ΓΙΑ άλλη μια φορά, σήμερα έχω μια δύσκολη (και απαιτητική) μέρα μπροστά μου, μιας και μην μπορώντας να κάνω διαφορετικά, θα ασχοληθώ με την εμπροσθοφυλακή της παροικιακής μας… διανόησης.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στους ποιητές, τους λογοτέχνες, τους λάτρεις της γλώσσας μας, του πολιτισμού μας και, γενικά, στους ανθρώπους που ασχολούνται (έστω και part time) με τις Τέχνες και τα Γράμματα.
ΕΝΤΑΞΕΙ, δέχομαι (αν θέλετε) ότι είμαι «προκατειλημμένος» εναντίον τους και σπάνια τους αφιερώνω μια «καλή» κουβέντα, αλλά νομίζω ότι πάνε γυρεύοντας, όπως η γίδα που ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη…
ΩΣ εκ τούτου και προκειμένου να μου λένε μια καλημέρα όταν με συναντούν, καλά θα κάνουν σήμερα «να καθίσουν στ’ αυγά τους» και να μη διαβάσουν τη στήλη, αν θέλουν να μη γίνουν τα νεύρα τους κουρέλι…
ΑΝΤΙ να διαβάσουν Αιθεροβάμονα και να θέσουν σε δοκιμασία την ψυχική τους υγεία, τους συστήνω (υπεύθυνα) να ξαναδιαβάσουν ένα ποίημα ή διήγημα κάποιου συναδέλφου τους, τον οποίο έχουν ακούσει και χειροκροτήσει κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της πνευματικής του δημιουργίας…
ΑΥΤΑ τα απαραίτητα για πρόλογο και τώρα στο «ψητό». Την περασμένη Κυριακή όλα άρχισαν (όπως πολλές Κυριακές αρχίζουν σε τούτη τη διψασμένη για λογοτεχνία και πολιτισμό παροικία): με την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Βρασίδα Καραλή.
ΠΡΙΝ αρχίσω την εξιστόρηση, να μην ξεχάσω να σας πω ότι είναι προβληματική (και έως ένα σημείο παρατραβηγμένη) η παροιμία που λέει ότι «η καλή μέρα φαίνεται απ’ το πρωί».
ΚΑΙ το λέω αυτό, γιατί η συγκεκριμένη Κυριακή μπήκε με το «δεξί», αφού άρχισα να μιλώ ελληνικά με το που άνοιξα τα μάτια μου (μετά τη σχετική… υπενθύμιση από το… κινητό μου) και τη σκέψη ότι αργότερα θα άκουγα όσα είχε να πει για το βιβλίο του Βρασίδα, ο Peter Rose, ένας από τους κορυφαίους ποιητές της Αυστραλίας και αρχισυντάκτης του γνωστού λογοτεχνικού περιοδικού «Australian Book Review».
ΕΝΤΑΞΕΙ, λέω στον εαυτό μου, μπορεί οι ομιλίες (κατά την έναρξη του ελληνικού μήνα) να είναι στα αγγλικά, αλλά (διάβολε) εδώ μιλάμε για τον πολυβραβευμένο ποιητή, Peter Rose, και τον πανεπιστημιακό συγγραφέα, Βρασίδα Καραλή…
ΚΑΙ ο Βρασίδας δεν είναι όποιος κι όποιος. Είναι ένα από τα βαριά κανόνια της ντόπιας πανεπιστημιακής διανόησης, που εκτός από αναγνωρισμένος συγγραφέας, είναι και καθηγητής της έδρας Ελληνικών και Βυζαντινών Σπουδών του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ, μελετητής του συγγραφικού έργου των Ελλήνων φιλοσόφων της Διασποράς (και όχι μόνο), του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας και πολλών άλλων ενδιαφερόντων πραγμάτων.
ΕΝΑΣ διαβασμένος και πολυτάλαντος άνθρωπος, γνώστης της ελληνικής και αγγλικής γλώσσας, που χαίρεσαι να τον ακούς, γιατί εκτός από γνώσεις, έχει και πολύ χιούμορ, που βοηθά να κρατά το ακροατήριό του στην «τσίτα».
ΕΧΟΝΤΑΣ όλα αυτά υπόψη μου και το γεγονός ότι στην παρουσίαση του βιβλίου του στο Σίδνεϊ παραβρέθηκαν γύρω στα 300 άτομα και πάνω από 400 στις δύο διαλέξεις που έδωσε πέρυσι στο πλαίσιο των Σεμιναρίων της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης , πίστευα ότι θα σημειωθεί το αδιαχώρητο στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Κοινότητας στο Lonsdale Street.
