Τις τελευταίες δύο Πέμπτες (9 και 16 Απριλίου ’15), η εφημερίδα μας «Νέος Κόσμος» της ελληνικής παροικίας της Μελβούρνης, φιλοξένησε δύο άκρως φιλολογικά άρθρα και καταπιάστηκε με ένα ακανθώδες θέμα, τον ορισμό της Ποίησης. 

Στην παροικία μας έχουμε, όντως, «ουκ ολίγους» παρνασσικούς ποιητές, οι οποίοι με το μόχθο τους προσφέρουν «πνευματική τροφή» σε όλη την ελληνική μελβουρνιώτικη παροικία και καλά κάνουν. Εξάλλου, σχεδόν κάθε δεύτερη Κυριακή έχουμε παρουσιάσεις νέων βιβλίων με τις ποιητικές τους συλλογές. Φαίνεται ότι το πρώτο είδος γραφής που έχουμε εδώ είναι η Ποίηση. Αυτό διαπιστώνει κανείς εάν παρακολουθεί και τον ελληνικό Τύπο στην πόλη μας.

Ο ορισμός της Ποίησης είναι άκρως προσωπικός και για το λόγο αυτό αρκετοί μου τηλεφώνησαν να το δούμε το θέμα από τη δική τους σκοπιά και να το «συζητήσουμε». Άλλοι πάλι είπαν ότι «εγώ έτσι γράφω», και άλλοι το μελέτησαν το θέμα στην «στρογγυλή τράπεζα» ίσως με σκοπό την βελτίωση. Η σύγκριση δεν βλάπτει κανένα και έτσι καλωσορίσαμε τον 

Όμηρο στη Μελβούρνη και στο τραπέζι των φιλολογικών συζητήσεών μας.

Στη διαδικτυακή μας εποχή όμως, έφτασαν και νέοι συνομιλητές και από μακρινά μέρη, μια και ο «Νέος Κόσμος» διαβάζεται αυθημερόν και στα πέρατα του κόσμου. Με ενθουσίασε πολύ ο παλαιός συμμαθητής μου στο Στ’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης, Σταύρος Καλαϊτζόγλου, ο οποίος με ένα σύντομο email μπήκε στη συζήτηση από τα Χανιά της Κρήτης, άκρως καλοδεχούμενος. Το αναδημοσιεύω εδώ παρακάτω για το απλό λόγο πως μάς διαβιβάζει μία σημαντική πληροφορία του νομπελίστα Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη ο οποίος μπαίνει στη συζήτηση της Μελβούρνης με το δικό του «βαρύ λόγο» για τον ορισμό της Ποίησης: 

Αγαπητέ μου Θωμά,

Ωραίο το Σκεπτόγραμμά σου για την Ποίηση.

Καταπιάνεσαι με ένα πολύ δύσκολο και καυτό θέμα, τον ορισμό της, που από την εποχή της Σαπφούς, πολλοί προσπάθησαν να το κάνουν επί ματαίω: κάτι τέτοιο είναι σαν το άπιαστο πουλί, γιατί υπάρχουν τόσοι ορισμοί, όσοι και ποιητές!

Όταν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Γ. Σεφέρης (1963), τον είχε φέρει στην Θεσσαλονίκη ο Λίνος Πολίτης ο καθηγητής μας. Σε μια συνάντηση, με εμάς τους φοιτητές της Φιλοσοφικής, στη Φοιτητική Εστία του Εθνικού Ιδρύματος “Βασιλεύς Παύλος”, τον ερωτήσαμε:

– Τί είναι η ποίηση για σας κ. Σεφέρη;

Μας απάντησε με την απλούστατη και λακωνική στον ορισμό της, λέξη, “Ποίημα”! Και μας εξήγησε ευθύς αμέσως πως η ποίηση (από το ποιέω-ώ) είναι κατά 80% δουλειά και κατά το υπόλοιπο 20% έμπνευση!

Όλα τα άλλα είναι απλή “ορισμο-λογία’ για να βρισκόμαστε σε κουβέντα, μας είπε.

Όμως πάντα αξίζει ένα “ταξίδι” στους “άβατους” κόσμους της ποίησης και του τί είναι αυτή. 

Αλλιώς η ζωή, η τέχνη γενικά, δεν θα είχαν νόημα.

Πάντα καλά

Σταύρος Γ. Καλαϊτζόγλου.

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τα φίλο μας Σταύρο και ειδικότερα με τη συμπερασματική του ρήση: «Αλλιώς η ζωή, η τέχνη γενικά, δεν θα είχαν νόημα».

