Η αγγλική Πρέμιερ Λιγκ, δεν είναι σίγουρα το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο…

Είναι όμως, χωρίς καμιά αμφιβολία το πιο σ υ ν α ρ π α σ τ ι κ ό!

ΠΑΜΠΟΛΕΣ οι περιπτώσεις που το αποδεικνύουν, τελευταία και κ ο ρ υ φ α ί α, η κατάκτηση του τίτλου της πρωταθλήτριας από την Λέστερ, δύο αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του λιγκ.

ΕΧΟΥΝ γραφτεί και έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, για τον μέγα αυτό άθλο της ομάδας του Κλαούντιο Ρανιέρι, που ότι και να προσθέσει κανείς, δεν θα μπορεί να προσδώσει το πραγματικό μέγεθος της επιτυχίας.

Της επιτυχίας μιας ομάδας που πέρυσι έδινε “μάχες” για να αποφύγει τον υποβιβασμό και αυτή τη στιγμή καμαρώνει στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου, το οποίο θα εκπροσωπήσει στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ, δίπλα, δίπλα, σε μεγαθήρια του ευρωπαϊκού φούτμπολ.

Η άγρια και γλυκιά ταυτόχρονα, ομορφιά, του δημοφιλέστερου ΣΠΟΡ του πλανήτη Γη.

ΚΑΙ κάτι τέτοιες ώρες που το Λέστερ “καίγεται” και οι τολμηροί παίκτες των στοιχημάτων, που πόνταραν νίκη με πιθανότητες 5000/1, ετοιμάζονται να εισπράξουν “μυθικά” κέρδη, εμάς τους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους μας πιάνει μια πρωτόγνωρη μελαγχολία.

Γνωστός ο λόγος, ή οι λόγοι αν θέλετε…

ΤΗΝ ώρα που η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα αποθεώνει τον “αρχιτέκτονα” της ανεπανάληπτης αυτής επιτυχίας της Λέστερ, τον Ιταλό Κλαούντιο Ρανιέρι…

Εμείς θυμόμαστε ότι πέρασε για ένα μικρό διάστημα από τον πάγκο της εθνικής μας και επειδή οι ανεγκέφαλοι παράγοντες που περίμεναν αποτελέσματα από την μια μέρα στην άλλη, δεν έμειναν ευχαριστημένοι, τον “αποδέσμευσαν”…!

Η πλάκα όμως είναι ότι σ αυτούς τους “ανεγκέφαλους” παράγοντές μας, χρωστάνε ένα μεγάλο ευχαριστώ οι άνθρωποι της Λέστερ.

Απλός ο λόγος…

Αν είχε μείνει στην εθνική μας…

Δεν θα είχε πάει στην Λέστερ!

ΜΙΑ αγκαλιά λουλούδια λοιπόν, και ένα κουτί ακριβά σοκολατάκια από την Λέστερ στην ΕΠΟ, δεν θα είναι άσχημη ιδέα…

ΕΧΩ βαρεθεί να διαβάζω τα τελευταία χρόνια για το πόσο μεγάλη πρόοδο έκανε το ποδόσφαιρο της Αυστραλίας με το νέο εθνικό πρωτάθλημα και όπως καλά γνωρίζετε όσοι διαβάζετε την στήλη αυτή, πάντα διαφωνώ κάθετα.

ΝΑΙ, κάποια λίγα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο, με την “φροντίδα” και των εκάστοτε κυβερνήσεων της Καμπέρα, κάτι που δεν συνέβαινε στο “αμαρτωλό” παρελθόν.

ΓΙΑ να καταλάβουμε όμως και την ουσία της “προόδου” θα πρέπει να ξέρουμε και τι σημαίνει πρόοδος…

Είναι για παράδειγμα πρόοδος το ότι…

-Τον τελικό της περασμένης Κυριακής στην Αδελαΐδα παρακολούθησαν περισσότεροι από 50.000 φίλαθλοι;

-Ή ότι η εθνική ομάδα, που παλιότερα δεν είχε χρήματα για να πληρώσει τις ανά τον κόσμο μετακινήσεις της, ταξιδεύει σήμερα Α’ θέση;

ΚΑΛΑ στοιχεία είναι αυτά, δεν λέω…

Πρόοδο όμως δεν τα λέω.

ΠΡΟΟΔΟΣ για μένα προσωπικά είναι το ότι ένας -μη Αυστραλός- τεχνικός, με “προϊστορία” 311 αγώνων με την Μπαρτσελόνα και 37 συμμετοχές με την εθνική ομάδα της Ισπανίας, έκανε “σπίτι” του την Αδελαΐδα…

Και κατάφερε να οδηγήσει την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης, στην κατάκτηση του πρώτου εθνικού της τίτλου.

ΗΡΕΜΑ, ψύχραιμα, με πλάνο και χωρίς πανικό όταν τον περασμένο Νοέμβρη ήταν τελευταία στον βαθμολογικό πίνακα, την οδήγησε στην κορυφή, καταξιωμένη “βασίλισσα” του ποδοσφαίρου μας!

