Εννιά μήνες ύστερα από τη δολοφονία του 20χρονου γιου του Ντουζόν στη Μύκονο, ο πατέρας του, Όλιβερ Ζάμιτ, επέστρεψε για να βοηθήσει στην εκστρατεία για την αύξηση των δωρητών οργάνων. Μαζί επέστρεψαν και οι μνήμες από την ημέρα που αποφάσισε ώστε ο γιος του να χαρίσει ζωή σε 4 ανθρώπους.
«Όταν έμπαινα στο αεροπλάνο στο Σίδνεϊ για να έρθω στην Ελλάδα, είχαμε συγκεχυμένες πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του Ντουζόν. Την αλήθεια την έμαθα, όμως, όταν πάτησα το πόδι μου στο “Ελ. Βενιζέλος”. Οι υπάλληλοι της αυστραλιανής πρεσβείας ήταν ξεκάθαροι και εγώ κατέρρευσα».
Ακολούθησαν τέσσερις ημέρες μέχρις ότου οριστικοποιηθεί η διάγνωση των γιατρών για τον εγκεφαλικό θάνατο του 20χρονου. Ο Όλιβερ Ζάμιτ συγκλόνιζε τις καρδιές των Ελλήνων με τη στάση του, κάτι που αποδείχτηκε και από την πληθώρα των βραβείων που κέρδισε, με σημαντικότερο αυτό της Ακαδημίας Αθηνών. Στις 2 Αυγούστου 2008 έδωσε τη συγκατάθεσή του να πέσει ο διακόπτης του μηχανήματος που κρατούσε στη ζωή τον γιο του.
«Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με την επιλογή αυτή ήταν όταν οι γιατροί στο “Ερρίκος Ντυνάν” με ρώτησαν αν θα ήθελα να δώσω τα όργανα του παιδιού μου. Η επιλογή ήταν εύκολη διότι ο Ντουζόν λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του είχε γίνει δωρητής οργάνων, όπως και εμείς και τα αδέλφια του. Λίγο προτού δώσω όμως την απάντηση ζήτησα να μιλήσω με τη γυναίκα μου στην Αυστραλία. Δεν χρειάστηκε ούτε ένα λεπτό για να συμφωνήσουμε».
ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ
Λίγα χιλιόμετρα μακριά, ο Κώστας Γρίμπιλας παρακολουθούσε από το Ωνάσειο το δράμα της οικογένειας Ζάμιτ. Οι γιατροί τού είχαν τοποθετήσει πριν από 5 μήνες μηχανική υποστήριξη στην καρδιά. Το μηχάνημα των 5 κιλών που καθημερινά κουβαλούσε μαζί του, όμως, δεν είχε άλλη ζωή, όπως του είπαν. Στις 4 Αυγούστου είχε προγραμματιστεί επείγουσα χειρουργική επέμβαση όπου θα του τοποθετούνταν νέο μηχάνημα. Ο ίδιος όμως και οι γιατροί του γνώριζαν ότι η νέα εγχείρηση θα του έδινε απλώς μια παράταση ζωής για κάποιες εβδομάδες.
«Έβλεπα στην τηλεόραση τον Όλιβερ να δίνει μάθημα ανθρωπιάς από την εντατική όπου βρισκόμουν και τον θαύμαζα, χωρίς να ξέρω ότι λίγο αργότερα η καρδιά του γιου του θα χτυπούσε σε μένα», λέει ο Κώστας Γρίμπιλας που περιγράφει τις δύσκολες ώρες της αναμονής για να ξαναβρεί τη ζωή του.
Ο Κώστας συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον πατέρα του Ντουζόν για μια ώρα λίγες ημέρες μετά την επέμβαση. Πριν από έναν μήνα, ο Κώστας πήρε το ρίσκο να ταξιδέψει από την Αθήνα στο Σίνδεϊ, πραγματοποιώντας μια επίσκεψη-έκπληξη στους «δεύτερους» γονείς του, όπως τους αποκαλεί.
Όταν συναντήθηκε με τη Ρόζμαρι, τη μητέρα του αδικοχαμένου Αυστραλού, εκείνη ακούμπησε το χέρι της στο στήθος του, στο ύψος της καρδιάς του. «”Ήθελα να ακούσω πώς χτυπάει η καρδιά του γιου μου”, μου είπε. Εγώ δεν θα γίνω ποτέ ο γιος που έχασαν, αλλά θέλω να τους πω ότι πενθούμε κι εμείς για τον γιο τους».
ΔΩΡΟ ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ
«Ο Ντουζόν δεν ζει πια. Για μένα αυτό που χτυπάει στον Κώστα είναι ένας μυς, που ανήκε στον γιο μου, αλλά δεν είναι ο γιος μου», λέει ο Όλιβερ. Δακρύζει και χαϊδεύει το μενταγιόν του με τη φωτογραφία του γιου του. Στον Κώστα η οικογένεια του Ντουζόν τού χάρισε ένα από τα αγαπημένα βραχιόλια του 20χρονου. Από τους Ζάμιτ ο Κώστας ζήτησε αν μπορέσει να κάνει παιδί να του δώσει το όνομα Ντουζόν.
