Ο Χάρης Μήλας σήμερα είναι ένας “καινούριος” άνθρωπος, έτσι τουλάχιστον αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του. Την ιστορία του ίσως να την έχετε ακούσει όλοι, αλλά εν μέρει. Είναι ο ομογενής πατέρας, που πριν από πέντε χρόνια δέχθηκε επίθεση με ομπρέλα στην πλάτη από έναν άλλο γονιό, ενώ παρακολουθούσε τον γιο του να παίζει ποδόσφαιρο.

Με την ελληνική ομάδα των αστέγων στη Μελβούρνη

Το όνομα ίσως να μην σας λέει πολλά, έστω και αν πολλοί είναι οι φίλαθλοι και οι αθλητικοί παράγοντες της παροικίας που τον έχουν γνωρίσει και μερικοί από αυτούς τον έχουν “κακολογήσει” κάμποσες φορές. Εκτός από το κύριο επάγγελμά του ως φωτογράφος, για 13 χρόνια τώρα είναι διαιτητής ποδοσφαιρικών αγώνων σε όλες τις κατηγορίες ποδοσφαίρου της Βικτώριας έως και αυτή του Premier League.

Όσοι πάνε στο Ελληνικό Κύπελλο σε λίγες μέρες, θα τον δουν εκεί. Όσοι πήγαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων τον είδαν και εκεί. Θα το έχετε δει και σε πολλούς αγώνες παροικιακών μας ομάδων. Εσείς, λοιπόν, οι φίλαθλοι, τον Χάρη τον γνωρίζετε, και κάποιοι, σίγουρα, τον έχετε “στολίσει” αναλόγως, είτε σιχτιρίσει κάμποσες φορές, είτε φωναχτά, είτε κάτω από τα δόντια σας. Γιατί, όπως λέει και ο Χάρης Μήλας, “τον διαιτητή κανένας δεν τον συμπαθεί”. Σήμερα είναι επίσης και ο διαιτητής που θα εκπροσωπεί από εδώ και μπρος την Αυστραλία στα Κύπελλα Αστέγων που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο σε μια διαφορετική χώρα του πλανήτη.

Παιδί μεταναστών με αίμα καλαματιανό και κεφαλλονίτικο, που μεγάλωσε μέσα στο φωτογραφείο του πατέρα του, του Δημοσθένη Μήλα, ασχολήθηκε από μικρός με το ποδόσφαιρο. Πριν περίπου 15 χρόνια, η ενασχόλησή του αυτή έγινε περισσότερο ουσιαστική και αυτό μιας και οι δύο του γιοί αγαπούσαν το άθλημα και “ήθελε να είναι κοντά τους”, όπως λέει ο ίδιος.

Πριν από λίγες μέρες, ο Χάρης έδωσε πάλι εξετάσεις, όπως, συνήθως, κάνει κάθε φορά που μπαίνει μέσα στο γήπεδο για να διαιτητεύσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Αυτή τη φορά, όμως, έδωσε εξετάσεις ανάμεσα σε 35 άλλους διαιτητές προκειμένου να του δοθεί η θέση του μόνιμου διαιτητή από την Αυστραλία που θα παίρνει μέρος στα Παγκόσμια Κύπελλα Αστέγων. Ο Χάρης κατάφερε να κερδίσει αυτόν τον αγώνα.

Όσο κι αν φαίνεται ότι η σχέση του με το ποδόσφαιρο είναι άριστη, δεν ήταν πάντα έτσι. Το 2003 παραλίγο να μείνει ανάπηρος για όλη του τη ζωή λόγω ενός διαπληκτισμού σε ένα παιχνίδι τζούνιορ.

ΕΝΟΣ ΚΑΚΟΥ ΜΥΡΙΑ ΕΠΟΝΤΑΙ
Ήταν ένα από εκείνα τα χειμωνιάτικα απογεύματα του Ιούνη. Ο Χάρης συνόδευε τον γιό του Δανιήλ σε ένα παιχνίδι τζούνιορ σε ένα γήπεδο της περιοχής Chadstone. O Δανιήλ Μήλας έπαιζε στην ομάδα του Monash, η οποία εκείνη την ημέρα αγωνιζόταν με την ομάδα του Knox City.

“Τα παιχνίδια των τζούνιορ πολλές φορές αποδεικνύονται ιδιαίτερα βίαια”, μου λέει σήμερα, περιγράφοντάς μου την κατάσταση που επικρατεί όχι εντός του αγωνιστικού χώρου αλλά στις κερκίδες όπου κάθονται οι γονείς των μικρών ποδοσφαιριστών.

