«Την ώρα που χορεύεις στόχος πρέπει να είναι η ελευθερία, να ξεχνάς δηλαδή τα προβλήματα που σε ταλαιπωρούν στην καθημερινότητά σου. Κι ευτυχώς οι περισσότεροι το καταφέρνουμε. Παράλληλα όμως, χωρίς να το καταλαβαίνεις δυναμώνει και γυμνάζεται το σώμα σου».
Πριν από τρία χρόνια μία παράσταση αφρικάνικου χορού ήταν η αφορμή για να αρχίσει η Κατερίνα Καρατζή αμέσως τα μαθήματα. Μία φορά την εβδομάδα και για μιάμιση ώρα χορεύει στο τέμπο που δίνει το τζέμπε και το ντουν-ντουν. «Δεν φοράμε παπούτσια, χορεύουμε ξυπόλητοι για να έχουμε την επαφή με τη γη», λέει η φοιτήτρια.

Τι κι αν ο κόσμος γνωρίζει περισσότερο το μπαλέτο, το τάνγκο, το βαλς ή τη σάμπα. Πλέον χοροί λιγότερο γνωστοί βοηθούν τους ερασιτέχνες χορευτές να εκτονωθούν και να αποκτήσουν καλή φυσική κατάσταση.

Όπως λένε οι ειδικοί, κάθε μορφή άσκησης μπορεί να γλιτώσει τους ενδιαφερομένους από αρκετές θερμίδες. Και μπορεί ο χορός να μην αφαιρεί κιλά ως διά μαγείας και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ωστόσο σίγουρα βοηθά στο να αποκτήσει κανείς μία σωστή στάση σώματος, ισορροπία και ενδυνάμωση μυών. Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο γυμναστής κ. Νίκος Κουτσόλαμπρος, «ο Έλληνας βαριέται να γυμνάζεται. Έτσι πρέπει να του δώσεις κάτι με το οποίο θα διασκεδάσει και παράλληλα θα ασκείται. Να ασκείται δηλαδή χωρίς τις “βαρετές” για κάποιους επαναλήψεις στα όργανα γυμναστικής».

ΞΕΦΡΕΝΟΣ ΡΥΘΜΟΣ

Ο αφρικάνικος χορός είναι, όπως δηλώνει η δασκάλα κ. Δάφνη Ασημακοπούλου, άρρηκτα συνδεδεμένος με τα κρουστά. «Το τελευταίο διάστημα το ενδιαφέρον κυρίως των Ελληνίδων είναι αυξημένο. Το βλέπουν ως κάτι το διαφορετικό, το οποίο στοχεύει όχι μόνο στην ευχάριστη και πλήρη εκγύμναση του σώματος, αλλά και στην εκτόνωση της ψυχής». Όσο για τις χορογραφίες, αυτές προέρχονται από τις εικόνες της αφρικάνικης καθημερινότητας: από τις αγροτικές δουλειές των Αφρικανών, από τις κινήσεις των πουλιών και των ζώων. «Ο συγκεκριμένος χορός καταφέρνει να γυμνάσει σημεία του σώματος τα οποία άλλα είδη χορού ή γυμναστικής δεν ακουμπούν, όπως το στέρνο», λέει η κ. Ασημακοπούλου.

Σωματική αντοχή, ευλυγισία και ενδυνάμωση των μυών είναι μερικά από τα «ατού» των ερασιτεχνών χορευτών, οι οποίοι επιλέγουν χορό αντί για γυμναστήριο. Και μάλλον δεν πρέπει να το μετανιώνουν, καθώς έρευνες ξένων ερευνητών δείχνουν ότι μισή ώρα χορού μπορεί να μειώσει σημαντικά τις πιθανότητες εμφράγματος, ενώ παράλληλα μπορεί να αποδειχθεί ευεργετικός για παθήσεις, όπως ο διαβήτης ή η αρτηριακή πίεση.