«Στην αρχή μας βασάνιζαν διάφορες ενοχές με τη γυναίκα μου. Τι θα γινόταν αν λέγαμε όχι στο ταξίδι του Ντουζόν στη Μύκονο, τι θα γινόταν αν αυτό ή το άλλο. Ύστερα καταλάβαμε ότι αυτή η κατάσταση θα μας στερούσε ενέργεια που τη χρειαζόμασταν τόσο για τα δύο άλλα μας αγόρια όσο και για τη μνήμη του Ντουζόν. Αυτός έκανε το σπουδαίο και όχι εμείς. Και όπως συνειδητοποίησα ο Ντουζόν είχε τουλάχιστον έναν λόγο που πέρασε από αυτήν τη ζωή».
ΝΙΩΣΑΜΕ ΑΣΧΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΑΣ
Η είδηση της στυγνής δολοφονίας του 20χρονου στη Μύκονο προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση όπως φάνηκε από την κάλυψη του θέματος από ειδησεογραφικά δίκτυα δεκάδων χωρών, αλλά και τους χιλιάδες ανθρώπους που θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα υποστήριξης στην οικογένεια.
«Προσωπικά, δεν περίμενα όλη αυτή την ανταπόκριση και πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να συμβεί αυτή η τραγωδία για να γνωρίσω τόσους πολύτιμους ανθρώπους. Στο σπίτι μας εξακολουθούν και φτάνουν ακόμη και σήμερα γράμματα συμπαράστασης, ενώ τις πρώτες ημέρες τα μετρούσαμε σε χιλιάδες, χωρίς να υπολογίσουμε τα e-mail». Συγγνώμη σας ζήτησαν ποτέ οι ίδιοι οι δράστες ή οι δικοί τους;
«Με τη γυναίκα μου μπήκαμε στη διαδικασία να προσπαθήσουμε να νιώσουμε πώς θα ήταν η δική μας ψυχολογία σε περίπτωση που ο γιος μας προκαλούσε τόσο πόνο. Νιώσαμε άσχημα για τους γονείς του δολοφόνου του παιδιού μας, διότι η ντροπή για τον γονιό που έχει όνειρα για το παιδί του αν γίνει αυτό που έγινε, είναι μεγάλη. Μάλλον ούτε και εμείς αν ήμασταν σε αυτή τη θέση θα μπορούσαμε να ζητήσουμε συγγνώμη.
ΚΟΥΒΑΛΟΥΝ ΜΗΧΑΝΗΜΑ 17 ΚΙΛΩΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΖΩΗ
Το 2008 οι μεταμοσχεύσεις καρδιάς αυξήθηκαν κατά 220% και οι μεταμοσχεύσεις των υπόλοιπων οργάνων κατά 90%. «Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμόσχευσης και όσοι ασχολούνται με το θέμα θεωρούν πως το κομβικό σημείο ήταν η στάση της οικογένειας Ζάμιτ», υποστηρίζει ο Κώστας Γρίμπιλας.
Όταν την Τετάρτη επισκέφτηκε τους ανθρώπους που υποστηρίζονται από μηχανική καρδιά στο Ωνάσειο, για πρώτη φορά υπήρξαν χαμόγελα στην αίθουσα από ανθρώπους που ζουν κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο τους, χωρίς να έχει υπάρξει η είδηση πως βρέθηκε μόσχευμα.
«Ήταν μια σοκαριστική στιγμή για εμένα που για πρώτη φορά έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους. Είδα ένα 19χρονο παιδί να δίνει τη μάχη για τη ζωή για 28 μήνες κρατώντας στον ώμο του το μηχάνημα που του εξασφαλίζει ζωή. Με συντάραξε η εικόνα της νέας μητέρας που παλεύει να ζήσει για να μεγαλώσει το μωρό της και με κατέπληξε η εικόνα των ανθρώπων που σέρνουν παντού ένα μηχάνημα 17 κιλών περιμένοντας την ευχάριστη είδηση», λέει ο Όλιβερ Ζάμιτ.
Μετά τον θάνατο του γιου του, δημιούργησε το ίδρυμα team life με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για τις μεταμοσχεύσεις. «Ένας δότης σώζει 14 ζωές. Πρέπει να το συνειδητοποιήσετε αυτό στην Ελλάδα και να μη σταματήσετε να γίνεστε δότες οργάνων, για να μην αποδειχθεί πως η προσφορά του γιου μου ξέφτισε. Αυτό που σήμερα προσφέρετε, αύριο ίσως να χρειαστεί σε εσάς και σίγουρα όχι στα σκουλήκια που θα το φάνε αν δεν το δωρίσετε».