“Οι γονείς πολλές φορές αποδεικνύονται οι πιο βίαιοι και η μεγαλύτερη ντροπή για τα ίδια τους τα παιδιά. Τους φωνάζουν, τους παροτρύνουν να λειτουργήσουν βίαια μέσα στο γήπεδο, τους βρίζουν αν κάνουν κάτι λάθος και πάει λέγοντας”, μου λέει.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Χάρη μόνο που αυτός έχοντας ήδη 8 χρόνια μέσα στα γήπεδα ως διαιτητής γνώριζε και γνωρίζει ότι τέτοιου είδους συμπεριφορά δεν βοηθά κανέναν και, πάνω από όλα, τους μπόμπιρες που αγωνίζονται να βάλουν το πολυπόθητο γκολ.

Ο γιος του Χάρη μαρκάρισε τον γιο του Στίβεν Ράιαν και ο Ράιαν άρχισε να ουρλιάζει στον γιο του να πλακώσει στο ξύλο τον 13χρονο συμπαίκτη του.

Ο Χάρης προσπάθησε να ηρεμήσει την κατάσταση. “Πήγα κοντά στον πατέρα και άρχισα με καλό τρόπο του να του μιλάω, λέγοντάς να ηρεμήσει και να δώσει στα παιδιά την ευκαιρία να συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Τότε αυτός άρχισε να κουνά απειλητικά την ομπρέλα του προς την μεριά μου και ήταν έτοιμος να με χτυπήσει. Ήταν έξαλλος και έβριζε”.

Ο Χάρης προσπάθησε να πιάσει την ομπρέλα, αλλά η ορμή με την οποία την τράβηξε ο Ράιαν του έσκισε την παλάμη και άρχισε να αιμορραγεί. Τα δύο του δάκτυλα απονεκρώθηκαν. “Εργάζομαι ως φωτογράφος. Βλέποντας το αίμα να τρέχει και μη νοιώθοντας τα δάχτυλά μου, με έλουσε κρύος ιδρώτας. “Τα έχασα”, σκέφτηκα. Φοβήθηκα ότι ο τραυματισμός μπορούσε να οδηγήσει τα δάκτυλά μου σε παράλυση. Γύρισα να φύγω λέγοντας στον έξαλλο πατέρα… “Thank you mate. Are you happy now?” και ξαφνικά γυρίζοντας να φύγω, νοιώθω κάτι σαν μπουνιά στην πλάτη μου”.

Δεν ήταν γροθιά αυτό που προσγειώθηκε στην πλάτη του Χάρη, ήταν μία “μαχαιριά” με την ατσάλινη άκρη της ομπρέλας του Ράιαν. Η ατσάλινη άκρη έσπασε και έμεινε μέσα στην ωμοπλάτη του Χάρη Μήλα σφηνωμένη μόλις λίγα χιλιοστά δεξιότερα της σπονδυλικής του στήλης. Αυτό ο Χάρης Μήλας το έμαθε αργότερα, όταν τον συνέφεραν οι άνδρες των Πρώτων Βοηθειών. Γιατί εκείνη τη στιγμή έχασε τις αισθήσεις του.

Ενός κακού μύρια έπονται όμως. Καθώς ο Χάρης Μήλας αγωνιζόταν να σώσει τα δάκτυλά του στο νοσοκομείο Alfred και οι γιατροί ξεκίνησαν τη μια επέμβαση μετά την άλλη για να καταφέρουν να βγάλουν την μεταλλική σφήνα της ομπρέλας από την πλάτη του και να αποτρέψουν οποιοδήποτε τραυματισμό της σπονδυλικής του στήλης, κάτι που θα οδηγούσε τον Χάρη σε παράλυση και σε αναπηρική καρέκλα για το υπόλοιπο της ζωής του, άλλα δράματα άρχιζαν να ξετυλίγονται μπροστά του.

“Μέσα σ’ ένα μήνα είδα τη ζωή μου να διαλύεται. Το πρώτο χτύπημα ήταν αυτό που δέχθηκα μέσα στο γήπεδο. Το δεύτερο, η απογοήτευση για το αν, τελικά, αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με το ποδόσφαιρο. Ήμουν διαιτητής και παραμένω, αλλά για φαντάσου! Εμάς τους διαιτητές, γενικώς, δεν μας συμπαθεί κανένας μέσα στο γήπεδο. Να με χτυπούσαν ενόσω έκανα τη δουλειά μου, να πω ήταν αναμενόμενο, το ξέρω ότι μπορεί να συμβεί, προσέχω. Αλλά τώρα έτσι από το πουθενά; Η αγάπη μου για το άθλημα έγινε ανησυχία για την ασφάλεια των παιδιών μου”.

