«Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν άνθρωπο που είχε ηθικό κώδικα, είχε καταγωγή ο θυμός του και ήταν μόνιμος συγκάτοικος με τον πόνο και το βάσανο. Από την πρώτη στιγμή, αλλά και στη συνέχεια, δεν είχε καθόλου έπαρση. Μιλούσε με την σοφία ενός απλού ανθρώπου που αγνοεί ότι τον έχει κατοικήσει κάτι μεγαλύτερο από αυτό που λέμε ανθρώπινο».

Τα παραπάνω αναφέρει στον δημοσιογράφο του Bookpress.gr, Κώστα Αγοραστό, ο Θανάσης Λάλας, σχετικά με την πρώτη συνάντηση που είχε ποτέ, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, με τον μεγάλο Έλληνα τραγουδιστή, Στέλιο Καζαντζίδη.

Αφορμή για τη συνέντευξη του κ. Λάλα στάθηκε το νέο βιβλίο του «Στέλιος Καζαντζίδης – Θηρίο ανήμερο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Σημεία της συνέντευξης αναδημοσιεύονται από τον «Νέο Κόσμο» με τη σχετική άδεια από το Bookpress.gr.

Σχετικά με την πρώτη συνάντησή του με τον Στέλιο Καζαντζίδη ο κ. Λάλας δηλώνει:

Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Στέλιο. Πρόθεσή μου ήταν να τον γνωρίσω και να κάνουμε μια συνέντευξη για το περιοδικό «Περιοδικό». Τον συνάντησα απόγευμα στο σπίτι του στην Πεύκη. Ήθελα πολύ να τον συναντήσω, να μιλήσω μαζί του. Ήθελα να ακούσω με τα αυτιά μου έναν μύθο, αυτόν τον μύθο να μου διηγείται ιστορίες από τη ζωή του. Από τότε έψαχνα τα υλικά που κάνουν έναν άνθρωπο να ξεφεύγει και να γίνεται για τους άλλους αστέρι που τους φωτίζει στις δύσκολες στιγμές της ζωής και τους κάνει μεταγγίσεις αντοχής απέναντι στα δύσκολα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν άνθρωπο που είχε ηθικό κώδικα…

Για τη φιλία μεταξύ τους, επισημαίνει:

Πάντα παρέμενε, για μένα, ένα φαινόμενο που είχα την ευκαιρία να στέκω σε απόσταση αναπνοής απέναντί του. Δεν ένοιωσα ποτέ έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Ποτέ. Ποτέ δεν ένοιωσα το μέγεθός του να συρρικνώνεται για να κάνουμε παρέα. Αυτό που μας συνέδεε ήταν η καθαρή πρόθεση που είχα απέναντί του κι όχι κάτι κοινό που μας ένωνε… Κι αν κάτι μας ένωνε ήταν ότι ήξερα τη θέση μου και δεν χρειάστηκε ποτέ να γίνει ένας άλλος ο Στέλιος για να συναντηθούμε. Ήταν πάντα ο εαυτός του. Με τα καλά και τα κακά του. Με όλα τα αντιφατικά που κουβαλούσε. Νομίζω ότι είναι πολύ καλό σε αυτή τη δουλειά να αφήνεις τα θετικά του χαρακτήρα που έχεις απέναντί σου να πηγαίνουν χέρι χέρι με τα αρνητικά. Δεν είμαστε δικαστές. Να κατανοήσουμε το φαινόμενο θέλουμε…

Από τις συζητήσεις του, ο κ. Λάλας συνέθεσε μία «τεράστια συνέντευξη, μια άτυπη αυτοβιογραφία, στην οποία ο Καζαντζίδης αναφέρεται από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τις σχέσεις του με την Καίτη Γκρέι και τη Μαρινέλλα, και από τις εμφανίσεις του ανά τον κόσμο μέχρι τα χρόνια της οικειοθελούς απομόνωσης», σημειώνει ο κ. Αγοραστός, ρωτώντας αν ο Στέλιος Καζαντζίδης «μιλούσε για όλα αυτά με την ίδια άνεση ή είχατε διακρίνει ότι υπήρχαν ‘απαγορευμένες ζώνες’ (καταστάσεων και ανθρώπων) που με τον χρόνο, σας επέτρεψε κι εκεί την είσοδο;».

Ο κ. Λάλας απαντά σχετικά:

Ποτέ δεν μου έβαλε απαγορευτικό για κάποια πρόσωπα ή καταστάσεις. Κι αν για κάτι δεν απάντησε ήταν γιατί εγώ δεν τον ρώτησα. Αναλαμβάνω την ευθύνη των λαθών και των παραλείψεων. (Γέλια) Μου επέτρεπε κάθε φορά να βάζω την ατζέντα των συναντήσεών μας. Από ένα σημείο και μετά, η περιέργειά μου για πρόσωπα και καταστάσεις ειπωνόταν χωρίς να προσέχω μη ξεσηκώνω τον θυμό του. Ήταν μαζί μου άψογος. Είχε μια αγάπη. Αυτό ένοιωθα. Το βιβλίο για τον Στέλιο, αυτό που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αρμός, ναι, είναι μια αυτοβιογραφία. Ένα είδος αυτοβιογραφίας που στηρίζεται μόνο σε λεγόμενα του αυτοβιογραφούμενου, μόνο που τα ερωτήματα τα δικά μου καθοδηγούν την αφήγηση. Ο αυτοβιογραφούμενος δεν επιλέγει αυτός τι θα πει και τι θα αποφύγει να διηγηθεί. Είναι ένα είδος που το γέννησα και το έχω μέχρι τώρα δοκιμάσει στην αυτοβιογραφία του Γιώργου Νταλάρα που είναι ήδη στη 6η έκδοση, στην αυτοβιογραφία της Ελένης Αρβελέρ που είναι στην 4η έκδοση και του μεγάλου εικαστικού Γιάννη Κουνέλη, που σύντομα θα εκδοθεί η 2η έκδοση.

Σε σχέση με την απόσυρση του Στέλιου Καζαντζίδη από τη δισκογραφία, ο κ. Λάλας σχολιάζει:

…Η απόσυρσή του ήταν η απόδειξη πως σε κάθε χώρο υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν κάποια πράγματα, κάποιες αξίες πιο πάνω από τους θεούς της εποχής που είναι το χρήμα και να το να γίνεις διάσημος έστω και για δεκαπέντε λεπτά. Ο Καζαντζίδης αρνήθηκε αυτό που δύσκολα θα αρνιόταν άνθρωπος της εποχής. Τα εκατομμύρια… Νομίζω η αποχώρησή του ήταν συνεπής με τη στάση ζωής του και τα λεγόμενά του. Αυτό κάνει τον άνθρωπο μεγαλύτερο από το μπόι του…

Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη του κ. Λάλα στον κ. Αγοραστό στο Bookpress.gr.