρχίζει το καθήκον, πού σταματούν τα προνόμια και πού αρχίζουν οι υποχρεώσεις. Ναι, η δημοκρατία είναι καλή για ώριμους και ηθικά καλλιεργημένους πολίτες, που απεχθάνονται τον ανέντιμο ταχυπλουτισμό, θεωρώντας τον μανία, όχι αρετή. Όμως τέτοιοι πολίτες σπανίζουν στην Ελλάδα λόγω έλλειψης σωστής παιδείας.

Παρακολουθώντας στενά την πολιτική κατάσταση στην τάλαινα γενέτειρα, έχω αποκομίσει την πικρή διαπίστωση ότι ο Νεοέλληνας δεν είναι ικανός να διαχειριστεί υπεύθυνα τα αγαθά της δημοκρατίας. Εκείνο που μπορεί να τον σώσει είναι μια έξωθεν εποπτευόμενη τεχνοκρατία ή μια ένδοθεν ενάρετη δικτατορία. Και μιλώντας για δικτατορία, στον νου μου ήρθε ο Ρωμαίος δικτάτορας Μάρκος Κάμιλλος. Πρόκειται για έναν αξιοθαύμαστο ηγέτη που επανειλημμένα έσωσε την πατρίδα του από βέβαια καταστροφή.
Ο χαρισματικός αυτός Ρωμαίος δικτάτορας, νικώντας την πρώτη φορά τους πολέμιους της Ρώμης, δάκρυσε, ύψωσε τα χέρια του και προσευχόμενος στους θεούς, είπε:
«Ζευ μέγιστε και θεοί, επίσκοποι των χρηστών και πονηρών έργων, εσείς που ξέρετε ότι οι Ρωμαίοι όχι άδικα αλλά κατ’ ανάγκη αμυνόμενοι τιμωρούμε πόλη δυσμενών ανδρών και παρανόμων. Αν όμως περιμένει κι εμάς κάποια τιμωρία, αντίστροφη της παρούσας επιτυχίας μας, εύχομαι υπέρ της πόλεως και του στρατού των Ρωμαίων, αυτή η τιμωρία να περιοριστεί σε ελάχιστο κακό και να στραφεί μόνο σε μένα» (Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, Κάμιλλος 5).

Ιδού ένας καλός και αγαθός δικτάτορας που θέλει τα αγαθά των επιτυχιών του να πάνε στο λαό, και οι σκληρές αντιξοότητες να φορτώνονται στον ίδιο! Γι’ αυτό και οι Ρωμαίοι, κάθε φορά που το επέβαλε η ανάγκη, τον ανεδείκνυαν δικτάτορα, μέχρι που έγινε 80 χρονών! Συνεπώς η δικτατορία δεν είναι πάντα κατάρα: μερικές φορές είναι ευλογία.

Από την άλλη ποιος «δημοκράτης» Έλληνας πολιτικός σήμερα, από αυτούς που συνέβαλαν στη χρεωκοπία της χώρας, βγήκε να ζητήσει συγνώμη από τον εξαθλιωμένο ελληνικό λαό και μετά να πάει στο σπίτι να κρεμαστεί; Κανένας! Η εξουσιομανία είναι ανήκεστη αρρώστια και η διαφθορά χτύπησε κόκαλο!

Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ

Κι ενώ η ιδανική πολιτεία άνευ φυλάκων και φυλακών δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, πιστεύω πως η αριστοκρατία (το κράτος των αρίστων) είναι καλύτερη από την ψευδεπίγραφη δημοκρατία (το κράτος των αχρήστων), που σε απαίδευτους λαούς συχνά καταντά οχλοκρατία και ξεπέφτει σε φαυλοκρατία.

Μιλώντας όμως για αριστοκρατία, δεν εννοώ πλουτοκρατία, δηλ. το κράτος των πλουσίων. Ηράκλειτος, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Νίτσε κ.ά. πρωταθλητές του πνεύματος είδαν με συμπαθητικό μάτι το αριστοκρατικό σύστημα. Με το ίδιο μάτι το βλέπω κι εγώ, γιατί πιστεύω πως είναι καλύτερο να κυβερνούν οι καλύτεροι, ακόμη και δικτάτορες, όταν η ανάγκη το απαιτεί . . .