ΤΙ ΣΧΕΣΗ έχουν οι σύγχρονοι Έλληνες με τους αρχαίους;
Καμιά! Αν με ρωτήσετε πού το στηρίζω, αυτό θα σας απαντήσω!
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ, λένε κάποιοι, έφτασαν στη Νέα Ζηλανδία πριν από τους… Μαορί!
ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ (δηλαδή, οι ηγέτες τους) δεν ξέρουν ακόμα πώς να έρθουν (αεροπορικώς) στην… Αυστραλία!
ΔΕΝ ΚΑΝΩ πλάκα..
Διαβάστε προσεκτικά και θα καταλάβετε.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ κατοίκησαν πρώτοι τη Νέα Ζηλανδία! Πριν ακόμα και από τους Μαορί! Τον μάλλον εξωφρενικό αυτό ισχυρισμό διατυπώνουν τρεις ερευνητές σε βιβλίο τους και παραθέτουν «στοιχεία» που «αποδεικνύουν» ότι δεν ήταν οι Μαορί, αλλά Έλληνες με Ισπανούς και Αιγύπτιους που… εγκαταστάθηκαν πρώτοι στη Νέα Ζηλανδία!
Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ του Πανεπιστημίου AUT, Πολ Μουν, απορρίπτει (μεταξύ μας, μάλλον, δικαιολογημένα) τον ισχυρισμό των τριών ερευνητών-συγγραφέων, λέγοντας ότι «δεν είναι αξιόπιστοι καθώς δεν έχουν σχέση με την ιστορία, την αρχαιολογία, την ανθρωπολογία και άλλες σχετικές επιστήμες».
ΤΟ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟ βιβλίο, με τίτλο «To the End of the Earth» («Ώς την άκρη του κόσμου») με 378 σελίδες, επιμελήθηκαν από κοινού, οι ερευνητές Maxwell C Hill, Gary Cook και Noel Hilliam. Στο βιβλίο απεικονίζονται αρχαίοι χάρτες, σχεδιασμένοι την προ Χριστού εποχή, και στους οποίους οι δημιουργοί σχεδίασαν με λεπτομέρεια την ακτογραμμή της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.
ΛΑΞΕΜΕΝΟΙ βράχοι, πέτρινα κτίρια και μνημεία, όλα αποδίδονται στους ευρωπαϊκής καταγωγής ανθρώπους που ζούσαν στη Νέα Ζηλανδία, αιώνες πριν την άφιξη των Πολυνήσιων, λένε οι συγγραφείς του βιβλίου. Μάλιστα, τα τεχνουργήματα περιλαμβάνουν ένα πέτρινο γλυπτό που απεικονίζει ένα αρχαίο ελληνικό πλοίο που βρέθηκε στην Taupo, έναν πέτρινο πυλώνα με έναν ακριβή χάρτη των ακτών της Νέας Ζηλανδίας, όπου φαίνεται η Λίμνη Taupo, στο σχήμα που είχε κατά την -πριν το 232μ.Χ.-, έκρηξη, καθώς και σκαλίσματα σε βράχους στο Raglan.
ΕΛΠΙΖΩ τώρα που ενημερώθηκαν οι «Ελληναράδες» (οι οποίοι, όπως διαπίστωσα, είναι φανατικοί αναγνώστες μου) να μην τρέξουν και προβάλλουν εδαφικές διεκδικήσεις στη… Νέα Ζηλανδία!
ΚΑΙ ΕΝΩ, λοιπόν, οι αρχαίοι μας ενδέχεται (λέμε τώρα) να έφτασαν στη Νέα Ζηλανδία πριν από τους Μαορί, ένας πολιτικός αρχηγός στην Ελλάδα δεν ξέρει ακόμα πώς ερχόμαστε από την Ελλάδα στην Αυστραλία (και ας ζουν εδώ μισό εκατομμύριο Έλληνες).
ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ μέρες, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, ανέλυσε (για πολλοστή φορά) το όραμά του για την (ΣΥΡΙΖΙΚΗ) Ελλάδα.
«Η στρατηγική διαχείριση της εικόνας της χώρας δεν αποτελεί επιλογή, αλλά αναγκαιότητα εθνικής σημασίας» υπογράμμισε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, κατά την εισήγησή του στην πρώτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής (ΣΕΕΠ) και τόνισε ότι «σε αυτή την ιστορική στιγμή έχουμε τη δυνατότητα να ξαναφτιάξουμε την εικόνα και τη φήμη της Ελλάδας και να προκαλέσουμε εκούσια ένα ντόμινο θετικών εξελίξεων».
