Έλαβα το περιοδικό «ο Λόγος», ενώ στην πραγματικότητα έπρεπε να τιμωρηθώ. Κανονικά έπρεπε να πάω με τα πόδια να το πάρω και να… βρέχει. Είχα υποσχεθεί πως θα πάω, ήθελα να βρίσκομαι στην παρουσίαση, να δω φίλους και γνωστούς, να μιλήσω, ν’ αλλάξει λίγο η εικόνα η καθημερινή. Δεν πήγα. Κάτι σοβαρό έτυχε και άλλαξα πορεία.
Μετά τη… γιορτή της παρουσίασης, είχα ρίξει μια ματιά, στα κλεφτά, όταν από συνάδελφο και φίλο, δανείστηκα το «Λόγο». Μ’ άρεσε. Σκέφτηκα να πάρω την Ιωάννα, την κ. Λιακάκου εννοώ, και να της πω να μου το στείλει. Μετά είπα πως θα ήταν καλύτερα να πάρω την… ταμία, την κ. Μπαλούκα εννοώ, και θυμήθηκα πως ή φίλη Κατερίνα, την προηγούμενη φορά που της ζήτησα να μου πει αν οφείλω κάποια συνδρομή μέλους, επειδή δεν είχε το τετράδιο μαζί της, μου υποσχέθηκε πως θα μου τηλεφωνούσε να με ενημερώσει επί του θέματος και να μου πει και ένα καινούργιο ανέκδοτο. Δεν μου είπε το… ανέκδοτο.
Πριν λίγες μέρες το βρήκα στο γραμματοκιβώτιο. Ή ο Θύμιος Χαραλαμπόπουλος ή η Ιωάννα ή και οι δύο μαζί, σκέφτηκα, με… θυμήθηκαν και με λυπήθηκαν.
Άρχισα να το φυλλομετράω και να ρίχνω ματιές από δω κι από κει. Διαβάζω λίγο τα Προ-Λογικά του Θύμιου… «Καθώς πληθαίνει η μοναξιά κι ο ανθρώπινος βίος μοιάζει με ονείρου ίχνος, η λαχτάρα σαν ανίκητη μοίρα, μέσα από τις σιωπηλές στάχτες ονείρων, ελπίδων και προσδοκιών, οδήγησε και οδηγεί ορισμένους συμπάροικους -άνδρες και γυναίκες, κυρίως της πρώτης γενιάς- από αγάπη και μεράκι που προσπαθούν χρόνια τώρα, να μεταδώσουν τον ελληνικό λόγο, αυτόν τον λόγο που συνθέτει και οικοδομεί το όνομα του γνήσιου ελληνικού πολιτισμού, τις τέχνες, την ιστορία, τη λογοτεχνία κλπ και τη διάρκεια της έξω Ελλάδας, μέσα στη διαδρομή των αιώνων και αυτό γίνεται με την παντελή απουσία -εκτός ολίγων εξαιρέσεων- της πατρίδας μας της Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια…» τα λέει κανονικά και τα ρίχνει άγρια ο Θύμιος…
Για να αναφερθώ στον Νίκο Πιπέρη δεν φτάνει το μικρούλι κομματάκι της εφημερίδας. Λίγους στίχους, τιμής ένεκεν, από το ποίημά του «Της Αγάπης» «Έχτισα εντός μου ένα ναό / Και σκάλισα στο εικονοστάσι/ Εξαπτέρυγα/ Και μια εικόνα, κορίτσι ντροπαλό/ Να μαδάει μαργαρίτες…»
Για το Νίκο Σουλάκη, που φιλοτέχνησε και το όμορφο εξώφυλλο, διαβάζω και αντιγράφω, ένα κομματάκι που έπεσε στο.. μάτι μου «Ο άνθρωπος και το γύρω περιβάλλον του, είναι συνήθως η θεματολογία των έργων του, μέσα στην σύγχρονη εποχή που ζούμε, με στοιχεία και σύμβολα από τον πλούτο της Ελληνικής παράδοσης, τους μύθους και τον πολιτισμό, μαζί με τη νιότη, την φιλία και τον έρωτα αποτελούν την πηγή έμπνευσης και την αρένα των ονείρων του».
Ξεφυλλίζω και σταματώ στο κομμάτι που αναφέρεται στα «Χαρακτηριστικά των διηγημάτων του Χρήστου Φίφη» «Ο Χρήστος Φίφης, έχει την ευχέρεια λόγου και την ικανότητα ν’ αφηγείται και να περιγράφει, βασικά χαρακτηριστικά του καλού διηγηματογράφου. Αυτό το διαπιστώνουμε από το στρωτό αφηγηματικό ύφος και τη σωστή αρχιτεκτονική των διηγημάτων του…..»
Σε λίγο, μέσα στις σελίδες του… Λόγου, θα… συναντήσω έναν φίλο και συνάδελφο, τον Δημήτρη Τρωαδίτη. «Συμφιλιώνεσαι» είναι ο τίτλος ενός από τα ποιήματά του. Θα ήθελα να σας το παρουσιάσω ολόκληρο, να του ζητήσω να σας το χαρίσει, αλλά δεν μας παίρνει ο μικρός μας χώρος για όλους και για όλα. «Φεύγουν οι ώρες/ φωτοβολίδες/ κι εσύ μένεις μόνος /αποχαιρετώντας τις/ Χωρίς να λογαριάζεις / το λύγισμά σου / σε ευχές/ το προσκύνημά σου / σε ηφαίστεια…» Ωραίο ποίημα. Δίπλα, κοντά, είναι και ποιήματα και στοχασμοί της κ. Ντίνας Αμανατίδου …. Μου αρέσουν οι στοχασμοί «Το αύριο δεν αρχίζει ποτέ. Κι’ εμείς ελπίζουμε σε αυτό…./ Ψάξε να βρεις το γιατί της φυγής σου, στα πελώρια κύματα που σπάνε στις αλίκτυπες ακτές της Αυστραλίας… / Το μέλλον προδίδει κάποτε ακόμα κι’ ένα συνετό παρελθόν. Ο Γεράσιμος Κλωνής παρουσιάζει την Κεφαλονιά όπως την ξέρει και όπως την «άκουσε» ποιητικά από τον Γεώργιο Μολφέτα: «Κεφαλονιά: Το μεγαλύτερο νησί των Επτανήσων, το νησί των αντιθέσεων και της γοητείας, του βουνού και της θάλασσας, του πολιτισμού και των γραμμάτων, των ευεργετών και των εφοπλιστών, των πρωτοπόρων ιδεολόγων και ριζοσπαστών, λίκνο της καντάδας και της αριέτας , των οραματιστών και των ποιητών, νησί των μυστηρίων της ιδιόρρυθμης τρέλας και της σάτιρας. Είναι το νησί που γέννησε τους μεγάλους σατιρικούς ποιητές, Ανδρέα Λασκαράτο, Γεώργιο Μολφέτα, Μικελάκη Άβλιχο, Διονύση Ιγγλέση και τόσους άλλους γνωστούς και άγνωστους στο ευρύ κοινό».
Και μένα με πήρε αμπάριζα ο ενθουσιασμός, να ξεφυλλίσω το περιοδικό «Ο Λόγος», για να.. πω και να γράψω δύο λόγια. Θα τα ξαναπούμε.