ΠΑΡΑ την ηλικία μου, την αντιτηλεφωνική μου υστερία και την περιορισμένη τεχνογνωσία μου, είχα καταφέρει να τη βγάζω «καθαρή» μέχρι σήμερα…
ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΟΥΝ, βέβαια, να κάνω «γρήγορα» ορισμένες δουλειές μου, να επικοινωνήσω με φίλους και γνωστούς, που έχουν «περάσει» στον καινούργιο κόσμο, αλλά το γεγονός ότι συνέχιζα να ζω όπως είχα μάθει μου αρκούσε…
ΤΟ «καμπανάκι» ότι τα πράγματα αλλάζουν, το άκουγα εδώ και μια εικοσαετία τουλάχιστον, αλλά δεν έδινα σημασία, προσποιούμενος ότι δεν το ακούω…
ΔΕΝ ήθελα, ρε παιδί μου, να πιστέψω, ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και για το «νησάκι» του δικού μου lifestyle…
ΣΥΝΕΧΙΖΑ να ζω στον δικό μου μικρόκοσμο, όπως κάνουν ακόμα οι κάτοικοι των μικρών νησιών του Ειρηνικού, που ενώ βλέπουν τη στάθμη του ωκεανού να ανεβαίνει από το λιώσιμο των πάγων, δεν τα εγκαταλείπουν…
ΤΟ ότι δεν υπάρχει διαφυγή από το τεχνολογικό τσουνάμι που κατακλύζει τον κόσμο μας, το διαπίστωσα καμιά δεκαριά βδομάδες πριν…
ΚΑΙ, συγκεκριμένα, πριν τα Χριστούγεννα, όταν μου συνέβη κάτι, που ούτε και στα πιο… wild όνειρά μου δεν περίμενα ότι θα μου συμβεί…
ΚΑΙ συνέβη, επειδή εξαντλήθηκαν όλα τα περιθώρια «αντίστασης» που είχα και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να παίρνω σε μετρητά το μισθό μου, οπότε και υποχρεώθηκα να κάνω ό,τι κάνουν και οι άλλοι: να πηγαινοέρχομαι στα ΑΤΜ για να παίρνω λεφτά…
ΠΑΡΑ το γεγονός, ότι για πάρα πολλά χρόνια, έβλεπα τους συναδέλφους να επισκέπτονται τα ΑΤΜ για να παίρνουν μετρητά, για να πληρώνουν ηλεκτρονικά ακόμα και τους λογαριασμούς τους, δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα ερχόταν και η σειρά μου…
ΣΤΗΝ αρχή αισθανόμουν άσχημα που δεν είχα πολλά μετρητά στην τσέπη μου, αλλά από τη στιγμή που κατάλαβα ότι μπορείς να πληρώνεις τα πάντα με την κάρτα, όχι μόνο το συνήθισα, αλλά άρχισε να μου αρέσει…
ΚΑΤΑΛΑΒΑ, επίσης, ότι η μεγάλη δύναμη και επιρροή της τεχνολογίας βρίσκεται στην ευκολία, η οποία και είναι επιδημική για τους ανθρώπους…
ΑΠΟ τη στιγμή που σε βοηθά να κάνεις τα πράγματα πιο γρήγορα και πιο εύκολα -έστω και αν σου στοιχίζει λίγο παραπάνω- τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει…
ΘΕΛΕΙΣ-δεν θέλεις θα προσαρμοστείς και θα αποδεχθείς -αργά ή γρήγορα- τους κανόνες του δικού της lifestyle…
ΑΝ λοιπόν με δείτε κάποια μέρα -όσοι τέλος πάντων με γνωρίζετε- να περπατώ στο δρόμο χαζεύοντας το κινητό μου να ξέρετε ότι έπεσε και το τελευταίο μου χαράκωμα…
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι αυτό θα γίνει, αφού προηγουμένως θα έχω εγκαταλείψει τη μοτοσυκλέτα μου και θα κυκλοφορώ με four wheel drive…
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ, μάλιστα, προχθές μια είδηση, σύμφωνα με την οποία σε τρία χρόνια πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι του πλανήτη θα χρησιμοποιούν τα «έξυπνα» τηλέφωνά τους για να διεκπεραιώνουν όλες τους τις οικονομικές συναλλαγές, κατάλαβα ότι και προς την κατεύθυνση αυτή μετρημένα είναι τα ψωμιά μου…
