Η Μαρία Νικέζη είναι απόφοιτη Ιστορικού και τα τελευταία τρία χρόνια διδάσκει Ελληνικά στις τάξεις του Γυμνασίου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.
Κατά τη νεαρή εκπαιδευτικό το ζήτημα της ελληνομάθειας πρέπει να αντιμετωπιστεί σφαιρικά και να κατανοήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί προκειμένου να εξασφαλιστεί το μέλλον της ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας.
Η ίδια καταθέτει στη συνέχεια κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σχετικά με την κρίση της ελληνομάθειας και προτείνει λύσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την κατάσταση.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
«Αυτό που έχω παρατηρήσει ότι δυσκολεύει πολύ την εξέλιξη τη ελληνομάθειας είναι σίγουρα η έλλειψη επαφής με την ελληνική γλώσσα, έξω από τις διδακτικές ώρες.
Είναι γνωστό πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι αυτοί που κατά κύριο λόγο διατηρούν τις παραδόσεις και τη γλώσσα και δυστυχώς είναι αρκετές οι οικογένειες που δεν τους έχουν κοντά.
Επιπλέον, οι ώρες που περνούν οι μαθητές σε αυστραλιανό περιβάλλον και το άγχος να πετύχουν και να εξελιχθούν μέσα σε αυτό δεν αφήνει πολλά περιθώρια εξάσκησης της ελληνικής γλώσσας.
Αντιθέτως, πολλές φορές δημιουργεί άλλες προτεραιότητες. Από την άλλη, οι ώρες διδασκαλίας ελληνικών στα απογευματινά σχολεία είναι λίγες και ίσως θα έπρεπε να είναι μοιρασμένες μέσα στην εβδομάδα για να κρατούν πιο συχνή την επαφή με τη γλώσσα».
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗΣ
«Όπως σε όλους τους τομείς, έτσι και στη διδασκαλία θεωρώ ότι πάντοτε υπάρχουν περιθώρια αλλαγής και εξέλιξης. Οι γενιές έχουν αλλάξει πολύ και τα παιδιά μεγαλώνουν πλέον σε περιβάλλον με πολλά ερεθίσματα, έτσι θεωρώ ότι το μάθημα θα πρέπει να ξεφύγει από τον κλασικό τρόπο διδασκαλίας, όπου ο δάσκαλος είναι ο μόνος ομιλητής στην τάξη.
Είναι ανάγκη να αφήσουμε τα παιδιά να εκφραστούν ελεύθερα και να δημιουργήσουν, να ανακαλύψουν τον κόσμο μέσα από δημιουργικές δραστηριότητες και να αγγίξουν έννοιες όπως η ελευθερία, η ειρήνη, τα δικαιώματα κ.ά. μέσα από τη δική τους ζωή και τα βιώματά τους.
Η διδασκαλία των ελληνικών γίνεται και μέσα από αυτά καθώς αποκτούν κριτική σκέψη, μελετούν κείμενα, μαθαίνουν καινούργιο λεξιλόγιο και εξασκούν τον προφορικό τους λόγο.
Επιπλέον, η ελληνική γλώσσα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παράδοση, την ιστορία και τα έθιμα του τόπου μας, γι’ αυτό θα πρέπει να διδάσκεται παράλληλα με αυτά. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει έναν λαό αν δεν γνωρίσει την κουλτούρα και τις παραδόσεις του.
Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, τα παιδιά θα πρέπει να έρθουν σε επαφή με λεξιλόγιο γύρω από γιορτές και παραδόσεις και γιατί όχι να μάθουν παραδοσιακούς χορούς, τραγούδια και να φτιάξουν ένα παραδοσιακό φαγητό ή γλυκό.
Είναι απαραίτητο το μάθημα των ελληνικών να γίνει πιο βιωματικό κι ελκυστικό, ειδικά όταν είναι μια επιπλέον «δραστηριότητα» μέσα στην εβδομάδα».
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
«Τέλος, αυτό που θεωρώ ότι συμβάλλει εξίσου στην εξέλιξη και διατήρηση της ελληνομάθειας στο εξωτερικό είναι ο ρόλος των γονέων.
Πρέπει τα παιδιά από μικρή ηλικία να έρχονται σε επαφή με τη γλώσσα και να έχουν καθημερινά ακούσματα μέσα στο σπίτι.
Να μιλούν ελληνικά, να τηρούν τις παραδόσεις και να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον για την ελληνική παράδοση και κουλτούρα.
Το μέλλον της ελληνικής γλώσσας είναι στα χέρια όλων μας και είναι ευθύνη μας να τη διατηρήσουμε σε κάθε γωνιά του πλανήτη».