ΑΝ οι χρησμοί των οικονομολόγων αποδειχθούν σωστοί, «τη βάψαμε από χέρι», όλοι εμείς οι φτωχοί εκατομμυριούχοι. 

ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ σε όλους εμάς, που πριν τρεις και τέσσερις δεκαετίες αγοράσαμε ένα σπιτάκι 40.000 δολάρια και τώρα έχει ξεπεράσει το εκατομμύριο.

ΣΕ ορισμένες, μάλιστα, περιοχές, το σπιτάκι εκείνο των 40 ή και 50 χιλιάδων, έχει δρασκελήσει τα 2 εκατομμύρια και συνεχίζει την αναρρίχηση. 

ΑΣ είναι καλά Κινέζοι, που έτσι και τους αρέσει ο αριθμός του σπιτιού και η γειτονιά, πληρώνουν όσα-όσα.

ΠΑΝΩ, λοιπόν, που πιστέψαμε, ότι «βάλαμε το νερό στ’ αυλάκι» και είχαμε αρχίσει να κάνουμε όνειρα, για το τι θα κάνουμε με τον θησαυρό, έρχεται αυτή ή άτιμη ράτσα των οικονομολόγων και μας χαλάει τα σχέδια. 

ΟΥΤΕ λίγο-ούτε πολύ, ξέχασαν τι μας έλεγαν μέχρι τώρα και όλοι μαζί άρχισαν να σιγοτραγουδούν, ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζουμε παλάτια, γιατί ο βοριάς (μας λένε) θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια.

ΚΑΙ ο «βοριάς», σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (Bank for International Settlements) που διευθύνει την παγκόσμια χορωδία των «ειδικών», όσο πάει δυναμώνει και τις οικονομικές φουρτούνες πυκνώνει.

ΜΕ λίγα λόγια, η εν λόγω Τράπεζα υποστηρίζει ότι, μια χούφτα χώρες, μεταξύ των οποίων η Αυστραλία και ο Καναδάς -που σε πολλά και διάφορα θεωρούνται πρωτοπόρες στον σούπερ αναπτυγμένο δυτικό κόσμο-, απειλούν τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας.

Η Τράπεζα ανησυχεί περισσότερο για την Αυστραλία, φοβούμενη ότι η αύξηση των επιτοκίων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, θα έχει ως επακόλουθο και την αύξηση των επιτοκίων στην Αυστραλία, μιας και oi HPA δίνoyn τον βηματισμό στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά.

ΚΑΙ αν γίνει κάτι τέτοιο, πράγμα που οι οικονομολόγοι θεωρούν σχεδόν βέβαιο, θα ακολουθήσει αναπόφευκτα η κατάρρευση των τιμών των ακινήτων που την τελευταία δεκαετία έχουν πάρει φωτιά

ΑΥΤΟ σημαίνει, ότι μεγάλος αριθμός ατόμων που έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια τα χρόνια αυτά, δεν θα μπορούν να αποπληρώνουν ούτε τους τόκους των δανείων.

ΟΙ τράπεζες με τη σειρά τους, θα κάνουν ό,τι συνήθως κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, που -στην ουσία- είναι λεφτά των πιστωτών τους, θα αναγκάζονται να τα βγάζουν στο «σφυρί».

ΑΥΤΟ θα πυροδοτήσει την κατάρρευση των τιμών μιας και, από τη μια πλευρά, στην αγορά θα βρεθούν ξαφνικά πολλά ακίνητα και, από την άλλη, λιγότεροι αγοραστές. 

ΘΑ ξαναγίνει, δηλαδή, ό,τι έγινε στις αρχές του 1990 στην Αυστραλία, το 2005 στην Αμερική και μετά την παγκόσμια κρίση του 2008 στην Ελλάδα, την Ισπανία και σε άλλες χώρες. 

ΜΗΝ ξεχνάμε ότι η κρίση του 2008, τις συνέπειες της οποίας πληρώνει ακόμα η Ελλάδα, άρχισε όταν κατέρρευσε πρώτα η αμερικανική κτηματαγορά για να ακολουθήσουν στη συνέχεια οι τράπεζες.

ΑΠΟ τη στιγμή, δηλαδή, που έσπασε η «φούσκα» στις τιμές των ακινήτων. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στην Αυστραλία, τον Καναδά, την Κίνα και σε άλλες χώρες.

ΥΠΑΡΧΕΙ η πιθανότητα, από την μια μέρα στην άλλη, το σπίτι των ανθρώπων που χρωστούν στην τράπεζα ένα εκατομμύριο να μην αξίζει ούτε 700.000 δολάρια.

ΣΤΟ κατά πόσο θα πέσουν οι τιμές θα εξαρτηθεί έως ένα βαθμό, στο πόσο εκτιθέμενες σε δανεισμό είναι οι ίδιες οι τράπεζες και πόσο αντέχουν τα κεφάλαια των αποθεμάτων τους.

ΜΕ το πιο πάνω θέμα ασχολήθηκα για δύο λόγους: πρώτον, γιατί με απασχολεί εδώ και κάτι χρόνια η «φούσκα» των ακινήτων και, δεύτερον, γιατί ενδεχομένως απασχολεί και πολλούς από εσάς.

ΕΠΕΙΔΗ, όμως, δεν γνωρίζω, πόσα από αυτά που κατά καιρούς λέγονται πιστεύετε και ότι σκέπτεστε να αντιμετωπίσετε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα αναφερθώ στις σκέψεις που κάνω εγώ, για το αν μπορώ ή όχι, να απαλλαγώ όσο είναι καιρός, από τη δική μου «φούσκα».

