Τα δύο μας σύμφωνα Ν και Μ η Γραμματική μας τα ονομάζει ρινικά, ένρινα ή έρρινα, και αυτό γιατί η φωνή τους διέρχεται μέσα από τη ρινική κοιλότητα, τη μύτη μας. Προφέρετε μόνοι σας παρατεταμένα τους φθόγγους μμ… νν… Τι διαπιστώνετε; Εάν θυμηθείτε κάτι και το αντιληφθείτε και, επιπλέον, το καταλάβετε, τότε μόνοι σας αναφωνείτε (σιωπηλά) και προφέρετε τους φθόγγους μμ.. και νν.. . Μόνο με τους φθόγγους αυτούς και χωρίς να πούμε άλλη λέξη, κατανοούμε τη λειτουργία της ανάμνησης , αλλά και της νόησης. Και τα δύο αυτά σύμφωνα ανάγονται στη λειτουργία της νόησης.

ΝΕΜΩ ΚΑΙ ΝΟΥΣ

Με αυτά τα σύμφωνα οι αρχαίοι μας πρωτοέκαναν -σε μία πρωτόγονη κοινωνία- το ρήμα μας Νέμω = μοιράζω, διανέμω. Από εδώ έγινε και ο νόμος, η νομή, ο νομάς, το νομίζω και το νόμισμα. Από εδώ, επίσης, θα πρέπει να έγινε και ο νους, αλλά και η νόηση, το νόημα, ο νοήμων, ο νοητός και νοητικός, το νοητέον, αλλά και ο ανόητος. Σε σύνθετα έγινε η διανόηση, η επινόηση, αλλά και το ρήμα νουθετώ (νους + τίθημι), η νουθεσία, ο νουθετικός και τόσα άλλα, Έτσι κάναμε και την έννοια. Η αντίληψη των ομοιοτήτων όμως και ο σχηματισμός των εννοιών ποικίλλει στις περιόδους των γενεών. Από αυτή τη διαφορά προκύπτουν και οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Από εδώ προέκυψε και η βασική μας λέξη το ΟΝ. Έτσι πραγματοποιήθηκε και η σύλληψη της ύπαρξης. Ο ων, η ούσα, το ον (= αυτός/αυτή /αυτό που υπάρχει). Είναι μία καταπληκτική νοητική σύλληψη. Η γλωσσική βάση του Χριστιανισμού είναι Ο ΩΝ, στο φωτοστέφανο του Χριστού, ο υπάρχων, αλλά και το ΟΜΟΟΥΣΙΟ της Αγίας Τριάδας. Χωρίς την ελληνική γλώσσα έννοιες σαν και αυτές είναι άκρως ασύλληπτες.

ΟΜΟΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ

Με το φθόγγο Μ συλλαμβάνουμε την ομοιότητα και την κοινότητα των προσώπων και των πραγμάτων = ΟΜΟΙΟΣ. Η ομοιότητα όμως δεν είναι ταυτότητα γιατί υπάρχει η διαφορά του χώρου και του χρόνου. Από εδώ και το ομού και το όμως, αλλά και τα εμός, εμή, εμόν = ο συνδυασμός του προσώπου με πρόσωπο. Έτσι έγινε και το ΕΙΜΙ, το σημερινό ΕΙΜΑΙ, που σημαίνει ότι υπάρχω μεταξύ ομοίων. Από εδώ εξελίχθηκε και σε ΕΙΣ= ένας, ΜΙΑ και ΕΝ= ένα.

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ Μ+Ν ΣΕ ΡΙΖΑ ΜΝ

Οι φθόγγοι της νόησης Μ και Ν αναφέρονται στην έννοια και στην ομοιότητα και κατέληξαν στην έννοια του ΝΟΜΟΥ που σημαίνει την ενότητα των ομοίων. Η συνεπτυγμένη ρίζα ΜΝ αναφέρεται στις λειτουργίες της νόησης και περισσότερο στο αποθεματικό των γνώσεων, των σκέψεων και των εντυπώσεων ως ΜΝΗΜΗ και από εδώ έγιναν η ανάμνηση, το υπόμνημα, η μνεία, το μνήμα και αυτό που διατυμπανίζεται σήμερα σε κάθε απόχρωση σε όλα τα μέσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: το ΜΝΗΜΟΝΙΟ.

ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

Την ελληνική γλώσσα την δημιούργησε το ελληνικό πνεύμα και σήμερα με το αλφάβητό της μόνο μπορούμε να μπούμε στα άδυτα των εννοιών της και να διαπιστώσουμε πως είναι μία αυτόνομη δημιουργία με βαθιές ρίζες και για αυτό δεν πέθανε ποτέ. Με την ίδια γλώσσα λειτουργούμε και σκεφτόμαστε σήμερα. Ο πυρήνας της είναι ζωντανός και έχει μέλλον. Από αυτόν τροφοδοτούνται και όλες οι γλώσσες της Ευρώπης.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ;

Η Αγγλική τα βρήκε όλα έτοιμα και όσα μπορούσε να κατανοήσει τα οικειοποιήθηκε επίσης όλα. Οι έννοιες της Ελληνικής την εξύψωσαν στα ουράνια και μαζί με την πολιτική της κυριαρχία έγινε σήμερα παγκόσμια..
Ο νους (προφέρεται ως νάους) μπήκε αυτούσιος και έγινε αγγλική λέξη ως NOUS. Με αυτόν αποδίδουν την ελληνική έννοια της διάνοιας, αλλά και το διανοούμενο, τον άνθρωπο του πνεύματος.
Στα λατινικά η μνήμη έγινε MEMORIA και κατέληξε στα Αγγλικά ως MEMORY και αναφέρεται ως μνήμη και ανάμνηση. Από εδώ έγιναν το ρήμα to commemorate = ενθυμούμαι κι το επίθετο commemorative = αναμνηστικός. Memoirs είναι τα απομνημονεύματα, memorable = μνημειώδης, αλησμόνητος, memorandum το υπόμνημα, και memorial = αναμνηστικός. Από εδώ κατάγεται και το Remember που σημαίνει ενθυμούμαι και το Reminiscence, που είναι η ανάμνηση. Να μην ξεχάσουμε και το ρήμα to memorize που στα Ελληνικά το αποδώσαμε ως αποστηθίζω.

ΚΑΙ ΩΣ ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Οι πιο σοβαρές έννοιες σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες προέρχονται από την Ελληνική. Αυτή τις ανέβασε σε επίπεδα ζηλευτά και τις κατέστησε και παγκόσμιες γλωσσικές οντότητες. Με άλλα λόγια, τις έβγαλε από την αφάνεια και τις αναγέννησε. Νομίζω πως θα πρέπει να λέγονται όλες ΕΛΛΗΝΟΓΕΝΕΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ, πράγμα που το αποδεικνύει η στήλη τούτη για χρόνια τώρα και είναι ΦΩΣ φανερό σε όλους. Έτσι μόνο θα εκλείψει και η αταίριαστη ονομασία της Ινδοευρωπαΐκής LANGUAGES.

*Σχετική Βιβλιογραφία: Ο λόγος του λόγου, Βασιλείου