Η φωτογραφία του Φιντέλ Κάστρο με τον Ολάντ, που δημοσίευσε την περασμένη Πέμπτη ο «Νέος Κόσμος», ακύρωσε την κινέζικη ρήση που θέλει μια φωτογραφία να αξίζει περισσότερο από 1000 λέξεις.
ΣΤΗΝ προκειμένη περίπτωση, η συγκεκριμένη φωτογραφία, άξιζε όχι μόνο χίλιες, αλλά πολλά εκατομμύρια λέξεις…
ΚΑΙ αυτό, γιατί ο Φιντέλ, δεν υπήρξε μόνο το σύμβολο των επαναστάσεων της Λατινικής Αμερικής, αλλά και ένα (εν ζωή) διαχρονικό ιστορικό ντοκουμέντο για τον ισοπεδωτικό χαρακτήρα του χρόνου.
Η φωτογραφία, δεν ενσάρκωνε μόνο τους θρύλους, τα οράματα, τους αγώνες και τα όνειρα όσων μεγάλωσαν το δεύτερο ήμισυ του 20 αιώνα και πίστευαν ότι ο «σοσιαλισμός» θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά και τις προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν, τους εφιάλτες που πήραν τις θέσεις των ονείρων και, προπαντός, τα ερείπια που αφήνει πάνω στον κόσμο το πέρασμα του χρόνου.
ΠΟΙΟΣ θα μπορούσε να πιστέψει ότι ο άνθρωπος που καθόταν δίπλα στον αμήχανο Γάλλο πρόεδρο, φορώντας μια αθλητική φόρμα Adidas και κοιτάζοντας με ένα θλιμμένο χαμόγελο την άβυσσο της λησμονιάς, ήταν ο Φιντέλ Κάστρο.
ΔΕΝ είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος άνθρωπος, που άκουσα την Πρωτομαγιά του 2004 να μιλά μπρος σε εκατό χιλιάδες ανθρώπους στην Πλατεία της Επανάστασης, στην Αβάνα, μονολογούσα, κοιτάζοντας την φωτογραφία…
ΑΝ είναι αυτός το λιοντάρι της κουβανικής επανάστασης, που μαζί με τον Τσε Γκεβάρα ανέτρεψαν τον δικτάτορα Μπατίστα και την 1η Ιανουαρίου του 1959 μπήκαν νικητές στην Αβάνα, τότε εγώ ποιος είμαι;
ΤΙ πραγματικά έμεινε, από τις εμπειρίες που έζησα και τα όσα είδα και πίστεψα; Την απάντηση στο δυστοπικό ερώτημα των νεανικών μου ουτοπιών, μου την έδωσε ένα σύντομο «ταξίδι» που έκανα στο φωτογραφικό μου αρχείο.
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ να βρω καμιά φωτογραφία από το ταξίδι στην Κούβα,
«πέρασα» φευγαλέα από το Μεξικό (στο οποίο ο Φιντέλ γνωρίστηκε με τον Τσε) το Μπελίζε, τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, το Σαλβαντόρ, τη Νικαράγουα και την Κόστα Ρίκα.
ΚΑΙ επειδή, συνήθως, τρώγοντας σου έρχεται η όρεξη, έκανα μια «βόλτα» και στην Νότια Αμερική, ακολουθώντας την αξέχαστη οροσειρά των Άνδεων και την ίδια διαδρομή που ακολούθησε και ο Τσε πριν φτάσει στην Κούβα το 1958.
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ και την φάτσα μου σε ορισμένες φωτογραφίες, συνειδητοποίησα ότι, ενδεχομένως, την ίδια βιολογική πορεία θα ακολουθήσω και εγώ μετά από 22 χρόνια. Τόσα χρόνια με χωρίζουν από τον Φιντέλ…
ΜΟΥ πέρασαν και πολλές άλλες… ανησυχητικές σκέψεις από το μυαλό, αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτές γιατί προτίμησα να αφιερώσω πολύτιμο χώρο της στήλης σε φωτογραφίες από την Κούβα την εποχή του που το Αλτσχάιμερ δεν είχε επισκεφτεί ακόμα τον Φιντέλ. Γεια χαρά, όσο είμαστε ακόμα καλά…