Στην αρχή σκέφτηκα να μιλήσω για ένα θεατρικό έργο που ήταν μεγάλη επιτυχία της Μαρίας Αλκαίου πριν κοντά 60 χρόνια και λεγόταν «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια». Μεγάλη επιτυχία τότε που στο ελληνικό θέατρο ανέβαιναν κανονικά θεατρικά έργα με κανονικό θεατρικό τρόπο. Ηταν του Αλεχάντρο Κασόνα και είχε ανέβει αρκετές φορές γιατί είχε μεγάλη επιτυχία. Και ήθελα ακριβώς να πω για τον παλιό καλό καιρό που τα δέντρα είχαν και αυτά αγωγή, πέθαιναν όρθια και δεν έπεφταν με τον πρώτο χιονιά, να κλείσουν όλους τους δρόμους της Αθήνας…
Ευτυχώς όμως μου έστειλε ο Θανάσης Λάλας το ολοκαίνουργιο βιβλίο του που λέγεται «Στέλιος Καζαντζίδης. Θηρίο ανήμερο», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός.
Νομίζω καταλάβατε ότι πραγματεύεται το πάντα επίκαιρο θέμα Στέλιος Καζαντζίδης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που θα μπορούσε να το κάνει.
Μια σειρά από συνεντεύξεις και συζητήσεις σε διάστημα σχεδόν 20 χρόνων του Λάλα με τον Καζαντζίδη, που ενώνονται με εξαιρετικό τρόπο σαν μια μεγάλη συζήτηση, όπου ο κορυφαίος Ελληνας τραγουδιστής με πολλή ειλικρίνεια –τη δική του ειλικρίνεια, όπως συμβαίνει πάντα με τα αυτοβιογραφικά κείμενα– θυμάται ιστορίες από τη ζωή του, τους ανθρώπους που πέρασαν από αυτήν, λέει τη γνώμη του για αυτούς και κυρίως για όλα αυτά δεν μιλάει χωρίς αντίλογο, μια και δέχεται τις ερωτήσεις του Λάλα και απαντά σε αυτές. Με τον δικό του τρόπο, με τη δική του αλήθεια.
Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν στο «Να η ευκαιρία», είχα πει σε ένα παιδί, σε ένα από τα πάρα πολλά παιδιά που είχαν έλθει να διαγωνιστούν τραγουδώντας Καζαντζίδη, πως κανονικά τα τραγούδια του Καζαντζίδη όπως και τα τραγούδια της Βέμπο θα έπρεπε να απαγορευτεί να τα τραγουδούν άλλοι μετά από αυτούς, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί απλώς εκτίθενται αυτοί που το επιχειρούν.
Ο Καζαντζίδης, πέρα από ένας ανεπανάληπτος μύθος, ένας ασύλληπτα μεγάλος σταρ με όλη τη σημασία της λέξης και ένα σύμβολο, ήταν και ένας απίστευτος ερμηνευτής με φοβερές φωνητικές δυνατότητες, που μπορούσαν να πηγαίνουν τα τραγούδια πολύ πιο μακριά από το σημείο για το οποίο είχαν γραφτεί.
Γι’ αυτό και κατάφερε ακόμα και τραγούδια που ίσως να μην ήταν και τόσο σπουδαία να τους χαρίζει με την ερμηνεία του το φωτοστέφανο της αθανασίας.
Ο Καζαντζίδης μιλά και απαντά στον Λάλα με απλό και ξεκάθαρο τρόπο για όλους και για όλα και ο Λάλας όλο αυτό το έχει δέσει έτσι που να μοιάζει με μια φιλική κουβέντα μέσα στον χρόνο.
Είναι απολαυστικό από κάθε άποψη και βέβαια για τους θαυμαστές του Καζαντζίδη θα είναι πολύτιμο. Ούτε για μια στιγμή δεν προσπαθεί να προσγειώσει τον μύθο, αντιθέτως, μέσα από την αλήθεια του τον απογειώνει περισσότερο. Μέσα σε αυτή την τρέλα που ζούμε είναι καλό να γυρίζουμε για λίγο σε πράγματα σίγουρα, κλασικά, ανεπανάληπτα, που σφράγισαν αυτόν τον τόπο τα τελευταία 70 χρόνια…
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών