Με τις εορταστικές εκδηλώσεις που συνόδευσαν τα ογδοηκοστά γενέθλια του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με την βραδιά που χάρισε στους 1.200 συγγενείς και φίλους του, στις 11 Οκτωβρίου 2014 και με την εμφάνιση της Άννας Βίσση, που δίκαια χαιρετίστηκε ως έκπληξη, κινδυνεύει να περάσει, χωρίς να της αποδοθεί η πρέπουσα προσοχή, η κυριότερη εκδήλωση που συνόδευσε τα γενέθλια του υπέροχου αυτού Αρκά. Πρόκειται πραγματικά για ένα «ορόσημο», όπως το χαρακτήρισε συμπάροικος δημοσιογράφος, δηλαδή το βιβλίο που εκδόθηκε με την ευκαιρία των γενεθλίων του και δυστυχώς προσφέρθηκε μόνον σε κάθε μία από τις οικογένειες εκ των παρόντων στη συγκεκριμένη εκδήλωση. Λέω «δυστυχώς», γιατί το βιβλίο αυτό, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα που γράφτηκαν για το συγκεκριμένο σκοπό, πρωτοποριακό και μοναδικό σε ύφος, σε τεχνική και δομική επεξεργασία, αλλά και γλώσσα, τουλάχιστον όσον αφορά το ελληνικό κείμενο, δεν είναι ελεύθερα προσβάσιμο, με αποτέλεσμα να το στερηθούν όσοι θα ήθελαν να το διαβάσουν.

Το βιβλίο με τίτλο «Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Αυτή είναι η Ζωή μου» εκδόθηκε στην Ελληνική και Αγγλική από τον ερευνητή και συγγραφέα του Καθηγητή Αναστάσιο Μ. Τάμη. Ο γνωστός στην Αυστραλία αλλά και διεθνώς αυτός πανεπιστημιακός δάσκαλος, είχε συγγράψει πριν από δύο χρόνια ένα τρίπτυχο βιογραφιών με τίτλο «Three Greek Voices in Australia», που αναφερόταν στη ζωή τριών Ελλήνων διαπρεπών επιχειρηματιών και πατριωτών, των Ζήση Δαρδάλη, Θεόφιλου Ευκαρπίδη και Κώστα Τσουλιά. Επρόκειτο για την 22η μονογραφία, το 22ο βιβλίο που εξέδιδε στη διάρκεια της μακράς του υπηρεσίας στα γράμματα ο Καθηγητής Α. Τάμης. Η ανάδειξη των τριών προσώπων από τον κ. Τάμη υπήρξε τότε πραγματικά ένα αξιόλογο γεγονός και χαιρετίστηκε με πολλούς επαίνους από τους ανθρώπους των γραμμάτων. Δεν ήταν μια απλή βιογραφία, αλλά ένα ιστορικό οδοιπορικό μέσα από την ιστορία και τα γεγονότα που συνόδευσαν τους τρεις χαρακτήρες που απέδιδε.

Είχαν προηγηθεί τα βιβλία του για τους Έλληνες στη Λατινική Αμερική και για τους Έλληνες στην Άπω Ανατολή. Το πρώτο χαιρετίστηκε από την Επιτροπή των Κριτών του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας το 2007 ως το καλύτερο βιβλίο Μαρτυρίας και Χρονικού στην Ελλάδα και βραβεύθηκε με το Κρατικό Βραβείο Βιβλίου τον Φεβρουάριο του 2008. Το δεύτερο για τους Έλληνες στην Άπω Ανατολή ο πανεπιστημιακός κόσμος στην Αμερική και Καναδά το χαρακτήρισε ως «εικόνα έρευνας και ιστορικής κατάθεσης», όπως διατυπώνει στην κριτική του ο διαπρεπής ιστορικός μας Καθηγητής του Πανεπιστημίου Καλιφόρνια, κ. Σπύρος Βρυώνης.

Με το βιβλίο «Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Αυτή είναι η Ζωή μου» έχουμε μια εντελώς νέα προσφορά στα γράμματα και στον τρόπο που παρουσιάζεται ο βίος, τα κατορθώματα, οι χάρες και οι ικανότητες/αδυναμίες ενός προσώπου. Ο ερευνητής και συγγραφέας, Καθηγητής κ. Τάμης παρουσιάζει με σεμνότητα ύφους και αξιοπρέπεια τον ήρωα και πρωταγωνιστή του, τον επιχειρηματία, βαρόνο καυσίμων στη Βικτώρια, Ανδρέα Ανδριανόπουλο, ένα τσοπανόπουλο και οδηγό ταξί, που κατόρθωσε με τη σκληρή δουλειά, την επιμονή, την τιμιότητα αλλά και το επικοινωνιακό του χάρισμα να κάνει φίλους με τη γενναιοδωρία και το ταλέντο του, να ανελιχθεί σε ένα από τους κορυφαίους επιχειρηματίες της Αυστραλίας. Η ζωή του αναδύεται μέσα από ιστορικά γεγονότα που ταλάνισαν τη γενέτειρά του την Αρκαδία και την πατρίδα του την Ελλάδα, μέσα από τις περιπέτειες που γέννησε η φυγή του από τον γενέθλιο τόπο, τις κακουχίες και τη μαρτυρική ζωή ενός εφήβου μέσα στις κουζίνες ζαχαροπλαστείων και καφενείων. Εδώ βρίσκεται και η μαεστρία του συγγραφέα, ο οποίος εκμεταλλεύεται τα ιστορικά γεγονότα και τα χρησιμοποιεί συνθέτοντας την προσωπικότητα του ήρωά του, του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

Ξεκινώντας από την αρχαία ιστορία, τη Διοτίμα και τον Πολύβιο, τον θεό Πάνα και τις περιγραφές του Παυσανία, την ιστορική Μαντινεία, όπου έλαβαν χώρα οι τρεις φονικότερες εμφύλιες μάχες των Ελλήνων, ο Α. Μ. Τάμης μάς μεταφέρει στο σήμερα, στο χωριό τού ήρωα, στο Πικέρνι, και κάνει τον Ανδρέα κοινωνό των γεγονότων και αναπόσπαστο κομμάτι τους. Με προσωπικές παρεμβάσεις και αναφορές του συγγραφέα στο παρελθόν και στο σήμερα, Ανδρέας και Παν, γίνονται ένα, στα 1940. Τα ιστορικά γεγονότα που ταλάνισαν την Ελλάδα, ο Εμφύλιος Πόλεμος είναι τα γεγονότα που ωριμάζουν τον ΑΑ και του δημιουργούν συνείδηση πολίτη. Ο συγγραφέας και πάλι επεμβαίνει με μαεστρία, χρησιμοποιεί τις μνήμες και τα πέτρινα εκείνα χρόνια για να στολίσει τον ήρωά του με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, με αφηγήσεις και περιγραφές να δέσει το παρελθόν με το σήμερα και τον ήρωά του.

Η μορφή του ΑΑ εξελίσσεται σε πρότυπο στα χρόνια της εξόδου από την Ελλάδα και της εγκατάστασης στην Αυστραλία. Κι εκεί τα ιστορικά γεγονότα, οι Έλληνες και οι Αβορίγινες στις ράγες των σιδηροδρόμων στην αχανή έρημο της Δυτικής Αυστραλίας και στη Νότιο Αυστραλία, τα καφενεία και οι χαρτοπαιχτικές λέσχες των Ελλήνων στην Αδελαΐδα, τα εργοστάσια και τα χυτήρια της Μελβούρνης, τα τριάντα περίπου καφενεία και τζογαδορεία των Ελλήνων στην Ράσσελ και στην Λόνσντεϊλ, ο εργένης Μακεδόνας και οι συμβουλές του, οι Έλληνες πράκτορες της εποχής, η συνοίκηση είκοσι ατόμων σε μία στέγη, οι κομμούνες της ευτυχίας των Ελλήνων στη δεκαετία του πενήντα, ο πατέρας που έρχεται μετανάστης για να καλοπαντρέψει τις κόρες του χωρίς προίκα, τα χρόνια της επιβίωσης, τα γαμήλια γλέντια στα σπίτια, τριάντα άτομα ένα μπάνιο (κι όχι δύο άτομα πέντε μπάνια σήμερα) και ο εφευρετικός Ανδρέας με τους φίλους του, που δανείζεται για να αγοράσει το σπίτι, να κάνει μπίζνες να σηκώσει κεφάλι, με την καρτερική γυναίκα του, τη «Σοφούλα», όπως την αποκαλεί, με τα κέντρα διασκέδασης των Ελλήνων, με τον γλεντζέ Ανδρέα, το γαλαντόμο, τον αδελφό και τα προοδευτικά παιδιά του.

Η επέμβαση του συγγραφέα είναι και πάλι αριστοτεχνική. Συνδυάζει το χρονικό του εποικισμού των Ελλήνων με τη ζωή του ήρωά του, μέσα από την εικόνα του Ανδρέα αναδύονται όλοι οι Έλληνες μετανάστες που αγωνίστηκαν στις ίδιες γειτονιές με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια στέκια και με τις ίδιες εμπειρίες. Ο Ανδρέας γίνεται ο «παμπάροικος», το μοντέλο όλων όσοι έζησαν και μεγαλούργησαν κι όλων αυτών που θα έρθουν. Ο Καθηγητής Α. Τάμης αποδείχνεται δεινός χειριστής του λόγου και της εικόνας, καταγράφοντας τη μαρτυρία και το χρονικό της μετανάστευσης και της ανάδειξης του ΑΑ σε πρότυπο επιχειρηματία και οικογενειάρχη με διαλόγους, αναφορές στο ιστορικό παρελθόν, στο ηθογραφικό παρόν. Επιστρατεύει συνεντεύξεις, μνήμες, και αναφορές, μέσα από την ιστορία, ηθογραφία και κοινωνιολογία της εποχής, παρεμβαίνει συχνά για να απαλλάξει τον ήρωά του, να πει πράγματα που τον προβληματίζουν. Σπάνια ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το συναίσθημα, ιδιαίτερα σε προσωπικές στιγμές που έζησε με τον ήρωά του. Εκεί το ύφος γίνεται νουβελίστικο, μυθιστοριογραφικό με εξάρσεις που συγκινούν.

Ο Ανδρέας παρουσιάζεται ως συμποσίαρχος αλλά και συμποσιαστής, ως αδελφός και φίλος που τιμά και εκτιμά του φίλους που τον ανέδειξαν, δείχνει σεβασμό στους τρανούς της ΒΡ και της ΑΝΖ που του συμπαραστάθηκαν, καλλιεργεί στα παιδιά του τις αρχές εκείνες που θα τους βοηθήσουν να συνεχίσουν την πορεία του. Ο Ανδρέας πιστεύει στην αφοσίωση προς τους φίλους και, από ό,τι γνωρίζω, είναι ο πρώτος Έλληνας της Διασποράς που διαμορφώνει Αδελφάτο Φίλων, που το θεσμοποιεί με ειδικό γεύμα κάθε πρώτη Τρίτη του Δεκέμβρη, για τριάντα σχεδόν χρόνια. Ο Α. Μ. Τάμης ως προσωπογράφος του, χρησιμοποιεί τις δικές του πινελιές για να περιγράψει το γεγονός αυτό, με προσωπική παρέμβαση στα «άδυτα των αδύτων», με λόγο που εναρμονίζεται με τα γεγονότα. Δεν υπάρχει υπερβολή. Ο ΑΑ γίνεται γνήσια αποδεκτός από τον αναγνώστη του βιβλίου.

Ο ΑΑ παρουσιάζεται ως χορηγός των γραμμάτων, ως φιλάνθρωπος, ως πατριώτης, ως συμπάροικος, ως πατέρας και σύζυγος, ως παππούς, ως συνέλληνας με αισθήματα και ανθρωπιά, ως άνθρωπος με αρετές και αδυναμίες. Ο Τάμης δένει το κείμενο με την εικόνα, τη φωτογραφία, που τη χρησιμοποιεί ως ένα επιπλέον εργαλείο του για να χρωματίσει ιδιαίτερα τον ήρωά του, μαζί με τα υφολογικά εφέ που χρησιμοποιεί και το ύφος της γλώσσας που είναι διαρκώς εναλλασσόμενο. Η ενάρετη γυναίκα του Ανδρέα, η Σοφία, προβάλλει διαρκώς μέσα από τις μνήμες και τις αφηγήσεις και μέσα από τον κυριότερο εχθρό του Ανδρέα, τη μοναξιά. Τα τέσσερα παιδιά τους, Γιώργος, Χρήστος, Νικόλας και Δημήτρης, δένουν την εικόνα του Ανδρέα, με τις ομοιότητες που έχουν μαζί του και τις διαφορές τους. Ο συγγραφέας τους χρησιμοποιεί ως εργαλεία ύφους και εικόνας, ως ποιητικές φιγούρες που ολοκληρώνουν την προσωπογραφία του Ανδρέα, μαζί με την οικογένεια του μοναδικού αδελφού του, Φώτη και της οικογένειάς του, τις γραμματείς του με τις οποίες μοιράστηκε στιγμές οδύνης και θριάμβου.

Ο Α. Μ. Τάμης παρουσίασε μια ολοκληρωμένη ζωή ενός ανθρώπου που στα 80 χρόνια του έζησε τη στέρηση και το φόβο, το θάνατο και τη ζωή, την αρρώστια και το θρίαμβο, την ευτυχία και την οδύνη, το χρήμα και τη φτώχια και μοίρασε γύρω του χαρά και συγκίνηση, αν και προβλημάτισε αρκετούς, όπως ο ίδιος μαρτυρεί. Το βιβλίο Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Αυτή είναι η Ζωή μου συγκινεί και ενθουσιάζει, διδάσκει και ξεκουράζει. Στα γράμματα και στη λογοτεχνία ο Καθηγητής ο Α. Μ. Τάμης παρουσιάζει μια νέα διάσταση. Η ιστορική μαρτυρία και το βιογραφικό χρονικό κέρδισαν νέα εργαλεία, νέους μηχανισμούς ανάλυσης και περιγραφής και ανάδειξης. Πιστεύω ότι ο συγγραφέας θα βρει μιμητές στον τρόπο αυτό της περιγραφής και ιστοριογραφίας από μελλοντικούς συγγραφείς. Η πρωτοποριακή του αυτή κατάθεση πρέπει να τύχει της αναγνώρισης και του επαίνου που αξίζει. Κρίμα που δεν δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στην παρουσίαση του βιβλίου. Προτείνω να προσφερθεί το βιβλίο αυτό σε παροικιακούς φορείς και βιβλιοθήκες, ώστε να μπορέσουν να το διαβάσουν και να το απολαύσουν όσο γίνεται περισσότεροι.