Παραθέτω μια μαρτυρία της Β. περί ευτυχίας:

“Πρόσφατα μου δόθηκε η αφορμή μέσα από μια συζήτηση με έναν φίλο, να σκεφτώ τον όρο ευτυχία.

Τι είναι λοιπόν ευτυχία; Πότε ένας άνθρωπος την έχει βρει; 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ευτυχία είναι η ευημερία και η εκπλήρωση των στόχων ενός ανθρώπου. Οπότε είναι κάτι το υποκειμενικό. Δηλαδή, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Εγώ μέχρι σήμερα πίστευα ή θεωρούσα, ότι αν οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι τότε ήμουν και εγώ. Αλλά αυτό αποδείχθηκε λάθος, πολύ μεγάλο λάθος!

Είναι δυνατόν να μην έχω δικούς μου στόχους και θέλω να ζω μόνο για τους άλλους; Και όμως…

Τελικά όταν πιάσεις πάτο ή, να το πω πιο ωραία, όταν βρεθείς πολύ χαμηλά, επαναπροσδιορίζεις κάποια πράγματα. Είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Σαν το μωρό που ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Μπορεί να μην είναι σταθερά ακόμα αλλά είναι μια αλλαγή προς το καλύτερο. Θα μου πάρει χρόνο να το συνηθίσω και να πω ότι είμαι έτοιμη. Αλλά, δεν πειράζει. Εδώ χάσαμε τόσο χρόνο με άλλα κι άλλα…

Λοιπόν το τελευταίο διάστημα έχω κάνει πράγματα για μένα (ναι, για μένα, και όχι για τους άλλους!) που πραγματικά με έκαναν να νιώσω πολλά ευχάριστα συναισθήματα. Και, πάνω απ’ όλα, δεν αισθάνθηκα καθόλου τύψεις.

Και όπως μου είπε και ο φίλος μου, που ανέφερα πιο πριν “από τη στιγμή που λιγουρεύεσαι ένα παγωτό και το τρως, γιατί να αισθανθείς τύψεις;”

Η ζωή είναι πολύ μικρή και οι στιγμές που θα είμαστε ευτυχισμένοι ακόμα λιγότερες. Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή χωρίς να τη νιώσουν καν. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω, γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει. Ένα όμως θέλω, όσο ζήσω να μπορώ να έχω όμορφες στιγμές, που εγώ θα επιλέξω, μαζί με αυτούς που με θέλουν. Αυτούς τους ανθρώπους που με προτιμούν όταν η ψυχή μου γελάει. Γιατί, όπως λένε και οι ίδιοι, μόνο τότε με βλέπουν να χαμογελάω. Μόνο τότε “είναι ευτυχισμένη”. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου χαμογελάω εγώ και γίνονται οι άλλοι ευτυχισμένοι.

Είναι τόσα λίγα αυτά που ζητάω για να με κάνουν ευτυχισμένη, που τόσο καιρό δεν καταλάβαινα γιατί δεν μπορούσα να το πετύχω. Χαίρομαι που έστω τώρα ,βρήκα τον τρόπο για πολλά πράγματα. Πάντα πάρχει ελπίδα”.

*Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τέως συνεργάτης του Ευγενιδείου Νοσοκομείου και επιστημονικός υπεύθυνος του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Ιστοσελίδες: www.xidaras.gr και www.psychologistnow.gr