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ στην αίθουσα 10 λεπτά πριν την παρουσίαση, παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό όταν αντίκρισα πέντε-έξι άτομα όλα και όλα. Εντάξει, λέω, Κυριακή απόγευμα είναι, μπορεί (λόγω μέρας) να έπιασαν στο σπίτι το κουβεντολόι στα… ελληνικά και να άργησαν. Ας τους δώσουμε λίγο χρόνο…
Η ώρα, όμως, περνούσε και πού και πού εμφανιζόταν κάποιος. Είδαν και αποείδαν οι οργανωτές και οι ομιλητές και με μισή ώρα καθυστέρηση άρχισε η παρουσίαση με άδεια σχεδόν την αίθουσα…
ΑΝ αφαιρέσετε τρία-τέσσερα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, άλλους τόσους υπαλλήλους της Κοινότητας και τέσσερα άτομα από τον «Νέο Κόσμο», στην παρουσίαση δεν παραβρέθηκαν ουσιαστικά πάνω από 20 άτομα!
ΔΕΝ μπορούσα να πιστέψω, σας λέω, ότι μεταξύ αυτών που απουσίασαν ήταν όλοι οι ποιητές και λογοτέχνες της παροικίας μας, τα Διοικητικά τους Συμβούλια και όλοι όσοι κόπτονται και αγωνίζονται για την προώθηση των γραμμάτων και του… πολιτισμού μας.
ΑΠΟ την παρουσίαση (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) απουσίασαν μαζικά και οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί μας και όσοι ασχολούνται με τη διδαχή της ελληνικής γλώσσας. Από καθηγητές και δάσκαλους, μέχρι και τους ιδιοκτήτες ελληνικών σχολείων.
ΤΟ γιατί, εκτός από τους λογοτέχνες, σνόμπαραν επιδεικτικά τον Βρασίδα και οι άνθρωποι που ασχολούνται (και βγάζουν το ψωμί τους) από τη διδαχή της ελληνικής γλώσσας, δεν ξέρω… Οπότε δώστε όποια εξήγηση θέλετε…
ΔΕΝ νομίζω, πάντως, ότι η απουσία τους οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν Κυριακή απόγευμα, γιατί τις Κυριακές συνήθως γίνονται οι παρουσιάσεις βιβλίων και συγκεντρώνονται καμιά 150αριά άτομα.
ΣΤΙΣ παρουσιάσεις, βέβαια, ποιητικών συλλογών, διηγημάτων και μυθιστορημάτων των ντόπιων λογοτεχνών, οι «παρουσιαζόμενοι» επιστρατεύουν και το συγγενολόι τους, οπότε αν τους προσθέσεις και όσους πάνε για να ανταποδώσουν την… υποχρέωση, να χειροκροτήσουν τους χειροκροτητές τους και να βγάλουν όλοι μαζί μια φωτογραφία για το «Νέο Κόσμο», καταλαβαίνετε…
ΜΙΑ μεγάλη παρέα είναι οι τύποι, ρε παιδί μου, που ναι μεν (πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν έχουν ουδεμία σχέση με τη λογοτεχνία, εντούτοις, ξέρουν από… δημόσιες σχέσεις και δεν διστάζουν να αλληλοσυγχαίρονται μεταξύ τους.
ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ από την παρουσίαση, σκεφτόμουν τα όσα κατά καιρούς μου λέει μια γνωστή μου που επιμένει ότι, το μόνο που μπορεί να προσφέρει η παροικία μας στον ελληνικό πολιτισμό, εκτός της σουβλακοτσίκνας και του τσάμικου (με… εθνικές ενδυμασίες) είναι και κανένα έξτρα φεστιβάλ αφιερωμένο στην… ταραμοσαλάτα.
ΣΥΝΕΠΩΣ, καλά έκαναν και δεν ήλθαν στην παρουσίαση του βιβλίου του Βρασίδα, γιατί έτσι και αλλιώς τον καιρό τους θα έχαναν. Με λίγα λόγια, χάρη στη λογοτεχνία έκαναν…
ΓΙΑ την απογοήτευση (και ντροπή) που αισθάνθηκα την περασμένη Κυριακή, αποζημιώθηκα (με το παραπάνω) από την προχθεσινή διάλεξη που έδωσε στο κοινοτικό Πολιτιστικό Κέντρο, ο Δρ Γκάρι Φόλεϊ, που μίλησε για την ανάκτηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και την επιστροφή των αρχαιοτήτων των Αμπορίτζινις από το Βρετανικό Μουσείο.
ΤΟΥΣ 200 και πλέον (τυχερούς) που έδωσαν το παρών στην πρώτη επίσημη διάλεξη των Σεμιναρίων στο Πολιτιστικό Κέντρο, καλωσόρισε ο πρόεδρος της Κοινότητας, Βασίλης Παπαστεργιάδης, που, στη συνέχεια, έδωσε το λόγο στον αδελφό του, Νίκο, ο οποίος επόπτευσε πριν λίγα χρόνια και τη διδακτορική διατριβή που έκανε ο Γκάρι στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης.
