Λέγεται ότι ο πλανήτης μας έγινε ένα χωριό. Η τεχνολογία εκμηδένισε τις αποστάσεις και η τηλεόραση έγινε το παγκόσμιο μπαλκόνι μας. Όλοι από το σαλόνι μας παρακολουθούμε – με την άνεση της πολυθρόνας – ό,τι γίνεται παντού. Με το πλεονέκτημα την παγκόσμια πια αγγλική γλώσσα – αλλά σήμερα και με το Διαδίκτυο – όλα πλέον είναι ορατά και τα απολαμβάνει ο καθένας όπως ακριβώς τα θέλει.

Στη Μελβούρνη σήμερα παρακολούθησαν στην τηλεόραση τον τελικού του δικού μας εδώ ποδοσφαίρου. Εκατό χιλιάδες κόσμος (για την ακρίβεια 99.251), παρακολούθησαν στο MCG ένα συναρπαστικό παιχνίδι – κλασικό το είπαν οι σχολιαστές – που ικανοποίησε πλήρως. Όλα τα αξιοσημείωτα πέρασαν από τα μάτια του θεατή. Μου άρεσε αν και δεν έπαιζε η ομάδα μου. Αυτές ήταν φέτος οι καλύτερες ομάδες. Ήθελα να νικήσει η πρώτη, αλλά να μη χάσει η δεύτερη!
Σε τελική ανάλυση, ο τελικός τούτος έδωσε και μαθήματα πολιτισμού. Οι καλύτεροι νίκησαν και οι δεύτεροι δέχτηκαν στωικά την ήττα τους. Αυτό έχει ο αθλητισμός και αυτό είναι το μάθημά του: υπάρχει μόνο ένας νικητής. Στο στάδιο αυτό της Μελβούρνης δεν έσπασε καμία μύτη, δεν κάηκε, ούτε πετάχτηκε καμία καρέκλα. Στο τέλος, οι αθλητές, αλλά και οι φίλαθλοι, είμαστε όλοι εμείς που σαν το Σίσυφο θα κυλήσουμε το πελώριο βράχο της ζωής στην κορυφή του βουνού για άλλο ένα χρόνο.

Μέσα σε αυτό τα πλαίσιο – και σαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα – βλέπουμε από εδώ και τις εκλογές στην Ελλάδα. Στο «γυαλί» όπως λένε, αλλά και στο Διαδίκτυο, όλα περνούν από μπροστά σου λες και βρίσκεσαι ακριβώς στη μέση της Πλατείας Συντάγματος της Αθήνας. Μια και έχουμε τις καταβολές μας από την Ελλάδα, θέλουμε η ομάδα μας να νικήσει. Ίσως όμως δεν θα την δούμε, γιατί δεν έφτασε στον τελικό. Θα μας ικανοποιούσε αφάνταστα εάν βλέπαμε έναν εκλογικό αγώνα σαν το σημερινό στο MCG. Ο καλύτερος νίκησε και μάλιστα θριαμβευτικά. Με γεια του και χαρά του!

Γιατί όμως στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα κυριαρχούν για πάνω από μισό αιώνα οι ίδιες ομάδες, τα ίδια ονόματα; Γιατί ο λαός τους βγάζει; Μόνο αυτοί υπάρχουν; Πού είναι οι υπόλοιποι Έλληνες; Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι, ή δεν θέλουν άλλοι, ή δεν μπορούν άλλοι. Αλλάζουν αυτοί οι δύο και «όλα τα ίδια μένουν».
Επειδή εμείς εδώ στην Αυστραλία βλέπουμε και άλλες εκλογές, αλλά και άλλους ποδοσφαιρικούς αγώνες, πολλά που βλέπουμε εκεί μάς ξενίζουν και λέμε πότε η Ελλάδά μας θα επανακτήσει την αρχαία της αίγλη να «δίνει μαθήματα πολιτισμού»; Εμείς όμως την Ελλάδα δεν μπορούμε να την δούμε ως κόμμα. Σκεφτήκατε ποτέ τι να σημαίνει αυτή η λέξη και μάλιστα με δύο μι; Κόμμα σημαίνει κομμένη Ελλάδα σε κομμάτια. Εμείς όμως την Ελλάδα την θέλουμε μία Ελλάδα, ενιαία, ολόκληρη. Δεν μπορούμε να την φανταστούμε κομματιασμένη.

Ως απόδημοι Έλληνες – εμείς που κατοικούμε σε ξένα μέρη και τα κάναμε δικά μας – βλέπουμε και γνωρίζουμε πως όλα εξαρτιούνται από την παιδεία – την ψυχική και πνευματική καλλιέργεια μέσω της εκπαίδευσης. Ο Έλληνας χρειάζεται μία μόρφωση, μία διάπλαση, μία αγωγή να μάθει ποιο είναι και το βάρος που κουβαλάει επάνω του, το αγώγι να ξυπνήσει τον αγωγιάτη, γιατί χωρίς να δουλέψεις, να ενεργοποιηθείς, δεν μπορείς να κατορθώσεις τίποτε. Όλοι τα περιμένουν να τούς τα κάνει το κράτος. Αυτοί τι κάνουν γι’ αυτό; Πού να μάς ακούσουν εμάς τους απόδημους. Εμείς για αυτούς δεν είμαστε καν Έλληνες! Πού ακούστηκε ένας απόδημος να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας!

Η παρούσα κυβέρνηση είχε βγάλει ένα πρωτότυπο πρόγραμμα – τους τελευταίους μήνες – για να διορθώσει ιδιαίτερα το πρόβλημα αυτό της παιδείας. Μόνο γι’ αυτό άξιζε να παραμείνει ως κυβέρνηση να το πραγματοποιήσει. Και πλειοψηφία είχε και πάνω από δύο χρόνια ο λαός της είχε δώσει προθεσμία για να το εφαρμόσει. Τι τις ήθελε τώρα τις εκλογές;

Όπως και να έχουν τα πράγματα, όμως, σε μια δημοκρατία, τώρα το παιχνίδι παίζεται και η μέρα των εκλογών θα βγάλει μόνο έναν νικητή. Για το καλό της Ελλάδας – και για μας τους απόδημους – θα ήταν δείγμα ανώτερης παιδείας, εάν όλοι οι Έλληνες το βράδυ της Κυριακής δεχτούν ότι οι υποψήφιες κυβερνήσεις απέθαναν και όλοι να συνταχτούν με το μέρος της νέας κυβέρνησης, όποια και να είναι αυτή.