ΠΡΙΝ αρχίσω να απολογούμαι δημοσίως, οφείλω να ευχαριστήσω όσους (και όσες) μπήκαν στον κόπο να ασκήσουν δριμύτατη κριτική στα γραφόμενά μου και να βγάλουν τα απωθημένα τους.
ΤΑ όσα γράφτηκαν (και ειπώθηκαν τηλεφωνικά) εναντίον μου, την τελευταία εβδομάδα, όχι μόνο δεν με στεναχώρησαν, αλλά με χαροποίησαν, θα έλεγα, αφού κατάλαβα ότι πλησιάζει η ώρα να θερίσω και εγώ ό,τι τόσα χρόνια βασανιστικά και επίμονα σπέρνω.
ΚΑΤΑΦΕΡΑ, επιτέλους, να αφυπνίσω σε αρκετούς αναγνώστες, επιστολογράφους, ποιητές και ανθρώπους που ασχολούνται με την ενημέρωση, το αληθινό κριτικό πνεύμα, που έχει πέσει σε λήθαργο, θυσιαζόμενο στον ισοπεδωτικό βωμό του καθωσπρεπισμού.
ΧΑΡΗΚΑ που ορισμένοι άνθρωποι άνοιξαν, επιτέλους, την καρδούλα τους και είπαν έξω απ’ τα δόντια τι πραγματικά πιστεύουν για μένα και τα συναισθήματα που τούς δημιουργούν τα γραπτά μου.
ΟΛΑ όσα έλεγαν, δηλαδή, τόσα χρόνια μεταξύ τους, χωρίς να τα δημοσιοποιούν, προκειμένου να εναρμονιστούν με την πολιτική ορθότητα, που μας θέλει, για λόγους… ευγένειας, ευπρέπειας και καλών τρόπων, να μην είμαστε προκλητικοί, αγενείς και να μην λέμε «κακιά» κουβέντα για κανέναν.
ΤΟ ότι κατάφερα, επιτέλους, να ενεργοποιήσω τον συναγερμό που αφύπνισε ανθρώπους που ασχολούνται με την κριτική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, ήταν μια καλή αρχή…
ΣΤΑ όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν εναντίον μου θα επανέλθω στη συνέχεια και αφού πρώτα ζητήσω συγνώμη από τον συνάδελφο και φίλο (θα έλεγα) Κυριάκο Αμανατίδη, αναφέροντας (το σκεπτικό) γιατί έγραψα την περασμένη εβδομάδα όσα έγραψα για τη διάλεξη που έδωσε για την ποντιακή διάλεκτο.
ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΩ ότι δεν είχα (και δεν έχω) τίποτα κατά του Κυριάκου. Πιστεύοντας ότι είναι αναγνώστης της στήλης (και δεν την διαβάζει μόνο όταν αναφέρομαι στον ίδιο), ήμουν βέβαιος ότι είχε διαβάσει τα όσα χιουμοριστικά έγραφα για ένα ολόκληρο τρίμηνο για την ελληνική γλώσσα.
ΕΝΑ μήνα πριν αρχίσει η εκστρατεία «Το Μάρτιο μιλάμε Ελληνικά», δεν είχε περάσει σχεδόν βδομάδα που να μην αναφερθώ στο θέμα, σατιρίζοντας την (δήθεν) αποτελεσματικότητα της όλης προσπάθειας και τα όσα σχετίζονται με τη γλώσσα μας.
ΣΥΝΕΠΩΣ, πιστεύοντας ότι απευθύνομαι σε μυημένους με τη γραφή μου αναγνώστες που ήταν εύκολο να συνδέσουν μεταξύ τους τα όσα χιουμοριστικά είχα γράψει τόσες φορές για το πώς αντιλαμβανόμαστε, μεταφράζουμε και χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα, δεν μου πέρασε από το μυαλό, ότι θα υπάρξουν αναγνώστες (και, μάλιστα, όπως ο Κυριάκος Ανανατίδης και η Ιωάννα Λιακάκου) που θα πίστευαν στα αλήθεια ότι σοβαρολογούσα γράφοντας ότι «τα Ελληνικά είναι διάλεκτος της ποντιακής γλώσσας»!
