ΜΕΡΟΣ 3ο

Με την ανάδειξη του Ιουδαιο-Χριστιανισμού σε
επίσημη κρατική θρησκεία από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄
(το 380 μ.Χ.), ο εβραϊκός κοσμογονικός μύθος παραγκώνισε την ελληνική ησιόδεια
θεογονία και τη μετέτρεψε σε άσαρκο όστρακο. 
Η Μούσα παραδόθηκε στον Μωυσή και ο Ελληνισμός στο έλεος των υβριστών
του.  Να τι λέει ο μεγάλος μισέλληνας
Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τον Ελληνισμό:

 «Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης
εκταθείς, και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών, ούτως μετά την τασούτην
ισχύν, και την επίδοσιν, υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως
» (Patrologia Graeca, 50.537).  Δηλαδή: «Ο Ελληνισμός, αφού επεκτάθηκε σε
ολόκληρη τη γη κι αφού κατέκτησε τις ψυχές όλων των ανθρώπων, έτσι μετά από
τόση δύναμη κι επίδοση, διαλύθηκε από τη δύναμη του Χριστού».  Και ο μισέλληνας «άγιος» ρωτά:  «Πού
νυν ο Πλάτων; Πού Πυθαγόρας; Πού των Στωικών ο ορμαθός;
».  Αλλά έχει και τις απαντήσεις:  «τα
Κυνικά καθάρματα ώσπερ όναρ και σκιά πάντες παρήλθον
[. . .] και ο μεν πολλά ληρήσας Πλάτων, σεσίγησεν»
(ό.π. 57.392 και  60.47). 

Μάλιστα, για τον «άγιο» Ιωάννη τον
«Αισχρόστομο», οι κυνικοί φιλόσοφοι ήσαν «καθάρματα» που έπρεπε να
εξαφανιστούν, και ο Πλάτωνας ήταν «φλύαρος» που έπρεπε να φιμωθεί.  Το 401 μ.Χ. ετούτος ο μισέλληνας «άγιος»
οδήγησε έναν συρφετό από χριστιανούς και πήγε στην Έφεσο και κατέστρεψε τον ναό
της Αρτέμιδος – ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας (ό.π. 83).  Με τέτοιους τρομοκράτες πώς θα μπορούσε να
αντέξει ο Ελληνισμός και η Μούσα που τον έτρεφε;    

ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα
στην ελληνική Βουλή δεν υπάρχει η προτομή του Κλεισθένη (πατέρα της
Δημοκρατίας) ούτε το άγαλμα του «Βουλαίου Διός» (προστάτη της Βουλής).  Υπάρχει όμως ο Αρχιεπίσκοπος με την
αγιαστούρα του που ραντίζει τα κούτελα των πολιτικών, όπως ράντιζαν οι αρχαίοι
ιερείς τα κούτελα των βοδιών πριν από τη θυσία. 
Στα δημόσια κτήρια (σχολεία, δικαστήρια κ.ά.) δεσπόζουν τα θρησκευτικά σύμβολα
του Ιουδαιο-Χριστιανισμού, όχι τα σύμβολα του κλασικού Ελληνισμού.  Ελληνικός ραδιοφωνικός σταθμός ανοίγει το
πρωί το πρόγραμμά του πρώτα με το «Πάτερ υμών. . .» και ύστερα ακολουθεί ο Εθνικός
Ύμνος!   

Σήμερα οι Νεοέλληνες χριστιανοί ζητούν την
επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, όχι όμως την επιστροφή του πνεύματος που
τα δημιούργησε.  Λοιδορούν τον Elgin που μετέφερε
στην Αγγλία κάποια εξωτερικά γλυπτά του ναού, και δεν βγάζουν άχνα εναντίον της
Ορθόδοξης Εκκλησίας που εξαφάνισε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς
και αυτό του Ολυμπίου Διός (άλλο ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας).  Ορίζουν ως πολιούχο της Αθήνας τον αλλαξόπιστο
Διονύσιο Αρεοπαγίτη, όχι την γλαυκομάτα Αθηνά που τίμησε την πόλη με τ’ όνομά
της.  Προσδίδουν μεγαλύτερη αξία στη θυσία
του Αβραάμ και λιγότερη στη θυσία της Ιφιγένειας.  Ενδιαφέρονται περισσότερο για τους βίους των αγίων
και λιγότερο για τους βίους Ελλήνων φιλοσόφων.

Ναι, όταν ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλούσε για
«κατάλυση» του Ελληνισμού, ήξερε τι έλεγε. 
Εμείς σήμερα δεν ξέρουμε τι λέμε, όταν μιλάμε για Ελληνισμό κι
ελληνομάθεια.   

