ΑΝΤΕ τώρα να είσαι πιο γνήσιος Αυστραλός και από τον Νικ Ξενοφών και να σου πουν ξαφνικά ότι την Αυστραλία δεν την ανακάλυψε ο Κάπτεν Κουκ.
ΜΕ δυο κουβέντες, να σου πουν να ξεχάσεις ό,τι σου είχαν μάθει στο σχολείο, να πετάξεις τα βιβλία της ιστορίας που διάβασες και να αλλάξεις τις επιγραφές των ανδριάντων.
ΟΣΕΣ καλές προθέσεις και να έχεις, αν δεν έχεις γαλουχηθεί και λίγο με τα «εναλλακτικά» ιστορικά γεγονότα, θα ζοριστείς και θα χρειαστούν κάτι χρόνια να έλθεις στα… ίσα σου.
ΔΥΟ ολόκληρους αιώνες, η Αυστραλία προσπαθεί να δημιουργήσει το δικό της ιστορικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο «άνθισε» το νεογέννητο Έθνος.
ΟΛΑ αυτά τα χρόνια, η Αυστραλία δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, απ’ ό,τι έχουν κάνει και τα υπόλοιπα Έθνη, στην προσπάθειά τους να στήσουν τα δικά τους «μαγαζάκια».
ΕΓΡΑΨΕ την ιστορία της όπως αυτή την ήθελε και την έβλεπε, προκειμένου ο λαός της να αποκτήσει εθνική συνείδηση, που θα του δίνει τη δυνατότητα να αγωνίζεται όταν το απαιτούν οι συνθήκες για τη διατήρηση των ιερών και οσίων του.
ΣΤΟ πλαίσιο της πιο πάνω ιστορίας και σε άλλες εποχές που κανείς δεν ενδιαφερόταν όσο θα έπρεπε για την ιστορική αλήθεια, είχε αποφασιστεί να γιορτάζεται ως Ημέρα της Αυστραλίας η 26η Ιανουαρίου, η μέρα δηλαδή που πάτησε το πόδι του για πρώτη φορά στη χώρα ο Κάπτεν Κουκ.
ΜΕ την πάροδο των χρόνων όμως και τα μικρά παιδιά άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η ημερομηνία αυτή ήταν ιστορικά εντελώς ανιστόρητη μιας και η Αυστραλία είχε ανακαλυφθεί 60.000 χρόνια πριν από τους Αμπορίτζινις.
Ο Κάπτεν Κουκ ήταν στην πραγματικότητα ο πρώτος πολίτης της Μεγάλης Βρετανίας που πάτησε το πόδι του εδώ, ενώ σχεδόν δύο αιώνες πριν από αυτόν, από την Αυστραλία είχαν περάσει και άλλοι Ευρωπαίοι θαλασσοπόροι.
ΩΣ εκ τούτου, αν συμβόλιζε κάτι η 26η Ιανουαρίου, δεν ήταν η ανακάλυψή της από τον Κουκ, αλλά η βίαιη προσάρτησή της στη Βρετανική Αυτοκρατορία.
Ο καπετάνιος, μάλιστα, στην επίσημη διακήρυξη της προσάρτησης, ανέφερε ότι η χώρα που «ανακάλυψε» ήταν εντελώς «άδεια» (Terra Nullius) από ανθρώπους.
ΑΥΤΟ σημαίνει, επίσης, ότι δεν θεωρούσε καν ανθρώπους τους Αμπορίτζινις που συνάντησε στην ακτή που αποβιβάστηκε.
ΜΕ άλλα λόγια, η ημερομηνία του εορτασμού που ήταν άκρως προβληματική από την πρώτη μέρα της καθιέρωσής της και έπρεπε να αλλάξει μιας και είχε φάει πια, εδώ και κάτι δεκαετίες, τα ιστορικά ψωμιά της.
ΣΤΟ μεταξύ και παρά το γεγονός ότι οι Αμπορίτζινις (και όχι μόνο) είχαν εναντιωθεί ανοιχτά στον εορτασμό εδώ και κάτι δεκαετίες, οι κυβερνήσεις της χώρας συνέχιζαν να σφυρίζουν κλέφτικα και να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.
ΗΤΑΝ, βέβαια, θέμα χρόνου να έλθουν τα πάνω κάτω και ήλθαν με την εγγραφή ενός συνθήματος δύο λέξεων: «Αλλάξτε ημερομηνία»!