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά, που άνθρωποι που εκτιμώ και, σε αρκετές περιπτώσεις, θεωρώ φίλους μου, παρεξηγούνται όταν σατιρίζω στη στήλη μια συλλογική προσπάθεια που συμμετέχουν ή κάτι που είπαν (ή έκαναν) οι ίδιοι και…
…ΕΠΕΙΔΗ, παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές, που ακόμα και άτομα, που εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια και με συγχαίρουν (ιδιωτικά) για τα όσα γράφω (και τον τρόπο που τα… γράφω!), αλλά, γίνονται «θηρία» όταν αναφέρομαι στους ίδιους, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η σάτιρα είναι ένα δύσκολο και… επικίνδυνο είδος γραφής.
ΕΝΑ λογοτεχνικό (εν μέρει) είδος γραφής, που δεν γίνεται εύκολα, ούτε αποδεκτό ούτε κατανοητό ούτε ταιριάζει στα γούστα όλων των ανθρώπων. Ένα «προβληματικό» είδος, που σού δημιουργεί ενίοτε περισσότερους εχθρούς παρά φίλους…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, εγώ, δεν επέλεξα αυτή τη δουλειά για να κάνω δημόσιες σχέσεις, χρήματα και φίλους και επειδή πληρώνομαι γι’ αυτό που κάνω, είμαι υποχρεωμένος να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ.
ΑΥΤΟ συναινεί, ότι για να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου, πρέπει να λέω τα πράγματα όπως τα βλέπω και να τα ερμηνεύω όπως τα καταλαβαίνω. Και αυτό θα συνεχίσω να το κάνω με τον ίδιο τρόπο και όσο (με αντέξετε) και αντέξω…
ΑΝ ήταν να κάνω… γνωριμίες και φίλους θα άνοιγα λογαριασμό στο facebook και θα ασχολούμουν με τα… social media και θα έγραφα καλές κριτικές για τις επιτυχίες της Ελλάδας και της Αυστραλίας στη Γιουροβίζιον και όχι με τη στήλη του Αιθεροβάμωνα που συνεχώς με βάζει σε μπελάδες.
ΤΟΝ ίδιο καιρό είμαι πεισμένος ότι για να έχουν κάποιο αποτέλεσμα αυτά που σχολιάζω και να πιάνουν τόπο, θα πρέπει να είναι εύστοχα, ακραία και υπερβολικά «και αυτός που τα σχολιάζει, να μη λογαριάζει Χριστό», όπως γράφει και στην επιστολή της, που δημοσιεύουμε σήμερα στη στήλη αλληλογραφίας, η κ. Ιωάννα.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν θα πρέπει να μας διαφύγει το ότι η σατιρική υπερβολή βασίστηκε στη συνταγή του αρχαίου ελληνικού δράματος που καθιέρωσε την Ελλάδα στη λογοτεχνία και την έκανε πρώτη δύναμη στη θεατρική τέχνη.
ΑΝ ο Ευριπίδης δεν είχε επινοήσει στις τραγωδίες του την μητροκτονία της Μήδειας και την ανθρωποθυσία της Ιφιγένειας από τον πατέρα της, και ο Σοφοκλής τον πατροκτόνο και αιμομίκτη Οιδίποδα, που παντρεύτηκε τη μάνα του, η πορεία της Τραγωδίας και του Θεάτρου θα ήταν διαφορετική.
ΤΟ ότι συνεχίζουν οι πιο πάνω τραγωδίες, που αντλούσαν τα θέματά τους από την ελληνική Μυθολογία, να θεωρούνται κορυφαίες και αξεπέραστες, μετά την πάροδο 2.500 ετών, οφείλεται στην απίστευτη ακρότητα των υπερβολών τους.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ τι θα είχε γίνει στη Μελβούρνη στις μέρες μας αν ένας συμπάροικος θεατρικός συγγραφέας είχε γράψει ένα έργο με παρόμοια πλοκή. Θα τον κυνηγούσαν και οι πέτρες και δεν θα τολμούσε να ξεμυτίσει από το σπίτι του.
ΕΔΩ την ομοφυλοφιλία θεωρούμε ακόμα κοινωνική ντροπή και δεν μπορούμε να την αποδεχτούμε ούτε με σφαίρες, πού να μιλήσουμε για ενδοοικογενειακές και συγγενικές αιμομιξίες.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ με τις τραγωδίες λειτούργησαν και οι σατιρικές κωμωδίες του Αριστοφάνη, που είχαν στρέψει τα βέλη τους εναντίον της εξουσίας και τους ισχυρούς της εποχής του.
ΣΤΟΧΟΣ της σάτιρας του Αριστοφάνη ήταν να ενεργοποιήσει τον συναγερμό της κοινωνικής αφύπνισης απέναντι στην αποσάθρωση των θεσμών και της αξιοκρατίας. Την ενίσχυση των αντιστάσεων του συλλογικού ιστού, μέσω της κριτικής, επεδίωκε να πετύχει.