Φούστα μέχρι το γόνατο σε στυλ κλος, λευκό πουκάμισο, φουλάρι στον λαιμό και… ο χορός αρχίζει. Η μουσική υπόκρουση; Τραγούδια της Έλα Φιτζέραλντ και του Ρέι Τσαρλς. Πλάγια βήματα, εντυπωσιακές στροφές και πηδήματα άλλοτε της ντάμας κι άλλοτε του καβαλιέρου. Το σουίνγκ, ο χορός που είχε γίνει μόδα την περίοδο 1920- 1950, επέστρεψε και στην Ελλάδα. Τα βασικά είδη του χορού είναι δύο: το lindy hop και το Savoy lindy hop. Η διαφορά τους; Ο δεύτερος είναι σαφώς πιο δυναμικός και γρήγορος, με πολλά στροβιλίσματα. «Η επιστροφή του σουίνγκ στην Ελλάδα άρχισε όταν γυρίζοντας από το εξωτερικό θέλαμε με την παρέα μου να χορέψουμε και να διασκεδάσουμε με τον συγκεκριμένο χορό. Το γεγονός ότι δεν βρήκαμε τίποτα που να μας ικανοποιεί μας έκανε πριν από ενάμιση χρόνο να δημιουργήσουμε την ομάδα Αthens Swing Cats», λέει η Ζοζεφίνα Γιαννακοπούλου, λέκτορας Μουσικολογίας σε Πανεπιστήμιο της Σκωτίας. Η ομάδα ξεκίνησε με 8 άτομα και «σήμερα αριθμούμε περίπου 80, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι άνω των 25 ετών και παρακολουθούν τα μαθήματα του Savoy lindy hop». Ακόμη και το ντύσιμο στα μαθήματα είναι μιας άλλης εποχής. «Κι αυτό γιατί θέλουμε να διατηρήσουμε τόσο τον χορό όσο και την κουλτούρα του».
Πέρα όμως από την ψυχαγωγία και την εκτόνωση που προσφέρει ως χορός, το σουίνγκ είναι μία πρώτης τάξεως σωματική άσκηση. «Όσοι αρχίσαμε τον συγκεκριμένο χορό χάσαμε κιλά. Είναι ουσιαστικά μία δυνατή αεροβική γυμναστική. Ενδυναμώνει το σύνολο των μυών. Είναι ένας χορός που όσο περνάνε τα μαθήματα γίνεται δύσκολος, αφού από τις απλές χορευτικές κινήσεις περνάμε σε πιο πολύπλοκες, με ακροβατικά και πηδήματα στον αέρα».

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ακούγεται δύσκολος, αλλά δεν είναι. Το μπούτο είναι ο γιαπωνέζικος χορός που σιγά-σιγά γοητεύει όσους θέλουν να αρχίσουν κάποιο είδος χορού.
 «Πρόκειται για έναν πνευματικό χορό, αφού δίνεται έμφαση στο συναίσθημα και την έκφραση», λέει η δασκάλα κ. Ιωάννα Γκαραγκούνη.
Δεν έχει άλματα, όπως το μπαλέτο και το κέντρο βάρους του χορευτή είναι πολύ κοντά στο έδαφος. «Αποκαλείται και ο “χορός του σκότους”, αφού τα θέματά του είναι ο θάνατος, η ζωή, η ασχήμια». Τα τραγούδια, παρ΄ ότι πρόκειται για γιαπωνέζικο χορό, είναι από τη διεθνή δισκοθήκη, με κλασικά, ροκ και τζαζ να συνοδεύουν τις κινήσεις.

Το μπούτο απευθύνεται σε κάθε ηλικία και φύλο, ενώ δεν προϋποθέτει τίποτε άλλο πέρα από καλή σωματική κατάσταση. Στα «ατού» του χορού περιλαμβάνονται η ψυχική ανάταση, η αυτοπεποίθηση και η χαλάρωση από τις εντάσεις. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Ενδυνάμωση του σώματος, ευεξία και ευλυγισία είναι το κέρδος των χορευτών μπούτο.
Πριν από περίπου δύο χρόνια άρχισε τα μαθήματα μπούτο η Μαριάννα Τσαγκαράκη.
 «Έχω κάνει κι άλλα είδη χορού, όπως σύγχρονο και κλασικό, αλλά με κέρδισε η ελευθερία που δίνει το μπούτο μέσα από τον αυτοσχεδιασμό».

ΓΥΜΝΑΣΤΕΙΤΕ ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ… ΣΤΥΛΟ!

Φορούν το κορμάκι γυμναστικής και αρχίζουν τις ασκήσεις προθέρμανσης. Ο… παρεξηγημένος χορός σε στύλο (pole dancing) δεν είναι όμως μόνο αισθησιακός, αφού πλέον έχει γίνει μόδα τόσο στο εξωτερικό όσο και στη χώρα μας ως μία τέλεια ευκαιρία για σωματική άσκηση.

Στο CD player μπαίνει ένα δυναμικό ροκ ή ποπ τραγούδι κι αμέσως οι μαθήτριες ανεβαίνουν στον στύλο, ο οποίος βρίσκεται στη μέση της αίθουσας, κάνοντας απλές και ακροβατικές κινήσεις. Αυτά δε γίνονται αλλού παρά μόνο σε γυμναστήρια. Ο κ. Νίκος Κουτσόλαμπρος έχει εντάξει το pole dancing στο πρόγραμμα του γυμναστηρίου. Τα είδη του χορού σε στύλο είναι τρία: ο αισθησιακός χορός με σχετικά απλές χορευτικές κινήσεις, το fitness pole dancing που περιλαμβάνει ασκήσεις γυμναστικής και το ακροβατικό όπου ο μαθητής κάνει πιο δύσκολες ασκήσεις.

 «Είναι θέμα τεχνικής. Όποια ενδιαφέρεται δεν χρειάζεται να έχει εξαιρετικά καλή φυσική κατάσταση για να προσπαθήσει. Μέσα σε έναν χρόνο μάλιστα θα θεωρείται προχωρημένη», λέει η δασκάλα Ελευθερία Γιαγή. Φοιτήτριες, γυναίκες εργαζόμενες μέχρι και την ηλικία των 55 ετών μπαίνουν στη διαδικασία να μάθουν τον χορό που πρωτοεμφανίστηκε στα καμπαρέ και σήμερα έχει γίνει νούμερο ένα στη σωματική άσκηση.