ΑΥΤΟ έγραψε κάποιος πολίτης στη βάση ενός ανδριάντα του Κάπτεν Κουκ την περασμένη εβδομάδα και αμέσως ταρακουνήθηκαν τα ιστορικά θεμέλια της χώρας.
ΠΑΡ’ ΟΤΙ το σύνθημα προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, δεν βρέθηκε κανείς μέχρι σήμερα να δώσει μια πειστική απάντηση γιατί πρέπει να γιορτάζεται η 26η Ιανουαρίου ως Ημέρα της Αυστραλίας.
ΟΣΕΣ αντιρρήσεις και αν έχει ο πρωθυπουργός, Μάλκολμ Τέρνμπουλ, και οι συντηρητικοί του κόμματός του για τη διατήρηση της ημερομηνίας, νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου μέχρι να αλλάξει.
ΚΑΙ όχι μόνο πρέπει να αλλάξει, αλλά και να καθιερωθεί και ως ημέρα πένθους για τους Αμπορίτζινις της Αυστραλίας.
ΔΕΝ ξέρω ποια μέρα θα πρέπει να επιλεγεί για να εορτάζεται ως Ημέρα της Αυστραλίας, γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία μέρα που να εκπροσωπεί και τους Αμπορίτζινις.
ΓΙΑΤΙ αν τελικά είναι να βρεθεί μια μέρα, αυτή θα πρέπει να εκπροσωπεί και να αναφέρεται στην απελευθέρωσή τους από τον αγγλοσαξονικό ζυγό.
ΚΑΙ επειδή κάτι τέτοιο, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν φαίνεται εφικτό, καλά θα κάνουμε να τους αφήσουμε ήσυχους από τους εορτασμούς μας, αφού έτσι και αλλιώς ό,τι και αν κάνουμε οι πραγματικοί Αμπορίτζινις παρέμειναν και παραμένουν ξένο σώμα μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
ΚΑΘΕ φορά που αναφέρομαι στους Αμπορίτζινις, δεν μπορώ να μη θυμηθώ τις τραυματικές εμπειρίες που έχω ζήσει κοντά τους στα ταξίδια που κατά καιρούς έχω κάνει στη Βόρεια Αυστραλία.
ΝΑ διευκρινίσω εδώ, ότι άλλοι είναι οι καθαρόαιμοι Αμπορίτζινις που ζουν ξεκομμένοι χάρη των επιδομάτων της κοινωνικής πρόνοιας στις απόμακρες κοινότητες της Βόρειας Αυστραλίας και εντελώς άλλοι αυτοί που ζουν στα αστικά κέντρα και αγωνίζονται για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους.
ΟΙ μεν πρώτοι ούτε αντιλαμβάνονται ούτε ενδιαφέρονται ούτε και συμμερίζονται τις λεγόμενες αυστραλιανές αξίες, οι δε δεύτεροι, είναι -έως ένα βαθμό- προσαρμοσμένοι και συμπεριφέρονται (χονδρικά) όπως και ο υπόλοιπος πληθυσμός, για να τα φέρουν βόλτα.
Ο γνωστός και πολυδιαφημισμένος αυστραλιανός τρόπος ζωής δεν τους λέει απολύτως τίποτα και η εντύπωση που μου έδιναν είναι, ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να «δραπετεύσουν» μια ώρα πιο γρήγορα από τούτο τον κόσμο.
ΟΣΑ καλούδια και κίνητρα να τους δώσει ο πολιτισμός αυτής της χώρας δεν τους λένε απολύτως τίποτα. Ούτε τα καταλαβαίνουν ούτε και τους ενδιαφέρουν στο παραμικρό, αφού έννοιες όπως καριέρα, επαγγελματική αποκατάσταση και κοινωνική εξέλιξη τους είναι έννοιες άγνωστες.
ΑΣ το πούμε, όμως, για άλλη μια φορά καθαρά και ξάστερα: η αντίστροφη μέτρηση για τους Αμπορίτζινις άρχισε από την ημέρα που πάτησαν το πόδι τους οι Ευρωπαίοι στη χώρα.
ΕΚΤΟΤΕ τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο για τους αυτόχθονες τούτης της χώρας.
ΟΣΕΣ προσπάθειες και αν καταβάλει τα τελευταία 50 χρόνια το επίσημο αυστραλιανό κράτος να τους ενσωματώσει, έχουν αποτύχει και θα συνεχίζουν να αποτυγχάνουν.