ΚΑΙ ΕΚΕΙ πάνω πέταξε και τη πρότασή του! Η Ελλάδα θα «μιμηθεί» την Αυστραλία, είπε. Συγκεκριμένα, ο Αλέξης Τσίπρας υπογράμμισε ότι «η οικοδόμηση μιας επιθυμητής εικόνας πρέπει να γίνει αντιληπτή ως μέρος της εθνικής πολιτικής και όχι ως μια διαφημιστική καμπάνια, ανεξάρτητη από τον σχεδιασμό, τη διακυβέρνηση και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, τις μεγάλες και μικρές μεταρρυθμιστικές τομές». Είπε, ειδικότερα, ότι απαιτείται μελέτη και στοχοθεσία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα σε σχέση με αυτά που μπορούμε να πετύχουμε, και ότι τα μεθοδολογικά εργαλεία για nation branding υπάρχουν ήδη, και άλλες χώρες (π.χ. Αυστραλία, Γερμανία) τα έχουν εφαρμόσει με μεγάλη επιτυχία. Πρέπει, δηλαδή, η Ελλάδα να αποκτήσει ένα nation branding σαν της Αυστραλίας! (Πώς το αντέχουν αυτό οι «Ελληναράδες μας»;).
ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς, ότι η άποψη αυτή του Έλληνα πρωθυπουργού θα γινόταν ευνοϊκά δεκτή από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς…
ΑΜ, δε! Ένας απ’ αυτούς -ο Σταύρος Θεοδωράκης- που μου ήταν και συμπαθής, έκανε σχόλια και μίλησε για καθυστερήσεις, λάθος επιλογές προσώπων, αμαθείς, «ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτα άλλο από το κομματικό τους περιβάλλον τους», που «πληρώνει ακριβά σήμερα ο ελληνικός λαός».
«ΘΑ δούμε ποια θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της καθυστερημένης κωλοτούμπας» προσέθεσε, ενώ ανέφερε χαρακτηριστικά: «Στην Αυστραλία μπορείς να πας και μέσω Τόκιο και μέσω Σιγκαπούρης, αλλά ο Τσίπρας επέλεξε να πάει μέσω Βενεζουέλας».
ΑΓΑΠΗΤΕ μου Σταύρο, ο δρόμος από Αθήνα προς Αυστραλία δεν περνά μέσω Τόκιο ούτε καν μέσω Σιγκαπούρης πια… Και αν δεν ξέρουμε τη διαδρομή γιατί να την επικαλεστούμε;
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ότι η αναφορά στη διαδρομή μπορεί να ήταν «μεταφορική», αλλά ήταν και άστοχη. Απλώς, άλλη μια «εξυπνάδα».
ΚΑΙ μιας και ο λόγος περί πολιτικής, να σας πω, ότι ένα πουλάκι μου «σφύριξε» ότι σήμερα (μπορεί και αύριο) η ομοσπονδιακή κυβέρνηση (μέσω ομογενή πολιτικού) θα κάνει μια σημαντικότατη ανακοίνωση για την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης. Αυτό, μου είπαν, περιμένει ο πρόεδρος κ. Παπαστεργιάδης, πριν πάει για τις θερινές του διακοπές στην Ελλάδα.
ΣΗΜΕΡΑ, επίσης, όσοι τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε θα πούμε το στερνό αντίο στον Αλφρέδο Κουρή! Έναν άνθρωπο που ξεκίνησε «αντιστασιακός», έγινε δεξιός και, στο τέλος, έγινε ανένταχτος όταν διαπίστωσε ότι τον «πρόδωσαν» όλοι.
ΞΕΚΙΝΗΣΕ, επίσης, ως επιχειρηματίας, για να καταλήξει δημοσιογράφος, που ήταν και η μεγάλη του αγάπη. Υπήρξε εκδότης δικών του εφημερίδων, αλλά και διευθυντής του συγκροτήματος Σκάλκου καθώς και του Σταμούλη. Βασικά ήταν αντίπαλος του «Νέου Κόσμου». Η Βίβιαν Μόρρις ήταν αποκαλυπτική στο «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης. «Δεν φαντάζομαι να πας στους κομμουνιστές» της είπε, όταν ο (μακαρίτης) «Πυρσός» είχε οικονομικά προβλήματα.
ΟΙ «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ» ήταν αυτοί του «Νέου Κόσμου». Σιγά-σιγά, όμως, αποδέχθηκε το «Νέο Κόσμο», έγινε καλός φίλος με διεύθυνση και δημοσιογράφους και τα τελευταία χρόνια αρθρογραφούσε (εθελοντικά) και εκείνος στην εφημερίδα των «κομμουνιστών».
Ο ΑΛΦΡΕΔΟΣ αγαπούσε πραγματικά την παροικία και δούλεψε για την πρόοδό της. Θα μας λείψει. Καλό σου ταξίδι, Αλφρέδο.
ΚΑΘΩΣ, λοιπόν, σήμερα αποχαιρετούμε τον Αλφρέδο Κουρή, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο που έγραψε η (φίλη μου) Ελευθερία Τελειώνη που είναι σχετικό και αναφέρει:
«ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ μερικές φορές, είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
ΜΟΥΤΡΑ. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
ΚΑΙ να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
ΝΑ ΚΛΑΙΓΕΣΑΙ που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
ΚΑΘΕ μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(Από «Το Παράπονο» του Οδυσσέα Ελύτη).