ΕΧΟΥΝ περάσει πέντε-έξι χρόνια τώρα που το ψάχνω από εδώ, το ψάχνω από εκεί και απάντηση δεν βρίσκω.

ΚΑΙ όσο η «φούσκα» μεγαλώνει και συνεχίζει -κόντρα στις προβλέψεις- να μην σπάει, τόσο τα σχέδιά μου υπονομεύει και τις αποφάσεις μου να αναβάλει.

ΡΕ, λες (λέω πού και πού) να το πουλήσω το ρημάδι τώρα, στον πρώτο ενδιαφερόμενο Κινέζο, να βάλω τα λεφτά στην τσέπη και «από δώ πάνε κι οι άλλοι».

ΚΑΙ πάνω που με γοητεύει η ιδέα και είμαι έτοιμος να ενδώσω στον πειρασμό, μου περνά από το μυαλό, ότι αν το είχα πουλήσει πριν τρία χρόνια (που το σκεπτόμουν) θα είχα χάσει 100.000 δολάρια… 

ΕΤΣΙ, μένω αναποφάσιστος «σαν την καλαμιά στον κάμπο» και με το φόβο να φωλιάζει μέσα μου, ότι μπορεί κάποια στιγμή και πριν το καταλάβω, να σκάσει η «φούσκα» κάτω από τα πόδια μου.

ΚΑΙ αν τέτοια συμφορά με βρει, όταν δεν θα το περιμένω, τότε είναι που ποτέ τον πλεονέκτη εαυτό μου δεν θα συγχωρήσω.

ΚΑΙ εδώ δεν μιλάμε για πλεονεξία ενός ή δύο εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά για μια ευτελή πλεονεξία της τάξης των $450.000, εκ των οποίων τις $70.000 τις χρωστώ στην τράπεζα. 

ΤΟΣΟ είναι χοντρικά η αξία του διαμερίσματος των 40 τετραγωνικών μέτρων που έχω και το οποίο το αγόρασα το 2004 (σε καλή τιμή) αντί $185.000. Μια μικρή «φούσκα» με μεγάλη αξία…

ΕΔΩ και ένα χρόνο και, ιδιαίτερα, από τότε που επέστρεψα στη Μελβούρνη μετά από εξάμηνη παραμονή στην πατρίδα, άρχισα να ξανασκέφτομαι πιο έντονα την πιθανότητα να το «σκοτώσω» και να πάω να μείνω στην Ελλάδα.

ΑΠΟ τη στιγμή, όμως, που άρχισε να ριζώνει μέσα μου η ιδέα αυτή, τη θέση της «φούσκας» αντικατέστησαν νέες σκέψεις και προβληματισμοί.

ΣΚΕΨΕΙΣ, που δεν σχετίζονται με την κτηματομεσιτική «φούσκα», αλλά με την ψυχολογία μου και συναισθήματα που με «δένουν» με το συγκεκριμένο διαμέρισμα, τη γειτονιά, τον περίγυρό της και τα ψιλοπράγματα που με συνοδεύουν όπου και αν πάω, σαν την σκιά μου, εδώ 40 και χρόνια.

ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ, που δεν σκέπτεσαι ότι θα σου λείψουν, πριν πάρεις την οριστική απόφαση να αλλάξεις σπίτι και χώρα να μείνεις.

ΤΑ 40 τετραγωνικά που την τελευταία τριετία τα μοιράζομαι με ένα ακόμα άτομο (που σημαίνει ότι μου αναλογούν λιγότερα από 20) και με όσα στεγάζουν μέσα έχουν γίνει ένα μαζί μου. 

ΜΕ το που θα σηκώσω τα μάτια μου, ξέρω τι θα δω και πού ακριβώς θα βρω το βιβλίο που ψάχνω στη μικρή βιβλιοθήκη που βρίσκεται στο μοναδικό δωμάτιο και σε 40 πόντους απόσταση από το κρεβάτι μου.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ αυτές τις σκέψεις και πολλές άλλες παρόμοιες, πριν αρχίσω να γράφω τη σημερινή στήλη, κατάλαβα ότι η πραγματική αντικειμενική αξία ενός σπιτιού για τον καθένα μας, δεν σχετίζεται τόσο με την αντικειμενική αξία της αγοράς και τις «φούσκες της», αλλά με τις αναμνήσεις μας και ό,τι ζήσαμε στο συγκεκριμένο χώρο…

ΚΑΙ αυτό, ούτε πουλιέται ούτε αγοράζεται, ιδιαίτερα για άτομα σαν εμάς που δεν τους μένουν πολλά χρόνια μπροστά τους για να στήσουν άλλα νοικοκυριά και να βρουν σε ένα σπίτι τη δική τους προσωπική γωνιά.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ και, προς στιγμήν, προσανατολίζομαι, να πηγαίνω να μένω στην Ελλάδα -που για μένα παραμένει μια αγιάτρευτη εσωτερική και μόνιμα αιμορραγούσα πληγή- αλλά, παράλληλα να ξέρω, ότι όποτε θέλω θα μπορώ να επιστρέφω στη δική μου προσωπική γωνιά.

ΣΥΝΕΠΩΣ, μην σας απασχολεί η κτηματομεσιτική «φούσκα» και αν μετά από λίγους μήνες η αξία του σιμιτιού σας έχει μειωθεί κατά 200 ή 300 χιλιάδες δολάρια. 

ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής και να σκάσει, δεν θα σκάσει μόνο η δική σας. Είναι και αυτό μια παρηγοριά…