ΓΙΑ τους πιο πάνω λόγους (και έναν ακόμα που θα αναφερθώ στη συνέχεια) χρησιμοποιώ ως «εργαλείο» μου τη σάτιρα και γράφω ό,τι γράφω και με τον επιθετικό (και υπερβολικό ορισμένες φορές) τρόπο που τα γράφω, και όχι γιατί έχω προηγούμενα με κάποιους και θέλω να τους μειώσω.
ΒΕΒΑΙΩΣ και έχουν όλοι δικαίωμα να κάνουν κριτική, αγαπητή Ιωάννα, αλλά στην πραγματικότητα ουδείς άλλος κάνει. Πότε είδες ή άκουσες δημόσια εσύ κάποιον κριτικό της παροικίας μας να ασκεί πραγματική κριτική στην παρουσίαση κάποιου βιβλίου ή ποιητικής συλλογής;
ΜΟΝΟ αστείρευτοι έπαινοι και καλές κουβέντες ακούγονται (και άντε πού και πού και καμιά «φιλική» συμβουλή) για ό,τι έχει γραφτεί, τη στιγμή που ορισμένες ποιητικές συλλογές δεν αξίζουν ούτε το χαρτί στο οποίο έχουν τυπωθεί.
ΓΡΑΦΕΙΣ στην επιστολή σου ότι: «Όλα του φταίνε, κανείς δεν κάνει τίποτα σωστό ή έστω να περνάει από τον έλεγχό του».
ΛΟΙΠΟΝ, κανείς δεν μου φταίει και, βεβαίως, υπάρχουν άνθρωποι «που κάνουν σωστά πράγματα». Γι’ αυτούς όμως και για πολλούς άλλους (ουσιαστικά, δηλαδή για όλους) ο «Νέος Κόσμος» αφιερώνει κάθε εβδομάδα (και καλά κάνει) σελίδες επί σελίδων.
ΕΓΩ σχολιάζω ότι νομίζω ότι πρέπει να σχολιαστεί, όχι μόνο για να μην περάσει απαρατήρητο (όπως τόσα και τόσα) αλλά, για να έχουν οι αναγνώστες και μια άλλη άποψη. Μια δεύτερη γνώμη…
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που συλλαμβάνομαι πάντα εγώ «να κλέβω οπώρες». Γιατί εγώ είμαι αυτός που έχω επιφορτιστεί την συλλογική ευθύνη της εφημερίδας να έχω την «άλλη άποψη» και να βγάζω το… φίδι από την τρύπα.
ΚΑΙ για να είμαι ειλικρινής, δεν το κάνω μόνος μου. Για να γραφεί αυτή η στήλη συμβάλουν και άλλοι συνάδελφοι και, προπαντός, ο Σωτήρης Χατζημανώλης, με τον οποίο συζητώ κάθε βδομάδα τι θα πρέπει να σχολιαστεί και δεν είναι λίγες οι φορές που τα σχόλια ακολουθούν τις προτροπές του και βασίζονται σε ιδέες του.
ΝΑ θυμίσω, επίσης, στην κυρία Ιωάννα, και σε όσους αναγνώστες τηλεφώνησαν για να διαμαρτυρηθούν για τη στήλη των «Ξυραφιών» την προπερασμένη Πέμπτη, ότι δεν τα βάζαμε με τους Έλληνες, αλλά με την κρατούσα ελληνική νοοτροπία που έχει ξεφτιλίσει την πατρίδα μας σε όλο τον κόσμο.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, να προσθέσω, επίσης, ότι ο «Αιθεροβάμων» και τα «Ξυράφια» είναι οι μόνες στήλες της εφημερίδας που ασκούσαν έντονη κριτική για πολλά θέματα που διαχρονικά αφορούσαν την παροικία μας.
ΕΝ συντομία να αναφέρω ότι ήταν οι μόνες στήλες που μιλούσαν έξω από τα δόντια για τους συμπάροικους ομοσπονδιακούς και πολιτειακούς υπουργούς και βουλευτές, ασκούσαν κριτική για τις σπατάλες και τα τζάμπα ταξιδάκια των ηγετών της παροικίας μας στην πατρίδα για το ΣΑΕ, τις… επίσημες και επισκέψεις πολιτικών από την Ελλάδα, και τόσα άλλα,που λόγω έλλειψης χώρου θα αναφερθώ μια άλλη φορά. Γεια χαρά.