Βινίτσιο Καποσέλα, ο ιδιοσυγκρασιακός. Ενας σπουδαίος ιταλός τραγουδοποιός που κυκλοφόρησε πέρυσι το «Rebetiko Gymnastas», τον δικό του φόρο τιμής σε ένα απολύτως ελληνικό είδος μουσικής.

Πότε καταλάβατε ότι θα αφιερωνόσασταν στη μουσική, κύριε Καποσέλα;
«Όταν ήμουν μικρός, μαγευόμουν από τα μουσικά όργανα, ειδικά από τα ηλεκτρικά keyboards. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική πραγματοποιήθηκε σε πάρτι γάμων όπου μικρές κομπανίες έπαιζαν ακόμη και για 15 ώρες στη σειρά, μέχρι να γίνουν όλοι μούσκεμα από τον ιδρώτα. Ένα αρμόνιο Farfisa με είχε ξετρελάνει τόσο που κάθισα κι εφτιαξα ένα αντίγραφό του, από ξύλο, ζωγραφίζοντας μόνος μου τα πλήκτρα. Δεν γνωρίζω αν σκεφτόμουν ήδη την πιθανότητα να γίνω μουσικός, αλλά σίγουρα πέρασα πολλές μέρες παίζοντας με το ψεύτικο αρμόνιο. Δεν υπήρχαν μουσικοί στην οικογένειά μου, αλλά η μουσική ήταν το μόνο μη απαραίτητο πράγμα στο οποίο ξόδευε χρήματα ο πατέρας μου, συγκεκριμένα σε δίσκους του Αντριάνο Τσελεντάνο».

Τα ελληνικά τραγούδια πότε τα αγαπήσατε;
«Τα ταξιδια είναι σημαντικά, σου δίνουν την ευκαιρία να παρασυρθείς, ή, αν είσαι τυχερός, να χαθείς τελείως. Οταν, πριν από σχεδόν 10 χρόνια, ήρθα στην Ελλάδα για να ηχογραφήσω με την εξαιρετική Δήμητρα Γαλάνη, βρέθηκα, κατά τύχη σχεδόν, σε μια ταβέρνα όπου εμφανίζονταν ο Μανώλης Πάππος με την Καίτη Ντάλη. Εκείνη τραγουδούσε και το κοινό έραινε με λουλούδια τα πόδια της. Ηταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το ρεμπέτικο. Το αγαπώ γιατί πονάει. Οποιδήποτε τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη είναι αριστούργημα»

Ποιους έλληνες μουσικούς εκτιμάτε;
«Εχω συνεργαστεί με τον Μανώλη Πάππο. Πρόκειται περί γίγαντα, περί πραγματικού μάγκα. Λένε ότι οι ρεμπέτες δεν υπάρχουν πια, ωστόσο αυτός είναι ένας ρεμπέτης. Ενας i-ρεμπέτης, διότι χρησιμοποιεί i-phone. Όταν παίζει μπουζούκιμυρίζεις στον αέρα την εξέγερση. Επειτα, υπάρχει η Καίτη Ντάλη, κινηματογραφική φιγούρα, με φωνή μεγάλη σαν νταλίκα. Η Δήμητρα Γαλάνη που είναι τόσο σπουδαία και είχε τη γενναιοδωρία να ερμηνεύσει δυο τραγούδια μου στα ελληνικά. Είναι φτιαγμένη από ατόφιο συναίσθημα. Ο τεράστιος Θανάσης Παπακωνσταντίνου που του αρέσει να μου μιλάει για τον Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ. Η Θεοδώρα Αθανασίου μια φωνή που έχει κλείσει δυο χιλιάδες χρόνια ιστορίας σε ένα νεαρό, πανκ, θυμωμένο σώμα. Και φυσικά το μεγάλο μυστήριο, η φωνή της πέτρας, του ανέμου, των δέντρων, της γης. Ο Ψαραντώνης και η λύρα του. Το μυστήριο της κρητικής μουσικής».

Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό «ο ιταλός Τομ Γουέιτς»;
«Θα προτιμούσα να με αποκαλούν ιταλό Γιάννη Παπαιωάννου».
Στους στίχους σας υπάρχουν πολλές λογοτεχνικές αναφορές. Ποιο βιβλίο σας έχει εμπνεύσει πρόσφατα;
«Το “Bestiaire d’amour” του Ρισάρ ντε Φουρνιβάλ που ήταν γάλλος ιερέας και χειρουργός του 18ου αιώνα. Σε αυτό το βιβλίο αποκαλύπτει τους σκοτεινούς νόμους που κυβερνούν την ανθρώπινη συμπεριφορά, όταν βρίσκεται υπο την επήρεια του έρωτα, μέσα από μια συμβολική σύγκριση με 57 διαφορετικά ζώα. Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο που ξεγυμνώνει την ανθρώπινη ψυχή στην πιο έυθραυστη και ακάλυπτη στιγμή της».

Ακούτε καθόλου ποπ μουσική;
«Στο σπίτι, βάζω το ραδιόφωνο να παίζει κλασική μουσική, αφού βρίσκω την ποπ μουσική κάπως αδιάκριτη. Νομίζω πως σήμερα το να ακούει κανείς μουσική σαν το ρεμπέτικο αποτελεί πολιτική πράξη».

Διηγηθείτε μας μια ιστορία που δεν έχετε αποκαλύψει δημοσίως μέχρι σήμερα…
«Μια φορά βρέθηκα στο ίδιο ασανσέρ με τον Τομ Γουέιτς και τη γυναίκα του. Παρέλυσα. Δεν ήξερα τι να κάνω ή τι να πω. Όταν η πόρτα άνοιξε του έσφιξα το χέρι με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο που ο θείος μου αποκαλεί “λαβή του κάβουρα”. Τα δυο μου χέρια αγκάλιασαν σφιχτά το δικό του, σε μια έντονη χειραψία που δεν τελείωσε μέχρι να τον τραβήξει η γυναίκα του, τρομαγμένη, μακριά μου».

Είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας;
«Όταν κάνουμε λάθη δεν θα έπρεπε να λέμε “αυτό δεν θα το ξανακάνω”. Καλύτερα να λέμε “τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω την επόμενη φορά”. Τα λάθη είναι η πιο ειλικρινής μας έκφραση. Είμαστε αληθινοί όταν σφάλλουμε. Γι’αυτό αγαπώ το ρεμπέτικο. Τα ρεμπέτικα τραγούδια δεν φοβούνται να πουν την αλήθεια. Μιλούν για ανθρώπους που δεν κρύβονται, που δεν παριστάνουν κάτι διαφορετικό από εκείνο που είναι. Η πρόοδος δεν συνίσταται στην αποφυγή των λαθών, αλλά στη βαθιά γνώση του εαυτού μας. Καλό είναι να ξέρουμε από τι είμαστε φτιαγμένοι και να επιλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε».

Είστε καθόλου αισιόδοξος για το μέλλον της Ευρώπης;
«Όπως δεν υπάρχει όριο στην κατρακύλα, έτσι δεν υπάρχει όριο και στη βελτίωση».

Τι θα θέλατε να μπει ως επιγραφή στον τάφο σας;
«Δεν το έχει σκεφτεί αυτό. Μου έχουν πει ότι στον τάφο του Σελίν υπάρχει ζωγραφισμένο ένα καράβι που ταξιδεύει. Δεν είναι κακή ιδέα αυτή, ε;».