ΚΑΙ, βέβαια, ο Νίκος δεν ήταν η πρώτη γνωριμία του Αμπορίτζιναλ ακτιβιστή με τους Έλληνες της Μελβούρνης, στους οποίους και αναφέρθηκε εκτεταμένα κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, τονίζοντας ότι προσέφεραν πολλά στο να εξελιχθεί η Μελβούρνη στην πιο πολυπολιτισμική (και ανθρώπινη) πόλη της Αυστραλίας.
ΣΤΗ συνέχεια, αναφέρθηκε στον κοινό μας «εχθρό», το Βρετανικό Μουσείο, το οποίο αρνείται πεισματικά να επιστρέψει τα όσα η Βρετανική Αυτοκρατορία έκλεψε από τις χώρες που πέρασε, κατέκτησε και αποίκησε τα τελευταία 300 χρόνια.
ΣΤΑΘΗΚΕ ιδιαίτερα στα Μάρμαρα του Παρθενώνα, τονίζοντας με έμφαση ότι, όχι μόνο δεν δίστασαν να τα κλέψουν οι υπερόπτες Αγγλοσάξονες, αλλά είχαν και το θράσος να τους δώσουν και το όνομα του κλέφτη…
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι η διάλεξη του Φόλεϊ απέσπασε καταιγίδα χειροκροτημάτων, γεγονός που ανάγκαζε (κάθε τόσο) τον ομιλητή να περιμένει να σταματήσουν τα χειροκροτήματα για να συνεχίσει.
ΚΑΙ, βέβαια, αυτό, δεν οφείλεται μόνο στα όσα είπε για τις ατελείωτες συμφορές και τα δεινά των Αμπορίτζινις στα χέρια των κατακτητών τους και τις συχνές αναφορές του στα κλεμμένα Μάρμαρα του Παρθενώνα, αλλά, κυρίως, στο γεγονός ότι ο Φόλεϊ είναι πασίγνωστος σε ολόκληρη την Αυστραλία για τους αγώνες του για τα δικαιώματα των Αμπορίτζιναλ.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια αυθεντική περίπτωση αγωνιστή, που αρνείται πεισματικά να το βάλει κάτω και έχει μέχρι τώρα αφιερώσει 50 χρόνια από τη ζωή του για να επουλωθούν οι πληγές των Ιθαγενών.
ΜΕ δυο κουβέντες, ήταν μια ιστορική διάλεξη από έναν άνθρωπο, που έχει ζήσει στο πετσί του την κατακτητική καταπίεση και τον αγγλοσαξονικό αλαζονικό ρατσισμό. Για τους πιο πάνω λόγους, κυρίως, χειροκροτήθηκε όσο κανένας άλλος.
ΠΡΙΝ τελειώσω, είμαι υποχρεωμένος -εκ των πραγμάτων- να πω τρεις κουβέντες «για τη νέα… ριζοσπαστική κυβερνητική πολιτική (του ΣΥΡΙΖΑ) για τους απόδημους» που ακόμα περιμένουν από την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς να τους πει ποιος τελικά υφυπουργός Εξωτερικών θα αναλάβει υπεύθυνος για τα θέματα των αποδήμων.
ΜΠΟΡΕΙ, βέβαια, να μην βρήκαν ακόμα υφυπουργό, αλλά αν κρίνω από το «ριζοσπαστικό» κείμενο της… πολιτικής τους, που δημοσίευσε προχθές ο «Νέος Κόσμος», κάποιος ΠΑΣΟΚος που εγκατέλειψε την πράσινη αυτοκρατορία, πήρε μαζί του (μετακομίζοντας στον ΣΥΡΙΖΑ) και τον φάκελο με την πολιτική του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, για τους απόδημους.
ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ μια ματιά στη νέα σοσιαλιστική… πολιτική, νόμιζα ότι διάβαζα κάποιο ΠΑΣΟΚικό κείμενο των αρχών της δεκαετίας του 1980. Στο θέμα, όμως, θα επανέλθω, μιας οι Συριζαίοι, εκτός από την πιστή αντιγραφή της πράσινης… πολιτικής, αντέγραψαν και την αμαρτωλή συμπεριφορά των ΠΑΣΟΚων.
ΔΕΝ δίνουν μόνο περισσότερες ψεύτικες υποσχέσεις από τους… δασκάλους τους, αλλά με το «καλημέρα» λένε (εν γνώσει τους) και περισσότερα ψέματα. Όπως, για παράδειγμα, ότι έχουν «συχνή επαφή με τους φορείς της ομογένειας», τη στιγμή που δεν έχουν κάνει ούτε ένα τηλεφώνημα… Γεια χαρά.