Ένας άνεργος ταΐζει 3.000 άπορους ανθρώπους κάθε μήνα. Δύο παιδάκια ανακατεύουν τους κάδους των σκουπιδιών για να βρουν κάτι να φάνε. Τη σκηνή παρακολουθεί ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος. Ένας απελπισμένος άνθρωπος που σχεδόν δύο χρόνια ψάχνει για δουλειά. Και δεν βρίσκει. Χτυπάει πόρτες. Και δεν ανοίγουν. Ζητάει μεροκάματο. Και δεν υπάρχει. Κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, δίνει τη δική του μάχη με την κατάθλιψη. Και τη χάνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που τα δύο παιδιά τού ανοίγουν ένα παράθυρο στο φως.
Η περίπτωση του κ. Πολυχρονόπουλου παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην εκπομπή του Αnt1 «Ήρωες ανάμεσά μας». Προσωπικά, τη διάβασα στο site του συναδέλφου Μιχάλη Ιγνατίου mignatiou.com και στο εξαιρετικό ρεπορτάζ της Έλλης Αυξεντίου. Μεταφέρω αποσπάσματα:
Μόλις είδε τα δύο παιδιά να ψάχνουν στον κάδο… «Έτρεξε αμέσως στο πατρικό του, έφτιαξε 10 τοστ και μαζί με μια φίλη του βγήκαν στον δρόμο και έψαξαν να βρουν τα παιδάκια, έτσι ώστε να τους προσφέρουν, τροφή και αγάπη. Τα μικρά αρχικά φοβήθηκαν και δεν τα έπαιρναν. Όταν όμως είδαν τους δύο “νέους τους φίλους” να τρώνε τα σάντουιτς, τα δέχτηκαν και γευμάτισαν όλοι μαζί.
Δεν είναι συσσίτιο. Δεν είναι ελεημοσύνη. Είναι απλά ένα γεύμα που το τρώνε όλοι μαζί στον δρόμο όπως παλιά, που τρώγανε όλοι μαζί στις γειτονιές. Που δυστυχώς πια, τις πλείστες φορές, το βλέπουμε, μέσα από ασπρόμαυρες ταινίες.
Αυτές τις αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος τις ζωντάνεψε, τους έδωσε, χρώμα, οσμή, γεύση, αγάπη και τις συναντάμε στη γειτονιά του, όπου μαγειρεύει καθημερινά, ζωντανά και επιτόπου τρώνε όλοι μαζί.
Δεν έχει σημασία αν είσαι άνεργος, άπορος, το ποιος είσαι λέει. Είναι ένα φαγητό που το τρώνε όλοι μαζί στον δρόμο. Σημασία έχει, περισσότερο, να φας μαζί με τον άλλο και να ανταλλάξεις δυο κουβέντες. Άλλωστε, αυτό που μας λείπει περισσότερο απ’ όλα είναι η επικοινωνία. Να ανταλλάξεις έστω και μια καλησπέρα με κάποιον άλλον άνθρωπο.
Όσο παράξενο και να ακούγεται. Αλλά ναι, πολλοί δεν έχουν να ανταλλάξουν μια ουσιαστική καλησπέρα, καληνύχτα, καλημέρα. Έχει τύχει, τόσο και σε σένα, τόσο και σε μένα, όσο κι αν φοβάσαι να το παραδεχτείς. Περίεργες οι σχέσεις των ανθρώπων. Και, ναι, στην τελική δεν είναι η οικονομική κρίση που μας τσάκισε, μα η κρίση στις σχέσεις μας.
Είναι πραγματικά απίστευτο το πώς αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να τρώνε καθημερινά μαζί χωρίς καμία στήριξη από κανένα χορηγό. Κανένας δεν έχει κάτι περισσότερο από κάποιον άλλον. Είναι όλοι ίσοι. Κι όμως έχουν καταφέρει και έχουν δημιουργήσει τη δική τους “αλυσίδα” και βάζουν καθημερινά μέσα στο κατσαρολάκι τους μισό ευρώ, 20 λεπτά, 1 ευρώ, για να καλυφθούν οι ανάγκες του σουπερμάρκετ. Αυτό θα πει αλληλεγγύη, αυτό θα πει πραγματική υποστήριξη.
Αυτό θα πει να είσαι πραγματικός άνθρωπος. Να είσαι “άλλος άνθρωπος”. Τελικά, υπάρχει ακόμα ελπίδα. “Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε”. Προλαβαίνουμε να γίνουμε άλλοι. Να παλέψουμε με το θεριό που θρέφουμε μέσα μας και να το μετατρέψουμε σε ΕΜΕΙΣ. Και να θυμάστε πως “η πέτρα, το ατσάλι, το σίδηρο, δεν αντέχουν, μα ο άνθρωπος αντέχει” και επιβιώνει όταν λέγεται αληθινός άνθρωπος…».
Όποιος από τους αναγνώστες μας θέλει περισσότερες πληροφορίες και κυρίως να βοηθήσει – όχι να… επικροτήσει και να χειροκροτήσει, ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ, ΛΕΜΕ! – μπορεί να μπει στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://oallosanthropos.blogspot.gr/
Μπήκα. Και διάβασα και την «άλλη πλευρά». Την αγανακτισμένη ανάρτηση του κ. Πολυχρονόπουλου – την αντιγράφω ως έχει ακριβώς:
Ανακοίνωση για «δήθεν» κυρίες φιλέσπλαχνες.
Επειδή με κουράσατε όλες εσείς οι κυρίες που λέτε μπράβο και συνεχίστε αυτό που κάνετε και έρχεστε μόνο όταν υπάρχουν κάμερες και φωτογράφοι και δεν έχετε δώσει ούτε ένα πακέτο μακαρόνια, σας ενημερώνω ότι είστε ανεπιθύμητες στην κουζίνα. Όχι μόνο από εμένα αλλά και από όλα τα παιδιά που συμμετέχουν σε αυτή την ιδέα. Γι’ αυτό τον λόγο, όχι μόνο μην ξαναπατήσετε το πόδι σας εκεί γιατί θα έχετε πρόβλημα με όσα πω μπροστά σε όλους, αλλά ούτε να ρωτήσετε γιατί διαγραφτήκατε από ομάδα!! Άντε να βρείτε κανένα άλλο να προβάλετε το ψώνιο σας και την εγωπάθειά σας!!
Δεν σχολιάζω το τι είδαν τα ματάκια του ανθρώπου αυτού για να φτάσει στο σημείο να αναρτήσει ένα τόσο οργίλο κείμενο. Δεν θα σχολιάσω τίποτα – το αφήνω σ’ εσάς. Δεν σας φοβάμαι, το ‘χετε!
Α! Αν πραγματικά θέλετε να βοηθήσετε, μπορείτε να επικοινωνήσετε εδώ oallosanthropos@gmail.com
Γιατί καλό το μπλα μπλα, αλλά να κάνουμε και καμιά δουλειά σ’ αυτό τον τόπο. Λέω εγώ τώρα!
Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου, από το θεατρικό έργο του Ρόμπερτ Μπολτ με κεντρικό άξονα τη ζωή του συγγραφέα και πολιτικού Τόμας Μουρ.