“Μετά έρχεται και το άλλο χτύπημα. Μέσα σε εκείνο τον Ιούλη του 2003, πεθαίνει η μητέρα μου και πριν ακόμα καλά συνέλθω από τον θάνατό της, η πρώην γυναίκα μου, με αφήνει παίρνοντας μαζί της και τα παιδιά μου. Μαθαίνω ότι είχε ήδη άλλη σχέση. Όλα τα έχασα μέσα σε δύο μήνες πάνω στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, υγεία, μητέρα, τα παιδιά μου, την οικογένειά μου”.

“ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΕΦΕΡΕ ΠΙΣΩ”
Καθώς ο Χάρης Μήλας προσπαθούσε να βρει ένα μονοπάτι για να βγει από το τέλμα που η ίδια η ζωή τον οδήγησε, το ποδόσφαιρο και η αγάπη του γι’ αυτό στάθηκε δίπλα του ένας καλός φίλος. “Από τα γήπεδα ξεκίνησα να χτίσω όλα αυτά που είχαν γκρεμιστεί. Βρήκα το κουράγιο μετά από σειρά εγχειρήσεων να σηκωθώ και πάλι στα πόδια μου. Έπρεπε να αγαπήσω πάλι τη ζωή και το ποδόσφαιρο μου έδωσε την δύναμη να το ξανακάνω. Αυτή η αγάπη με οδήγησε εδώ που είμαι σήμερα”.

Ο Χάρης σήμερα ζει με τη νέα του σύζυγο και με τα δύο του παιδιά την κηδεμονία των οποίων κατάφερε, τελικά, να αποκτήσει. Συνεχίζει να ασχολείται με τη διαιτησία, αλλά, παράλληλα, όπως λέει ο ίδιος, προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να καταλάβει ότι η βία δεν είναι λύση. “Δεν οδηγεί πουθενά”, μου λέει.

Στην προσπάθειά του αυτή, γνώρισε το Κύπελλο των Αστέγων.

“Τον Νοέμβριο του 2008 ένας άλλος ομογενής, ο Γιώργος Χαλκιάς, υπεύθυνος για τη διοργάνωση του Κυπέλου των Αστέγων στην Αυστραλία, επικοινώνησε μαζί μου, ζητώντας μου να τον βοηθήσει να βρει διαιτητές για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με το Κύπελλο των Αστέγων. Καταφέραμε μαζί με τον Γιώργο να κινήσουμε το ενδιαφέρον πολλών άλλων διαιτητών και να βρούμε όσους χρειάζονταν. Μου άρεσε η διοργάνωση. Ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτή και έτσι έθεσα υποψηφιότητα για τη θέση του Αυστραλού διαιτητή της διοργάνωσης”.

Όπως εξομολογείται ο ίδιος, η ανθρωπιά και το πραγματικό αγωνιστικό πνεύμα ήταν αυτά που το Κύπελλο των Αστέγων είχε σε αφθονία. “Δεν είχα γνωρίσει ποτέ πάλι τόση συναδελφικότητα και αλληλεγγύη μέσα στα γήπεδα. Αυτά τα παιδιά με έκαναν να πω, για άλλη μια φορά, ότι αξίζει τον κόπο. Να αγαπήσω το άθλημα ακόμα περισσότερο”.

Λέει ότι η πιο ωραία στιγμή του μέσα στο γήπεδο ήταν στο Κύπελλο Αστέγων, όταν διαιτητεύοντας αγώνα της ελληνικής ομάδας, είπε λίγο πριν το αγώνα στους παίκτες “Καλή τύχη πατρίδα” και ο Έλληνας παίκτης χτυπιόταν από χαρά λέγοντας στους συμπαίκτες του… “ο διαιτητής είναι δικός μας”.

Ο Χάρης Μίλας, αποπέμπει στην κυριολεξία μία λάμψη που είναι δύσκολο να αγνοήσεις. Είναι το γεγονός ότι μετά τα χίλια μύρια που πέρασε δεν έχασε το πλατύ του χαμόγελο; Είναι το ότι με κοιτά στα μάτια συνεχώς και έχει επαναλάβει τουλάχιστον είκοσι φορές “αν κάνεις κάτι με πάθος τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει”; Δεν ξέρω, εκείνο που ξέρω είναι ότι, όντως, ο Χάρης φαίνεται “καινούριος”, “σοφός”. Τα

έλος, δεν ξέρω αν την ίδια λάμψη θα την δείτε και εσείς μέσα στα γήπεδα. Ίσως όχι, αλλά την επόμενη φορά που θα “στολίσετε” με την ανάλογη γλώσσα, σκεφτείτε… Όλοι με την ίδια αγάπη για το άθλημα πάμε στα γήπεδα και όλοι την ίδια ικανοποίηση προσδοκούμε από το θέαμα.