Ο Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900), είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς φιλοσόφους. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872 – μεταφρασμένο στα Ελληνικά, αλλά και στα Αγγλικά ως «The Birth of Tragedy») και, συγκεκριμένα, στο Κεφάλαιο 15, ο Νίτσε κάνει ιδιαίτερη μνεία στους Έλληνες και ειδικά στο ελληνικό έθνος, αποδεικνύοντας έτσι ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, και σήμερα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.

Ως έναυσμα φιλοσοφικής συζήτησης, παραθέτω παρακάτω τρία μόνο σύντομα σημεία από το κεφάλαιο τούτο -συνάμα και την αγγλική μετάφραση- (για περισσότερη εμπέδωση), στα οποία φαίνεται καθαρά ο θρίαμβος της εσωτερικής του ενέργειας και η διεισδυτικότητα της προσωπικής του σκέψης. 

Τα βρήκα κατάλληλα να τα κρίνουμε και να τα κατακρίνουμε -με τον τρόπο μας- μια και συνάδουν αρμονικά με το πνεύμα της Στήλης.

ΑΛΦΑ

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του, ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα».

Almost every era and cultural stage has at some point sought in a profoundly ill-tempered frame of mind to free itself of the Greeks, because in comparison with the Greeks, all their own achievements, apparently fully original and admired in all sincerity, suddenly appeared to lose their colour and life and shrivelled to unsuccessful copies, in fact, to caricatures.

ΒΗΤΑ

«Έτσι, ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε μια για πάντα απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους».

And so a heartfelt inner anger always keeps breaking out again against that arrogant little nation which dared to designate for all time everything that was not produced in its own country as «barbaric.» Who were those Greeks, people asked themselves, who, although they had achieved only an ephemeral historical glitter, only ridiculously restricted institutions, only an ambiguous competence in morality, who could even be identified with hateful vices, yet who had nevertheless laid a claim to a dignity and a pre-eminent place among peoples, appropriate to a genius among the masses? Unfortunately people were not lucky enough to find the cup of hemlock which could easily do away with such a being, for all the poisons which envy, slander, and inner rage created were insufficient to destroy that self-satisfied magnificence.

ΓΑΜΜΑ

«Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνιόχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

Hence, confronted by the Greeks, people have been ashamed and afraid, unless an individual values the truth above everything else and dares to propose this truth: the notion that the Greeks, as the charioteers of our culture and every other one, hold the reins, but that almost always the wagon and horses are inferior material and do not match the glory of their drivers, who then consider it amusing to whip such a team into the abyss, over which they themselves jump with the leap of Achilles.

ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ: ΔΕΛΤΑ!

Για ποιους Έλληνες μιλάει εδώ ο Νίτσε; Οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί και οι Τούρκοι μάς έκαναν τεράστια ζημιά. Και μετά την «απελευθέρωσή μας», η αλήθεια για τους Έλληνες έμεινε κρυμμένη και από το επίσημο κράτος. Η Παιδεία μας υποφέρει από το σκοταδισμό. Σκεφτήκατε ποτέ τι σημαίνει «ελληνοχριστιανισμός»; Σκέτη σχιζοφρένεια, αφού ο δεύτερος έχει δολοφονήσει τον πρώτο. Τι ελληνικό ορισμό δίνετε σε αυτόν; Μπορεί να υπάρχει κάποιος που να λέγεται «ελληνορθόδοξος», αφού ο Έλληνας δεν υπήρξε ποτέ «ορθόδοξος», δηλαδή ό,τι λέει να είναι το σωστό (ορθή δόξα = ορθή γνώμη)!! 

Αυτός είναι ο επίσημος εθνικός διχασμός του φόβου και της άγνοιας που παραλύει το σημερινό Έλληνα και τον αφήνει να ζει μέσα στη διαφθορά όπως είναι διαποτισμένοι και οι δύο αυτοί όροι. Οι σημερινοί Έλληνες είμαστε -δυστυχώς- μία αξιολύπητη καρικατούρα των Αρχαίων μας. Με δυσκολία όμως -και σιγά-σιγά- βρίσκουμε τον Ελληνισμό μας στην Αυστραλία! Τι λέτε;