Θεωρώ ότι η πρωτότυπη εφεύρεση της γραφής αποτελεί λαμπρό θαύμα. Η ελληνική αυτή ιδέα πέρασε από πολλά στάδια, αλλά βρήκε την τελειοποίησή της γύρω στον 8ο π.Χ. αιώνα, με την τελική τακτοποίηση του ελληνικού αλφαβήτου. Η ελληνική επινόηση των ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ και της ΣΥΛΛΑΒΗΣ, άνοιξαν το δρόμο του φωνητικού ελληνικού αλφαβήτου.

Ένδοξο πνευματικό κατόρθωμα αποτελεί η συνόψιση των ελληνικών φθόγγων μέσα σε μόνο 24 γράμματα. Το γρατζούνισμα στην πέτρα έφερε το γράφω και από εδώ έγινε η γραφή, το γράμμα, η γραμμή, η γραμματεία και δεκάδες άλλες λέξεις μας.

Αυτό το αλφάβητο μετέδωσαν οι Έλληνες στα μέσα του 8ου αιώνα και στην Ετρουρία και από εκεί η εφεύρεση αυτή πέρασε στο Λάτιο, τη Ρώμη και όλη την Ευρώπη και όλες οι γλώσσες της το οικειοποιήθηκαν, γονιμοποιήθηκαν πνευματικά, αλλά και προωθήθηκε η γραφή και αποτέλεσε βάση προόδου. 

Καταχρηστικά λέγεται και λατινικό αλφάβητο. Από πού και ως πού; Και οι αριθμοί I, II, III, IV, V κ.λπ., δεν είναι λατινικοί, αλλά τους πήραν από τους Ετρούσκους. Ο πολιτισμός που έδωσε το αλφάβητο είναι άκρως ελληνικός!

Μελετώντας προσεκτικά το παρελθόν μας -πάντοτε με τη βοήθεια του αλφαβήτου- φτάνουμε αβίαστα στο συμπέρασμα, ότι η εμφάνιση κάποιας κοινωνικής προόδου σχετίζεται ολοφάνερα με την ύπαρξη ενός συστήματος γραφής. 

Ο πεζός λόγος εμφανίστηκε σε μία οργανωμένη κοινωνία. Ο πρώτος πεζός λόγος ήταν τα αρχεία που κρατούσαν οι αρχαίες ελληνικές πόλεις. Όλα αυτά αργότερα ενσωματώθηκαν στις τοπικές ιστορίες. Έτσι ο πεζός λόγος έγινε λογοτεχνικό είδος. 

Γνωρίζουμε ότι κατά τον 6ο π.Χ. αιώνα υπήρχε πεζογραφία. Έχουμε πεζογράφους όπως τον Κάδμο από τη Μίλητο, τον Αγησίλαο από το Άργος και τον Φερεκύδη από τη Σύρο. Η πεζογραφία αναπτύχθηκε και με την προσπάθεια των Ιώνων φιλοσόφων να εξηγήσουν τον κόσμο με τη λογική. Σε όλες τις φιλολογίες του κόσμου, ο πεζός λόγος είναι σημαντικό σημάδι της ωρίμανσης του πολιτισμού που τον καλλιέργησε το αλφάβητο.

ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΠΕΖΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η Ιστοριογραφία, η Φιλοσοφία και η Ρητορεία, είναι τα κυριότερα είδη του πεζού λόγου. Όλα αυτά δημιουργήθηκαν στην ελληνική αρχαιότητα μετά την εφεύρεση της γραφής. Το περιεχόμενο των ανωτέρω ειδών έχει άμεση σχέση και με άλλα τρία είδη της αρχαίας μας ελληνικής Γραμματείας.

Όλα αυτά διατυπώθηκαν σε έμμετρο λόγο και είναι το Έπος, που έχει άμεση σχέση με την Ιστοριογραφία, η Λυρική Ποίηση που σχετίζεται με τη Φιλοσοφία και το Δράμα που έχει στενή σχέση με τη Ρητορεία. Έτσι η προφορική παράδοση διατυπώθηκε γραπτώς. 

ΛΟΓΟΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΙ

Στην ελληνική λογοτεχνική πεζογραφία πρώτοι εμφανίζονται οι λογογράφοι, νέα λέξη με την εφεύρεση της γραφής. Αυτοί καταγράφουν τις παραδόσεις που σώζονταν προφορικά μέχρι τότε. Το έργο τους αυτό προοριζόταν για ακρόαση και όχι για ανάγνωση. Στις γιορτές και τα πανηγύρια, ο λογογράφος -όπως και ο ραψωδός- διάβαζε αποσπάσματα από το έργο του με αυτοτελείς ιστορίες. Αυτές έπρεπε να είναι όχι μόνο ενδιαφέρουσες, αλλά και συγκινητικές. Οι λογογράφοι ενδιαφέρονταν για την τέρψη των ακροατών τους, αλλά και για τη δική τους αναγνώριση. 

Οι λογογράφοι αυτοί αποτελούν την απαρχή της Ιστοριογραφίας. Από αυτές τις συνήθειες εξελίχθηκε και έγινε η επιστημονική ιστοριογραφία και κατέληξε να ονομαστεί μόνο Ιστορία.

(Το όνομα της Ιστορίας ανάγεται στο αρχαίο μας ρήμα Οίδα που σημαίνει Γνωρίζω. Από το οίδα έγινε ο ίστωρ = ο γνώστης και το ρήμα ιστορώ = αναζητώ τη γνώση. Και έτσι εκκολάφθηκε η λέξη μας Ιστορία που σημαίνει Γνώση).

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΓΡΑΦΟΙ

Ένας σημαντικός λογογράφος, το έργο του οποίου διασώθηκε, είναι ο Εκαταίος ο Μιλήσιος (545-475 π.Χ.). Έγραψε αρκετά έργα και ταξιδιωτικές περιγραφές.

Ο Ηρόδοτος (484-425) είναι ο ιστοριογράφος των Περσικών Πολέμων, ο οποίος προσθέτει και τις αιτίες του πολέμου και τον έφερε κοντά στον κύριο σκοπό της Ιστορίας και γι’ αυτό δικαίως ονομάστηκε «ο πατέρας της ιστορίας». 

Ο Θουκυδίδης (470-394) ο οποίος έγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου και θεωρείται ο μεγαλύτερος κριτικός της αρχαιότητας καθώς και ο αρχιτέκτονας της επιστημονικής ιστορίας. Σήμερα χαίρει της εκτίμησης όλων των ιστορικών του κόσμου.

Ακολουθούν οι άλλοι Έλληνες ιστορικοί όπως ο Ξενοφώντας ο Αθηναίος (430-354), ο οποίος συνέχισε την ιστορία του Θουκυδίδη για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο που δεν τελείωσε. Ο Θεόπομπος ο Χίος (4ος αι.) και ο Έφορος Κυμαίος (405-330). Αργότερα έρχεται ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης (203-120), ο οποίος λέει ότι πρώτο μέλημα του ιστορικού είναι η εύρεση της αλήθειας. Ακολουθούν όλοι οι νεότεροι μέχρι τις μέρες μας.

Όλα τα έργα των ιστορικών μας είναι και σπουδαία και δυναμικά έργα λογοτεχνίας και με αυτά ο άνθρωπος μπορεί στέρεα να οραματιστεί το μέλλον του. 

ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΜΑΣ

Εάν δεν είχαμε εφεύρει αυτά τα 24 γραμματάκια μας, θα υπήρχε Ιστορία όπως την γνωρίζουμε σήμερα; Θα υπήρχε παγκόσμια ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ που είναι η βάση του πολιτισμού μας; Ασφαλώς όχι!