Πρόκειται για μια γκρίζα περιοχή που δεν έχει φωτιστεί -όχι επαρκώς τουλάχιστον-, μέχρι τώρα. Πρόκειται για το σεξουαλικό βιασμό των παιδιών από μέλη της ίδιας της οικογένειάς τους ή από άτομα γνωστά στην οικογένεια.
Η αστυνομία της Βικτώριας αυτή τη χρονική στιγμή προτίθεται να ανοίξει ένα νέο μέτωπο επίθεσης κατά της οικογενειακής βίας με συγκεκριμένο αντικείμενο το σεξουαλικό βιασμό των παιδιών, μετά τη συνταρακτική αποκάλυψη ότι τα τελευταία πέντε χρόνια ο αριθμός των θυμάτων αυξήθηκε κατά 48%.
Ο επιθεωρητής της Αστυνομίας, Rod Jouning, επικεφαλής του Τμήματος Οικογενειακής Βίας, δήλωσε αναφορικά ότι ο αριθμός των παιδιών που πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής σεξουαλικής βίας είναι απίστευτος όσο και φρικτός.
Ο ίδιος δήλωσε ότι η εκστρατεία της Αστυνομίας κατά της οικογενειακής βίας, που μέχρι τώρα επικεντρωνόταν κυρίως σε άσκηση βίας μεταξύ συντρόφων, τώρα έχει φέρει στην επιφάνεια και το σοβαρό αυτό θέμα του σεξουαλικού βιασμού των παιδιών, μέσα στην οικογενειακή εστία, κυρίως με θύματα κορίτσια μεταξύ 10 και 14 χρόνων.
Χαρακτηριστικά θα πει ότι «δεν έχουμε παρά αγγίξει απλά την επιφάνεια του όλου θέματος που μέχρι τώρα έμενε ερμητικά καλυμμένο».
Τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι τα παιδιά ήταν τα θύματα σχεδόν σε τρία τέταρτα σεξουαλικών παρενοχλήσεων και το ένα τρίτο σεξουαλικών βιασμών στη Βικτώρια τον περασμένο χρόνο.
Οι στατιστικές εγκλήματος, της αστυνομίας, δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλος αριθμός παιδιών που πέφτουν θύματα σεξουαλικών παρενοχλήσεων από τους ίδιους τους γονείς τους, ιδιαίτερα παιδιά κάτω των 10 χρόνων.
ΣΥΝΝΕΦΟ ΑΠΟΚΡΥΨΗΣ
Ο επιθεωρητής Jouning εκτιμά ότι ο λόγος που αποκρύπτεται αυτό το μελανό σημείο που έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις, οφείλεται κυρίως στο ότι η κοινωνία επικεντρώνει την προσοχή της στους «ξένους» από όπου ενδέχεται να έλθει ο κίνδυνος, αγνοώντας ότι ο κίνδυνος παραμονεύει μέσα σ’ αυτήν την ίδια οικογένεια.
Ο ίδιος θα πει ότι το να υποστεί ένα παιδί σεξουαλικό βιασμό από μέλος της οικογένειας δεν διαφέρει σε τίποτε από το να συμβεί αυτό από έναν δάσκαλο, έναν ιερωμένο ή έναν αρχηγό προσκοπισμού. Στην ουσία, θα τονίσει «ίσως να είναι ακόμη χειρότερο».
Μία γυναίκα, η οποία πρόσφατα μίλησε δημόσια για το σεξουαλικό βιασμό που υπέστη από τον πατέρα της, την μητέρα της και έναν εργάτη της φάρμας όπου διέμεναν, έχει δώσει το έναυσμα και σε άλλα θύματα να μιλήσουν για το πρόβλημά τους.
Η ίδια που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Καίτη», υποψιάζεται ότι ο πατέρας της βίασε άλλα δέκα παιδιά, μεταξύ 1960 και 1990 πριν αυτοκτονήσει υπό το βάρος των κατηγοριών εναντίον του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι προσήλθε στην Αστυνομία τρεις φορές πριν γίνει πιστευτή, άξιζε όμως, θα τονίσει, όλο αυτό το μαρτύριο, γιατί τελικά την απελευθέρωσε από τους βιαστές της που ήταν οι ίδιοι οι γονείς της.
