Η ΔΟΜΝΑ Μιχαηλίδου είναι μία πολλά υποσχόμενη νεαρή υφυπουργός, με σημαντικό έργο στη διετή θητεία της. Μα πέρα και πάνω από την πολιτική της ιδιότητα είναι γυναίκα και μάλιστα ιδιαιτέρως εμφανίσιμη.
Όλα αυτά μαζί τροφοδοτούν τη διαβόητη για τα ρυπαρογραφήματά της φυλλάδα, η οποία άνοιξε για πολλοστή φορά τον οχετό της και η μπόχα έφτασε παντού – εκτός από την ΕΣΗΕΑ.
Ο θεσμός της υιοθεσίας- εξοργιστικά και παράλογα χρονοβόρος – αποτελεί επί δεκαετίες μια ανοιχτή πληγή για τη χώρα μας.
Υποψήφιοι γονείς περιμένουν χρόνια ολόκληρα προκειμένου να υιοθετήσουν ένα παιδί, το οποίο εν τω μεταξύ παραμένει και μεγαλώνει στο ίδρυμα.
Η κυρία Μιχαηλίδου, ωστόσο, αποφασισμένη να παρακάμψει την αγκυλωμένη και δύσκαμπτη γραφειοκρατία, έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό της να καταφέρει να βγάλει τα 1650 παιδιά από τα ιδρύματα, ούτως ώστε να μεγαλώσουν σε οικογένειες. Στόχος της, «Μια Οικογένεια για Κάθε Παιδί».
Η αναδοχή, είναι ένα νέο πλαίσιο που προτείνει και προωθεί η υφυπουργός και φαίνεται πως είναι το κλειδί σε πολλές περιπτώσεις, καθότι από τα παιδιά των δομών μόνο τα 74 είναι κατάλληλα για υιοθεσία. Τα περισσότερα έχουν γονείς, αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορούν να μείνουν με τις βιολογικές τους οικογένειες.
Οι προϋποθέσεις για την αναδοχή είναι πιο ελαστικές απ’ ό,τι στην υιοθεσία. Ανάδοχος μπορεί να γίνει κάποιος που είναι μόνος του ή έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης.
Μπορούν πιο πολλοί άνθρωποι να γίνουν ανάδοχοι. Η αναδοχή δεν απευθύνεται μόνο στις οικογένειες που δεν έχουν παιδί, είναι για όλες τις οικογένειες κι επί πλέον, όπως επισήμανε η υφυπουργός, «Δεν μας νοιάζουν ούτε οι θρησκευτικές, ούτε οι σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιου». Επίσης, χορηγείται οικονομικό βοήθημα στους αναδόχους.
Για πρώτη φορά, το υπουργείο, μέσω ψηφιακών διαδικασιών, κατάφερε να συνδέσει παιδιά με υποψήφιους γονείς και αναδόχους σε ένα ενιαίο κρατικό ηλεκτρονικό μητρώο που θα διασφαλίσει την απαιτούμενη διαφάνεια. Επιτέλους, ο χρόνος αναμονής ελαττώνεται σημαντικά!
Εν κατακλείδι, η Δόμνα Μιχαηλίδου, τόλμησε να αγγίξει μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, να εκσυγχρονίσει και να «τρέξει» τη διαδικασία αποϊδρυματοποίησης των παιδιών.
Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι την έχουν στημένη στη γωνία – πάντα υπάρχουν τα κοράκια που καραδοκούν μήπως ξεφύγει ένα κόμμα, μπει λάθος μια τελεία ή γίνει μια λάθος διατύπωση – και όρμησαν να τη φάνε, επειδή είπε για απολύσεις ανεμβολίαστων στις ιδιωτικές Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι σχήμα οξύμωρο να απαγορεύονται τα επισκεπτήρια συγγενών και φίλων από τα Γηροκομεία, λόγω κορωνοϊού – και πολύ σωστά – κι από την άλλη να υπάρχουν ανεμβολίαστοι/ ασυνείδητοι φροντιστές κλπ. που μπορεί να διασπείρουν τον ιό στους ηλικιωμένους.
Δεν μπορώ να καταλάβω, δε, γιατί οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να εξακολουθούν να εργάζονται στις εν λόγω δομές. Αρκετούς ηλικιωμένους δεν χάσαμε πριν βγουν τα εμβόλια; Επιτρέπεται να χάσουμε κι άλλους τώρα που έχουμε τρόπο να τους προστατεύσουμε; Εν πάση περιπτώσει, η κυρία Μιχαηλίδου πήρε πίσω τα περί απολύσεων.
Το θέμα, όμως, δεν σταματά εδώ. Τα κατακάθια της -κατ’ ευφημισμόν- δημοσιογραφίας το προχώρησαν πολύ περισσότερο, ή μάλλον το κατέβασαν πολλά levels παρακάτω.
Δεν είναι μόνο άκρως σεξιστικό, κακόβουλο και χυδαίο το δημοσιευμένο πρωτοσέλιδο, είναι και το ίδιο το έντυπο – ο ορισμός της κιτρινίλας και η ντροπή της ενημέρωσης – που κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επάγγελμα πετά λάσπη στον ανεμιστήρα, σπιλώνει, διασύρει, προσβάλλει, στοχοποιεί, συκοφαντεί με γκεμπελικές μεθόδους.
Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά ακόμη, αλλά δεν θα ήθελα να βρεθώ στα δικαστήρια κατηγορούμενη για δυσφήμηση. Όποιος θέλει να δει το δημοσίευμα είναι πολύ εύκολο να το αναζητήσει στο διαδίκτυο.
Αναρωτιέμαι, πάντως, σε ποιους αναγνώστες απευθύνεται τελικά αυτή η ρυπαροφυλλάδα που αναδύει τόση δυσοσμία; Γιατί κυκλοφορεί ακόμα; Γιατί η ΕΣΗΕΑ κωφεύει; Γιατί ο εισαγγελέας δεν επεμβαίνει;