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Το ουσιαστικό «Ελληνισμός» ξεπήδησε από το ρήμα
«ελληνίζω», που σημαίνει «ξέρω να μιλώ σωστά ελληνικά».  Συνεπώς, η αρχική σημασία της λέξης
«Ελληνισμός» ήταν η χρήση καθαρής ελληνικής γλώσσας, απαλλαγμένη από
βαρβαρισμούς και σολοικισμούς.  Με δύο
λόγια, «Ελληνισμός» αρχικά σήμαινε «αρετή λόγου».  Αργότερα, κατά την ελληνιστική περίοδο, ο
όρος «Ελληνισμός» σημαίνει «μίμηση ελληνικού τρόπου ζωής και σκέψης».  Με την επικράτηση του Ιουδαιο-Χριστιανισμού,
ο όρος «Ελληνισμός» παίρνει τη σημασία του «θρησκεύειν ελληνικώς».  Έτσι, με τη σημασία αυτή ο Ελληνισμός γίνεται
στόχος ανελέητης επίθεσης από τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι μιλούν για
«την του Ελληνισμού δυσσέβεια» (Ιουστινιάνειος
Κώδικας
, Α΄ 11.9.1). 

Από τον όρο «Ελληνισμός» περνάμε στον όρο «εξελληνισμός»,
που σημαίνει «σκόπιμη (ή αναπότρεπτη) επιβολή του ελληνικού τρόπου ζωής στους αλλόφυλους
και αλλότροπους λαούς».  Τα κύρια
χαρακτηριστικά μιας εξελληνισμένης πόλης είναι η αγορά, το θέατρο, το γυμνάσιο
(γυμναστήριο), το στάδιο, καθώς και μια τάση για καλλιέργεια των γραμμάτων, των
επιστημών και της κριτικής σκέψης.  Σε
μια εξελληνισμένη πόλη το άκαμπτο θρησκευτικό δόγμα δεν έχει θέση.  Έχει όμως θέση στις εκχριστιανισμένες
ελληνόφωνες πόλεις, όπου το θρησκευτικό δόγμα συγκρούεται με την «αίρεση» (επιλογή),
και συνήθως νικά το πρώτο με όπλο την ωμή βία. 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ

Στην Καινή Διαθήκη η λέξη «Ελληνιστής» αντιδιαστέλλεται
προς τη λέξη «Εβραίος».  Γράφει ο
Ευαγγελιστής Λουκάς: «Εν δε ταις ημέραις
ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους
Εβραίους
» (Πράξεις, 6:1).  Όμως ποιοι
είναι αυτοί οι «Ελληνιστές», για τους οποίους κάνει λόγο εδώ ο Μακεδόνας Λουκάς;  Πρόκειται για Εβραίους της διασποράς που
μιλούν ελληνικά.  Πολλοί από αυτούς έχουν
ελληνικά ονόματα, όπως λ.χ. ο Στέφανος – ο πρώιμος χριστιανός Ελληνιστής που
λιθοβολήθηκε από τους Εβραίους ομοφύλους του. 
Ελληνικά ονόματα έχουν και οι υπόλοιποι έξη πρώτοι διάκονοι: ο Φίλιππος,
ο Πρόχορος, ο Νικάνωρ, ο Τίμων, ο Παρμενάς και ο Νικόλαος (ό.π. 6:5).

Όταν λέμε οι Ελληνιστές ελληνίζουν, για τους
Πατέρες της Εκκλησίας αυτό το «ελληνίζειν» πάει πιο πέρα από το «ομιλείν ελληνικώς»:
φτάνει ως το «ασπάζεσθαι» την ελληνική θρησκεία.  Και είναι αυτό που ωθεί τον υπότουρκο πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιο (π. 1400-1473) να δηλώσει: «Έλλην ων τηι φωνήι, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως
εφρόνουν ποτέ πο Έλληνες . . .  Και ει
τις έροιτό με τις ειμί, αποκρινούμαι χριστιανός είναι
».  Αυτό τα λέει όλα!

Καιρός λοιπόν να πάψει ο Νεοέλληνας να σκέφτεται
ιουδαιο-χριαστιανικά και να τρέχει να προσκυνά παλιά κόκαλα «αγίων» και ζωνάρια
της Παναγιάς.  Η σοφία των προγόνων του
είναι εκεί, στα ράφια της βιβλιοθήκης, και τον περιμένει.  Καιρός να βγει η Μούσα έξω από το Μουσείο και
ν’ αρχίσει πάλι να τραγουδά ελληνικά!