Σαν τον ερημίτη του Ουόρτζουορθ, ο Γιώργος Λίλλης, με την εσωτερική του λάμψη ζητά από την Ποίηση να φωτίσει μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις την ουσία όσων μας περιτριγυρίζουν. Αντιπρόσωπος του «ποιητικού ανθρωπισμού» προσπαθεί να γιατρέψει τους αναγνώστες από το σαθρό του σύγχρονου κόσμου. Ακροβατώντας μεταξύ ύλης και απείρου, πατώντας γερά πάνω στο χωρόχρονο και εξαπατώντας τα γήινα θραύσματα – που τόσο επιδέξια μας κρατάνε εγκλωβισμένους στα αδιέξοδα της καθημερινότητας – παράγει το δικό του μοναδικό σημάδι στο ποιητικό τοπίο.
Διαβάζοντας την «Μικρή διαθήκη» αισθάνεσαι σαν τον μαθητή-αναγνώστη του Γουάλας Στίβενς• γίνεσαι ο θαυμάσιος μαθητής της φαντασιακής αναζήτησης… Ο έφηβος που σιγά-σιγά βαίνει προς την ποιητική ωριμότητα. Το περιβάλλον γύρω σου ξεγυμνώνεται από την τετριμμένη του εικόνα, αναδεικνύοντας την Αλήθεια που εκπορεύεται απ’ αυτό. Η ποίησή του καταργεί τα όρια των συμβάσεων. Το αρχέτυπο χάνει την μυθολογία που το ακολουθεί και ξαναγίνεται το φωτεινό ακλόνητο στην σκοτεινή επιφάνεια του κόσμου.
Σταθερό σύμβολο στην ποίησή του το φεγγάρι. «Φωτεινός σηματοδότης μέσα στην νύχτα που δίνει μια μεταφυσική χροιά στα όνειρά μας. Ένα αρχέτυπο». Άλλοτε φωτίζει το είδωλο μας… Άλλοτε γίνεται η Luna. η αιμοσταγής Χίμαιρα.
Απόλυτα εξομολογητικός, ο Λίλλης, μέσω της εξαγνιστικής δύναμης της τέχνης ξεψαχνίζει τα σημάδια των πληγών του, λούζεται στα κύματα της αυτογνωσίας, ζητά την ευλογία των Νυμφών. Κι έτοιμος πια, καθάριος στο λάγγεμα της υπέρβασης, καλεί τον αναγνώστη να ακολουθήσει τα ίχνη, να τραβήξει το δικό του μονοπάτι προς την αυτοεκπλήρωση («Το αηδόνι υποσχέθηκε πως θα νικήσει τον αετό»).
Αν και θεωρεί τον εαυτό του πραγματιστή, ο συνδυασμός των λέξεων και το σημασιολογικό εύρος σε απομακρύνουν από κάθε τι τυποποιημένο ή υλιστικό. Ο προσανατολισμός του είναι ένας: το χάος. Μυσταγωγός του απόλυτου ο ποιητής, υπόσχεται μια εξαίσια εμπειρία στην πραγματικότητα των αισθήσεων και μια ουσιαστική εμβάθυνση στον κόσμο και στον εαυτό μας.
*Από κριτική του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου στο Βακχικόν (Εκδόσεις – Περιοδικό – Ράδιο) στη διεύθυνση http://www.vakxikon.gr/
Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Το 1975 με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα, στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά («Ποίηση», «Μανδραγόρας», «Δέντρο», «Ακτή», «Γραφή»). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. Άλλα έργα: «Ίχνη στο χιόνι», Μεταίχμιο (2012), «Τα όρια του λαβύρινθου», Κέδρος (2008), «Δύο αγαπημένα ιπποκαμπάκια», Εν πλω (2004), «Στο σκοτάδι μετέωρος», Μελάνι (2003), «Η χώρα των κοιμωμένων υδάτων», Μανδραγόρας (2001) –έχει εκδοθεί και στη Γερμανία- και Το δέρμα της νύχτας¨», Οδός Πανός (1999).