Ήταν τέτοιες μέρες το 2009 όταν ο Σαχτζάτ Λουκμάν έφτανε στην Ελλάδα αφήνοντας πίσω του την πόλη Λαλαμούσα του Πακιστάν. Ήταν 23 χρονών, αλλά από μικρό παιδί ήθελε να δουλέψει για να στηρίξει την οικογένειά του που ζούσε στη φτώχεια. Η μάνα του καθάριζε σπίτια και ο πατέρας του δούλευε σε ένα εργαστήριο πλίνθων. Έτσι ζούσαν τα παιδιά τους, οκτώ κόρες και δύο γιους. Τέσσερα χρόνια μετά, πάλι τέτοιες μέρες, Γενάρη του 2013, ο Λουκμάν μαχαιρώθηκε.
Έπεσε νεκρός στα Πετράλωνα, καθώς πήγαινε με το ποδήλατο για δουλειά. Οι δυο δράστες συνελήφθησαν με δυο μαχαίρια πάνω τους και την πινακίδα κυκλοφορίας κρυμμένη κάτω από τη σέλα της μηχανής. Στα σπίτια τους βρέθηκαν στιλέτα πεταλούδα, ρόπαλα, ένα αεροβόλο πιστόλι, μια σιδηρογροθιά κ.ά. Στο σπίτι του ενός εντοπίστηκαν και προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής.
«Τον γιο μας τον σκότωσαν επειδή είχε άλλο χρώμα, επειδή ήταν μετανάστης» λένε ο 68χρονος Χαντίμ Χουσεΐν και η 58χρονη Σούκρα Μπίμπι, που δεν έχουν καμία αμφιβολία πως το κίνητρο του φόνου ήταν ρατσιστικό. Ταξίδεψαν από το Πακιστάν μέχρι την Αθήνα για να ακουστεί η φωνή τους στο δικαστήριο. Ζητούν δικαιοσύνη και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, «για να μην υπάρξουν ποτέ ξανά θύματα από ρατσιστές και φασίστες».
Πριν από λίγες μέρες συνάντησαν τον Δημήτρη Νικολακόπουλο, συντονιστή της Κίνησης Πολιτών Κέντρου Αθήνας, για να τον ευχαριστήσουν επειδή η ΚΙΠΟΚΑ βοήθησε οικονομικά την οικογένεια για τη μεταφορά της σορού στο Πακιστάν. «Η ΚΙΠΟΚΑ ενδιαφέρεται για όλους όσοι δραστηριοποιούνται στο κέντρο, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος», τονίζει ο κ. Νικολακόπουλος, ζητώντας από την ΕΕ να αναλάβει τις ευθύνες της για το μεταναστευτικό των χωρών του Νότου.
«Τον στείλαμε να δουλέψει και γύρισε πίσω νεκρός», μονολογεί απαρηγόρητη η μάνα του Λουκμάν. Δανείστηκαν και πλήρωσαν 6.000 ευρώ σε δουλεμπόρους για το ταξίδι της ελπίδας. Τα μισά τα χρωστούν ακόμη σε συγγενείς και φίλους…
«Ο γιος μας από μικρό παιδί σιχαινόταν τους καβγάδες, δεν μπορούσε να τσακωθεί», λένε οι γονείς του, απορρίπτοντας τον ισχυρισμό πως υπήρξε διαπληκτισμός πριν από τον φόνο. «Όταν άρχισε να στέλνει λεφτά ήταν περήφανος. Μην ανησυχείτε, έλεγε, τώρα δεν θα λείψει τίποτα από το σπίτι μας». Από το 2010, όταν η κατάσταση στην Ελλάδα ζόρισε, του έλεγαν συνέχεια να γυρίσει πίσω. Φοβόντουσαν. Αλλά εκείνος επέμενε πως έπρεπε να δουλέψει… Οι γονείς του αδικοχαμένου Πακιστανού δεν θα φύγουν, λένε, από την Αθήνα πριν ακούσουν την απόφαση του δικαστηρίου. «Ελπίζουμε να γυρίσουμε πίσω δικαιωμένοι»…
ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ
Επεισόδια σημειώθηκαν στη δίκη για τον φόνο του Πακιστανού μετανάστη Σαχτζάτ Λουκμάν τον περασμένο Γενάρη στα Πετράλωνα. Μέλη του ακροατηρίου επιτέθηκαν στους δύο κατηγορουμένους, Διονύση Λιακόπουλο και Χρήστο Στεργιόπουλο, με αποτέλεσμα να επικρατήσει ένταση. Χρειάστηκε η επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Αμέσως μετά οι συνήγοροι υπεράσπισης αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας και η δίκη διεκόπη για τις 31 Ιανουαρίου.
Κατά τα άλλα, η διαδικασία κύλησε με καταθέσεις μαρτύρων. Ανάμεσα σε άλλους κατέθεσε και ο επικεφαλής της Κίνησης Εναντίον του Ρατσισμού και της Φασιστικής Απειλής, Πέτρος Κωνσταντίνου, ο οποίος υποστήριξε πως «ο φόνος ανταποκρίνεται πλήρως στον τύπο των εγκλημάτων που έχουμε συναντήσει σε εκατοντάδες περιστατικά ρατσιστικής βίας».
Η ΜΑΝΑ
Συγκλονιστικοί όμως υπήρξαν και οι γονείς του Λουκμάν που κατέθεσαν πριν από μερικές μέρες ζητώντας από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας την πιο σκληρή τιμωρία που ορίζει ο νόμος. «Ήθελε να βοηθήσει την οικογένειά μας. Ένα μέρος των χρημάτων που έβγαζε τα έστελνε στο Πακιστάν για να ζει η οικογένεια. Τα υπόλοιπα τα έδινε για να εξοφληθούν τα δάνεια που χρωστούσαμε και χρωστάμε, για να έρθει ο γιος μας εδώ», είπε η Σούκρα Μπίμπι, εξηγώντας πως το παιδί της ήρθε στην Ελλάδα μόνο λόγω φτώχειας. «Σκότωσαν το παιδί μου, που πήγαινε να βγάλει το ψωμί του. Κόψανε την καρδιά μου. Δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ»…