ΚΑΙ ιδιαίτερα σε μια χώρα σαν την Αυστραλία, που οι περισσότεροι συμπολίτες μας χρησιμοποιούν ήδη τα… πανέξυπνα κινητά τους, για τις οικονομικές τους συναλλαγές, δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσω…
ΕΤΣΙ, αναγκαστικά θα έλθει και η μέρα, που θα πάθω και εγώ κάποιο χοντρό ψυχολογικό… τραλαλά, σε περίπτωση που χάσω το κινητό μου, που για την ώρα τουλάχιστον, είτε το έχω μαζί μου είτε όχι δεν με νοιάζει…
ΣΥΜΦΩΝΑ με πρόσφατη έρευνα στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας, τα νεαρά κυρίως άτομα που έχαναν τα κινητά τους, συμπεριφέρονταν σαν να έχασαν ένα δικό τους αγαπημένο πρόσωπο…
ΑΠΟ τη στιγμή που έχαναν τα τηλέφωνά τους άρχισαν να εκνευρίζονται, να αγχώνονται, να δείχνουν σαν χαμένοι και να μην ξέρουν τι να κάνουν…
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΑΝ, δηλαδή, τα ίδια συμπτώματα που παρουσιάζουν και τα πολύ μικρά παιδιά όταν ξαφνικά χάνουν μέσα στην πολυκοσμία την μάνα τους ή την νταντά τους…
ΣΤΗ συνέχεια θα αναδημοσιεύσω δυο-τρία αποσπάσματα από την εφημερίδα «Καθημερινή», για το σοκ που υπέστη ο αρθρογράφος της, Κωνσταντίνος Ζούλας, όταν αναγκάστηκε να πάει το κινητό για επισκευή. Να πώς έχει:
«ΘΑ χρειαστεί να το κρατήσουμε ίσως και μία εβδομάδα για να το ελέγξουμε» μου είπε ο νεαρός στο εξειδικευμένο κατάστημα και ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.
«ΚΑΙ πώς θα ζήσω χωρίς κινητό μία εβδομάδα;» ρώτησα σκοπίμως αυτογελοιοποιούμενος, αλλά και σιχτιρίζοντας μέσα μου για την καταραμένη στιγμή που μου έπεσε κάτω και έκτοτε δεν δουλεύει καλά το wifi και το 3G – μιλάμε για τεράστιο πρόβλημα, όχι αστεία.
ΜΗΝ τα πολυλογώ, εννοείται ότι δεν το άφησα, γύρισα σπίτι και άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα σε μια καλά κρυμμένη κούτα πού έχω φυλαγμένα κάποια παλιά μου αντικείμενα (είναι κρυμμένη για να γλιτώσει από την παράδοξη μανία των γυναικών να τα σουτάρουν όλα) και, ω του θαύματος, το βρήκα.
ΕΝΑ Νokia Ν95, 8GB. Γράφω αναλυτικά τα στοιχεία του, γιατί οι μυημένοι θα θυμούνται, ίσως, ότι επρόκειτο για ένα πραγματικό θαύμα της τεχνολογίας (το 2007) με δύο κάμερες, ραδιόφωνο, bluetooth και τα τοιαύτα… λίγο πριν φάει η Nokia τη σκόνη των smartphones.
ΚΑΤΑΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ που δεν θα έμενα χωρίς τηλέφωνο, επέστρεψα στο κατάστημα για να βάλουν στο παλιό την κάρτα μου. Εκεί, όμως, με περίμενε η πρώτη έκπληξη.
«ΤΙ είναι αυτό;» με ρώτησε με περιέργεια ο ίδιος νεαρός. «Το νέο κινητό μου», είπα νομίζοντας ότι κάνω χιούμορ και η γη έφυγε για δεύτερη φορά κάτω από τα πόδια μου από την απάντησή του:
«ΣΥΓΓΝΩΜΗ που γελάω, αλλά νομίζω δεν έχω ξαναδεί από κοντά κάτι τέτοιο, ήμουν μικρός όταν κυκλοφορούσαν αυτά τα τηλέφωνα». Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, συνειδητοποίησα ότι ο 20χρονος που είχα μπροστά μου όντως δεν έλεγε ψέματα.
