Στις 2 Απριλίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό.
Θυμάμαι σε όλους σχεδόν τους γονείς παιδιών με Αυτισμό ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Καθένας τους κουβαλά το δικό του κομμάτι από ένα βαρύ και σκληρό φορτίο.

Ο Αυτισμός από τη φύση του θέλει τον γονιό συμπαραστάτη, ακοίμητο φρουρό και με ατελείωτη δεξαμενή αγάπης.
Είναι σκλαβιά, μια σκλαβιά που όσο βαρύτερη μορφή έχει ο Αυτισμός, τόσο πιο σκληρή την κάνει.
Ναι, είναι σκλαβιά Αγάπης, ο ορισμός της Άμωμης Δοτικότητας, όλα για το παιδί, το σπλάχνο μας. Κάθε γονιός τη γνωρίζει και καθένας μπορεί να νιώσει πόση περισσότερη χρειάζεται όταν το παιδί είναι ευάλωτο και απροστάτευτο…
Αλλά για να επανέλθω στο κοινό χαρακτηριστικό που ανέφερα πριν:
-Όταν συζητάς με γονιό παιδιού με Αυτισμό και αναφερθείς στο μέλλον, θα δεις μια σκιά να θαμπώνει ακαριαία και στιγμιαία το βλέμμα.
Μια θαμπάδα με τόσο βάθος πόνου.

Ναι, πόνου.
Tέτοιου που γεννά η απεριόριστη αγάπη σε συνδυασμό με την αγωνία για τον Αδύναμο.
Βλέπετε, κάθε γονιός παιδιού με Αυτισμό δέχεται τη σκληρή πραγματικότητα, τον καθημερινό αγώνα ζωής.
Την προσπάθεια και το δόσιμο που δεν ξέρει από μέτρα και σταθμά. Ένα δόσιμο που αδειάζει όλο το είναι σου, γίνεται ζυμάρι που πλάθει κάθε μέρα το φρέσκο ψωμί, τη νίκη ακόμη μια μέρα, αυτό που κέρδισε το παιδί, κι εσύ μαζί.
Κάθε μέρα.
Μια νίκη. Ή μια ήττα.
Και στον ορίζοντα ένα ερωτηματικό που δίνει περιεχόμενο στην έννοια Αγωνία.
Ποιος γονιός δεν αγωνιά για τα μέλλον του παιδιού του θα μου πείτε, για όλους είναι το ίδιο.
Όχι.

Δεν είναι το ίδιο:
-Οι γονείς παιδιών με Αυτισμό γνωρίζουν μια σκληρή πραγματικότητα που κάνει αυτή την αγωνία, βαθύτερη.
Γνωρίζουν πως το σπλάχνο τους θα χρειάζεται πάντα ιδιαίτερη φροντίδα και συμπαράσταση.
Όχι γιατί το αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά γιατί δεν έχει και δεν θα έχει ποτέ τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή με τα φυσιολογικά παιδιά όλου του κόσμου.
Αυτός είναι ο βουβός, βαθύς, πόνος, ο αληθινός Φόβος για το Αύριο:
-«Τι θ’ απογίνεις Παιδί μου σαν φύγω;
Θα βρεθεί μια άλλη αγκαλιά να κουρνιάσεις τη φοβισμένη σου ψυχή που δεν μπορεί να καταλάβει πώς και τι;».
Να ξέρετε, ο Αυτισμός αυτό στερεί από τα θύματα της πάθησης:
-Τις ίσες ευκαιρίες στη ζωή.

Στην εργασία, στον έρωτα, στις σχέσεις, παντού, τα παιδιά με οτιδήποτε βαρύτερο από Αυτισμό Υψηλής Λειτουργικότητας είναι καταδικασμένα σε έναν μοναχικό, κλειστό και απομονωμένο κόσμο.
Χρειάζονται απαραίτητα έναν «ενδιάμεσο» με τον κόσμο των φυσιολογικών.
Αυτός ο ενδιάμεσος, ο έχων ως όπλο την άδολη αγάπη και την αλληλεγγύη, είναι η γέφυρα με τον πραγματικό κόσμο, είναι παραπάνω από γέφυρα, είναι ομφάλιος λώρος…
Και οι γονείς, αυτοί οι μοιραίοι ενδιάμεσοι που «ξεπερνούν εαυτόν», μ’ αυτή την Αγωνία ζουν:
-Κι άμα φύγω;
Μετά, τι θ’ απογίνεις Σπλάχνο μου;
Τι λέτε; Μπορούμε ως κοινωνία να τους απαντήσουμε:
«Μη σε μέλλει Γονιέ, Ήρωα και Μαχητή, Μάνα και Πατέρα ενός Ανθρώπου που αδυνατεί να καταλάβει συμφέροντα και σκοπιμότητες, ψέμα και υποκρισία, υπονοούμενα και πλάγιο λόγο, συμβολισμούς, αιτίες και αιτιατά.
Μη φοβάσαι.
Είμαστε έτοιμοι να τον αγαπήσουμε, να τον αγκαλιάσουμε, να κάνουμε αυτό που σ’ έκανε Γονιέ η ζωή να προσφέρεις κάθε, μα κάθε στιγμή:
-Να δίνεις.

Να του χαϊδεύεις το κεφαλάκι με Αγάπη.
Να του ακουμπάς το μάγουλο και με το άγγιγμα να σκοτώνεις το φόβο του Αγνώστου, του μη-Αντιληπτού που κατατρέχει το παιδί σου.
Το παιδί μας».
Τι λες;
Είσαι έτοιμος για Άδολη Αγάπη;
Δύο χρόνια μετά την ανακήρυξη της μεθόδου ως την 5η σημαντικότερη επιστημονική εξέλιξη στον πλανήτη, από το περιοδικό ΤΙΜΕ.
Τότε δεν ξέραμε κι ο Φόβος του Αύριο μας κατέτρωγε την ψυχή.

Σήμερα ζούμε μια Νίκη απέναντι σ’ αυτό που έμοιαζε Ανίκητο:
-Ο Ερμής πηγαίνει σε κανονικό σχολείο, είναι σε όλα απόλυτα φυσιολογικός και αν συνεχίσει έτσι σε κάνα δυο χρόνια επιστημονική επιτροπή θα κληθεί να τον αξιολογήσει εκ νέου. Και καλώς εχόντων θα ανακληθεί η διάγνωση, δηλαδή κι επίσημα θα έχουμε νικήσει τον Αυτισμό!
Δεν είναι αυτοσκοπός, το να ζήσει μια φυσιολογική ζωή με ίσες ευκαιρίες, αυτό είναι αυτοσκοπός.
Όμως η Ανάκληση της διάγνωσης είναι μια ηθική νίκη αφιερωμένη σε όλες τις οικογένειες που ελπίζουν και αγωνίζονται αυτήν την άνιση μάχη…