«Είναι γεγονός ότι πολλοί ήταν εκείνοι που με παρότρυναν ‘να ξεχάσω το όλο θέμα’. Δεν είναι όμως ένα θέμα που μπορείς έτσι εύκολα να το ξεχάσεις αφού σε βασανίζει διαρκώς και θα πρέπει να βρεις την απάντησή του. Θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που θα είναι διατεθειμένοι, το λιγότερο, να σ’ ακούσουν, να μην καταλήγουν στο εύκολο συμπέρασμα ότι μπορεί και να ψεύδεσαι.
Έτρεμα όταν πήγα στην αστυνομία, όχι από ενοχές, αλλά γιατί αισθανόμουν ευάλωτη».
Να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση της Βικτώριας πρόκειται ν’ ανοίξει ένα μεγάλο κέντρο στο Dandenong, προκειμένου να επιληφθεί του θέματος του σεξουαλικού βιασμού των παιδιών από μέλη της οικογένειας, ενώ ήδη λειτουργούν άλλα τρία κέντρα γι’ αυτόν το σκοπό, και αναμένεται να ανοίξουν άλλα τρία τους επόμενους 12 μήνες στη Βικτώρια.
Τα κέντρα αυτά θα έχουν, βέβαια, ως στόχο να επιληφθούν των προβλημάτων και των περιπτώσεων που ήδη έχουν αναφερθεί, συγχρόνως όμως θα έχει ως στόχο να ενθαρρύνει και άλλα θύματα βίας να προσφύγουν εκεί για να ζητήσουν προστασία.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ
Να αναφερθεί ότι στο κέντρο του Barwon που άνοιξε το 2012, έχει σημειωθεί σημαντική αύξηση στον αριθμό των περιπτώσεων που καταγγέλλονται.
Η υπεύθυνη του Τμήματος Ανθρωπιστικών Υπηρεσιών, Catherine Porter, θα πει ότι περισσότερα άτομα-θύματα, έρχονται εκεί, για το λόγο ότι αισθάνονται πιο άνετα από το να πάνε σε κάποιο αστυνομικό τμήμα.
Ο συντονιστής υπηρεσιών ψυχολογικής στήριξης, John Blomfield, θα πει αναφορικά ότι είναι βέβαιος ότι ο αριθμός των βιαστών είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι δείχνουν οι περιπτώσεις που αναφέρονται μέχρι τώρα.
Ο ίδιος θα πει ότι η αύξηση του αριθμού των περιπτώσεων σεξουαλικού βιασμού παιδιών, θα φέρει περισσότερους βιαστές στο αστυνομικό τμήμα και θα υπάρξει μια καθαρότερη εικόνα των δυνατοτήτων θεραπείας τους, αλλά και των κινήσεών τους. Το ερώτημα είναι πού βρίσκονται, τι κάνουν και αν συνεχίζουν τις εγκληματικές τους πράξεις. Τίποτε δεν με πείθει ότι πρόκειται για ένα μεμονωμένο γεγονός» θα πει εμφατικά.
Ο επιθεωρητής Rod Jouning, θα πει ότι είναι αμφίβολο ότι θα μπορέσουμε να μάθουμε επακριβώς τον αριθμό των θυμάτων. Κι εκεί, θα πει είναι το πρόβλημα διότι οι στατιστικές στηρίζονται μόνο σε καταγγελίες που γίνονται στην αστυνομία.
Προκειμένου να καταγγελθεί ο βιαστής, το θύμα πρέπει να έχει το θάρρος να μιλήσει.
Μερικοί -ίσως οι περισσότεροι- δεν θα βρουν το απαιτούμενο θάρρος.
Τα θύματα αντιδρούν με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους. Θα αντισταθούν, θα τρέξουν, θα παραδοθούν ή θα παγώσουν.
«Η γενική άποψη είναι ότι θα πρέπει να αντισταθούν ή να το βάλουν στα πόδια. Σπάνια όμως συμβαίνει αυτό. Συνήθως παγώνουν και παραδίνονται. Είναι αυτή η φύση της εγκληματικής πράξης, όπου το θύμα είναι αδύναμο και φοβισμένο».
Ο ίδιος θα πει ότι «δεν θέλουμε να πούμε ότι κάτω από κάθε πέτρα υπάρχει μια αράχνη φαρμακερή. Γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να μην επιτρέπουμε σ’ ένα παιδί να καθίσει στα γόνατα του παππού τους».