Στο «ελληνοκρατούμενο» προάστιο του Όκλι, όπου ζουν μερικές χιλιάδες ομογενείς, η ελληνική γλώσσα καλά κρατεί.
Την ακούς στους δρόμους αλλά και στα σχολεία. Όχι μόνο στο ελληνορθόδοξο κολέγιο της περιοχής «Άγιοι Ανάργυροι» αλλά και στα κρατικά σχολεία.
Όπως το δημόσιο σχολείο South Oakleigh Gollege οι μισοί περίπου μαθητές του οποίου είναι ελληνικής καταγωγής και περίπου 50 είναι νεοφερμένοι από την Ελλάδα.
Ανάμεσά τους και δυο μαθήτριες που πέτυχαν κάτι ξεχωριστό. Και οι δυο νεοφερμένες. Η μια, η Αναστασία Σταυρινού, επελέγη να εκπροσωπήσει την… Ελλάδα στο Παγκόσμιο Συνέδριο Ερυθρού Σταυρού στην Αυστρία.
Η άλλη, η Αλεξία Σταθοπούλου, επελέγη να εκπροσωπήσει το σχολείο της στην Βουλή των Εφήβων στην Ελλάδα.
Η μαθήτριά Αλεξία Σταθοπούλου από το Τμήμα Ελληνικών VCE 11 South Oakleigh College συμμετείχε στο Μαθητικό Διαγωνισμό «Βουλή των Εφήβων».
Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους μαθητές Β’ τάξης των Γενικών Λυκείων της Ελλάδας, Κύπρου και Ελληνικών Λυκείων της αλλοδαπής.
Γενικός στόχος του προγράμματος είναι η καλλιέργεια θετικής στάσης των νέων για συμμετοχή στα κοινά, ενώ ειδικό στόχο αποτελεί η εμπειρία της διατύπωσης μιας προσωπικής γραπτής πρότασης του μαθητή ή μαθήτριας αναφορικά με το παρόν και το μέλλον του τόπου που ζει.
Η σύνδεσμος καθηγήτρια – Κυρ. Φιλιώ Δημακάκου, υπεύθυνη του Τμήματος Β’ Λυκείου, ανέλαβε την ηλεκτρονική εγγραφή του σχολείου και των μαθητών/μαθητριών στο διαγωνισμό, επίσης και την επιτήρηση των συμμετοχόντων κατά τη συγγραφή της εργασίας τους στο Εργαστήριο Πληροφορικής του σχολείου.
Η εργασία της έχει ως εξής:
«Το bullying στην ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να αποδοθεί 100% γι’ αυτό και το λέμε κυρίως εκφοβισμό. Επαναλαμβανόμενη βία από ένα παιδί ή ομάδα παιδιών προς ένα άλλο, ή αντίστοιχα προς μια άλλη ομάδα παιδιών.
Τόσο οι θύτες όσο και τα θύματα είναι περισσότερο αγόρια που προσπαθούν να ξεπεράσουν την προεφηβική περίοδο και να ανταπεξέλθουν στο κοινωνικό πρότυπο του ιδανικού ανδρισμού που άμεσα συνδέεται με την επιβολή δύναμης. Ορισμένες φορές η επιρροή από τα ΜΜΕ που διαρκώς προβάλλουν και άρα νομιμοποιούν τη βία. Η χρήση βίας μέσα στο σπίτι ίσως να είναι και αυτό ένα μοντέλο συμπεριφοράς. Δυστυχώς όμως οι επιπτώσεις στον ψυχισμό του παιδιού είναι πολύ βαριες, εάν υφίσταται συστηματικά αυτή τη συμπεριφορά τον κάνει να αισθάνεται φόβο, να έχει απώλεια αυτοπεποίθησης, απόγνωση, κατάθλιψη ακόμη και απόπειρα αυτοκτονίας.
Γενικά, ο σχολικός εκφοβισμός εμφανίζεται με τη μορφή του λεκτικού εκφοβισμού (κοροϊδία, διακρίσεις, σεξουαλικά σχόλια), του κοινωνικού εκφοβισμού (διάδοση φημών, καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, απομόνωση από την ομάδα), του σωματικού εκφοβισμού (χτυπήματα, σπρωξίματα, κλωτσιές), του ηλεκτρονικού εκφοβισμού (εκβιασμός μέσω Διαδικτύου και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, μέσω μηνυμάτων στο κινητό τηλέφωνο).
Η σχολική κοινότητα θα πρέπει να έχει και κάποιες ευθύνες και ρόλο να μπορεί να αντιμετωπίσει τον σχολικό εκφοβισμό. Το κάθε μέλος θα έπρεπε να εμπλέκεται ανάλογα με την ιδιότητα του, καθώς και με τη σοβαρότητα, τη συχνότητα και την ένταση του περιστατικού του εκφοβισμού. Άλλος είναι ο ρόλος καθώς και η ευθύνη του διευθυντή, άλλος του δασκάλου και άλλος των γονιών. Θα έπρεπε όμως όλοι να μπορούν να συνεργαστούν ώστε να εμποδίσουν την συνεχόμενη δράση αυτή μέσα στο σχολείο καθώς και ορισμένες φορές εκτός του σχολείου.
Οι κυριότεροι τρόποι αντιμετώπισης είναι η γνώση του φαινομένου και η ανίχνευση των πρώιμων σημαδιών που δείχνουν το χαρακτήρα του συγκεκριμένου ανθρώπου ή ομάδας ανθρώπων. Όμως λίγες φορές μπορεί κάποιος να εντοπίσει έγκαιρα την κατάσταση ώστε να έχει πολλές ελπίδες να γλυτώσει από τη φθορά της ψυχικής του υγείας. Επίσης ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης είναι να δείχνουμε διεκδικητικό προφίλ και να μην απομονωνόμαστε, πρέπει να δείξουμε στους άλλους ποιοι πραγματικά είμαστε.
Σε πολλές περιπτώσεις τα περιστατικά βίας και εκφοβισμού στα σχολεία δεν αντιμετωπίζονται κατάλληλα. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα περιστατικά αυτά αποσιωπούνται διότι εκθέτουν και στιγματίζουν τους θύτες , τα θύματα καθώς και το ίδιο το σχολείο. Γενικά δεν υπάρχει ενημέρωση, υπάρχει σχετική άγνοια για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, επειδή και οι γονείς δεν μιλούν για το πρόβλημα αυτό με τα παιδιά τους. Δυστυχώς οι μαθητές – θύματα συχνά αντιδρούν με το να αλλάξουν σχολείο και αποφεύγουν να ζητήσουν βοήθεια από τους ενήλικες.
Κάθε παιδί δικαιούται να αισθάνεται ότι ζει σε ένα ασφαλές περιβάλλον!»