ΣΤΗΝ Δ’ Δημοτικού πρέπει να πήγαινε το 2007, όταν εγώ καμάρωνα για το κινητό-θαύμα μου, και ξαφνικά ένιωσα αυτά τα 10 χρόνια να βαραίνουν απότομα τους ώμους μου και να βγαίνω από το μαγαζί σχεδόν σαν δαρμένος.
ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ, όμως, στο αυτοκίνητο, προέκυψαν ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις. Με πρώτη τα τρία «μη αναγνωσμένα μηνύματα» που με περίμεναν να τα ανοίξω από το 2011 (ευτυχώς, δεν ήταν κάποια χαμένη ευκαιρία).
«ΧΜ, τότε, λοιπόν, το παρόπλισα», μονολόγησα και άρχισα να περιεργάζομαι το αρχαίο Νokia για να νιώσω ακόμη πιο περίεργα, καθώς στις φωτογραφίες είδα νεογέννητη την 7χρονη σήμερα κόρη μου και όλους τους μεγαλύτερους γύρω της –δηλαδή και εμένα– σαφώς πιο νέους, με περισσότερα και (πιο μαύρα) μαλλιά.
ΤΗΝ αδιόρατη θλίψη μου διέκοψε ένα αυτοτρολάρισμα, διότι το Nokia χτύπησε, κι εγώ πάτησα από συνήθεια την οθόνη, αλλά αυτή δεν υπάκουσε, καθότι δεν ήταν touch screen.
ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ακόμη μεγαλύτερες ήττες, καθώς γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ήταν μάταιο να προσπαθήσω να μπω και στο Ίντερνετ.
ΓΙΑ να μπω στο Facebook, έπρεπε να πατήσω επτά φορές το 3 και αυτό μόνον για να δω στην οθόνη το γράμμα «F», όποτε τα παράτησα. Την ίδια ταλαιπωρία κατάλαβα ότι έπρεπε να υποστώ και για να στείλω μηνύματα, οπότε είπα μέσα μου μία εβδομάδα είναι, θα περάσει.
ΦΕΥ, όμως, μετά τις πρώτες ώρες, άρχισα να προσαρμόζομαι στην τεχνολογία του 2007. Ακόμη και όταν έπεσα για ύπνο, χαμογέλασα στην ιδέα ότι για πρώτη φορά ύστερα από (πολλά) χρόνια δεν μπορούσα να σκρολάρω «λίγο» στο Twitter και το Facebook, ενώ το ίδιο έπαθα κι όταν ξύπνησα.
ΕΠΙΑΣΑ το κινητό για να δω την ώρα και, ξαφνικά, κατάλαβα ότι κρατούσα ένα τηλέφωνο… σκέτο και όχι τον διάολο που μας έχει βρει τα τελευταία χρόνια και κοιτάμε από το πρωί ως το βράδυ άνευ ουσιαστικού λόγου.
ΕΧΕΤΕ καταλάβει, προφανώς, την αφορμή του σημερινού σημειώματος. Το πιστεύετε ή όχι, διανύω την τέταρτη ημέρα με το Nokia και αισθάνομαι το ίδιο όμορφα, όπως προ διμήνου που έκοψα το κάπνισμα.
ΝΙΩΘΩ κατά κυριολεξία να έχει αλλάξει η ζωή μου, καθώς υπολογίζω ότι έχω κερδίσει τουλάχιστον ένα δίωρο καθημερινού χαζολογήματος στα social media.
OXI ότι δεν μπαίνω από τη δουλειά και το σπίτι, αλλά ειλικρινά συνειδητοποίησα πόσο άρρωστο είναι αυτό που έχουμε πάθει οι περισσότεροι σαν τους ναρκομανείς που πρέπει κάθε μισή ώρα (και πολύ λέω) να πάρουμε μέσω κινητού μια δόση FΒ και Twitter.
NA που όντως χρειάζεται ένας «κόφτης». Ένα app που μετά μία ώρα ημερήσιου χαζολογήματος να μετατρέπει υποχρεωτικώς τα σούπερ ντούπερ smartphone μας σε Νokia του 2007. Έστω για το υπόλοιπο της ημέρας».
ΑΥΤΑ για σήμερα και θα επανέλθω την ερχόμενη εβδομάδα με την προτεινόμενη φορολόγηση των ρομπότ και το «φρενάρισμα» της τεχνοδομής επανάστασης…