ΚΑΙ ακολούθησε όλο αυτό το “κόκκινο” ντελίριο που απολαμβάνουμε τις τελευταίες ημέρες…

Ήρθε ύστερα και το τηλεφώνημα του Πεπ Γκουαρδιόλα, για τα συγχαρητήρια στον καλό φίλο και πρώην συμπαίκτη Γκιγιέρμο…

Και μου έμεινε στο μυαλό και η δήλωση του Μιχάλη Βαλκάνη, μέλους του τιμ των τεχνικών της Αδελαΐδας…

“Ηλία, έμαθα πάρα πολλά από τον Τζόσεπ (Γκομπάου), αλλά και από τον Γκιγιέρμο. Είναι σπουδαίοι και οι δύο και μεγάλη η προσφορά τους στο εθνικό μας πρωτάθλημα”.

ΑΥΤΟ είναι πρόοδος φίλοι μου.

Ο Τζόσεπ, ο Γκιγιέρμο, το τηλεφώνημα του Πεπ, η δήλωση του Μιχάλη…

ΗΜΟΥΝ πάντα υπέρ των καλών ξένων προπονητών για τις ομάδες του εθνικού μας λιγκ.

Ξένοι με καλά διαπιστευτήρια όμως…

Ο Τζόσεπ Γκομπάου, ήρθε στην Αδελαΐδα, όντας βασικός “δάσκαλος” στις Ακαδημίες της Μπαρτσελόνα.

Έφυγε κάποια στιγμή, αλλά άφησε “έργο”, άφησε βάσεις.

Τον αντικαταστάτη του, Γκιγιέρμο Αμόρ, κάποιοι τον θεώρησαν “λίγο” στην αρχή και δεν έκρυβαν και την χαρά τους όταν στο ξεκίνημά του δεν μπορούσε να “σταυρώσει” νίκη.

ΤΗΝ περασμένη Κυριακή όμως, όλοι έτρεχαν να τον συγχαρούν, να βγάλουν μία σέλφι μαζί του…

ΚΙ αυτός εκεί, χαμογελαστός, όπως και τον περασμένο Νοέμβρη όταν η ομάδα του είχε πατώσει στην βαθμολογία.

Και ίσως να ήταν και ο μόνος τότε, που πίστευε ότι αυτή η ομάδα μπορεί.

Μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα!

ΠΑΝΤΑ ήμουν και θα είμαι, υπέρ των καλών ξένων τεχνικών για τις ομάδες του εθνικού μας λιγκ, που μπορούν να τους πληρώσουν.

Και την θέση μου αυτή ενίσχυσε πολύ και η δήλωση του Μιχάλη Βαλκάνη, ενός ανατέλοντα καλού προπονητή του εγγύς μέλλοντος:

“Ηλία έμαθα πολλά, από τον Τζόσεπ, αλλά και από τον Γκιγιέρμο…”.

ΕΜΑΘΕ από δύο ανθρώπους της κορυφαίας ποδοσφαιρικής οικογένειας του πλανήτη.

Της Μπαρτσελόνα!

Από τον Τζον Αλοΐσι και τον Κέβιν Μάσκατ, αλλά και τον Γκρέιαμ Άρνολντ, τι να μάθει κανείς;

ΤΟ ξέρω, θα μου πείτε ότι ο τεχνικός της εθνικής Αυστραλίας, ο Άγγελος Ποστέκογλου, είναι ντόπιος τεχνικός…

Ναι, αλλά είχε καλούς “δασκάλους” κι αυτός…

Θήτευσε δίπλα σε έναν θρύλο του παγκόσμιου φουτμπόλ, τον Φέρεντς Πούσκας!

Ε, δεν μπορεί, κάτι θα έμαθε κι αυτός…

ΠΡΟΣ θεού, δεν απαξιώνω τους ντόπιους τεχνικούς των ομάδων του εθνικού λιγκ, αλλά και κάποιους ταλαντούχους ομάδων του NPL.

Είναι καλοί, πολύ καλοί, με λαμπρό μέλλον.

Όμως, η εμπειρία που αποκτούν εδώ στην Αυστραλία, αλλά και στα Αθλητικά Κέντρα της πρωτεύουσας, δεν είναι αρκετή.

ΠΡΕΠΕΙ να θητεύσουν δίπλα σε καταξιωμένους του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού χώρου.

Εκεί θα κάνουν το επόμενο βήμα στην καριέρα τους, για να μπορέσουν στη συνέχεια να ανοίξουν τα φτερά τους για μεγάλα ποδοσφαιρικά ταξίδια…

“Η Τσέλσι τη χρώσταγε τη χαρά στον σπουδαίο άνθρωπο και προπονητή, άλλωστε με αυτόν στον πάγκο της έπαιξε καταπληκτικό ποδόσφαιρο! 

Ο θαυματοποιός Ρανιέρι πέρασε και από την Ελλάδα και ο κάθε πουθενάς του έριχνε χολή…

Το εκκωφαντικό χειροκρότημα του πλανήτη θα κρατήσει για μέρες και το αξίζει…”

(Ανάρτηση στο facebook του Κωνσταντίνου Καραπαπά, υπεύθυνου επικοινωνίας του Ολυμπιακού).

Διαφωνεί κανείς;