 

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ

Μία βραδιά γεμάτη επίκαιρη και μεγαλόπνοη Ποίηση ήταν η λαμπρή συναυλία της μοναδικής μας Νάνας Μούσχουρη στη Μελβούρνη στις 14 Απριλίου ’15. Στα περιπαροικιακά μας δρώμενα όχι μόνο στη Μελβούρνη, αλλά και σε όλη την Αυστραλία, ήταν μία ανθρώπινα πανηγυρική και κορυφαία παράσταση και υπέροχη εκτέλεση ποιότητας. Μας έχουν μείνει δυστυχώς πολύ λίγοι παγκόσμιοι πρεσβευτές του Ελληνισμού και η παρουσία της -ειδικά αυτόν τον καιρό- μας ενθουσίασε στη Μελβούρνη. Στα πάμπολλα τραγούδια της σε πολλές γλώσσες, η Ποίηση και η Μουσική ενώθηκαν για να μας αναπτερώσουν «μέχρι δακρύων». 

Τα πολλά ελληνικά τραγούδια ήταν «διαλεχτές σφήνες» σε όλο το πρόγραμμα της για να το κρατήσουν σε υψηλό και παγκόσμιο επίπεδο μουσικοποιητικής πανδαισίας. 

Άρχισε με «Το φιλί που περιμένω…» και λίγο πιο κάτω με τα υπέροχα ποιητικά λόγια: «Δάκρυα η ζωή στεγνώνει… Ξημερώνει, ξημερώνει!». Στο σημείο αυτό ένιωσα τα δικά μου δάκρυα να πλημμυρίζουν το πρόσωπό μου. Τι Ποίηση, Θεέ μου! 

Ακολούθησαν τόσα υπέροχα άλλα στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γεμανικά και άλλα πολλά Ελληνικά και μας προσγείωσε με «Το γελεκάκι που φορείς» και πάλι μας απογείωσε με «Τα παιδιά του Πειραιά». Ποιητικότατα η βραδιά έκλεισε με άλλα Ελληνικά και την Ποίηση του Νίκου Γκάτσου ως αέναη Ευχή Ζωής. Νάνα, σε ευχαριστούμε θερμά όλοι μας. 

Η ΠΑΡΟΙΚΙΑΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΜΑΣ

Με εξαιρετικό ενδιαφέρον παρακολούθησα την βιβλιοπαρουσίαση του άρτιου, αξιόλογου και άκρως πνευματικού, συγγραφικού έργου του Δόκτορα Γεωργίου Καναράκη, καθηγητή της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Charles Sturt της Αυστραλίας, η οποία έγινε στις 19 Απριλίου 2015, στο κτίριο του Παναρκαδικού Συλλόγου, στο North Μelbourne. 

Ο τίτλος του σπάνιου, μνημειώδους και τιτάνειου πονήματος είναι: «Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ». Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2014.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που παραβρέθηκα -με άλλους 150 συμπαροίκους- μάλλον στην κορυφαία πνευματική εκδήλωση για τα τελευταία 50 χρόνια, στην ελληνική Μελβούρνη. Την παρουσίαση έκανε ο διαπρεπής και πολυγραφότατος καθηγητής μας, Κυριάκος Αμανατίδης, ο οποίος αυτή τη μέρα ανέβασε την κριτική και γλωσσική ποιότητά του όπως το απαιτούσε το έργο. 

Ήταν ένας άλλος Κυριάκος που σχολίασε ένα έργο 750 σελίδων με ασύγκριτη και κικερωνική ευγλωττία. Ο δε ακούραστος συγγραφέας Γιώργος Καναράκης, μάς εξομολογήθηκε ποιητικότατα πως το αξιόλογο έργο του είναι «μία πνευματική κύηση» σαράντα ετών! Ιδού ο νέος μας «Γλωσσικός Όμηρος της Διασποράς των Ελλήνων». Όλο το έργο είναι ένα Ποίημα για την Ελληνική μας Γλώσσα. Μελλοντικά θα το δούμε όλο το έργο – σε μικρότερες αναλυτικές διατριβές – για τον απλό λόγο ότι όντως το αξίζει, αλλά και να γίνουν γνωστά τα πορίσματά του στο ευρύ πρώτα ελληνικό κοινό για τη διεισδυτική ΔΥΝΑΜΗ της Ελληνικής μας Γλώσσας η οποία αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα ως το κλειδί του σύγχρονου Παγκόσμιου Πολιτισμού μας.